BATIL İNANÇ DERYASI

Çok fazla batıl inanca sahip bir ülkeyiz ne yazık ki, fakat çevremizde bunlara inanma konusunda çok ısrarcı olanlar mevcuttur. Şimdi bu batıl inançlardan bazılarını sizlerle paylaşayım:

● Mezarlığı parmağı ile işaret etmek iyi değildir. Parmakları ile işaret eden kişilerin parmakları kurur (sağlam fantazi, korku filmi yapılır bu senaryoyla)
● Bir çocuk sürekli ağlarsa o evde mutlaka ölüm meydana gelir. (Alakaya maydonoz gel bize bazı bazı)
● Yatarken çorapları baş tarafa koymak iyi değildir, insan çabuk ölür. (Kokudandır o)
● Baş sağlığına gelen kişilerin ayakkabıları ters çevrilmez.(İbn-lik olmasın diye)
● Yılan öldürülüp, suya atılırsa ve yılan suda kaybolursa yağmur yağar ve durmaz, seller olur.(Doğu niye kurak la o zaman, adamlar o kadar yılan öldürüyor.)
● Kurt uluyunca ya ayaz olur ya kar yağar.
● Tencerede su boşu boşuna kaynarsa düşmanlar çoğalır. (Düşman 100 derecede kaynar)
● Üzümün tanesini, karpuzun sap kısmındaki kabuğunun içini yiyenler yetim kalır. (Ben hepsini yiyorum, yıllar geçti bir şey olmadı. Bu saatten sonra da zaten ölmek normal bir olay)
● Çocuğun bezleri yabani ağaca asılırsa çocuk yabani olur. (Muahahaah)
● Tokalaşırken ya da birisine bir şey verirken sağ el kullanılmalıdır, sol el uğursuzluktur. (Sol elin Şeytan ve kötülükle ilişkilendirilmesinin sonucu)
● Hamile kadın aş erdiği sırada neye bakarsa doğacak çocuk ona benzeyecektir. (10 yıldan fazla süredir tv de Tayyip'i izleyen kadınlara şimdiden geçmiş olsun diyorum)
● Akşam soğan yenen yere melekler gelmez. (Melek olmaya gerek yok, ben olsam bende gelmem)
● Duvar dibinde uyumak iyi değildir, insan çarpılır. (Çarpılmazsın da üşütürsün.)
● Bir erkek iki kız arasından geçerse köse olur. (Adam o an ne çok düşündüyse artık)
● Ava gidecek kişinin önünden kadın geçerse avlanamaz. Bundan dolayı o kişi ava gitmekten vazgeçer. (Aklı kadında kalıyor sanırım, yani aklı bir avdan diğer ava kayıyor)
● Değirmenden ilk gelen unla yapılan ilk ekmeği yiyen kişinin karısı ölür. (Bununla ilgili aklıma çok şey geldi de neyse)

Birde büyürken çevremden duyduklarım var onlara geleyim:
● Akşam/Gece tırnak kesilmez. (Nan bunun söylendiği zamanlarda lamba diye bir şey yoktu, adam gece karanlığında evinde "çat çıt" diye tırnak keserse ertesi gün yemekle beraber yer hepsini :)  Bu eski devirde ışık olmadığı için söylenmiş bir sözdür tahminen. Tabi bunu in-cin konusu ile ilişkilendirenler de var, onlara fantastik film senaryosu yazmalarını öneriyorum.)
● Oruçken saç kesilmez. (Haydaaaaaa... Alakaya maydonoz... Kestiği saçını yiyecek mi bu adam? Oruç yemek yersen, su içersen, cinsel beraberlik falan yaşarsan bozulmaz mı?  Saç kesimi ne alaka ? Banyo yapman gerekir ağzına su kaçar diyor bazıları.. Ağzınız Fırat nehri mi? Kapalı tutamıyor musunuz, nasıl su giriyor?)
● Ağacın dibine işeme cin çarpar. (Bir mümin efsanesi)

Sözümü bitirirken bende bir batıl inancımı yazayım;
● Sitede makale okunduktan sonra yazı eğer paylaşılmazsa, yorum yapılmazsa, okuyanı hemen oracıkta cin çarpar, kafasını tuvalet fayansına çarpar, e-devlette zorunlu sağlık sigortası adı altında borcu çıkar, sevgilisi karşı cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlanan gizli fetişist çıkar. Daha sayayım mı?

