MUHAMMED’İN HAS ADAMI ALİ

Yazan: Mehmet W. Gündoğdu

MUHAMMED’İN HAS ADAMI ALİ


Allah’ın aslanı olarak tanıtılan, Muhammed’in amca oğlu ve damadı Ali; Muhammed’in kolaylıkla kullanabildiği tek yakınıdır. Muhammed’in cellatlığını yaptığı için kendisine Allah’ın aslanı lakabı verilmiştir. İslam kaynaklarında anlatılan olaylara bakıldığında Ali’nin siyasetten anlamadığı, tek hünerinin kılıç kullanmak olduğu görülür. Muhammed’in ölümünden sonra güçlülerin karşısında tırsmış, daha sonra çevresinin gaza getirmesiyle iktidar mücadelesi yapabilmiştir. Dostunu düşmanını bile yeterince ayırt edemeyen Ali, bunu bile başaramamış Hariciler ve Muaviye ile baş edememiştir. Bildiğimiz kadarıyla kişisel bir cinayeti olmamıştır ama Muhammed için toplu kıyımlar yapmaktan da çekinmemiştir. Toplu kıyımlar kutsal savaş kılıfına sokularak ya da savunma bahanesiyle hadis ve din kitaplarında ayrıntılı olarak anlatılır. Tebük kuşatması dışında bütün savaşlara katılarak çok can almıştır. Bazı kaynaklarda şöyle bir yazıyla karşılaştım: “Ali'nin öldürdüğü Arapların yakınları, yakınlarının Ali tarafından öldürülmesinden gurur duyarlardı.”

Bedir Savaşı olarak bilinen savaş aslında bir kervan baskınıdır. Bedir’deki bu kervan baskınında öldürülenlerin yarıdan fazlasını Ali öldürmüştür. Yazılı kaynaklar böyle yazar. Şeyh Müflid’in El- İrşat isimli kitabında Ali’nin öldürdüğü 36 kişinin adları yazılıdır ve öteki kaynaklar da bu 36 kişiyi Ali’nin öldürdüğü kayıtları vardır. Sonuç olarak Mekkelilerden 70’i tutsak edildi ötekiler öldürüldü deniliyor.  Bir başka kaynak olan İbni Ebi’l Hadid “Bu savaşta müşriklerden 70 kişi öldürülmüştür. Bunların yarısı Hz.Ali tarafından öldürülmüş, diğer yarısı da meleklerin yardımıyla diğer Müslümanlar tarafından öldürülmüştür” diyor. Şimdi diyeceksiniz ki “bu bir savaştır ve savaşın ana kuralı öldürmektir, bunda Ali’nin ne suçu var?” Savaşta düşman öldürülür bu doğru. Birbirlerine düşman olanların hepsi birbirleriyle yakından uzaktan akrabalar. Bu düşmanlığın nedeni ne? Muhammed’in kervan soyup ganimet elde etmesi ve güya dine davet zorlamasının savaşa dönüşmesi. (Bkz. Mücadele suresi- 22, Enfal suresi- 41, Tevbe suresi başlangıç ayetleri) Savaşanların alıp veremedikleri nedir? Mekkeliler kervanlarını kurtarmak istiyorlar. Muhammed ayetler getirip “Mekkeliler mallarınızı yağmaladı” diyerek yandaşlarını çatışmaya zorluyor. İşte böyle bir çatışma sonucu diyet ödeyebilecekler tutsak ediliyor. Teslim olan ötekiler öldürülüp cesetleri kuyuya atılıyor. Muhammed ve ganimet için en çok kılıç sallayıp kelle uçuran da Ali… Daha sonraları Ali, Muaviye’ye yazdığı mektuba “deden Utbe’ye, dayın Velid’e, kardeşin Hanzele’ye indirdiğim kılıç yanımdadır” yazarak gözdağı vermek istemiştir. Daha ayrıntılı bilgi isteyenler Bedir Savaşı ve Ganimetleri başlıklı yazımıza bakabilirler.

Uhud Savaşı’nda da Ali’nin kılıç hünerleri sayılmayacak kadar çoktur. Efsanevimsi anlatılanlara bakılırsa Ali’nin kılıç hünerleri saymakla bitmez. Uhud Savaşı’nın nedeni Mekkeli müşriklerin intikam almak için Müslümanlara saldırması. Asıl neden; çoğu zaman olduğu gibi her iki kesimin de ganimet peşinde olmasıdır. Mekkeliler Bedir Savaşı’nda kaybettikleri kervan mallarının peşindedir. Medineliler yeni bir ganimet beklemektedirler. Muhammed bin kişilik bir ordu hazırlarsa da üç yüzü yoldan geri döner. Muhammed yedi yüz kişilik ordusuyla Uhud dağının uygun bir çevresinde Mekkelileri karşılar. İki taraf savaşa tutuşurlar. İmam Cafer Sadık, İbni Esir, Şeyh Sadık’ın dediklerine göre; Ali, Mekkelilerin dokuz bayraktarını peş peşe öldürmüştür. Müslümanlar savaş üstünlüğünü kazanmak üzereyken ganimet peşine düştüler. Halid Bin Velid arkadan saldırıya geçince Muhammed’in ordusu kaçarak dağılmaya başladı. Bu arada Muhammed’i öldürmek için gelenleri öldüren Ali, Muhammed’in “saldır” dediği topluluklara saldırıp onları da öldürdü. “Bu arada vahiy meleği peygambere Bu Ali’nin gösterdiği fedakarlıkların en üstünüdür deyince, resulullah ben ondanım, o da benden buyurdu. O anda gökten Ali gibi kahraman Zülfikar gibi kılıç yoktur nidası duyuluyordu. (İbni Esir Tarihi) “… Ama bunu söyleyen görünmüyordu. Bunu kimin söylediği peygamberden sorulduğunda o Cebrail’dir buyurdu.” (İbn-i Ebi’l-Hadid) Yine savaş meydanı, yine öldürmek meşru, yine Muhammed’in buyrukları ve çoğu zaman olduğu gibi cellât yine Ali.

Hendek Savaşı sırasında Mekkelilerin en savaşçı ve bedenen güçlü adamlarını da teke tek çatışmalarda öldüren Ali’dir. Yine Muhammed için kan dökmüştür. “Savaş sırasında böyle şeyler olabilir” denilebilirse de; Mekke halkına çomak sokan, ikilik çıkaran, huzuru bozan ve kervan baskınları yapan Muhammed’dir. Üstelik Mekke’nin işgal edilmesi tehlikesi de vardır. Bu savaşlarda Mekkelilerin kendilerine göre haklı nedenlerini de görmeli. Onların din adına değil, Muhammed’den kurtulmak için savaştıkları ortada. Muhammed’in savaşları ise din yayma bahanesiyle yağmacılık yapmak. Mekkeliler ya da diğer müşrikler yüzde yüz haklıdırlar diye bir şey demek istemiyorum. Ama Ortamı bu hallere getiren de Muhammed ve yandaşlarıdır.

Kureyza kuşatması ise başlı başına bir vahşettir, toplu kıyımdır ve Muhammed’in has cellâdı yine Ali’dir. Medine’nin dışında yaşayan Yahudilerin İki büyük kabilesi zor kullanılarak sürgün edilir. Canlarını kurtardığına sevinen kabilelerin malları mülkleri Medinelilere kalır. Üçüncü kabile olan Kureyza kabilesine canlarını kurtarmak hakkı bile tanınmaz ve eli kılıç tutan herkes kılıçtan geçirilir. Cellât yine Ali’dir. Eşlerinin, yakınlarının ve çocuklarının gözleri önünde 450 ile 900 arası Kurayzalı elleri kolları bağlıyken Ali tarafından öldürülür. Oysa öteki iki kabile gibi Kureyzalılar da malk mülk bırakarak sürgün edilebilirdi. Bütün yalvarmalara karşın Muhammed eli silah tutan herkesi öldürttü, kadın ve çocuklar cariye ve köle yapıldı. Rüşvetle Müslüman olan Yahudi Sad’ın Kureyzalılar için verdiği hükmün Muhammed tarafından onaylanmasıyla bu vahşet ortaya çıktı. Eski Yahudi Sad, Kuran’ın Maide suresi 33 ve 34. Ayetleriyle Tevrat’ın Tesniye 20. Bölümündeki metinlere dayanarak bu vahşi hükmü verdi.

Lütfen bu iki kaynağa bakarak kimin haklı kimin haksız olduğuna kendiniz karar veriniz. Bu konuyu kısa anlattığımız için olayların nedenlerini çözemeyenler Kureyza’da İslamın Toplu Kıyımı başlıklı yazımızı okuyabilirler.

Maide 33-34:
(33) Allah’a ve peygamberine karşı savaşanların ve yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya çalışanların cezası ancak ya öldürülmeleri veya asılmaları yahut el ve ayaklarının çapraz olarak kesilmesi ya da bulundukları yerden sürgün edilmeleridir. Bu, onların dünyada uğradıkları aşağılayıcı cezadır. Âhirette ise onlar için büyük bir azap vardır.
(34) Ancak onları yenip ele geçirmenizden önce tövbe edenler müstesna! Biliniz ki Allah çok bağışlayıcı, çok esirgeyicidir.

Tesniye 20: 14-18:
14) Kadınları, çocukları, hayvanları ve kentteki her şeyi yağmalayabilirsiniz. Tanrınız RAB'bin size verdiği düşman malını kullanabilirsiniz.
15) Yakınınızdaki uluslara ait olmayan sizden çok uzak kentlerin tümüne böyle davranacaksınız.
16) “Ancak Tanrınız RAB'bin miras olarak size vereceği bu halkların kentlerinde soluk alan hiçbir canlıyı yaşatmayacaksınız.
17) Tanrınız RAB'bin size buyurduğu gibi, onları –Hitit, Amor, Kenan, Periz, Hiv ve Yevus halklarını– tümüyle yok edeceksiniz.
18) Öyle ki, ilahlarına taparken yaptıkları iğrençliklere uymayı size öğretemesinler, siz de Tanrınız RAB'be karşı günah işlemeyesiniz.

Bir örnek de Hayber’in yağmalanmasından verelim. Hayber’in bütün arazilerini ele geçiren Müslümanlar çok kan döktüler. Cellât yine Ali’dir. Hayber Savaşı için tek gerçek neden; yağmalama, ganimet, cariye ve köle edinmek. Öteki nedenlerin hepsi bahane, yağmaya kılıf uydurmadan başka bir şey değil. Bu çatışmada 90- 100 kadar Yahudi öldürüldü kalanların hepsi kadın ve çocuklarla birlikte tutsak edildi. Bu çatışmada da Ali başrol oynamaktaydı.

Ayşe ve yandaşlarıyla yapılan deve olayı denilen çatışmada her iki tarafın iktidar hırsı çok Müslümanın kanını döktü. Araya makam ve çıkar bekleyen fırıldak bozguncular girmeseydi Müslüman Müslümanın kanını dökmeyecekti. İktidar yüzünden birbirlerine düşürülen Ali ve Ayşe bu oyunu anlayabilselerdi boş yere savaşılmayacaktı.

Her zaman olduğu gibi İslam yazarları işi yine uçtu kaçtıya bağlıyorlar. “Allame İbn-i Ebi Cumhur el- İhsai şöyle naklediyor:  Basra’da (Cemel Savaşında) Hz. Ali’yle (a.s) birlikte idim. Yetmiş bin kişi bir kadınla (Aişe ile) toplanmışlardı, savaştan kaçan her insanın; “Ali beni hezimete uğrattı”, yaralanan her şahsın; “Ali beni yaraladı”, can veren herkesin; “Ali beni öldürdü” dediklerini gördüm. Ordunun sağ kolunda olduğumda Hz. Ali’nin sesini duyuyordum; sol kolunda olduğumda yine onun sesini duyuyordum. Talha’nın can verdiği an onun yanından geçerken; “rivayet etmiştir Kim bu oku sana attı” dediğimde; “Ali bin Ebi Talib attı” dedi. Bunu duyunca; “Ey Bilkıys ve İblis hizbi! Ali ok atmamıştır, onun elinde sadece kılıç vardır” dedim. Talha dedi ki: “Ey Cabir! Ali’nin göğe çıktığını, yere indiğini, doğudan ve batıdan geldiğini görmüyor musun? Doğu ile batıyı bir şey yapmıştır, süvariye yetiştiğinde onu mızrak vs. şeyle dürtüyor; biriyle karşılaştığında onu öldürüyor, yaralıyor ve yüzüstü yere seriyor veya “Ey Allah’ın düşmanı öl” dediğin de o adam ölüyor, ondan hiç kimse kurtulamıyor.” (El- Mecla, s.410.) Uçtu kaçtı masalında bile Ali’nin eli kanlı. Birbirleriyle savaşanlar kim ki melekler Ali’ye yardım ediyor? Her iki taraf da Müslüman, her iki taraf da iktidar peşinde.

Daha sonra Hariciler ayrı bir baş çekip başkaldırmaya kalkınca ve Ali yalnız başına kalmaya başlamışken, çıkan çatışmalarda; Hariciler kadar Ali’nin sorumluluğu da var. Ali ne yapabilirdi? Örneğin ayaklananlarla anlaşmış görünüp, ele başlarını birer ikişer yok edebilirdi. Onlara bir şeyler vaat edip, ilk fırsatta tepelerine binebilirdi. Örneğin; Muaviye ve Yezit kurnazlık yaparak bu formülü çok iyi kullanabilmişlerdir. En azından onca kişinin öldürülmesi yerine birkaç kişi öldürülüp bu işler kökten çözülebilirdi. Muhammed, kurnazlığı ve Ebu Sufyan’a verdiği rüşvet ile Mekke’yi savaşsız işgal ettikten sonra kılıcı gösterip herkesi Müslüman yapmıştı. Ali’nin tek hüneri Muhammed’in cellatlığını yapmak olduğu için, bu ince siyasetlerden hiç ders almamıştır.

Özetle Ali, Muhammed için kullanışlı, onun dilediklerini yapan, onun için kılıç sallayan bir müttefiktir. Öyle ki Muhammed, Ali'den zina ettiği söylenen cariyeyi cezalandırmasını bile isteyebilmektedir:
Ali ibn Ebu Talib naklediyor: Allah'ın elçisinin evine ait bir köle kız zina etti. O (Peygamber) şöyle dedi: Kalk Ali ve ona öngörülen cezayı ver. Sonra acele ile gittim ve ondan kan aktığını, akan kanın durmadığını gördüm. Ben de peygamberin yanına geldim ve bana şöyle dedi: Cezasını vermeyi bitirdin mi? "Hala ondan kan akarken ona gittim" dedim. Dedi ki: Kanaması durana kadar onu rahat bırak, sonra da ona öngörülen cezayı ver. Ve sağ elinizin sahip olduklarına (yani köleler, savaşta ele geçirilen cariyeler) öngörülen cezaları verin. [Sünen-i Ebu Davud, Kitap 38, Hadis 4458]

---

Sîre, 3: 251; Tabakât, 3: 426; Taberî, 3: 56. Vakıdi, Meğazi, 2/512-517 Vakıdi, Meğazi, 2/250 Sîre, 684-700/II, 233-54. Taberi, Ahzap Tefsiri, ayet 26-27 Müslim, Fiten, 82, Sünen-i Ebu Davud, Kitap 38, Hadis 4458, Tesniye 20: 14-18

MELEKLER HANGİ ADEM'İ İSTEMEDİ?

Yazan: Kainatta Toz Zerresi

MELEKLER HANGİ ADEM'İ İSTEMEDİ?


Bakara 30: Hani rabbin meleklere, “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” demişti. Onlar, “Biz seni eksiksiz bilirken ve durmadan övgü ile tenzih ederken orada fesat çıkaracak ve kan dökecek birini mi yaratacaksın?” dediler. Allah “Şüphe yok ki, ben sizin bilmediklerinizi bilirim” buyurdu.

Bakara 31:  Ve Âdem’e bütün isimleri öğretti. Sonra bunları meleklere gösterip "Sözünüzde doğru iseniz şunların isimlerini bana söyleyin" dedi.

Bakara 32:  "Seni tenzih ederiz! Bize öğrettiğinden başka hiçbir bilgimiz yoktur. En kâmil ilim ve hikmet sahibi şüphesiz sensin" cevabını verdiler.

Bakara 33:  “Ey Âdem! Bunların isimlerini onlara bildir” dedi. Onlara bunların isimlerini bildirince de “Size ben göklerin ve yerin gizlisini kesinlikle bilirim; yine sizin açıkladığınızı da gizlediğinizi de bilirim, demedim mi!” buyurdu.

Görevi, sadece ve sadece sorgusuz sualsiz Allah’ın emirlerini yerine getirmek olan ve Allah’ın kendilerine bildirdikleri bilgiler dışında gelecek ile ilgili hiçbir şey bilmeyen bu meleklerin Allah’a böyle bir soruyu nasıl sorduğuna ve insanoğlunun yeryüzünde fesat çıkartacağını nasıl bildikleri kısmına hiç girmeyeceğim çünkü bu  mantıksızlıkla ilgili detayları her yerde zaten bulabilirsiniz.  Beni ilgilendiren başka konular ve sorular var:

• Sadece Samanyolu galaksisi içinde, bizim güneş sistemimiz gibi milyarlarca yıldız sitemi var. Dahası, evrende Samanyolu galaksisi  gibi milyarlardan daha fazla sayıda galaksi var. Mutlaka bizim gezegenimiz dışında da hiç yoksa milyarlarca yaşanılır gezegen ve o gezegenlerin içinde insan ya da insan benzeri zeki canlılar vardır. 
• Melekler, yeryüzü derken, sadece dünya gezegeninden  mi  bahsediyor?
• Diğer gezegenlerdeki zeki canlılar, bir birleri ile hiç savaşmamışlar mı acaba?
• Kâinatı yarattığı düşünülen ve adının Allah olduğuna inanılan İlâh, sadece dünya gezegeninde yarattığı zeki canlılara mı din ve kitap gönderdi?
• Eğer o gezegenlere de din ve kitap gönderdi ise melekler her seferinde o gezegenlerde yaratılacak olan zeki canlı türü için her gezegene yönelik Allah ile aynı tartışmayı mı yaptılar? Yani bir birinin aynı olan milyarlarca tartışma.
• Yoksa adının Allah olduğuna inanılan İlâh, bu zamana kadar yarattığı bütün gezegenler içinde bir birini boğazlama ve bir biri ile savaşma özelliği olarak yani yeryüzünde(yarattığı gezegende) kan dökebilecek sadece ya da ilk olarak insanoğlunu mu yani  Dünya gezegeni  canlısını mı yarattı?
• Ayetlere bakacak olursak Bakara 30 uncu ayetteki “halife” kelimesini belki bütün gezegenlerde yaratılacak olan zeki canlılara yorabilirsiniz fakat aynı ayetin devamı olan Bakara 31, 32, 33 te anlaşılıyor ki Âdem olarak tarif edilen bu halife, bizzat bizim yeryüzümüzün halifesi.  
• Müslümanlar, Kur’an’ın bu bilgisini akıllarında tutsunlar, ileriki yıllarda olur da başka gezegenlerdeki varlıklarla tanışırsak ilk olarak Müslüman halkın sorması gereken her halde, Allah size de din gönderdi mi? Siz de bir birinizle savaştınız mı? Sizin Allah’ınız ya da inandığınız Tanrıya hangi ismi veriyor iseniz, o Tanrınız sizler için melekleri ile tartışmaya girdi mi? Şeytan size de uğruyor mu?
• Adının Allah olduğuna inanılan İlâh, cennet ve cehennemi sadece dünya insanının gideceği bir yer olarak mı yarattı? Çünkü Kur’an’ı Kerim’de, kıyametten sonra yani öldükten sonra gidilecek cennet ve cehennem diyarı dışında başka bir boyut kavramı yok. Eğer bu cennet ve cehennem diyarı, Kâinatta var olması hesaplanan ve sayılarla bile ifade edilemeyen milyarlarca yaşanılır gezegen içindeki zeki canlılarla ortak olarak kullanılacak bir mekân ise Adem babamız ile Havva anamız, cennetten kovulan tek ya da ilk zeki tür olması nedeni ile çok büyük bir ayıp etmişler. Bir insan olarak onların soyundan geldiğim için çok utanıyorum.
• Durun durun  ya! Niye aklıma gelmedi şimdi? Tabi yaaaaa! “Kur’an’ı Kerim, sadece ve sadece Dünya insanları için gönderilmiş bir kitap ve doğal olarak da dünyadaki insanları ilgilendiren bilgiler var içinde. Diğer gezegenlerde yaşama olasılığı olan canlılar için tabi ki farklı kutsal kitaplar göndermiştir Yaratıcı. Onlar için de günah, sevap farklıdır. Belki onların cenneti ve cehennemi de farklıdır.” Hımmmmmm…! Bilim kurgu filmlere ve doğal olarak bilim kurgu düşüncelere, hayallere bayılıyorum. Zaman biraz ilerlemiş olduğunda bizim türümüzle, yabancı bir yıldız sitemine ait bir tür,  uzayın ortak bir noktasında cinsel birliktelik(evlilik ya da benzeri işte) kurduğunda o uzayda doğacak olan ortak çocuklar hangi kitaba ya da ne bileyim, hangi cennete cehenneme tabi olacak? O farklı gezegene de kutsal kitap ya da kitaplar gönderilmişse hangisinin hak olduğu nereden bilinecek? Ya inanmıyorum yaaaa! Kâinatın yaratıcısı olan ve adının Allah olduğuna inanılan koskoca İlâh böyle bir ayrıntıyı atlamış olamaz ya. Yahudi ve Hıristiyanlarla evlilik, savaş,  esir alma gibi konuları anlatıp da başka gezegene ait olan varlıklara takınacağımız tutum ile ilgili bir şeyler göndermiş olmalı. Öbür gezegenlerde yarattığı zeki tür ile dünya gezegeninde yarattığı zeki türlerin nasıl iletişim içinde olmaları gerektiği, onlarla dost olmalı mıyız yoksa düşman mı olmalıyız  ile ilgili kutsal kitabına gerekli bilgiler eklemeyi unutmuş olamaz. 
• Hatta adının Allah olduğuna inanılan bu İlâh, eğer başka gezegenlere de, yani yakın zamanlarda tanışma olasılığımız olan farklı gezegen canlıları ile tanışabileceğimizi ya da karşılaşabileceğimizi hesaplayıp, onlar arasına gönderdiği dini tanıyabilmemiz için bize bir bilgi göndermesi gerekmez miydi? Ne bileyim ortak bir işaret, sembol gibi bir şey. Ben olsam böyle yapardım.
• Aklıma takılan bir düşünce daha var ki o da, insan vücudunun ileriki dönemlerde uğrayacağı değişimler… Çeşitli nedenlerden dolayı uzay boşluğunda yani, uzayda oluşturulacak uzay istasyonlarında yaşayacak insan kolonileri kurulacak fakat bu kolonilerin kurulması için insan bedeninin genetik olarak değişime uğraması gerekiyor. Ayrıca farklı yaşam koşullarında olan ve yaşamaya daha yakın olan bazı gezegenlerde de insan kolonileri kurulması için insan genetiği ile yine ileri düzeyde oynanması gerekiyor ki o gezegen atmosferine uyum sağlayabilecek bir vücut yapısına sahip olunabilsin. Yani sizin anlayacağınız, bu genetik oynamalardan sonra ortaya çıkacak olan türe “insan” demek bir hayli uzak kalacak. “Farklı bir zeki tür” demek ve ona farklı bir isim bulmak daha yerinde olacak. Peki bu durumda bu farklı zeki tür, insan olmaktan çıkacağı için dini yükümlülüğü ne olacak? Çünkü sonuçta, Laboratuar ortamında üretilecek olan bu türler Adem ve Havva olan türden tamamen ayrılıyor, kopuyor, onların dini durumu ne olacak?

Maddeleri yazarken geleceğe fazla daldım galiba. Toparlayarak devam edeyim. Kur’an’ı Kerim’i okuduğunuz zaman Kâinattaki tek zeki canlı türünü barındıran gezegen, dünya gezegeni. Allah, “yeryüzünde bir halife yaratacağım”  dediği zaman melekler karşı çıkmış. Bak sen şu işe! Peki diğer gezegenlerde yaratılacak olan ya da yaratılmış olan zeki canlılara ne olacak? Bu kadar devasa bir kâinatta, içinde yaşam olasılığı barındıran sadece şu an için milyarlardan daha fazla gezegen var iken tek zeki canlı türlerinin biz olduğumuza inanan yoktur herhalde. Üstelik zamanın sonsuzluğunu ele alacak olursak, şu zaman diliminde yaşanılırlıktan uzak gezegenlerin(Mars gezegeni gibi)  bundan milyon yıl önce yaşanılacak bir koordinatta olabileceğini hepimiz biliriz. Yani kâinatın ilk yaradılışından sonsuza kadar geçen bir süre içerisinde yani bütün zaman dilimleri içinde yaşama elverişli olan gezegenler içindeki bütün zeki canlı türlerini hesap edecek olursak karşımıza inanılmaz derecede devasa bir rakam çıkar ki, buna, kâinatın farklı yerlerindeki zaman kavramlarının(zaman akışının dünyamıza göre hızlı ya da yavaş olduğu bilgisini hesap edersek)saymak mümkün olmaz. Fakat bu devasa rakama rağmen yeryüzünde  fesat çıkaracak tek canlı türü Kur’an’a göre anlaşılan o ki sadece dünya gezegeninin sahipleri olan biz insanlarız! Yani asıl ayetimiz olan bakara suresinin devamında anlatılan “Âdem” soyu.  Ya da büyük ihtimal, yeryüzlerinde ilk fesat çıkartacak olan tür “Âdem”! Böyle bir tesadüf olabilir mi? Olması mümkün değil çünkü Allah katında zaman kavramı yoktur. İlâhiyatçılarımız, bu mantıksal soruya hemen çare üretmeye başlayacaklardır. Ben hemen onların yerine bu cevapları bulayım, yazık ya onları da boş yere zahmete sokmayayım.

• Birincisi, her ne kadar Kur’an’ın verilerine göre Allah kendi katında melekleri ile  sadece bizim yeryüzümüz olan Dünya gezegenine dair olan şeyleri görüşüyormuş gibi bir intiba uyandırsa da, Allah diğer gezegenlerin yani diğer yeryüzlerinin zeki canlıları ile ilgili iş ve işlemlerini, melekleri ile o konulardaki görüşmelerini tabi ki de bizim kitabımıza yazamazdı. Dolayısıyla sadece bize ait olan bilgileri verdi Kur’an’ı Kerim’de.
• İkincisi, Allah “ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” derken aslında “halifeler” yaratacağım diyordu ama bu konuyu dünya gezegenine gönderdiği kutsal kitaba eklerken işin sadece bizi ilgilendiren boyutuna binaen bir halifeden yani Hz Âdem boyutundan bahsetti ki zaten ayetin devamında atamız olan Hz Âdem aleyhisselamdan bahsetmektedir.
• Üçüncüsü, Hz Âdem, aslında kâinattaki bütün gezegenlerde yaşayacak olan zeki canlıların ilk atası yani ilk yaratılmış canlı  olabilir. Geçmişteki Âlimlerimiz de kâinat ile ilgili yeteri kadar bilgiye sahip olmadıkları için bu ayetleri sadece bizim gezegenimize yönelik açıklamış olabilirler. Bu ayetleri, zamanın değişen şartlarına göre tekrardan yorumlamak gerekir. Ne de olsa Kur’an’ı Kerim, evrensel bir kitaptır efendim.

Belki bu ayetler Annunakiler gibi insan ırkını laboratuar ortamında oluşturduklarına inanılan bir canlı türünün diyaloğundan değişime uğrayarak aktarılmıştır. İlkel halde ve kendilerine her söyleneni yapan ve henüz yeteri kadar evrimleşmemiş olan ilkel insanı, daha zeki ve kendi kendine karar verebilme yetisine sahip bir canlı haline dönüştürürken diğer bir taraftan yükselen itirazların yankılarıdır.

ALLAH BİLE PEYGAMBERİNE SALAT EDER

Yazan: Kainatta Toz Zerresi

ALLAH BİLE PEYGAMBERİNE SALAT EDER


Ahzab 56: "Allah ve melekler peygambere salât ediyorlar; ey iman edenler, siz de ona salât ve selâm okuyun."

Hadis (Peygamberin sözü): "Yanında adım zikrolunup da bana salavat getirmeyen kimsenin burnu sürtülsün."  Kaynaklar: (Tirmizi,  Daavat, 100; Ahmed b. Hanbel, II/254)

Peygamberin sözü: "Allah Teâlâ benim için iki melek görevlendirmiştir. Ben bir Müslümanın yanında anıldım da bana salavat getirdi mi, mutlaka o iki melek ona 'Allah seni bağışlasın' derler. Allah Teâlâ ve diğer melekleri de o iki meleğe cevap olarak 'Amin' derler. Bir Müslümanın yanında adım zikrolunduğunda da bana salavat getirmedi mi, mutlaka o iki melek: 'Allah seni bağışlamasın' derler. Yüce Allah ve öteki melekleri de o iki meleğe cevaben 'Amin' derler." Kaynak: (İbn Kesir, II/515)

Samimiyet denilen ve dünyanın her yerinde geçerli olan, kabul edilen ve tanınan  insan davranışının İslâmiyet’te önemi ve yeri nedir? Ahzab 56’da açıkça ve açıkça görülüyor ki Muhammed Peygamberi zorla bir anma ve onu ümmetine ya da Müslüman âlemindeki her kese zoraki bir sevdirme çabası var. Bu nasıl bir tutum? Allah’ın ve Meleklerin Peygambere sâlât etmesinin saçmalığını bir kenara koyalım, o da apayrı bir konu. Hem hadisler hem de yukarıdaki ayet göz önüne alındığında Allah ne yapmaya çalışıyor? Bir kimseyi zoraki olarak anmanın ya da andırmaya çalışmanın gayreti nedir? Ayette deseydi ki: “Vefalı ve ince ruhlu kullarım, benim dinimi tebliğ eden Peygamberi içten anar ve ona selâm gönderirler, ne güzel mümindir onlar” dese, üzerine söyleyecek hiçbir sözüm olmayacağı gibi “tam da bir İlâha yakışır incelikte bir cümle” derdim  ve tek bir kelimesini bile eleştirmeye lüzum görmezdim. Kulunun kendisine tapınmak için bir sürü ibadeti zorunlu kılan adının Allah olduğuna inanılan İlâh bir de kalkıyor, “bana ibadetiniz, beni anmanız yetmeeeeeez, benim Peygamberimi de anacaksınız, ona da sâlât okuyacaksınız” diyor. Emir üzerine Peygamberine sâlât ve selâm okumayınca ne olur? Peygamberin nuru, öte alemde eksik mi kalır? Farz edin kul, yani Müslüman bu ayeti okuyunca emir üzerine Peygamberin adını anıp ona selâm gönderiyor ama içinden gelmiyor fakat yine de bu Müslüman, zoraki de olsa kendini zorlayıp Peygamberinin adını anmaya devam ediyor. Bu anma ve selâm yollama işini ağzından ses çıkartarak değil de içinden yani düşünsel olarak bile yapsa adam bunu mecburiyetten yapıyor, ayetteki emir üzerine. Bu adamın bu selâmı gönderişinin samimiyeti konusunda ne söyleyebiliriz?