Yazan: A.Kara

ALLAH İLE NAMAZ PAZARLIĞI

Bilindiği üzere Müslümansanız miraç olayına inanmak zorundasınız. Miraç olayının en önemli hadisesi 50 vakit olan namazın 5 vakte düşürülmesidir.

Şöyle ki, inanışa göre Muhammed, miraç sırasında Musa'ya uğruyor (yorumsuz) ve namaz sayısının düşürülmesi böylece başlamış oluyor.

Bu görüşme sırasında Musa, Muhammed'e Allah'ın ümmetine neyi farz kıldığını soruyor. Muhammed'de 50 vakit namazın farz kılındığını söylüyor (oldu olacak hiç yaşamasınlar, sanırım Allah o sıralar insanları yaratıldıklarına pişman etmeyi planlıyordu...)

Musa 50 vakit namazı duyunca Muhammed'e "Rabbine dön ve eksiltmesi için ricada bulun, ümmetin gücü buna yetmez" diyor (zaten makine olsa dayanmaz).

Bunun üzerine Muhammed dönüp Allah'a bu sayıyı düşürmesi için yalvarıyor ve Allah 10 vakit namazı indiriyor, yani geriye kaldı 40. Sonra nedendir bilinmez, Muhammed tekrar Musa'nın yanına dönüyor ve ona Allah'ın 10 vakit düşürdüğünü haber veriyor. Haberi alan Musa, "Tekrar dön ve niyazda bulun çünkü Müslümanların gücü buna da yetmez" diyor.

Buradan sonrasını yazmaya kalkarsam bir nevi tekerleme okuyor gibi hissedebilirsiniz çünkü namaz sayısı 10 vakte düşünceye kadar, Muhammed sürekli Musa'ya uğruyor ve oradan tekrar Allah'a gidip yalvarıyor ve Allah her gidişinde 10 vakit düşürüyor namaz vaktini.

En son düşe düşe namaz vakti sayısı 10'a düşüyor ve Muhammed tekrar Musa'ya namaz vaktinin 10'a indiğini söyleyince Musa "Ümmetin buna da güç yetiremez" diyor.

Muhammed tekrar namaz vaktinin indirilmesi için Allah'a yalvarınca Allah:
"Benim katımda hüküm değişmez, Onlar her gece ve gündüzde 5 vakit namazdadır. Her namaz içinde 10 ecir vardır ki bu da 50 namaz eder" diyor.


Böylece Muhammed tekrar Musa'nın yanına dönüyor ve "5 vakit namazla emrolundum" diyor.
Bunun üzerine Musa "Ümmetin her gün 5 vakit namaza da güç yetiremez, ben senden önce İsrail oğullarını çok tecrübe ettim, bilirim." diyor ve Muhammed'e tekrar Rabbinden ricada bulun diyor (Bilemiyorum ama bana Musa'nın namaz kılası yok gibi geldi).
Muhammed'de cevap olarak Allah'a zaten çok niyaz ettiğini, bir daha niyazda bulunmak konusunda utandığını söylüyor (Sîre 2/50) ve böylece namaz vaktinin sayısı en son 5 olarak kalıyor.

Şimdi bu konuyla ilgili sizlere bazı sorularım var:

• Muhammed insanların gücünün yetmeyeceğini neden bilemiyor da sürekli gidip Musa'ya anlattıktan sonra, Musa'nın yönlendirmesi ile tekrar gidip Allah'a yalvarıyor?
• Muhammed, Musa söylemese "neden 50 vakit namaz çoktur" diye düşünemiyor?
• Muhammed neden sanki tekrarlanan bir bant kaydı imiş gibi sürekli Musa'ya gidip inen vakit sayısını söylüyor ve Musa'dan bir nevi onay bekliyor?
• Her şeyi öngören Allah 50 vakit namazın insanlara ağır geleceğini bilemiyor mu? (Kim olsa bilir)
• Allah neden geleceği, olan ve olacak her şeyi bildiği halde, yani Muhammed'in gelip ona ümmeti için yalvaracağını, defalarca git-gel yapıp tekrar ve tekrar niyaz edeceğini bildiği halde 50 vakit namazı farz kılıyor?
• Yine aynı sebepten ötürü, neden namaz vakitlerini her seferinde 10'ar 10'ar düşürüyor Allah? Bunun da insanlara ağır geleceğini bilemiyor mu?
• Yoksa ilk başlarda bu ibadeti uygulamaya çalışan insanların ayaklarının şişip patlaması, acılar çekmeleri ve Muhammed'in gelip sürekli Allah'a yalvarması Allah'ın hoşuna mı gidiyor? Bu egoist bir tavır değilse nedir?
• Bu olay size de açıkça, bariz bir şekilde insan ağzından yazılan bir hikaye gibi gelmiyor mu?