İçinden geldiği için yapmıyor hatta zorlanıyor. Emir üzerine, yapmak zorunda kalıyor. Namaz, hac gibi vazifeler de Allah’a yapılması gereken ibadetler. Kur’an’da bazı müminlerin içinden gelerek ve kalbi titreyerek namaz kıldığını ve o namazların en güzel ve en kabul olunan  namaz  olduğu yönünde hem ayetler hem de hadisler var. Bunun mantığını biraz düşünelim. Namaz kılıyorum ama zoraki kılıyorum kardeşim. İçimden geldiği için değil, zorunlu olduğu için. Namaz kılarken kalbim Allah’a karşı pır pır edip titremiyor, ne yapayım? Zoraki olarak bunu samimiyete, içtenliğe dayandırmaya mı çalışayım? Kendimi zorlayım mı? Bir erkek, bir kadını  zorla sevebilir mi? Bir  kadın bir erkeği zorla sevebilir mi? Bir kadın, hoşlanmadığı bir erkeğe yanaşmaz, onu sevmez ama insanlık gereği nezaketini bozmaz, kibar davranır. Allah kullarından ne istiyor? Müslümanların, kendisine ve Peygamberine karşı nazik olmalarını mı yoksa “Beni sev, Peygamberi mi de sev. Beni sevenler, benim katımda apayrı, sevmeyenler ise sevmeye çalışsın, bunun için çaba göstersin, uğraşsın.” KULLARINDAN İLGİ, SEVGİ VE SAMİMİYET DİLENEN BİR İLÂH!

Bir kadın kocasını sevemiyor ve günün birinde kocasına ve yakın birkaç kişiye bu durumu anlatıyor. Gururdan ve Onurdan eksik olan koca kükrüyor “sen nasıl olur da beni sevmezsin be kadın?”, arkadaşları ve anne babası da bu durumda kadını suçluyor  “o senin kocan, niye sevmiyorsun, çaba sarf et seversin hem sevsen deeee, sevmesen deeeee o adamla ömür boyu evlisin, boşanma moşanma yok unut. Kocanı sevmek içinden gelmiyorsa bile içinden geliyormuş gibi, seviyormuş gibi yapacaksın.”. Kadıncağız, boşanamayacağı adama karşı ne yapacağını şaşırır ve sonunda seviyormuş gibi davranmaya başlar. Adam eve gelince “hoş geldin” der. “Akşam sana hangi yemeği yapayım” diye sorar. Kocasına zoraki olarak “seni çok seviyorum” der. Der ama evde huzursuzluk çıkmasın diye der. Öyle icap ettiği için yoksa adamı sevdiği için değil. Koca da, “hah, hanım beni sevmeye başladı, hali hareketi davranışı değişti, düzeldi”   der ve yaşantısına kasıla kasıla devam eder.

Allah’ı ve Peygamberi zoraki olarak seveceksin. Sevemiyorsan da seviyormuş gibi yapıp iki de bir isimlerini anacaksın, Namazını kılacaksın, buyruklarını yerine getireceksin. Müslümanlıktan çıkmak felan yok, unut. Hem Müslüman olacaksın hem de Allah’ı ve Peygamberi seveceksin, sevemiyorsan da seviyormuş gibi yapacaksın yoksa cehennemi boylarsın ya da Allah’ı ve Peygamberi içinden gelerek  seven kulların aldığı ödülden çok daha azını  alırsın. O yüzden ne yap yap, sev, sevmeye çalış. Ha sen eğer “sevemiyorum” diyorsan o zaman düşünelim düşünelim… Ne olabilir? Neden sevemiyorsun? Buldum!

• Allah’ü Teala muhtemelen senin kalbini, kulaklarını mühürledi ya da
• Sen asi ruhlu, dinine imanına karşı gelen ya da ne bileyim doğuştan gelen bir özellikle Müslümanlığa uygun bir adam değilsin veya
• Cehennemliksin. Hani şu insanların büyük kısmı cehennem için yaratılmış ya! Ya da cehhem, insanlar için yaratılmış! Yani kaderinde cehenneme girmek yazıyor.
• Allah’ı ve Peygamberi sevmek ve isimlerini anmak istemiyorsun. Eğer ister isen mutlaka içinden gelir ve severek yaparsın.

Peki o zaman istemek nedir? İnsanın içinden gelen bir şey mi yoksa birilerinin sana verdiği emri yerine getirmek için istiyormuş gibi davranman ve zaman içinde bu davranışı alışkanlığa dönüştürmen mi?

ALLAH YARATTI, SONRA NE YAPTI?

Yazan: Kainatta Toz Zerresi

ALLAH YARATTI, SONRA NE YAPTI?

Aşağıda “Yaratmak” ile ilgili 191 tane Kur’an ayeti paylaştım. Adının Allah olduğuna inanılan İlâh neleri, nasıl yaratmış ve bu yarattıklarını da göğsünü gere gere Kur’an isimli kitaba kaç ayetle göndermiş, mutlaka erinmeden üşenmeden bütün ayetleri okumanızı rica ediyorum. Aslında bu ayetlerin metinleri çok daha uzun fakat zaten uzun bir yazı olduğu için sizleri gereksiz cümlelerle boğup fazlaca bıktırmak istemiyorum o yüzden bazı yerlerini kestim ve “yaratmak”  ile ilgili bölümlerini okumanız için bıraktım. Koskoca bir Tanrı, bir çocuğun arkadaşına “Ben şunu yaptım, baaak, şunu şunu da ben yaptım gördün mü?, Şu tekerlekleri de ben koydum oyuncak kamyonumun kasasına…” gibi “Yaratmak” eylemini, egosunu doyuramayan bir Yaratıcı edası ile ne kadar çok ayetle gönderdiğini anlamak için ayetlerin her birine bakmak gerekiyor. Hepsine baktıktan sonra ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksınız.

• Al-i İmran  47: “ …(Fakat) Allah neyi dilerse yaratır…”
• Araf 26: Ey Âdem oğulları! Size mahrem yerlerinizi örtecek giysi, süsleneceğiniz elbise yarattık…”
• Maide 18:  “…Hayır, siz O'nun yarattığından birer beşersiniz… "
• En'am 101:  “Gökleri ve yeri bir örnek edinmeksizin yaratandır… O, her şeyi yaratmıştır. O, her şeyi bilendir.”
• En'am 102:  “ O, Her şeyin Yaratıcısı'dır, öyleyse O'na kulluk edin.”
• Araf 10: Andolsun, sizi yeryüzünde yerleşik kıldık ve orda size geçimlikler yarattık. Ne az şükrediyorsunuz?
• Araf 189:  “O, sizi tek bir nefisten yarattı..."
• Yunus 4:   “…İman edip salih amellerde bulunanlara, adaletle karşılık vermek için yaratmayı başlatan, sonra onu iade edecek olan O'dur…”
• Yunus 34: De ki: "Sizin şirk koştuklarınızdan ilk kez yaratacak, sonra onu iade edecek olan var mı?" De ki: "Allah yaratmayı (ilkin) başlatır, sonra onu iade eder…"
• Hud 51:  “…Benim ücretim, beni yaratandan başkasına ait değildir…”
• Hicr 27:  “Ve Cann'ı da daha önce 'nüfuz eden kavurucu' ateşten yaratmıştık.”
• Kehf 48:  “… Andolsun, siz ilk defa yarattığımız gibi Bize gelmiş oldunuz…”
• Meryem 9:  “…Benim için kolaydır, daha önce sen hiçbir şey değil iken, seni yaratmıştım."
• Mü'minun 14:  “Sonra o su damlasını bir alak olarak yarattık; ardından o alak'ı bir çiğnem et parçası olarak yarattık; daha sonra o çiğnem et parçasını kemik olarak yarattık; böylece kemiklere de et giydirdik; sonra bir başka yaratışla onu inşa ettik…”
• Mü'minun 42: “Sonra onların ardından başka nesiller yaratıp-inşa ettik.”
• Ankebut 20: De ki: "Yeryüzünde gezip dolaşın da, böylelikle yaratmaya nasıl başladığına bir bakın, sonra Allah ahiret yaratmasını (veya son yaratmayı) da inşa edip yaratacaktır. Şüphesiz Allah, her şeye güç yetirendir.”
• Ankebut 61: Andolsun, onlara: "Gökleri ve yeri kim yarattı, güneşi ve ayı kim emre amade kıldı?"
• Rum 21: Onda 'sükun bulup durulmanız' için, size kendi nefislerinizden eşler yaratması ve aranızda bir sevgi ve merhamet kılması da, O'nun ayetlerindendir…”
• Rum 30:  “…ki insanları bunun üzerine yaratmıştır. Allah'ın yaratışı için hiçbir değiştirme yoktur…”
• Lokman 10:  “…O, gökleri dayanak olmaksızın yaratmıştır,…”
• Secde 4:  “…Allah; gökleri, yeri ve ikisi arasında olanları altı günde yarattı, sonra arşa istiva etti…”
• Fatır 13:  “…İşte bunları (yaratıp düzene koyan) Allah sizin Rabbinizdir…”
• Zümer 46:  “De ki: "Ey gökleri ve yeri yaratan,…”  
• Şura 49:  “…Dilediğini yaratır…”
• Duhan 39: “Biz onları yalnızca hak ile yarattık…”
• Kaf 38:   “Andolsun, Biz gökleri, yeri ve ikisi arasında bulunanları altı günde yarattık…”
• Vakıa 35:  “Gerçek şu ki, Biz onları yeni bir inşa (yaratma) ile inşa edip-yarattık.”
• Tegabün 2: “Sizi yaratan O'dur…”
• Tegabün 3: Gökleri ve yeri hak olmak üzere yarattı…”
• İnsan 28:  “Onları Biz yarattık…”
• Beled 4:  “…Biz insanı bir zorluk içinde yarattık.”
• Al-i İmran 191: "…Rabbimiz, Sen bunu boşuna yaratmadın…”
• Nisa 28:  “…insan zayıf olarak yaratılmıştır…”
• En'am 100:  “…Oysa onları O yaratmıştır…”
• Yunus  3:  “…altı günde gökleri ve yeri yaratan, sonra arşa istiva eden, işleri evirip-çeviren Allah'tır…”
• Ra'd 3:  “…Orada ürünlerin her birinden ikişer çift yaratmıştır…”
• Nahl 5:  “Ve hayvanları da yarattı…”
• Nahl 48: “Allah'ın herhangi bir şeyden yarattığına bakmıyorlar mı?”
• İsra 51:  “…De ki: "Sizi ilk defa yaratan…"
• Enbiya 56:  “…göklerin ve yerin Rabbidir, onları Kendisi yaratmıştır…”
• Mü'minun 17: "Andolsun, Biz sizin üstünüzde yedi yol yarattık; Biz yaratmada gafiller değiliz."
• Mü'minun 79:   “…O, sizi yeryüzünde yaratıp-türetendir…”
• Neml 86:  “…gündüzü de aydınlık(la görsünler) diye yarattık…”
• Lokman 25:  “…Gökleri ve yeri kim yarattı?..."
• Fatır 11:  “Allah sizi topraktan yarattı…”
• Yasin 77:  “…Bizim kendisini bir damla sudan yarattığımızı görmüyor mu?...”
• Yasin 79: "De ki: "Onları, ilk defa yaratıp-inşa eden diriltecek. O, her yaratmayı bilir."
• Sad 75:  “…iki elimle yarattığıma seni secde etmekten alıkoyan neydi?...”
• Zümer 5:  “Gökleri ve yeri hak olarak yarattı…”
• Mü'min 67:  “…sonra bir alak'tan yarattı…”  
• Fussilet 15:  “…kendilerini yaratan Allah'ı görmediler mi?...”
• Zuhruf 87:  "…Kendilerini kim yarattı?..."
• Ahkaf 3:  “…(belli bir süre) olarak yarattık…”
• Ahkaf 33:  “…gökleri ve yeri yaratan ve onları yaratmaktan yorulmayan (Allah),…”
• Zariyat 56:  “…Bana ibadet etsinler diye yarattım…”
• Tur 36: “Yoksa gökleri ve yeri onlar mı yarattılar? Hayır;…”
• Kamer 49: “Hiç şüphesiz, Biz her şeyi kader ile yarattık.”
• Rahman 3: “İnsanı yarattı.”
• Vakıa 59: “Onu sizler mi yaratıyorsunuz, yoksa Yaratıcı Biz miyiz?”
• Haşr 24: “O Allah ki, Yaratan'dır,…”
• Talak 12: “Allah, yedi göğü ve yerden de onların benzerini yarattı…”
• Nuh 14: "Oysa O, sizi gerçekten tavır tavır yaratmıştır."
• Nebe' 8: “Sizi çift çift yarattık.”
• A'la 2: “Ki O, yarattı,…”
• Bakara 21:  “…sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk edin…”
• Bakara 117: “Gökleri ve yeri (bir örnek edinmeksizin) yaratandır…”
• Al-i İmran 59:  “…Onu topraktan yarattı,…”
• Maide 17:  “…dilediğini yaratır. Allah her şeye güç yetirendir…”
• En'am 73: “O, gökleri ve yeri hak olarak yaratandır…”
• Araf 11:  “Andolsun, Biz sizi yarattık,…”
• Araf 191: “Kendileri yaratılıp dururken, hiçbir şeyi yaratamayan şeyleri mi ortak koşuyorlar?”
• Hud 61:  “…O sizi yerden (topraktan) yarattı…”
• Nahl  3:  “Gökleri ve yeri hak ile yarattı…”
• Nahl 4:  “İnsanı bir damla sudan yarattı.. ”
• Nahl 16:  “Ve (başka) işaretler de (yarattı)…”  
• İsra 99:  “…gökleri ve yeri yaratan Allah, onların benzerini yaratmaya gücü yeter…”
• Taha 4: “Yeri ve yüksek gökleri yaratan…”  
• Mü'minun 12: “Andolsun, Biz insanı, süzme bir çamurdan yarattık.”
• Mü'minun 20:  “…Tur-i Sina'da çıkan bir ağaç (türü de yarattık)…”  
• Furkan 2:  “…her şeyi yaratmış, ona bir düzen vermiş, belli bir ölçüyle takdir etmiştir…”
• Şuara 78: "Ki beni yaratan ve bana hidayet veren O'dur;"
• Şuara 166: "Rabbinizin sizler için yaratmış bulunduğu…”
• Neml 60:  “…gökleri ve yeri yaratan…”  
• Ankebut 19:  “…Allah yaratmaya nasıl başlıyor,…”
• Rum 11:  “Allah, yaratmayı başlatır,…”
• Rum 22: “Göklerin ve yerin yaratılması ile dillerinizin ve renklerinizin ayrı olması, O'nun ayetlerindendir…”
• Rum 27: “Yaratmayı başlatan, sonra onu iade edecek olan O'dur…”  
• Lokman 11: “Bu, Allah'ın yaratmasıdır. Şu halde, O'nun dışında olanların yarattıklarını Bana gösterin…”
• Fatır 1: “Hamd, gökleri ve yeri yaratan, ikişer, üçer ve dörder kanatlı melekleri elçiler kılan Allah'ındır; O, yaratmada dilediğini arttırır…”
• Yasin  71:  “…nice hayvanları yarattığımızı görmüyorlar mı?...”
• Sad 76:  “…sen beni ateşten yarattın, onu ise çamurdan yarattın."
• Mü'min 57: “…göklerin ve yerin yaratılması, insanların yaratılmasından daha büyüktür…”
• Fussilet  9:  “…yeri iki günde yaratanı inkar ediyor ve O'na birtakım eşler kılıyorsunuz?...”  
• Fussilet 37:  “…bunları Kendisi yaratmıştır…”
• Casiye 22:  “…gökleri ve yeri hak olarak yarattı…”  
• Ahkaf 4:  “…yerden neyi yaratmışlar, bana gösterin?...”
• Zariyat 49: “Ve Biz, her şeyi iki çift yarattık…”
• Necm 45: “Doğrusu, çiftleri; erkek ve dişiyi, yaratan O'dur.”
• Vakıa 72: “Onun ağacını sizler mi inşa ettiniz (yarattınız)…”  
• Mülk 3:  “…içinde yedi gök yaratmış olandır…”
• Mülk 14: “O, yarattığını bilmez mi?...”  
• Mülk 23: "…Sizi inşa eden (yaratan), size kulak, gözler ve gönüller veren O'dur. Ne az şükrediyorsunuz?"
• Nuh 15:  “…uyum (mutabakat) içinde yaratmıştır?"
• Abese 18: “(Allah) Onu hangi şeyden yarattı?”
• Abese 19: “Bir damla sudan yarattı…”  
• İnfitar 7: “Ki O, seni yarattı,…”  
• Gaşiye 17: “Bakmıyorlar mı o deveye; nasıl yaratıldı?”
• Nisa 1:  “…sizi tek bir nefisten yaratan, ondan eşini yaratan…”  
• En'am 98: “O, sizi tek bir nefisten yaratandır…”  
• En'am 142: “Hayvanlardan yük taşıyan ve (yünlerinden, tüylerinden) döşek yapılanları da (yaratan O'dur)…”
• Araf 54:  “…altı günde gökleri ve yeri yaratan, sonra arşa istiva eden Allah'tır…”  
• Yunus  5:  “…Allah, bunları ancak hak ile yaratmıştır…”
• Yunus 6:  “…göklerde ve yerde yarattığı…”  
• Hud 7:  “…gökleri ve yeri altı günde yaratan O'dur…”  
• İbrahim 10:  “…O, gökleri ve yeri yaratandır…”  
• İbrahim 19: “Allah'ın gökleri ve yeri hak ile yarattığını görmüyor musunuz?...”  
• Hicr 33:  “…balçıktan yarattığın beşere…”  
• Hicr 85: “Biz, gökleri, yeri ve her ikisinin arasındakilerini hakkın dışında (herhangi bir amaçla) yaratmadık…”  
• Nahl 17: “Yaratan, hiç yaratmayan gibi midir?...”  
• Nahl 72: “Allah size kendi nefislerinizden eşler yarattı ve size eşlerinizden çocuklar ve torunlar yarattı ve sizi güzel şeylerden rızıklandırdı…”  
• İsra 70:  “…yarattıklarımızın bir çoğundan üstün kıldık.”
• Meryem  67:  “…Bizim onu yaratmış bulunduğumuzu (hiç) düşünmüyor mu?.”
• Taha 50: “Dedi ki: "Bizim Rabbimiz, her şeye yaratılışını veren, sonra doğru yolunu gösterendir."
• Taha 55: “Sizi ondan yarattık,…”  
• Enbiya 33: “Geceyi, gündüzü, güneşi ve ayı yaratan O'dur…”  
• Hac 73:  “…hepsi bunun için bir araya gelseler dahi- gerçekten bir sinek bile yaratamazlar…”
• Mü'minun 31:  “…insan-nesli yaratıp-inşa ettik.”
• Nur 45:  “…Allah, dilediğini yaratır…”  
• Furkan 54: “Ve insanı bir sudan yaratıp…”  
• Furkan 59: “O, gökleri ve yeri ve ikisinin arasındakileri altı günde yaratan…”  
• Şuara 184: "Sizi ve önceki yaratılmışları yaratandan sakının".
• Rum  8:  “…belirlenmiş bir süre (ecel) olarak yaratmıştır…”  
• Saffat 11:  “…çamurdan yarattık.”
• Zümer  6: “Sizi tek bir nefisten yarattı,…yaratmaktadır…”  
• Zümer 38:  "…Gökleri ve yeri kim yarattı?..."
• Zümer 62: “Allah, her şeyin Yaratıcısı'dır…”  
• Mü'min 62:  “…her şeyin Yaratıcısı'dır…”
• Fussilet 21:  “…ilk defa O yarattı…”  
• Zuhruf 12: “Ki O, bütün çiftleri yarattı ve sizin için gemilerden ve hayvanlardan bineceğiniz şeyleri var etti.”
• Hucurat 13:  “…Biz sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık…”  
• Vakıa 57: “Sizleri Biz yarattık, yine de tasdik etmeyecek misiniz?”
• İnsan 2:  “…bir damla sudan yarattık…”  
• Mürselat 20:  “…sudan yaratmadık mı?”
• Fecr 8: “Ki şehirler içinde onun bir benzeri yaratılmış değildi.”
• Tin 4:  “…Biz insanı en güzel bir biçimde yarattık.”
• Bakara 29:  “…yerde olanların tümünü yaratan O'dur…”  
• En'am  1: “Hamd, gökleri ve yeri yaratan, karanlıkları ve aydınlığı (nuru) kılan Allah'adır…” 
• En'am 2: “Sizi çamurdan yaratan, sonra bir ecel belirleyen O'dur…”  
• En'am 94:  “…sizi ilk defa yarattığımız gibi…”  
• En'am 141:  “…birbirine benzer ve benzeşmez -yaratan O'dur…”  
• Araf 12:  “…beni ateşten yarattın, onu ise çamurdan yarattın."
• Araf 179:  “…çok sayıda kişi yarattık…”  
• Yunus 67:  “…sizin için yaratmıştır…”  
• Hud 119:  “…Onları bunun için yarattı…”  
• Ra'd 16:  “…O'nun yaratması gibi yaratan ortaklar buldular da, bu yaratma, kendilerince birbirine mi benzeşti? De ki: "Allah, her şeyin Yaratıcısı'dır…”  
• İbrahim 32: “Allah, gökleri ve yeri yaratan ve gökten su indirip onunla size rızık olarak türlü ürünler çıkarandır…”  
• Hicr  26:  “…şekillenmiş bir balçıktan yarattık.”
• Nahl  8: “Onlara binmeniz ve süs için atları, katırları ve merkebleri (yarattı). Ve daha sizlerin bilmediğiniz neleri yaratmaktadır?”
• Nahl 20: “Allah'tan başka yakardıkları hiçbir şeyi yaratamazlar, üstelik onlar yaratılıp durmaktadırlar.”
• Nahl 70: “Allah sizi yarattı,…”
• Enbiya  31:  “…sabit dağlar yarattık ve doğru gidebilsinler diye geniş yollar açtık.”
• Hac 5:  “…Biz sizi topraktan yarattık…”  
• Kasas 68: “Rabbin, dilediğini yaratır…”  
• Ankebut  44: “Allah gökleri ve yeri hak olarak yarattı…”  
• Rum 40: “Allah; sizi yarattı,…”
• Rum 54: “Allah, sizi bir za'ftan yarattı,… Dilediğini yaratır…”  
• Fatır 3:  “…Allah'ın dışında bir başka Yaratıcı var mı?...”  
• Yasin 36:  “…bütün çiftleri yaratan (Allah çok) Yücedir.”
• Yasin 81: “Gökleri ve yeri yaratan, onların bir benzerini yaratmağa kadir değil mi? Elbette (öyledir); O, yaratandır, bilendir.”
• Saffat 96: "Oysa sizi de, yapmakta olduklarınızı da Allah yaratmıştır."
• Saffat 150: “Yoksa onlar, şahidlik etmekteyken Biz melekleri dişiler olarak mı yarattık?”
• Fussilet 10:  “…sarsılmaz dağlar var etti, onda bereketler yarattı…”
• Şura  11: “O, göklerin ve yerin Yaratıcısı'dır…”  
• Zuhruf 9: Andolsun, onlara: "Gökleri ve yeri kim yarattı?" diye soracak olsan, tartışmasız: "Onları üstün ve güçlü (Aziz) olan, bilen (Allah) yarattı" diyecekler.
• Zuhruf 16: “Yoksa O, yarattıklarından kızları (kendine) edindi ve erkekleri size mi ayırdı?”
• Kaf 16: “ Andolsun, insanı Biz yarattık…” 
• Tur 35:  “Yoksa onlar, hiçbir şey olmaksızın mı yaratıldılar? Yoksa yaratıcılar kendileri mi?”
• Rahman 14: İnsanı, ateşte pişmiş gibi kuru bir çamurdan yarattı.
• Rahman 15: Cann'ı (cinni) da 'yalın-dumansız bir ateşten' yarattı.
• Vakıa 62: Andolsun, ilk inşa (yaratma)yı bildiniz; ama öğüt alıp-düşünmeniz gerekmez mi?
• Hadid  4: Gökleri ve yeri altı günde yaratan, sonra arşa istiva eden O'dur. Yere gireni, ondan çıkanı, gökten ineni ve ona çıkanı bilir. Her nerede iseniz, O sizinle beraberdir, Allah, yaptıklarınızı görendir.
• Hadid 22: Yeryüzünde olan ve sizin nefislerinizde meydana gelen herhangi bir musibet yoktur ki, Biz onu yaratmadan önce, bir kitapta (yazılı) olmasın. Şüphesiz bu, Allah'a göre pek kolaydır.
• Mülk 2: O, amel (davranış ve eylem) bakımından hanginizin daha iyi (ve güzel) olacağını denemek için ölümü ve hayatı yarattı. O, üstün ve güçlü olandır, çok bağışlayandır.
• Mearic 19: Gerçekten, insan, 'bencil ve haris' olarak yaratıldı.
• Mearic 39: Hayır; doğrusu Biz onları bildikleri şeyden yarattık.
• Kıyamet 38: Sonra bir alak oldu, derken (Allah, onu) yarattı ve bir 'düzen içinde biçim verdi.'
• Nazi'at 27: Yaratmak bakımından siz mi daha güçsünüz yoksa gök mü? (Allah) Onu bina etti.
• İnşikak  2: Ve 'kendi yaratılışına uygun' Rabbine boyun eğdiği zaman;
• Tarık 6: Dökülüp atılan bir sudan yaratıldı.
• Leyl 3: Erkeği ve dişiyi yaratana;
• Alak 2: O, insanı bir alak'tan yarattı.

Ben Tanrı olsaydım, bu kadar “Yarattım” demeye ya da dedirtmeye utanırdım!
İslâm’ın İlâhı olan Allah'a bazı sorularım var:

• Bu kadar yaratma ayetini gönderen ve bir çok ayette insanı yarattığını defalarca yazıp gönderen sen, o yarattığın insanların bir birini dil, din, ırk, millet gözetmeksizin öldürmemelerini kesin olarak emreden  kaç tane ayet gönderdin? Bir Müminin bir mümini öldürünce kefaretinin ne olacağından bahsetmiyorum ya da İsrailoğullarına gönderdiğin “bir insanı öldüren bir insanlığı öldürmüş gibidir” ayetinden de bahsetmiyorum. “Yarattığım hiçbir insan, diğer bir insanı öldürmesin” gibi açık anlaşılır bir ayetten bahsediyorum. Bir ayet bile yeterli, varsa göstert.
• Bu kadar yarattığın insanı neden Maide suresi 48. Ayette belirttiğin üzere farklı şeriatlara, ümmetlere ayırıp bir birine düşürdün? (Maide 48:  …Her birinize bir şeriat ve bir yol yöntem verdik. Allah dileseydi sizi tek bir ümmet yapardı. Fakat size verdikleriyle sizi denemek istedi…” )
• Niye yarattığın bazı kullarını İslâm’ın kucağına gönderip diğer kullarını dinsizlerin  ya da başka dinlerin kucağına gönderiyorsun? Yarattığın kullarla dalga mı geçiyorsun?
• Dağları, taşları, gökyüzünü, yeri, suyu yaratmışsın. Bunları yarattığını onlarca ayette belirtmişsin, onlarca kez  böbürlene böbürlene tekrar etmişsin  de, bu kadar yarattığın gökyüzünü ve yer yüzünü temiz tutup korumakla ilgili kaç tane ayet gönderdin? Bir tane ayete de razıyım.
• Koskoca kutsal kitabın içine “Şunu yarattım, bunu yarattım, şöyle yarattık, böyle yarattık” ayetlerini sıkıştırmaktan daha önemli meseleler yok mu Yahu! Bu ayetlerden üç tanesine veya iki tanesine hadi bir tane olsun. Bir tane ayete “kadınlarınıza el kaldırmayınız, onları incitmeyiniz” cümlesini  yazsaydın da gözlerinin önünde babasından dayak yiyen annesine ağlayan sonra da bir tokat da kendi yanağına yiyen yavrucakların içini sızlatmasaydın  olmaz mıydı? O yavrucaklar  altüst olmuş psikoloji ile hayata bir sıfır yenik başlıyorlar. Milyonlarca ailede yaşanan bu trajedinin senin için bir önemi var mı acaba? Yoksa sen, kullarının sana ne kadar inandığı veya “Allah’ım iyi ki beni yarattın, kurban olurum sana” diye seni sürekli pofpoflamalarına mı kanalize ettin kendini?
• Avcılık sporu denilen bir spor var. Hayvanlar sırf zevk için öldürülüyor, bazıları da insan denilen bazı mahlukatlar tarafından işkenceye çekiliyor. Çeşit çeşit hayvanı yarattığını yine bir çok ayetle gönderen SEN, hayvanlara eziyet edilmemesi veya onlara işkence çektirilmemesi ya da gerekmedikçe öldürülmemesi ile ilgili kaç tane ayet gönderdin? Bir tane ayete de razıyım.
• Annelik görevini yerine getirmeyen kadınlara denir ki “Anneliğin marifeti doğurmak değildir, ona bakmak, o çocuğu iyi yetiştirmektir.” Şimdi ben sana benzer bir söz söylesem ayıp etmiş olur muyum acaba? Tanrılığın marifeti yaratmak değildir, yarattıklarının bir birini öldürmemesi, yarattığın çevrenin sağlıklı ve temiz tutulması için gerekeni yapmak, yarattığın insanları bu konularda eğitip bilinçlendirmektir.  Sen hangisini daha fazla yaptın kutsal kitabında?
• Eğer bu Kitabı yazan bir Tanrı değil de bir fani veya faniler ise söyleyecek sözüm yok. Bir faninin elinden ancak böyle bir kitap çıkardı.

Bu ayetlerde en ilginç olan şey şudur aslında: Adını Allah koyan ve o Allah’ı Tanrı ilân eden kişi ya da kişiler, bu kadar ayeti yazarken bol keseden rahat rahat “Şunu Allah yarattı, bunu Allah yarattı, aha şunu da Allah yarattı” diye sallamışlar bol bol. Ama önemli olan insanları kendine inandırmaya çalışan bir Tanrının neleri yaratıp yaratmadığından çok, o şeyleri gerçekten adının Allah olduğuna inanılan İlâh mı yarattı sorusudur. Yaratma ile ilgili bu kadar ayeti okumama rağmen o yaratılan her şeyi aslında adının Allah olduğuna inanılan İlâh mı yarattı yoksa başka bir ilâh mı yarattı sorusunun cevabına dair ispat niteliğinde  hiçbir ayette yok. Yani bu kadar şeyi Allah’ın yaratmış olduğunun bir kanıtı yok. Eğer marifet, “Bizim Allah’ımız şunu yarattı, bizim Allah’ımız bunu yarattı” diye saymaksa bütün dinlerin inananları zaten bunu yapıyor. Hepsi de “Şunu bizim Tanrımız yarattı, bunu bizim Tanrımız yarattı” diyorlar. Eeeeee?  Niye bu kadar şeyi yaratan,  adının Allah olduğuna inanılan İlâh olsun? Neden size inanmamız gerekiyor? Bunun cevabı var mı? Yoksa atalarımız bize böyle öğrettiği için mi? Bizler Müslüman bir toplumun kucağında doğup büyüdük diye mi?