Tarafsızca - dürüstçe söyleyin, benzer bir olay eğer Yahudi veya Hristiyanların külliyatlarında, kitaplarında geçseydi "bu ne saçmalık" demeyecek miydiniz?
Körü körüne, sıkı sıkıya, anne-babanın yoğurup büyüttüğü şekilde inanmak yerine, Muhammed'in tanrısının aslında Muhammed'in kendisi ve hayal dünyası olduğunu ne zaman anlayacaksınız?

---

Kaynaklar:
Buharî, Bed'ü'l-Halk 6, Enbiya 22, 43, Menakıbu'l-Ensar 42; Müslim, İman 264 (164); Tirmizî, Tefsir İnşirah (3343); Nesâî, Salat 1, (1, 217-218)
(Sîre, 2/50)
Müslim, İman: 263; Ahmed Naim, Sahih-i Buharî Muhtarası Tecrîd-i Sarih Tercemesi. (Ankara: Diyanet işleri Başkanlığı Yayınları, 1981), II/277.
Bedrüddin el-Aynî. Umdetü’l-Karî Şerhu Sahihi’l-Buharî. (Beyrut: İhyâü’t-Türhasi’l-Arabî), IV/48.

Yazan: A.Kara

MUHAMMED'İN MİTOLOJİK ATI "BURAK"

Burk-E-Albani / البُراق‎ ‎ / Al-Burāq
Muhammed'in Mitolojik Atı

Burak'ın tavus kuşu kuyruğu yerine at kuyruğu vardır. Fakat birçok sefer aşırı benzerliğinden dolayı at kuyruğundan farklı olarak Kamadhenu'yla yakından ilişkilendirilmiş ve tavus kuşu kuyruğuyla (çoğu zaman Hindistan'ın sembolü olmuştur) resmedilmiştir.

Tanrıça Shri Kamadhenu bazen bir inek olarak tasvir edildiği gibi bazen bir tavuskuşu kuyruğu ve güzel bir kadının kafası ile mistik bir kanatlı inek olarak da tasvir edilir. Bu ikonografi Muhammed'i gece yolculuğuna sırtında taşıyan dişi at olan Burak'ınkine çok benzer.

Mistik Kamadhenu kanatlı bir inek olarak tanımlanırken, Burak kanatlı bir at olarak tanımlanmaktadır.

Kadın başlı, at gövdeli ve tavus kuşu kuyruklu Burak, Hz. Muhammed'in Miraçta, Yedi Gökten Kudüs'e gidişinde bindiği bir dişi melektir.

Tıpkı tek boynuzlu Unicorn gibi bir kadının kafasına sahip olan, kanatlı At benzeri yaratık olduğu söylenen Burak İslam'daki dişil İlahiliğin bir örneğidir ve 7 kat gökten Muhammed'in Miraç yolculuğunun aracı olmuştur. İnanışa göre Muhammed alevden bir enerji ile çevrilmiş ve melekler eşliğinde Burak'a binmiştir.

Ayrıca İslam inancında, eşi Sare ile yaşayan İbrahim peygamberin diğer eşi Hacer ve oğlu İsmail'i ziyaret etmek için Mekke'ye giderken Burak'ı kullandığı ve aynı gün içinde akşam vakti yine Burak ile geri döndüğü ifade edilmektedir.

Yukarıdaki görselde gördüğünüz Hindu Tanrıçası Kamadhenu ile Burak arasında bariz benzerlikler vardır. Kamadhenu'da tıpkı Burak gibi genellikle kanatlarla ve tavus kuşunun kuyruğuyla tasvir edilmiş, dilek yerine geçen bir canlı olarak kullanılmıştır.