Bir din icat edilse ve o dinin bir Tanrısı ilan edilse. O Tanrı için konuşulurken, “Dağları O yarattı, denizleri O yarattı, kuşları, insanları O yarattı…” diyerek saymak  zor bir şey midir acaba? Hele bir de bu yaratma işini sanki çoluğa çocuğa öğretmeye çalışır gibi 100’ün üzerinde ayete yaymak, maharet midir? Peki bu akıllıca bir yöntem midir? Bu kadar yaratma işini yüzlerce ayette ayrı ayrı anlatıp insanları uğraştırmak yerine az kelime ile çok öze inen birkaç ayet daha anlamlı ve daha zekice olmaz mıydı?

En çok dikkatimi çekenler ise “göklerin ve yerin 6 günde yaratılması” mevzusu. Dünyanın yani göklerin ve yerlerin altı günde yaratılması bu gün halen tartışmalı bir konu fakat ne kadar da önemliymiş bu altı günde yaratılma mevzusu. Aynı yaratma eylemi yazılmış da yazılmış, yazılmış da yazılmış…

Ey adının Allah olduğuna inanılan İlâh, bu gün bir bilim adamı ile bir saat oturup sohbet etsem ve ona kâinatla ve dünya ile ilgili sorular sorsam,  ozon tabakası, iklimsel değişiklikler, ekolojik sistem, bitki ve hayvan çeşitliliğinin önemi, insanların nüfus artışının gezegene etkileri başta olmak üzere bir çok konuda senin verdiğin bilgilerden çok daha önemli bilgiler alır ve bu bilgilerden çıkartacağım sadece bir sayfalık bir tedbir yazısını sosyal medyada paylaşarak senin yarattığını iddia ettiğin gezegeni korumak amacı ile bir dinsiz olan ben, senden çok daha fazla etki oluştururum. Sen gene de insanların öte aleme gidişleri ve öte aleme iyi hazırlanmaları için  seni bol bol pofpoflamaları ile meşgul olmaya devam et. Senin için önemli olan zaten Takva değil mi? Dünya kirlenmiş, yanmış bitmiş gitmiş kimin umurunda!

FATIMA'YI KİM ÖLDÜRDÜ?

Yazan: Rıza Zelyut

[RIZA ZELYUT | 22.04.2012 | GÜNEŞ GAZETESİ]
PEYGAMBERİMİZİN KIZINI KİMLER ÖLDÜRDÜ?

Peygamberimiz Hazret-i Muhammed'in yaşayan tek çocuğu; Hatice Anamızdan olma Fatıma'dır. Kendisi; Ehl-i Beyt'in, yani Peygamber Ailesi'nin sürdürücüsü sayılır. Peygamberimiz bu kızını, kendisine bakıp büyüten amcası Ebu Talib'in oğlu Ali ile evlendirmişti. Hazret-i Peygamber Hakka yürüdüğünde, daha naaşı ortada iken Ömer'in  olupbittisi ile Ebu Bekir halife ilan edildi.  Hâlbuki Hazret-i Peygamber  Veda Haccı'ndan dönerken Gadir-i Humm'da; kendisinden sonra İslam toplumunun velisi (önderi) olarak Hz. Ali'yi açıkça göstermişti. Ömer de bunun üzerine gelip Ali'yi kutlamıştı.
Lakin Peygamberimizin maddi varlığı ortadan çekilince  Arapçı çizgideki yağmacı kabile şefleri, onun vasiyetini çiğnediler. İşte bu yanlışa karşı hem Fatıma Anamız hem de Hz. Ali direndiler; Ebu Bekir'e biat etmediler. Bunun üzerine Ömer; yanına yeğeni Kunfuz'u; Halit bin Velit'i ve birkaç kabadayıyı daha alıp Fatıma'nın evini bastı.

OKUYUN OKUYABİLİR İSENİZ

(ÖMER’İN MUAVİYE’YE YAZDIĞI MEKTUP)
Gelin, bundan sonrasını Hz. Ömer'in Muaviye'ye yazdığı meşhur mektuptan okuyalım:
'Hz. Fatıma'nın cariyesi Fizze'ye dedim ki: 'Ali'ye de ki: Hz. Ebu Bekir'e biat etmek için dışarı çıksın çünkü Müslümanlar ona biat etmişlerdir.'
Fizze: 'Hz. Ali meşguldür.' dedi.
Dedim ki: 'Bu sözleri bir kenara bırak, ona de ki, dışarı çıksın; aksi takdirde içeri girip onu zorla çıkarırız.'
Bu sırada Fatıma odadan çıkıp kapının arkasında durdu ve şöyle dedi: 'Ey yalancı sapıklar! Ne diyorsunuz? Ne istiyorsunuz?
Dedim ki: 'Ey Fatıma!'
Fatıma: 'Ey Ömer ne istiyorsun?' dedi.
Dedim ki: 'Neden amcaoğlun seni cevap vermek için göndermiş ve kendisi perdenin arkasında oturmuştur?'
Dedi ki: 'Ey şaki (bedbaht)! Senin azgınlığın beni evimden dışarı çıkardı; hücceti sana ve diğer her sapığa tamamladı.'
Dedim ki: 'Bu boş sözleri ve kadın hikâyelerini bir kenara bırak; Ali'ye de ki dışarı çıksın; aramızda hiçbir dostluk ve ihtiram yoktur.'
Fatıma dedi ki: 'Ey Ömer! Şeytanla mı beni korkutuyorsun? Oysaki şeytanın hizbi güçsüzdür.'
Dedim ki: 'Eğer dışarı çıkmazsa, ya çok odun getirerek bu evi içindekilerle yakacağım veya Ali sürüklenerek biate götürülecektir.'
Bu sırada Konfoz'un kırbacını alıp ona vurdum ve Halid bin Velid'e de 'Sen ve adamlarımız odun getirin, ben onları yakacağım.' dedim.
Fatıma dedi ki: 'Ey Allah'ın düşmanı! Ey Peygamber'in düşmanı, ey Emir'ül - mü'minin Ali'nin düşmanı!'
Fatıma elleri ile kapıyı tutup onu açmama mani oluyordu; derken onu bir kenara ittim, yine bana mani olmaya çalıştı, bu defa kırbaçla onun ellerine vurdum, onu incittim, onun inilti ve ağlamasını duydum; neredeyse yumuşayacaktım ve kapıdan geri dönecektim. (...)  bu esnada kapıya bir tekme vurdum, Fatıma ise kapıya yapıştı; öyle şiddetle bağırdı ki Medine'nin alt üst olduğunu zannettim.'
(Kaynak kitap: Hz. Fatıma; Yazan: Prof. Dr. Haydar Baş, İcmal Yayıncılık, sayfa: 365-366)
Hamileliği ilerlemiş olan Fatıma Ana; işte  burada yediği dayakla çocuğunu düşürmüş, kendisi de kısa bir süre sonra genç yaşında vefat etmiştir.
Peygamberimizin kızına Ebubekir-Ömer ikilisinin yaptığı diğer haksızlıkları merak edenler; bu kitaba baksınlar.
Diğer önemli bir kaynak da şudur: Örnek İslam Kadını Hazret-i Fatıma. Yazan Ayetulluh İbrahim Emini. Ensariyan Yayınları.

MUTLULUK ÇAĞI MI?
Yine İslam kaynaklarında yer alır ki; Peygamberimiz hasta iken 'Bana bir kâğıt getirin; size bir vasiyette bulunayım ki benden sonra yanlış işler yapmayasınız!' buyurmuş ama orada bulunan Ömer; 'Kendisini hastalık illeti sarmış; onun vasiyette bulunması doğru olmaz.' diyerek buna bile engel olmuştur.
Bu dönemdeki haksızlıklar yüzünden Ebu Bekir dışındaki üç halife de cinayete kurban gitmiş; oluk oluk kan akıtılmıştır. 'Asr-ı Saadet' (Saadet Çağı) diye kutsanan o hilafet dönemi; Hz. Muhammet'in insancıl düzeninden kopuşun başladığı dönem olmuştur. Yağmacılığı İslam diye kılıç gücüyle yayan bu  yanlışlara direnenler de acımasızca katledilmişlerdir. Bunun ilk ve en büyük şehidi de Fatıma anamız olmuştur.
Ama bugün Kutlu Doğum haftaları düzenleyip işi ilahi okumakla geçiştirenler; bu zulmü asla dile getirmezler. Çünkü saltanatları taaa bu zulme dayanır.

ŞEHİTLİK ÜZERİNE

Yazan: Yıldırım ŞİMŞEK

ŞEHİTLİK ÜZERİNE

Yazıma Yuval Noah HARARİ’nin 21. Yüzyıl İçin 21 Ders kitabında okuduğum bir paragrafı paylaşarak başlamak istiyorum. Sayfa 268. Paragraf 3:

“Burada akla yatmayan bir şey var. Fransız kuvvetlerinin öldürdüğü şehitler cennete gittiyse, bunda intikam alınacak ne var? Ne için intikam? İnsanların cennete gönderilmesinin intikamı mı? Çok sevdiğiniz abinize piyangodan bir trilyon çıktığını duysanız tepkiniz gidip intikam almak için piyango bayilerini bombalamak mı olurdu? Peki neden Fransız Hava Kuvvetleri birkaç kardeşinizi ebediyen cennete yolladı diye Paris'e kan kusturuyorsunuz? Hatta Fransızları gerçekten de Suriye'yi bombalamaktan caydırmayı başarsalardı çok daha feci olurdu. O vakit daha az Müslüman cennete giderdi.”

Bu dünyada yaptıklarıyla (ibadet, davranış) cennete gitmek insanın elinde. Yıllarca ibadet ederek zor yoldan cennete gitmek isteyen sayısız dindar var. Neden zor yolu seçiyorsunuz? Dindar bir devletin, terörle mücadelesinde en ön safta yer alarak cennete gitmek çok daha kolay. Düşünsenize, ibadetten haberi olmayan, iyilik nedir bilmeyen ama şehitlik mertebesi olan herhangi bir dine ait bir birey, şehit olduğu için doğrudan cennetlik. İnsanlar neden bu yolu seçmiyor, gerçekten aklım almıyor.

Samimi olalım. Hiçbir birey ölmek istemez. Şehitlik sebebi ile ölüm de dahil. Ama sonsuz cennetle, dünyadaki sınırlı yaşamı karşılaştırdığımızda, kendimizi feda etmek çok akıllıca değil mi? Bunun yanında, sadece kendimize değil, 70 insana daha şefaat ederek, sonsuz cennet ödülü kazandırabiliriz (İbni Mace, Cihad, 16). Sorgu yok, sual yok, kabir azabı yok, cehennem endişesi yok. Daha ne olsun?

Evladı ölmüş bir aileye, hanlar, yatlar, katlar, altınlar gibi fani ödülleri verseniz yine de acısı dinmez. Bu ailenin, şehit olan evladına güya en büyük ödül olan cenneti veriyorsunuz. Ama şehit aileleri yine de ağlamaktan kendilerini alamıyorlar. Hatta şehit, o aile ve sülaleye şefaat edecek, herkesi cennete koyacak. Cennet amacı gerçekleşecek. Ama yine de ağlıyorlar. Kolay mı kardeşim? Hayatta en sevdiklerinden birini belki de birkaçını kaybettiler.

Cennet aslında şehidin yakınlarına bir teselli ödülüdür. Çünkü bu ödül acıyı hafifletmiyor bile. Teselli ödülü varsa büyük ödül de vardır. Teselli ödülü, şehide, ailesine, vatandaşına veriliyorsa, büyük ödül ne? Bu ödülü kim alıyor? Ben biliyorum da durduk yere yakmayım kendimi. Zaten öbür dünyada yanacağım, bari bu dünyam serin geçsin.

Şehit yakınlarına verilecek bir başka ödülse intikamdır. Şehidin intikamına HARARİ çok güzel değinmiş zaten. İnsanı cennete gönderen biri neden öldürülür? İyi insanları şehit eden zaten kötü insanlar ise, şehitler olmadan neden temizlenmiyor bu kötü insanlar? Sorular bitmez.

Şehitliğin kısımlarına çok değinmek istemiyorum. Yanarak, boğularak, göçük altında kalarak, izinliyken sivil araç ile gezmeye giden bir askerin trafik kazası geçirmesi, ölenin “Allah-u Ekber”, öldürenin “Allah-u Ekber” demesi vs. İşimize gelen herkese şehitlik mertebesini verebiliriz.  Bunun kararını da ahirette yaratıcı değil, dünyada din adamları veriyor.

Bir de 100 şehit sevabı 1000 şehit sevabı var. Özellikle yazıyla değil rakamla yazdım ki dikkat çeksin. Gerçekten şehit olan insan hayatını koymuş ortaya. Onda da 1 şehit sevabı kazanmış. 100 şehit sevabı kazanılacak ne yapmış olabilir ki bir insan? Çok saçma değil mi yahu?

Şehitlik kavramı dindar kısma verilen ödül demiştim. Bu ödül gerçekten var mı bilemem. Ama şunu iyi biliyorum ki ölen öldüğüyle kalıyor, ailesi ve yakınları acısı ile. Ölen insanla zaten işi olamayacak dinciler, kalanları ölen üzerinden kullanmaya devam ediyor.

MUHAMMED ALEMLERE RAHMET DEĞİL ZAHMETTİR |2

Yazan: The Guiding

MUHAMMED ALEMLERE RAHMET DEĞİL, ZAHMETTİR |2


Muhammed için Kur’an’ın , Enbiya Suresi 107.ayetinde “Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik.” der. Rahmet  kelimesinin sözlükte ; Birinin suçunu bağışlama, yargılama, merhamet etme anlamlarına geldiğini önceki yazımızda belirtmiştik.

Hadis kaynaklarında Sizin en hayırlınız öznesi ile başlayan cümle, farklı kişilikler ile son bulmaktadır. “Kur’anı öğrenen ve öğretendir.”, “Ahlakı güzel olanınızdır “Ailesine karşı en iyi olanınızdır. Ben de, ailesine karşı en iyi olanınızım!", "Kadınlarına hayırlı olanınızdır “, ”İnsanlara faydalı olanınızdır” (Buhari-Müslim-Tirmizi)

Yukarıdaki hadisler, kaynaklarda farklı kelime ve cümleler ile geçiyor olsa da; sonuç olarak, insanlara yapılacak olan iyilik övülmüş, kadınlara karşı hayırlı olma, onlara iyilik yapılması konusu ise biraz daha öne çıkmıştır. "Bana, (dünyanızdan) koku ve kadın sevdirildi. Gözümün nuru ise namazda kılındı." ve "Dünya bir meta'dan ibarettir. Onun en hayırlı meta'ı ise sâliha kadındır." hadisleride olduğu gibi.