Muhammed, Burak'a Binerek Cennete Uçuyor
Al-Burāq (Arapça: البُراق al-Burāq "yıldırım"), peygamberleri taşıyan göksel bir yaratık olarak tanımlanan bir mitolojik attır. En sık anlatılan hikayede 7. yüzyılda, Burak'ın İslam peygamberi Muhammed'i Mekke'den Kudüs'e, İsrail'e ve Mi'raj ya da “Gece Yolculuğu” na götürür ve bunlar Kur'an'da da yer almaktadır.

Kanatlı bir at olan Burak, Mısır mitlerinin meşhur yaratıklarından olan sfenksler ile de benzerlikler içermektedir. Bazı çizimlerde ise Burak'ın siyah saçları ve kulağındaki küpesi ile bir kadın yüzü vardır. Muhammed de sade bir elbise giymiştir. Bu resim tarzı Uzak Doğu sanatının etkisini göstermektedir.

Sahih-i Buhari'den bir alıntı yaparak Burak'ı nasıl tarif ettiğine bakalım:
“... Sonra bir katırdan daha küçük ve eşekten daha büyük beyaz bir hayvan bana getirildi.” ... "Hayvansalın adımı (o kadar genişti ki) hayvanın görüş alanının en uzak noktasına ulaştı."

Başka bir açıklama:
"Ardından Cebrail, güzel yüzlü ve dizginlenmiş Burak'ı, eşekten daha büyük, ancak katırdan daha küçük, uzun, beyaz bir canavarı getirdi. O, toynaklarını bakışlarının en uzak sınırına yerleştirebilirdi. Uzun kulakları vardı. Ne zaman bir dağla karşılaşırsa, arka ayakları uzardı ve yokuş aşağı gittiğinde ise ön bacakları uzardı. Bacaklarına kuvvet veren iki kanadı vardı."

Yine Sahih Buhari Hadislerinden,
İsra ve Mirac Hakkında Malik İbn-i Sa`Saa Hadisi (HadisNo: 1551)
...Daha sonra katırdan küçük ve merkepten büyük beyaz bir binit getirildi. -Râvî (Enes İbn-i Mâlik): "Bunun adı Burak`tır ki o, adımını gözünün irişebildiği yerin müntehâsına atardı" demişti:- Ben bunun üzerine bindirildim...

Taberî’nin naklettiği bir rivayette Hz. İbrâhim’in Kâbe’yi ziyarete giderken bu bineği kullandığı belirtilmekte ve bu sebeple buraktan “İbrâhim’in bineği” (dâbbetü İbrâhim) şeklinde söz edilmektedir (Tefsîr, XV, 5, 10). Ayrıca kıyamet günü, mahşer yerinde bulunan ümmetlerine ulaşabilmeleri için peygamberlere binek verileceği, Sâlih peygamber devesine binerken Muhammed’in de kızı Fâtıma ile birlikte buraka bineceği ve o gün Burak'ın sadece kendisine tahsis edileceği gibi hususlar da konu ile ilgili rivayetlerdendir.

---

Kaynaklar:
Lisânü’l-ǾArab, “brk” md.; Tâcü’l-Ǿarûs, “brk” md.; Müsned, III, 148; IV, 208; Buhârî, “Bedǿü’l-halk”, 6, “Menâkıbü’l-ensâr”, 42; Müslim, “Îmân”, 259, 264; Nesâî, “Salât”, 1; İbn Hişâm, es-Sîre, I, 396-398; İbn Sa‘d, et-Tabakāt, I, 214; Taberî, Tefsîr (Bulak), XV, 4-5, 10, 12, 13; Hâkim, el-Müstedrek, II, 360; IV, 606; Demîrî, Hayâtü’l-hayevân, I, 165-168; B. Carra de Vaux, “Burak”, İA, II, 804; R. Paret, “al-Burāk”, EI² (İng.), I, 1310-1311, Hint mitolojisi Kamadhenu;  Journeys in holy lands: The Evolution of the Abraham-Ishmael Legends in Islamic Exegesis, Reuven Firestone, State University of New York Press, New York, 1990

Yazan: A.Kara

ENDONEZYA'DAKİ DEV HEYKELLER

Endonezya'daki Dev Taş Heykeller Dünya Dışı Astronotların Tasvirleri Mi?

Lore Lindu Ulusal Parkı insan biçiminde tasvirleri olan 400'den fazla megalitik heykel içermektedir ve bunlardan bazılarının ağırlığı 10 tona yakındır.

Bada Vadisi, Lore Lindu Ulusal Parkı içinde, Endonezya'nın Sulawesi adasında yer almaktadır.
Buradaki yüzlerce heykelin 14. yüzyıla kadar uzandığına inanılıyor ve yerel Badaik dilinde vatu (“taş”) ve Endonezya dilinde arca (“heykel”) olarak adlandırılıyorlar.
Bu dev heykellerin ve onları yapanların amacı tam olarak bilinmemektedir.

Bu megalitler 14. yüzyıldan beri yerel olarak belgelenmiş olmalarına rağmen, 1908 yılında batılı arkeologlar tarafından ancak keşfedilebilmiştir.

Amaçları bilinmeyen ve tarihleri 1000 ila 5.000 arasında değişen düzinelerce heykel vardır. Bu ise Paskalya Adası'nın ilk Moai heykelinden en az 500 yıl daha yaşlı olabilecekleri anlamına gelir.

Bazı araştırmacılar, Laos ile Kamboçya'daki megalit örneklerinin ve Endonezya'daki parçaların farklı  heykel kültürüyle ilişkili olduklarına inanmaktadır. Ancak, Bada Vadisi heykelleri, morfolojileri (şekil bilimi) nedeniyle Güneydoğu Asya'nın tümüne göre benzersizdir.

Yerel efsaneler onları ataların kültüyle ilişkilendirir, ama aynı zamanda çok eski zamanlardaki kurban edicilerle, yağmacılar ve suçlulara dair efsaneler ile de ilişkilendirir.

Örneğin: "Tokala’ea" adında birinin taşa dönüşmüş bir tecavüzcü olduğu söylenir; Kayadaki derin kesikler ise bıçaklardan gelen izleri gösterir.
Tadulako adında bir başka heykel ise efsaneye göre bir zamanlar güvenilir bir köy korucusunun pirinç çaldığı için taşa dönüştüğünü, ihanet ettiği köylülere çevrilerek vadi boyunca onlara bakmaya bırakıldığını anlatmaktadır.

Hala günümüzde bazı yerliler taşların doğaüstü güçlere sahip olduklarına, kendi başlarına hareket edebildiklerine inanmaktalar. Kimileri ise onların binlerce yıl önce cennetten gelen insan atalarına dair izler olarak görmekteler. Tabi ki bu görüşün bir dayanağı, ikna edici delilleri yoktur.

Arkeologlar, kadınlardaki uzun saçlar gibi, tüm heykellerin genital organlar ve yüz özelliklerinin temsiliyle farklılaştırılmış olduklarını görerek onları erkek ve dişi heykeller olarak tanımlamışlardır.

Diğer ufak heykellerde ise basit çizgilerle kaş, yanak ve çene bölümleri gösterilen yüzler vardır. Dev heykel figürlerinin çoğu yalnızdır, az sayıda heykelin gruplar halinde olduğu görülür. Bazı heykeller 4 buçuk metre boyundadır ve birçok araştırmacıda ciddi merak uyandırmışlardır.

Bazı heykellerin ise hayvanları temsil ettiği görülmektedir. İnsanları temsil edenlerin iri gözleri ve uzun, düz bedenleri ve devasa kafaları vardır. Heykellerin çoğu düşmüş veya nehirlerin kıyısında ya da tarlanın ortasında yarı gömülü şekilde kalmıştır.

Bada Vadisi Kalambas adı verilen, tek bir taş bloktan oyulmuş dairesel blokları ile iyi bilinmektedir.
Çeşitli şekil ve boylardaki bu yapılar tüm vadi boyunca bulunabilirler.

Arkeologlar, bir Kalambas'ın merkezi kısmının dairesel bir deliğe sahip olduğunu, diğerlerinin ise ortada bir bölümde iki adet dairesel delik bulunduğunu görmüşlerdir. Kalambasların gerçek kullanım nedeni bir sır olarak kalmasına rağmen, bazıları bu devasa kapların soylular ya da krallar için küvet olarak kullanıldığını söylüyor.