Muhammed, bir başka hadisinde de kadınlar hakkında şöyle diyor: “Kadınlara iyi davranmanızı tavsiye ediyorum; vasiyetimi tutunuz. Zira kadın kısmı kaburga kemiğinden yaratılmıştır. Kaburga kemiğinin en eğri yeri üst tarafıdır. Eğri kemiği doğrultmaya kalkarsan kırarsın. Kendi hâline bırakırsan, yine eğri kalır. Öyleyse kadınlar hakkındaki tavsiyemi tutunuz.” (Buhari 3331 Kitap 60, Hadis 6 -Müslim 1468 a, Kitap 17, Hadis 80 - Tirmizi 1188 Kitap 13, Hadis 15 - Ebu Davud)

Kadınlar ile ilgili olarak Kuran’da ise, “Kadınlar” anlamına gelen “Nisa” isimli  surede, birden fazla evlendiğiniz kadınlar arasında adil olamazsınız uyarısı yapıldıktan sonra, hiç olmazsa eşiniz değilmiş gibi davranmayın diyerek kadınlara sözde lütuf emrediliyor:
“Kadınlarınız arasında her yönden adaletli davranmaya ne kadar uğraşsanız buna güç yetiremezsiniz. Bari birisine tamamen kapılıp da diğerini askıya alınmış gibi bırakmayın. Eğer arayı düzeltir ve haksızlıktan korunursanız, şüphesiz Allah çok bağışlayıcı ve esirgeyicidir.“ (Nisâ sûresi-129)

Görüldüğü gibi, çok eşli olanların eşleri arasında adaleti sağlayamayacakları ayet ile bildirilmekte olup, madem birden fazla evlendiniz, eşlerinizden birini çok sevmişseniz; diğerinin gönlünü almaya devam edin diyor  ayet. Ancak bizi yaratan Allah, nasıl oluyorsa, adaleti sağlayamayacağımızı bilip, bize de bildirdiği  halde,  aşağıda yer alan ayette de ; eşler arasında adaleti sağlamaktan korkarsanız tek eş ya da cariye ile yetinin diyor.
“Yetimlerin hakkına riayet edemeyeceğinizden korkarsanız, beğendiğiniz kadınlardan ikişer, üçer, dörder nikâhlayın. Haksızlık etmekten korkarsanız tek kadın veya mülkiyetinizde bulunan câriye ile yetinin; bu, adaletten ayrılmamanız için en uygun olanıdır.” (Nisâ sûresi-3)

Aynı suredeki iki ayet arasındaki çelişkiyi görebiliyorsunuz değil mi? Sözde rahmet peygamberi, eşlerinizden sevmediğiniz eşinize karşı, eşiniz değilmiş gibi davranmayın, onun da gönlünü alın anlamında  ayet getirirken, diğer taraftan hem adaleti sağlayamazsınız deyip hem de adaleti sağlamaktan korkarsınız diyerek, Allah’ı kulları hakkında bilgisiz yerine koyuyor. Bu da bizim,  Kur’an’ın Allah’ın kitabı olduğu konusundaki  şüphemizi kuvvetlendiriyor.

Kadınların “Tarla” olarak ifade edilmesi ise ayrı bir konu. (Bakara Suresi-223) Bu türden çelişkileri diğer yazılarımızda bulacaksınız. Biz şimdi asıl konumuza geri dönelim, Muhammed’in rahmet peygamberi olmadığı konusuna…

Ahmet İbni Hanbel’in Muvatta isimli eserinde ve Müsned’inde geçen hadiste Muhammed; “Ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim.” demiştir ancak, kendisinden pek ahlaklı davranışlar gördüğümüz söylenemez.

"Sizin en hayırlınız, kadınlarına hayırlı olanınızdır" diyen Muhammed, Bedir savaşı sonrası, Ramazan ayının son günlerinde,   kendisini şiirlerinde eleştiren 5 çocuklu Esma binti Mervan isimli kadını, gözleri görmeyen Umeyr bin Adi isimli bir adama öldürtmüştür. (İbn Abdülber, el-İstîʿâb, III, 1218) Bebeği annesinin üstünde ve her ikisi de uykudayken,  bebeği kenara koyarak, cinayeti gerçekleştiren adamın, acaba o kadını öldürmekle hatamı mı ettim? şeklindeki sorusu ve tedirginliği karşısında, Muhammed: “Onun için iki keçi bile tokuşmaz” demiştir. Yani ona sahip çıkacak kimse yok diyor. O kadına sahip çıkacak biri olsaydı Muhammed demekki bu cinayetten vazgeçecekti. Nitekim, damadı Osman’ın araya girmesiyle, önceleri vahiy katibi olup daha sonra Muhammed’in peygamberliğini reddeden,  Abdullah İbnu Sa'd İbni Ebi's-Sarh’ı öldürmekten vazgeçmiştir. Yaptığı işi bir de överek, Esma’yı öldüren Umeyr’e :  “Allah’a ve resulüne gıyabında yardım eden bir adam görmek isterseniz Umeyr b. Adî’ye bakın” sözleriyle iltifat etmiş, cinayetine Allah’ı da ortak etmiştir. (Vâkıdî, I, 173, İbn Ishak, Muhammed'in Hayatı, Sayfa 675-676)

Bedir Savaşı (13 Mart 624) ve daha sonra yapılan savaşlar ile ilgili olarak İslam kaynaklarında , Müslümanların savunmada kaldıkları ve kendilerine saldırı olmadıkça saldırmadıkları ve savaş sonrası esirlere iyi muamele yapıldığı, Mekke fethedildikten sonra da, daha önce iman etmeyenlerin serbest bırakıldıkları, onlardan intikam alınmadığı bilgisi verilir. Savaş için hareket edilmeden önce de Muhammed’in arkadaşlarına, “Allah’ın adıyla, Allah’ın inayetiyle ve Resulullah’ın dini üzere (cihad etmek üzere) yürüyün. Sakın piri fani yaşlıları, çocukları, kadınları öldürmeyin. Ganimetten bir şey çalmayın, ganimetlerinizi toplayıp uygun bir şekilde muhafaza edin. İyi davranış sergileyin, şüphesiz Allah iyi, güzel davrananları sever.” diye tembih ettiği rivayetleri yer alır. Temel kaynaklardan alınarak ortaya çıkarılan eserlerde bazı gerçekler, hangi gerekçe ile yapıldığı bilinmez ama; bazı konulara hiç değinilmez ya da kitabı yazan kişinin kendi anlayışına ve yorumuna  göre konunun işlendiği görülür. Müslümanlar Mekke döneminde inançlarından dolayı eza, cefa görmüşler, boykot edilmişler, açlık yokluk görmüşlerdir ancak; Bedir savaşı, Müslümanların müşriklerin mallarına yağma ile başlayan bir savaştır. Hatta savaş sonunda ele geçen ganimetler ile ilgili sahabiler arasında tartışma çıkmış, bunun üzerine Muhammed, aşağıdaki ayeti getirerek, taksimatı kendisine bırakmış, işin içine bir de Allah’ı katarak; ganimetin sahibinin kendisinin ve Allah olduğunu söylemiştir.

(Ey Muhammed!) “Sana ganimetler hakkında soruyorlar. De ki: "Ganimetler Allah'a ve Resûlüne aittir. O halde, eğer mü'minler iseniz Allah'a karşı gelmekten sakının, aranızı düzeltin, Allah ve Rasûlüne itaat edin." (Enfal Suresi-1)

Yukarıda Bedir Savaşı sonrası, sadece yazdığı şiirler yüzünden bir kadının Muhammed’in emriyle öldürüldüğünden bahsetmiştik. Aynı savaş sonrası, Ukbe bin Ebi Muayt ve Nadir bin Haris, diğer esirler fidye karşılığında serbest bırakılırken daha önce zulüm yaptıkları gerekçesiyle bu ikisi öldürüldüler. Esirlere yapılan muamelenin kendisine de uygulanmasını isteyen ve diğer esirler öldürülmediği halde kendisinin niçin öldürülmek istendiğini soran Ukbe’ye Muhammed: “Küfrün ve Allah’a, Rasûlü’ne düşmanlık ve iftiraların dolayısıyla.” demiştir.

Ukbe bunun üzerine “Çocuklarıma kim bakacak?” demiş, Muhammed de cevaben ona: “Sen hele cehenneme girmeye bak, onları Allah’a bırak!” demiştir. Daha sonra her ikisi de Âsım b. Sâbit veya Hz. Ali tarafından öldürülmüşlerdir.

Rahmet peygamberi olarak gönderildiği iddia edilen Muhammed’in biraz da beddualarından bahsedelim. Önce kendisinin beddua ve lanet etmeyin sözü ile başlayalım. Ebu Davud ve Tirmizi’de geçen hadis şöyle:
"Birbirinize Allah'ın lâneti, gazâbı ve cehennem azâbı  ile lânet ve beddua etmeyiniz!"
Şimdi de Cebrail üzerinden yapılan bedduaya onayını, yani  Amin! dediğini görelim. Bu hadis Buhari’de geçiyor.
Muhammed bir keresinde minbere çıkarken, üç adımda da amin diyor. Hutbesini bitirdikten sonra bu “Amin” lerin sebebi sorulduğunda: "Cebrail (a.s.) üç dua etti, ben de onlara amin dedim.
-Birincisi: Cebrail (a.s.): 'Annesine, babasına veya sadece onlardan birine ulaşmış bir evlat, (onlara güzel hizmet edip, onların hayır duasını alıp) cenneti kazanamadıysa, ona yazıklar olsun/burnu yerde sürtünsün!' dedi, ben de amin dedim.”

- İkincisi: "Cebrail (as): 'Sen peygamber olarak bir insanın yanında anıldığın zaman, sana salat-ü selâm getirmezse; ona yazıklar olsun!.. Onun burnu yere sürünsün!' dedi. Ben de ona amin dedim."

-“Üçüncüsü: "Cebrail (as): 'Ramazana eriştiği halde bir insan, Ramazanın feyzinden, bereketinden istifade edememiş, Ramazan gelmiş geçmiş de hâlâ Allah'ın mağfiret ettiği bir kul olamamışsa, Allah'ın affını, mağfiretini kazanamamışsa; yazıklar olsun o kula!.. Burnu yerde sürtsün!' diye  dua etti. Ben de ona amin dedim.”

Görüyorsunuz, Rahmet peygamberi olarak gönderilen kişi, anne babasına iyilikte bulunmayan kişilerin hidayete ermeleri,doğru yolu bulmaları  için değil de ; acı çekmeleri için beddua ediyor. Devamla, kendi adı anıldığı zaman hürmet göstermeyecek kişilere beddua ediyor. Yine devamla, Ramazan ayına ulaşmış Müslümanların tövbelerinin ve dualarının kabul olunması için dua etmiyor da;  yazıklar olsun diyerek acı çekmeleri için beddua ediyor. Hani Muhammed rahmet üzere gönderilmişti? Hani o, en güzel ahlak üzereydi? Hani o, en hayırlı olanın, insanlara hayırlı olan kişi olduğunu söylüyordu?

Şimdi bazıları bu hadisin zayıf ya da uydurma olduğunu düşünebilir. Yaptığım araştırmalarda hadisin sahih olmadığı ile ilgili bir bilgiye ulaşmadım. Bazıları hadisi evirmiş, çevirmiş, “Bu ifade mecazi bir ifade “ diyenler olmuş, Muhammed’in başka hadislerini  getirerek, durumu kurtarmaya çalışmış ama nafile. Hiçbiri zayıf ya da uydurma olduğunu söyleyememiş. O halde gerçek ortada. Bazıları şunu da diyebilir: ”Kur’an ile çeliştiğine göre biz Kur’anı ölçü alır, hadise itibar etmeyiz.” Keşke bu cümle sorunu çözse! Neden mi? Çünkü Kur’an ayetleri de çelişkilerle dolu. Yukarıda geçen hadiste ayrıca bir kavram kargaşası ile de karşı karşıya kalıyoruz. Güya bedduaları eden Cebrailmiş. Cebrail kim? Vahiy meleği değil miydi Cebrail?

O halde Cebrail ile ilgili tanımlara birlikte biraz göz atalım:
“Cebrail, İslam’a göre peygamberlere vahiy getirmek, Allah'ın emir ve yasaklarını bildirmekle vazîfeli melektir.” “Cebrâil'in ismi Kur’ân'da ayrıca Cibrîl, Rûh-ul-Emîn ve Ruhu'l-Kudüs diye de zikredilmektedir.”  “İslâm dininde Cebrâil, Hz. Peygamber’e ilâhî emirleri bildiren vahiy meleğidir ve dört büyük melekten biridir.” Buna benzer yapılan tanımların yanında, hiç günah işlemeyen, çok güçlü bir melek olduğundan, emrinde meleklerden bir orduya sahip olduğundan, insan kılığına girerek vahiy getiren biri olduğundan, büyüklüğünden , kanadının sayısı gibi özelliklerinden bahsedilmektedir. Kaynaklarda Cebrail’in İnsan kılığına girip giremeyeceği gibi konular tartışılmış  ancak Cebrail’in insanlara beddua eden bir özelliğine hiç değinilmemiştir. Zaten beddua ediyor olması garip değil midir? Neden bir melek beddua etsin ki? Günah işlemeyen bir varlık, neden Allah’ın izni olmadan bir insanın kötülüğünü istesin? Bunu eğer Allah istiyorsa;  neden ayeti ile bunu peygamberine bildirmiş olmasın da meleğine söyletsin?

Muhammed’in beddua ve lanet içeren sözleri,  yukarıdaki hadis ile sınırlı değildir. Hadislerinde pek çok konuda beddualarına ve lanetlerine rastlıyoruz. Dövme yapan ve yaptırana, başkasının saçını,  kendi saçına takanlara, canlı resim ve heykel yapanlara (insan veya hayvan), kocasına küsüp ondan ayrı sabahlayan kadına, kocasının cinsel isteğine cevap vermeyen kadına, sahabe hakkında kötü söz söyleyene, kafirlerin Müslümanlardan daha iyi ve daha dürüst olduğunu söyleyenlere, Faizi alana, verene, onun katipliğini ve şahitliğini yapana, çekirgeye, vb pek çok konuda beddua ettiğini görüyoruz. “Dövme yapmayın”, “Faiz alıp vermeyin” , "Sahabem hakkında güzel söz söyleyin" demek yerine bir peygamber neden beddua eder? Peygamberlerin görevi, ümmetine doğruyu göstermek, yanlıştan vazgeçirmek değil midir? Eğer bir peygamber beddua edecekse o zaman biz; (Ey Muhammed!) “Rabbinin yoluna, hikmetle, güzel öğütle çağır ve onlarla en güzel şekilde mücadele et. Şüphesiz senin Rabbin, kendi yolundan sapanları en iyi bilendir. O, doğru yolda olanları da en iyi bilendir.” (Nahl Suresi-125) ayetini nereye koyacağız? Kur’an’daki Muhammed ile hadislerdeki  Muhammed aynı Muhammed değil midir? Kur’an’ı ve hadisleri yazan katipler aynı olduklarına göre yorumu sizlere bırakıyorum.

---

• https://www.siyerinebi.com
• http://www.kuranmeali.com
• https://www.hadissitesi.com
• http://www.fetva.net
• https://kuran.diyanet.gov.tr
• http://www.wikizero.biz
• https://www.wikizero.com/tr/Cebrail
• https://sorularlaislamiyet.com
• http://www.islamveihsan.com
• https://islamansiklopedisi.org.tr/umeyr-b-adi
• https://islamansiklopedisi.org.tr/beddua
• https://islamansiklopedisi.org.tr/cebrail
• Kur’an-ı Kerim Meali, Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır,Seda Yayınları,İstanbul,2016
• Buhârî, Edeb, 39
• Buhârî,Enbiya,1
• Buhârî, Meğazi, 35
• Buharî, El-Edebü’l-müfred- 1419/1998
• Malik b. Enes, Muvatta, Hüsnü’l-Hulk, 8; Ahmed b. Hanbel, 2/381
• Müslim, Fezail, 68
• Müslim, Birr 149
• Müslim, Rada, 64
• Tirmizî, Menâkıb, 63
• Tirmizî, Birr 48
• Ebu Dâvud, Hudud, 1
• Ebû Dâvûd, Edeb 45
• Ebu Davud, Cihad, 90
• Nesâî, İşretu'n-Nisâ 1
• Vâkıdî, I, 173
• İbn Abdülber, el-İstîʿâb, III, 1218
• İbn Ishak, Muhammed'in Hayatı, Sayfa 675-676
• Mehmet Azimli,Cahiliyyeyi Farklı Okumak,Ankara Okulu Yayınları, Ankara-2015

EBUBEKİR’E BİAT ETMEYEN FATMA’NIN ÖLDÜRÜLMESİ

Yazan: Mehmet W. Gündoğdu

İlaveler (Mavi metinler): A.Kara

EBUBEKİR’E BİAT ETMEYEN FATMA’NIN ÖLDÜRÜLMESİ, ALİ'NİN EVİNİN BASILMASI

Sitemizin okuyucu ve izleyicilerinden gelen istek üzerine Ali’nin eşi Fatma ile ilgili bilgiler vereceğiz. Ayrıca, Fatma’nın Ömer ve yandaşları tarafından nasıl öldürüldüğünü de kaynaklara dayalı olarak anlatmaya çalışacağız.