Bazı yazarlar ise bu devasa dairesel çömleklerin bir zamanlar tabut olarak ya da suyun depolanması için bir araç olarak kullanıldığını belirtmektedir. Arkeologlar, Kalambasların bir zamanlar etraflarında iri taş kapaklar bulunduğunu bu yüzden banyo olarak kullanılmadıklarını belirtmektedirler. Yani büyük ölçekli devasa taş heykeller olan Kalambasların gerçek amaçları arkeologların çözemediği derin bir gizem olmaya devam etmekte.

Çeviren & Yazan: A.Kara

ŞEYTANIN SUÇU YOK

Aaah aah şu insanoğlu... Nasıl bişey olduk biz, tasvir etmeye kalksam bünyem kaldırmaz kusarım klavyeme; Kösele ayakkabı giyip yürürken tezeğe basmaktan bile daha iğrenç. Her türlü düzenbazlığı yapan, her haltı yiyen, adına insan denen, çakma varlıklarla doldu etrafımız. Ellerinde de mükemmel bi koz var, kumar masasındaki Joker adeta, inanılmaz bir koz...

Birine, hatta engelli birine tecavüz eder, şerefsizlik bu ya, "psikolojim bozuk, yada abazanlıktan deveyi bile yılın en seksi kadını seçecek haldeyim, rüyalarımda sağa sola sallanan toplar, asfalt makinesiyle yeri kıran kadınlar, birbirini kırbaçlayan Rihanna'lar görüyorum" demez. İçindeki öküzü bastıramayıp tecavüz eder, birinin hayatını karartır, sonra elindeki kozu atar ortaya: "Şeytana uydum!"

Din adı altında yardım derneği için para topluyoruz der, kermes kurar, insanlara hayır adı altında her şeyi satarlar, toplanan parayla hayatında para kazanmak nedir bilmeyen karısına landrover cip alırlar, sorsan paranın ön yüzünde ne var, asgari ücret ne kadar hiç bilmezler. Yardım adı altında toplanan paralarla sırayla birbirlerine cip, villa falan alırlar. Yakalandıkları zamanda (çoğu zaman yakalanmazlar) yine "şeytana uyduk" derler.

Adam öldürür, yada eşlerini döverler. Sanki şeytan gelip kafalarına silah dayamış "gebert şu kadını" demiş gibi triplere girer, birden dünyanın en üzgün insanının surat ifadesini takınırlar. Sorunlu insanın sorunu olduğunu görmesinin önüne konmuş en büyük engeldir şu şeytana uydum olayı. "Kişiliksizim, psikopatım yada beynim d-tüme kaçmış" demezsin, "şeytana uydum" der, b-ku şeytana atarak kendi sorumluluğundan yırtmaya çalışırsın.

Gider hırsızlık yapar, zaten açlık sınırında yaşayan, sabah kahvaltısında kapı kulu, akşam yemeğinde masayı kemiren halkın hayat mücadelesi yetmezmiş gibi, bide hırsızlığın götürüleriyle uğraştırırsın. Çalışmadan kazanmanın, totoşluğun yolunu bulmuş, yaptığı soygunlardan beleş para kazanmanın dibine vurmuştur, yakalandığı zaman "şeytana uydum" diyerek sıyrılmaya çalışır ve çoğunlukla "şeytana uydum" demeyi unutanlardan daha az ceza alır...

Ne çakalsınız nan siz varyaaa, bu yaptıklarınızla var olmayan şeytanı kendinizde var ediyorsunuz, eğer şeytan var olsaydı sizi görse o bile şaşar kalır "nan bu insanlar ne kadar acımasız" veya "bana gerek yokmuş ki, beni geri al" diyebilir. Bence asıl şeytan sizlersiniz be totoşlar, altından kalkamadığınız, açığa çıkan her bi haltınızdan sonra olup olmadığı bile belli olmayan şeytana iftira atarak kurtulmaya çalışır, birilerinin hayatını karartır, insana istemeden konulu videolarda başrol oynatırsınız...