İslam’ın kendi kaynaklarına dayanarak ve kaynak gösterdiğimiz halde; Ebubekir ve Ömer konulu yazılarımızda geçen olaylara, Fatma’nın Ömer tarafından öldürülmesi konusuna takılanlar ya da inanmayanlar, hatta hakaret derecesinde yorum yapanlar olduğunu gördük. Öncelikle, okumanın üşengeçliği içinde yazımızı okuyup videolarımızı izleyen herkese teşekkür ederiz. Kötü söz sahibine yaraşır demek istemiyorum. Çünkü çoğu kişiler okumuyor, araştırmıyor ve bilmiyor. Üstelik ortada sorgusuz inanılmış bir din ve cehennemle korkutulmuş bir kitle var. Kimin ne bilgisi varsa yorum yapar ve yalanımız varsa yüzümüze vurur. Bizde yalan, iftira, hiç kimseye hakaret yok. Bizim ortaya koymak istediğimiz şey; gözü kapalı olarak bilmeden, anlamadan, sorgulamadan bir dine inananları aydınlatmak. Biz vicdanımızın sesine uyarak kaynaklardan olduğu gibi yazıyoruz. İnanan inansın, inanmayan kendi bilir.

Şimdi kaynaklara dayanarak Fatma’yı anlatmaya başlıyoruz.
Fatma, kimi kaynaklara göre Hatice’nin Muhammed’den önceki kocasından doğmuştur. Muhammed’in hiç öz çocuğu olmadığından ve Kevser suresinde Muhammed’in soyunun kesik olduğundan bahsedildiğinden, cariye Mariye’den doğan İbrahim’inde babasının belli olmadığını yazıp söyleyenler vardır. Bazı kaynaklarda 40 yaşında Muhammed’le evlenen Hatice’nin 6 çocuk doğurduğu ve 58 yaşındayken Fatma’yı doğurduğu yazılıdır. Ancak bazı kaynaklarda bir kadının 40 yaşından sonra 6 çocuk doğurmasının tıp ve mantığa aykırı olduğu savunulmaktadır. Kimi kaynaklara göre Hatice ile Muhammed’in öz kızıdır. Bazı kaynaklarda Hatice ile Muhammed’den olan tek çocuğun Fatma olduğu da yazılıdır.

Fatma 15 yaşındayken Ebubekir ve Ömer Fatma’yla evlenmek isterler. “Fatma için hak teladan emir bekliyorum” diyen Muhammed, Ebubekir’i de Ömer’i de damatlığa kabul etmez. Daha sonra da Cebrail aracılığıyla Allah’tan buyruk geldiğini söyleyen Muhammed, Fatma’yı Ali’yle evlendirir. [20] Kaynak kitaplar bu olayı çok ayrıntılı olarak anlatırlar. Bu evliliğin “uçtu-kaçtılı” öyküsü özetle şöyle anlatılır:

Ali, yakınlarının önerisiyle Muhammed’e gidip utana sıkıla Fatma’yı ister. Muhammed, Ali’nin mal varlığını sorunca, Ali “bir kılıcım bir devemden başka bir şeyim yok” der. Muhammed; “kılıç savaş için, deve binit için sana gerekli, gel cübbede anlaşalım” dedikten sonra konuşmasını “uçtu- kaçtıyla” bitirir. Muhammed, Ali’ye “sevamavatta senin ile Fatma’nın nikâhı kıyılmıştır. Senden önce melek gelip bunu bana duyurdu.” der. Az sonra Cebrail Muhammed’de gelip; Hak Teâlâ’nın “Habibime selam söyle, hiç üzülmesin. Kızının bütün ihtiyaçlarını cennetten karşılayıp, sadık kuluma vereceğim” haberini bildirir. Muhammed şükür secdesi yaptıktan sonra Cebrail Allah’a gidip yine geri gelir. Cebrail’in yanında Mikail, İsrafil, Azrail ve 1000 Kerübiyun meleği bulunmaktadır. Ellerindeki üstleri bohçalarla örtülü altın tepsileri Muhammed’in önüne koyarlar. Cebrail, Muhammed’e açıklama yapar. ”Ya resullah, Hak Teâlâ sana selam etti. Ben habibimin kızı Fatma’yı Ali’ye verip arşı âlâda onları nikâhladım, habibim de kendi ashabı arasında nikâh etsin. Tepsilerde Fatma için cennet giysileri ve yiyecekleri vardır. Giysileri Fatma giysin, yiyecekleriyle de ziyafet etsin buyurdu.” Deyince Muhammed yine şükür secdesi yapar. Muhammed, Cebrail’e bu işin nasıl olduğunu sorar. Cebrail de anlatır: “Hak teâlânin buyruğuyla bütün cennet kapıları açılıp cehennem kapıları kilitlendi, bütün melekler tuba ağacının altında toplandılar. Hak Teâlâ beni Ali’nin vekili yaptı. Ben de Fatma’nın vekiliyim buyurarak bütün melekleri de tanık yaptı. Böylece arşı âlâda nikâh yapılmış oldu.” [21][22][23]

Bazı kaynaklara göre Ali cübbesini Osman’a satmış ve parasını Muhammed’e vermiştir. Bazı hadis kitaplarında da Ali’nin zırhını rehin bırakıp, düğün yemeği verdiği yazılıdır. [18]

FATMA’NIN ÖLÜMÜ-ÖLDÜRÜLMESİ
Fatma en azından Ali kadar cesurdu. Muhammed’in ölümünden sonra kendisine düşen mirası korkmadan, çekinmeden Ebubekir ile Ömer’den istemiştir. Hem de topluluğun önünde ve çok sert bir şekilde hakkını aramış ama karşı tarafın kurnazlığıyla baş edememiştir.  Üstelik bütün baskı ve eziyetlere karşın karı-koca Ebubekir’e biat etmemişlerdir. Fatma ve Ali’nin Ebubekir ve Ömer’le barıştıkları bazı kitaplarda yazılıysa da bu barış hiçbir zaman olmamıştır. Üstelik Fatma’yı alamayan Ömer, Ali ile Fatma’nın kızı 9-10 yaşındaki Ümmü Gülsüm’le zor kullanarak evlenmiş, büyüyünceye kadar gerdeğe girmeyeceğine söz vermiştir. Oysa her şeyden habersiz Ümmü Gülsüm Ömer’in yanına vardığında kızın eteğini sıyırıp ayıp yerine bakmış, sözünde de durmamıştır. 56-57 yaşında üstelik sahabeden biri olan Ömer'in bu evliliği yorumlar değişik olsa da birçok kitapta yazılıdır.

Ebubekir ile Fatima daha önce hurmalıklar yüzünden birbirine ters düşmüştür. Ayrıca karı-koca Ebubekir’e biat etmedikleri için Ebubekir’in isteği üzerine Ömer ve adamlarının Ali ve Fatma'ya etmedikleri eziyet kalmamış ve sonunda Ali’nin evini yakmaya kalkışmışlardır. Ali ile Fatma dövülmüş, bazı kaynaklara göre hamile olan Fatma çocuğunu kaybetmiştir. Bazı izleyicilerimiz bu olayda Ali’nin neden pasif davrandığını ya da sessiz kaldığını soruyorlar. Ali ne yapabilirdi ki? İktidardakilere karşı kendini savunmak kolay iş değildir. Hepsi silahlı, kırbaçlı üstelik iktidardan yana olan kalabalık karşısında ne yapılabilirdi? Kaldı ki Ömer de boş bir adam değildi, kendinden oldukça korkulurdu. Çoğu savaşta teslim olan Yahudilerin kafasını kesmekle meşgul olan Ali'yi "hadi canım sende, Ali dayak yer mi? Susar mı?" diyerek yüceltmek, insan üstü güce sahipmiş gibi göstermek abestir. Yahudiler hayatları boyunca savaşçı bir topluluk olmamış, ticaret ile uğraşmışlardır. Bu yüzden savaşmaktan da doğru düzgün anlamazlardı. Böyle insanları öldürmek kolaydır ama halkın, savaşçıların yanında saf aldığı, iktidarı elinde tutan Ebubekir ve Ömer gibi kişilerin önünde durmak, onlara karşı gelmek pek de kolay iş değildir. Zaten bu durumu hem Şia hem de Ehlisünnet hadislerinde göreceksiniz. 

Evin basılması olayından kısa bir süre sonra Fatıma ölür. Eceliyle öldü denilebilir ama öldüğünde vücudundaki yara bereler hâlâ geçmemiş, bu dövme olayından sonra iflah olmamıştır. Kaynak kitaplara göre kefen içinde de olsa vücudunun belli olabileceğinden ve yabancı erkeklerin bunu görmesini istemediğinden cesedinin gece karanlığında, yalnızca aile içindekilerce defnedilmesini vasiyet etmiştir. Şia hadislerine göre gece karanlığında gömülmesinin başka bir nedeni daha vardır, ki bunu da zaten söz konusu hadise gelince anlatacağım.

Bir gerçek var ki ölümü kuşkulu olanların hepsi, örneğin: peygamber Muhammet, Ebubekir, Fatma hep gece defnedilmişlerdir. Fatma’nın mezarı kesin olarak belli değildir. Kimilerine göre evinin içine, kimine göre Ravza'ya, kimine göre de Cenneti bâki mezarlığına defnedilmiştir. Ali’nin de mezar yeri de kesin ve belli değildir. Suikastlar, cinayetler, kabilecilik çekişmeleri birçok kişinin mezarını saklatmıştır.

Konuya dair hadislere bakalım ve önce Şia'dan başlayalım. Sakın "Şia kaynakları ile yalan-dolan şeyler anlatıyorsun" demeye kalkmayın çünkü Şia'dan sonra "Ehli sünnet" hadislerini de paylaşacağım ve Şia ile Ehlisünnet hadislerinin bu konuya dair anlatılarda çok büyük oranda birbirleri ile örtüştüğünü istemeseniz de göreceksiniz.

Şia Kaynakları:
Zikredilecek rivayetlerin bütünlüğünden istifade ediliyor ki Hz. Muhsin (a.s.) hazreti Zehra’nın (a.s.) çocuklarından idi ve şahadete ulaşmıştır. Hazreti Ali (a.s.) şöyle buyurdu: “Eğer düşük yapmış çocuklarınıza daha isim takmadıysanız kıyamet gününde sizi görürler ve babalarına şöyle derler: Neden bana isim takmadın, oysaki peygamber (s.a.v.) Muhsin’e daha dünyaya gelmeden isim takmıştır”. [1]

Merhum Taberisi şöyle diyor: “…Ebu Bekir Kunfuz’a Fatma’yı dövünüz şeklinde emir gönderdi. Bu emirle iş daha büyüdü ve onu Ali’den uzaklaştırdı. Kunfuz çok şiddetli davranışla sahneye girdi ve kasavet bakımından nihai derecedeki bir kalple peygamberin değerli kızını kapı ile duvar arasında sıkıştırdı bu sıkıştırma o denli şiddetli idi ki o değerli hanımın kaburgası kırıldı ve karnındaki çocuk düşük yaptı!. [2]

Birkaç hadise daha bakalım:

Fatıma çok rahatsız olduğu halde kapının arkasına gelerek; “Ey Ömer! Bizimle işin olmasın. Bırak kendi işimizle uğraşalım” dedi. Ömer; “Kapıyı aç! Yoksa evi yakarım!!” dedi. [3]

Fatıma (a.s); “Ey Ömer! Allah’tan korkmuyor musun? İzinsiz olarak evime mi girmek istiyorsun?!” dedi.

Fatıma (a.s) her ne ettiyse Ömer’i kararından caydıramadı. Bilakis, Ömer, kapıyı açmadıklarını görünce; “Odun getirin de kapıyı yakayım!” dedi. [4]

Nihayet Ömer kapıyı ateşe verdi. Sonra da şiddetle tekmelemeğe ve itmeye başladı. Kapı açıldı, Ömer içeri girmek istedi. Hz. Fatıma (a.s) Ömer’in önünü kesti. Ömer kılıfında olan kılıcıyla o Hazret'i vurmaya başladı. Hazret belki de halk gaflet uykusundan uyanır ve Ali’yi savunurlar diye ağlayıp feryat etmeye başladı. Fatıma’nın ağlayıp yardım talebinde bulunmaları, o taş yürekli insanlara hiç tesir etmedi. Hatta o Hazret'i dövmeğe başladılar ve kamçıyla kolunu morarttılar! [5]

Bir başka hadise göre Fatma, kendinden sonra gelenlere, Beni Sakife'de iş başına getirilen hilafet sisteminin meşru olmadığını, bu sistemin Peygamber'in kalbinin meyvesi olarak tanıttığı kızına ne gibi zulümlerin reva görüldüğünü bildirmek kararındadır. Bu yüzden Ali’ye vasiyet ederek: “Beni geceleyin kefenle ve gizli olarak toprağa ver. Kaburga kemiklerimi kıran, çocuğumun düşmesine sebep olan ve malıma el koyan kimselerin cenazemin başında durmalarını istemem; kabrim de bilinmesin!” [17] demiştir.

Gelelim ehlisünnet kaynaklarına.
Hani Muhammed ölünce halifeler ve sahabe denen kişiler birbirine düşüyor, Fatma ile Ebubekir'in arasında hurmalık arazilerinden dolayı düşmanlık vardı demiştim ya, şimdi o hadise bakalım. Sonrasında Ali'nin evinin basılmasına dair hadislerden devam edeceğim:

Buhari, Muslim, Ebu Davud, Nesai gibi ehlisünnet kaynaklarında yer alan bu hadiste anlaması güç çok fazla kelime olduğundan ben anlaşılır şekilde tercüme edeceğim, dileyen açıp kaynağın aslını okuyarak kontrol edebilir:

Peygamber'in kızı Fatıma, Ebu Bekir'e haber gönderip, kafirlerden savaşmadan alınan mallarından kendisine savaş yapılmadan verdiği Medine civarındaki Nadir oğulları arazisini, Fedek hurmalıkları ve Hayber hurmalıklarının beşte birini yani Muhammed'in mirasını ister.

Ebu Bekir, Hz.Muhammed: "Biz peygamberlerin varisi olmaz, bizden geriye ne kadar mal kalırsa onlar sadakadır." Ancak Muhammed'in ailesi bu mallardan faydalanabilirler." demiştir der.

Muhammed'in hayatta olduğu süreçte bu sadaka malları hakkındaki işleyişleri değiştirmeyeceğini söyler ve "Ben, Resulullah'ın bu mallar hakkındaki uygulaması ne ise ancak onu yaparım" der. Yani Fatma'ya bunlar miras değil ki sana vereyim demek ister.

Dolayısıyla Ebu Bekir Fatıma'ya bu mallardan herhangi bir şey vermeyi kabul etmez. Bunun üzerine Fatıma Ebu Bekir'e kızarak, onunla konuşmayı bırakır ve ölünceye edinceye kadar Ebu Bekir'le konuşmaz.

Muhammed öldükten sonra Fatıma, altı ay yaşar. Fatıma vefat edince kocası Ali, bu durumu Ebu Bekir'e haber bile vermeden geceleyin üzerine cenaze namazı kılarak gömer. Fatıma'nın hayatında insanlar tarafından Ali'ye karşı saygı ve sevgi vardır. Fakat Fatma'yı hoşnut etme çabalarını Ali'nin halifeye olan bağlılığının gerilemesinin, biat etmemesinin nedeni olarak görenler de yok değildir.

Fatma ölüp Ali'ye olan saygı azalınca, Ali, Ebu Bekir'le barışmayı ve ona bi'at etmek ister. Bundan önceki altı ay içinde Ebu Bekir'e bi'at etmemiştir.

Ali, Ebu Bekir'e haberci gönderip: Bize gel, fakat yanında başka bir kimse gelmesin! der. Çünkü Ömer'in gelmesini istemez.

Ömer, Ebu Bekir'e giden bu haberi duyunca "Hayır, vallahi onların yanına tek başına girmeyeceksin" deyince Ebu Bekir: "Sen Ali ve beraberindekilerin bana ne yapacaklarını sanıyorsun? Tabii ki onlara gideceğim" der.

Akabinde Ebu Bekir onların yanına gider. Ali, şehadet kelimelerini söyledikten sonra Ebu Bekir'e şunları söyler:

Bizler senin faziletini tanımış ve Allah'in sana verip, sana doğru sevk eylediği hiçbir hayırda sana karşı düşmanlık etmemişizdir. Ama sen halifelikte bizimle istişare etmeyip, kendi bildiğini okudun. Bizler ise Resulullah'a yakınlığımızdan dolayı bu konuda karşılıklı konuşmaya hakkımız var diye düşünüyorduk!

Ali bunları söylerken Ebu Bekir'in gözlerinden yaş gelir.

Bu sefer Ebu Bekir konuşunca şöyle der:

"Nefsim elinde bulunan Allah'a yemin ederim ki, muhakkak Rasulullah'ın hısımlarına hizmet etmek bana kendi hısımlarıma hizmet etmemden daha sevimlidir. Amma şu, Peygamber'in geride bıraktığı mallardan dolayı sizinle aramda olan çekişmeye gelince, ben o mallarda hayırdan hiçbir şey eksiltmedim ve Rasulullah'ın o mallarda yapmakta olduğunu gördüğüm herhangi bir işi terk etmeyip mutlaka yapmışımdır."

Ebu Bekir öğle namazını kıldıktan sonra minbere çıkar, şehadet kelimelerini telaffuz ettikten sonra Ali'nin durumundan, bi'at'tan geri kalışından bahseder ve Ali'nin kendisinden özür dilediğini, bu özrü ve Ali'nin gecikmesini bağışladığını belirtir.

Sonra Ali tövbe edip Ebu Bekir'in hakkını büyütür ve ona bi'at eder. Yapmış olduğu şeyin Ebu Bekir'e karşı bir düşmanlık yada Ebu Bekir'in üstün faziletini inkar olmadığını söyler ve "Devlet başkanlığı konusunda istişare hakkımız olduğunu düşünüyorduk. Fakat Ebu Bekir bize bize danışmayıp, kendi bildiğiyle hareket etti. Bu yüzden biz de darılmıştık!" der.

Ali'nin bu sözleri üzerine Müslümanlar sevinerek:

İsabet ettin (ya Ali)! derler ve Ali, Ebubekir'e bu şekilde bi'at edince Müslümanlar tekrar Ali'ye yakın olurlar. [6]

İbrahim b. Seyyar Nazzam-i Mutezile (160-231) ki nazm ve nesr bakımından kelamı güzel olduğu için Nazzam adıyla meşhur olmuştu. Nazzam birkaç kitabında hazreti Fatma’nın evinde gerçekleşen kısayı nakletmiştir. O şöyle diyor: Ömer Ebu Bekir için bay’at toplamak istediği günde Fatma’nın karnına vurdu onun karnındaki çocuk ki ismini Muhsin koymuştu, düşük yaptı! [7]

İbn. Ebi Darem olarak meşhur ve kufeli muhaddis olan Ahmet b. Muhammed (vefat 357) öyle birisidir ki Muhammed b. Ahmet b. Hammad-i Kufi onun hakkında şöyle diyor: “O ömrünün tümünde doğru yolda idi”. Bu şahıs (Ebi Darem) naklediyor ki kendisinin huzurunda bu haber nakledildi: Ömer Fatma'ya tekme vurdu ve Fatma'nın karnındaki çocuk ki ismini Muhsin takmışlardı düşük oldu. Ömer Fatma'yı Mühsin'i düşük yapıncaya kadar sıkıştırdı”. [8]

İbn. Sad “Tabakat” ve Belazuri “Ensabu’l-Eşraf”  kitabında şöyle nakletmiştir: Annesi Peygamberin kızı Fatma olan çocuklar şunlardan ibarettir: İmam Hasan (a.s.), İmam Hüseyin (a.s.), Muhsin, Zeynb-i Kübra, Ummu Külsüm-i Kübra. Muhsin hazreti Zehra’nın (a.s.) evine saldırıldığı olayda düşük yaptı. [9]

Taberi Tarih’inde şöyle yazar:

“Ömer, Talha ve Zübeyr’le muhacirlerden bir grubunun sığınmış olduğu Ali’nin evine saldırdı. Zübeyr kılıcını çekerek ona karşı koymak istedi. Fakat tam o sırada ayağı kayarak kılıç elinden yere düştü. Bunun üzerine eve saldıranlar toplanarak onu tutukladılar…” [10]

Tarih ve siyer kaynaklarından devam ederek bu şahısların Fâtıma'nın evine saldırıp içeri nasıl girdiklerine ve oraya sığınanlara nasıl davrandıklarına bakalım:

Başta Ali b. Ebutalib ve Zübeyr olmak üzere Ebubekir’e biat etmekten sakınan Muhacirlerden bir grubu silahlı oldukları halde öfkeyle Fâtıma’nın (s.a) evine girdiler. [11]

Ensar ve Muhacirlerden bir grubunun Resulullah’ın (s.a.a) kızı Fâtıma’nın evine sığınıp Ali b. Ebutalib’in etrafında toplandıklarını Ebubekir ve Ömer’e haber verdiler. [12]

Onlara, Fâtıma’nın evinde toplananların hilafet konusunda Ali b. Ebitalib’e biat etmek istediklerini söylediler. [13]

Bunun üzerine Ebubekir Ömer b. Hattab’a Fâtıma’nın evine giderek onları oradan dışarı çıkararak topluluklarını dağıtmasını ve direnecek olurlarsa, onlarla savaşmasını emretti.

Ebubekr’in bu emri üzerine Ömer eline bir meşale alarak Fâtıma’nın evine doğru yola koyuldu; Fâtıma’nın evini içindekilerle birlikte yakmak istiyordu. Hz. Fâtıma (s.a) Ömer’in karşısına çıkarak ona hitaben:

“Ey Hattab’ın oğlu! Bizim evimizi mi yakmaya geldin?!” dedi. Ömer, “Evet!” dedi, ” ya da ümmetin kabul ettiğini kabul edersiniz (Ebubekir'e biat edersiniz).” [14]

Ebubekir-i Cevheri'de şöyle yazar:

“Fâtıma, Ali ve Zübeyr’e nasıl davranıldığını görünce evinin kapısında durarak Ebubekir’e şöyle dedi: Ey Ebubekir! Ne kadar çabuk Resulullah’ın (s.a.a) ailesine karşı hile yapmaya başladın! Vallahi hayatta olduğum müddetçe Ömer’le konuşmayacağım.” [15]

Bu olaydan yıllar sonra Abdullah b. Zübeyr kendi hükumetine teslim olmaları için Mekke’de Haşimoğulları’na baskı uygulamış fakat Haşimoğulları bunu kabul etmeyince onları bir dağın arasında toplattırıp odun getirterek hepsinin yakılmalarını emretmiştir.

Abdullah b. Zübeyr’in kardeşi Urve b. Zübeyr kardeşinin bu hareketine geçerlilik kazandırmak için Ebubekir’e biat olayında Ömer’in, Fâtıma’nın evini yaktırmaya kalkışmasını delil gösterir ve şöyle der:

“Kardeşimin bu hareketi sadece bir tehditti; nitekim geçmişte de biat etmeyen Haşimoğulları’nı odun toplayarak yakmayla tehdit ettiler!” [16]

İşte burada Urve’nin “geçmiş” sözü ile değindiği, Haşimoğulları’nın Ebubekir’e biat etmek istememesi bu yüzden Ebubekir'in Ömer ile yolladığı adamların Fâtıma’nın evinin etrafına odun yığarak evi içindekilerle birlikte yakmaya kalkışmaları olayıdır. Bu olay sırasında da hamile olan Fatma düşük yapmak zorunda kalmıştır.

Hala ikna olmayanlar var ise birkaç ehlisünnet kaynağı daha vereyim:

Ali’nin yakın arkadaşlarından olan “Suleym İbn Kays” bu konuyu kendi kitabında şöyle yazmış:

وَدَعَا عُمَرُ بِالنَّارِ فَأَضْرَمَهَا فِی الْبَابِ ثُمَّ دَفَعَهُ فَدَخَلَ فَاسْتَقْبَلَتْهُ فَاطِمَةُ علیه السلام وَصَاحَتْ یَا أَبَتَاهْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَرَفَعَ عُمَرُ السَّیْفَ وَهُوَ فِی غِمْدِهِ فَوَجَأَ بِهِ جَنْبَهَا فَصَرَخَتْ یَا أَبَتَاهْ فَرَفَعَ السَّوْطَ فَضَرَبَ بِهِ ذِرَاعَهَا فَنَادَتْ یَا رَسُولَ اللَّهِ لَبِئْسَ مَا خَلَّفَكَ أَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ.

فَوَثَبَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَأَخَذَ بِتَلابِیبِهِ ثُمَّ نَتَرَهُ فَصَرَعَهُ وَوَجَأَ أَنْفَهُ وَرَقَبَتَهُ وَهَمَّ بِقَتْلِهِ فَذَكَرَ قَوْلَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) وَمَا أَوْصَاهُ بِهِ فَقَالَ وَالَّذِی كَرَّمَ مُحَمَّداً بِالنُّبُوَّةِ یَا ابْنَ صُهَاكَ لَوْ لا كِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ وَعَهْدٌ عَهِدَهُ إِلَیَّ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) لَعَلِمْتَ أَنَّكَ لا تَدْخُلُ بَیْتِی.

Ömer, ateş isteyerek onunla evi tutuşturdu. Sonra kapıya yüklenerek onu açtı ve içeri girdi! Hz. Fatıma (s.a) Ömer’in tarafına gelerek “Ey Babacığım! Ey Resulallah! Diye feryat etti. Ömer kılıcını kınında olduğu bir şekilde kaldırarak Hz. Fatıma’nın yanına (kaburgasına) vurdu. Hz. Fatıma feryat ederek “Ey babacığım!” diye bağırdı. Bu sırada Ömer kamçısını çıkararak Hz. Fatıma’nın koluna vurdu. Hz. Fatıma ‘Ey Resulallah! Ömer ve Ebu Bekir senin geride bıraktığına ne kadar da kötü davranıyor’ diye feryat etti.

Bu sırada Hz. Ali (a.s) yerinden sıçrayarak Ömer’in yakasından tutarak onu hızlı bir şekilde çekerek kaldırıp yere vurdu. Burnuna ve boynuna vurdu. Onu öldürmeyi istedi, ancak Allah Resulünün (s.a.a) sözünü hatırladı ve ona buyurmuş olduğu vasiyet aklına geldi ve şöyle buyurdu: “Ey Suhak’ın oğlu! (Ömer’in babası Hattab’ın annesinin adı) Muhammed’i peygamberlikle şereflendirdiği Allah’a yemin olsun ki eğer ilahi mukadderat ve peygamberin benimle olan ahitleşmesi olmasaydı, evime giremeyeceğini çok iyi biliyordun.” [19]

İster Şia olsun ister Ehlisünnet, tüm bu hadislere bakıldığında durum ortadadır. Zaten Şia da Ehlisünnet'de uyuşan anlatımlara sahiptir. 4 büyük halife, sahabeler diye yüceltilerek anlatılan insanlar Muhammed ölür ölmez iktidar ve miras kavgasına başlamış, güçlü olan taraf, güçsüz tarafı ezmiştir.

---

KAYNAKLAR

1. MECLİSİ, Muhammed Bakır, “Biharu’l-Envar”, Lübnan: Müesesetul-Vefa, 1404, kameri, c. 43, s. 195.; al-Kafi, cilt. 6, sayfa. 18, h. 2, al-Khisal, p. 634
2. TABERİSİ, Ahmet b. Ali, “el-İhticac ala Ehlil-Lücac”, baskı, 1, Meşhet: Neşri Murtaza, 1403, kameri, c. 1, s. 83
3. Ensab’ul- Eşraf, c.1,s.586. İkd’ul- Ferid, c.5,s.12. Şerh-i Nehc’ul- Belağa-i İbn-i Ebi’l- Hadid,c.2,s.56
4. İsbat’ul- Vasiyye,s.110. Bihar-ül Envar, c.43,s.197. el-İmamet-u ve’s- Siyase, c.2,s.12
5. Bihar’ul- Envar, c.43,s.197
6. Sahih-i Buhari, Kitabul Meğazi, Hayber Gazvesi, 256; Buhârî, Meğâzî 14, 38, Fezailu's-Sahabe 12, Feraiz 3; Sahih-i Muslim Muhtasarı, Hadis no: 1601; Ebu Dâvud, Haraç 1819, 2968, 2969, 2970; Nesâî, Fey' 1; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1/9
7. “El-Vafi bil-Vefeyat”, 6/17 no: 1444: Şehristani: “el-Milen ven-Nihal”, Beyrut: 57/1, Çapı darul-Marife, 1/57; ve bkz: Subahni, Cafer, “Buhusun fi el-Milen ven-Nihal”, s. 3, s. 248-255. “Biat Gününde Ömer Fatma’nın Karnına vurdu ta ki, Karnındaki Muhsin düşük yaptı” İktibas: سؤال 5256 (سایت: 5512)
8. “Mizanul-İtidal”, c. 3, s. 459. “Ömer Fatıma'ya Mühsin'i düşük yapıncaya kadar sıkıştırdı”, iktibas: سؤال 5256 (سایت: 5512
9. İbn-i Saad, Tabakat, c.3, s.13; Belazeri, Ensab-ul Eşraf, c.2, s.136
10. History of Tabari (1990), Vol. 9, p. 186-187; Mealimu'l-Medreseteyn, Allame Seyyid Mutraza Askeri, Çeviri: Cafer Bendiderya, 1. cilt, s. 178 (Tarih-i Taberi, c.2, s.443 ve 446 ve Avrupa basımı, c.1, s.1818, 1820 ve 1822; Abkeriyye-i Akkad, s.173.)
11. er-Riyaz-un Nedare, c.1, s.218; Sakife-i Ebubekr-i Cevheri, İbn-i Ebu-l Hadid’in Şerh-u Nehc-il Belağe’sinden naklen, c.1, s.132 ve c.6, s.293; Tarih-u Hamis, с.2, s.169
12. Tarih-i Yakubi, c.2, s.126
13. Şerh-u Nehc-il Belağe-i İbn-i Ebi-l Hadid, c.1, s.134; İbn-i Şühne Haşiye-i el-Kamil’de, c.11, s.113
14. İbn-i Abdurabbih, c.3, s.64; el-Feda, c.1, s.156
15. Sakife-i Cevheri, İbn-i Ebi-l Hadid’in Şerh-u Nehc-il Belağe’sından naklen, c.1, s.134 ve c.2, s.2-5
16. Muruc-uz Zeheb, c.2, s. 100; Şerh-u Nehc-il Belağe-i İbn-i Ebi-l Hadid, c.20, s.481, İmam Ali’nin “mâ zale-z Züneyr minna hatta neşee ibnuhu” sözünün şerhi
17. Bihar-ül Envar, c. 43, s. 199
18. İbn Sa’d, VIII, 23
19. Süleym İbn Kays Hilali’nin, ‘ölüm tarihi, 80 hicri’ kitabı, s. 568
20. Bihar’ul-Envar, c. 43, s. 93
21. A.g.e, 43/142
22. A.g.e, 43/145
23. Şerh-u Nehci'l-Belâğa 9/193; farklı bir açıklamayla Zehairu'l-Ukba, s. 40-41

●►Üye olarak platforma destek olabilirsiniz: KATIL
●►Patreon üyeliği için: PATREON