Yazan: A.Kara

SİHİZM'E KISA BİR BAKIŞ

Düzenleyen & Çeviren: A.Kara

Dünyada 20 milyon Sih var ve en yoğun oldukları yer Hindistan'ın Pencap bölgesidir. 2001 yılında yapılan nüfus sayımında İngiltere'de 336.000 Sih yaşadığı belirtilmiştir.

Sihizm 16. yüzyılda şimdiki Hindistan ve Pakistan olan Pencap bölgesinde kuruldu. Guru Nanak tarafından kurulmuş ve onun öğretilerini ve onu takip eden 9 Sih gurusunun öğretilerini temel almıştır.

Tek tanrılı bir din olan Sihizm'de en önemli şey, bireyin içsel inanç durumudur. Sihizm sadece ritüeller yerine iyi eylemler yapmanın önemini vurgular.

Sihler iyi bir yaşam sürmenin yolunun şöyle olduğuna inanır:

• Tanrı'yı her zaman kalbinde ve aklında tut,
• Dürüstçe yaşa ve sıkı çalış,
• Herkese eşit davran,
• Cömert ol,
• Başkalarına hizmet et.
• Sih ibadet yerine Gurdvara denir.
• Sihlerin kutsal kitabı Guru Granth Sahib'dir.

Onuncu Sih Guru, ölümünden sonra Sihlerin manevi rehberinin o kitapta yer alan öğretiler olacağını, böylece Guru Granth Sahib'in şimdi bir Guru'nun statüsüne sahip olduğunu ve Sihlerin ona insan Guru'larına vereceği saygıyı göstereceğini açıkladı.

Sih inancına girmiş olan kadın ve erkek topluluğu Khalsa'dır. Khalsa, 1999 yılında 300. yıldönümünü kutlamıştır.

Guru Gobind Singh, Sihlerin Guru Granth Sahib'de cevap bulamadıkları yerlerde, kutsal kitaplarının ilkelerine dayanarak bir topluluk olarak sorunları belirlemeleri gerektiğine karar verdi.

---

Kaynak: BBC

BUDİZM VE DÖRT ASİL GERÇEK

Hazırlayan: A.Kara

Buda, 2500 yıl önce "Ben acı çekmeyi, kökenini bırakmayı ve yolu öğretiyorum. Bütün öğrettiğim budur" demiştir.

Dört Asil Gerçek, Buda'nın öğretilerinin özünü içerir. Budistlere göre Buda'nın bodhi ağacın altında yaptığı meditasyon sırasında anlayabildiği bu dört ilke vardı.

1. Acının gerçekliği (Dukkha)
2. Acının kaynağı gerçek (Samudāya)
3. Acının sona ermesi gerçeği (Nirodha)
4. Acının kesilmesine giden yolun gerçekliği (Magga)

Buda genellikle bir doktorla karşılaştırılır. İlk iki gerçekte, problemi teşhis edip (acıyı) nedenini belirlemiştir. Üçüncü yüce gerçek ise bunların bir çaresi olduğunun farkına varılmasıdır.
4. yol olan Asıl Hakikat ise acıdan kurtuluşa ulaşmanın yoluna giden reçetedir.

İLK ASİL GERÇEK
Acı Çekmek (Dukkha)
Acı birçok formda gelir. Üç açık acı türü Buda'nın sarayının dışındaki ilk yolculuğunda gördüğü ilk üç mekana tekabül eder: yaşlılık, hastalık ve ölüm.

Ama Buda'ya göre, acı sorunu çok daha derine inmektedir. Hayat ideal değildir çünkü çoğunlukla insanların beklentilerini karşılayamaz.

İnsan arzular ve isteklere tabidir, ama bu arzuları tatmin edebilmekle birlikte, tatmin sadece geçicidir. Zevk uzun sürmez ya da sürekli elde ederse monoton hale gelir.

Hastalık ya da yaşlanma gibi dışsal nedenlerden yoksun olduğumuzda bile, tatminsizizdir. Bu ise acı çekmenin gerçekliğidir.

Bu öğretiyle karşılaşan bazı insanlar bunu kötümser bulabilirler. Budistler bunu iyimser veya kötümser değil gerçekçi buluyorlar. Buda'nın öğretileri acı çekmeye son vermez; daha ziyade, bu konuda neler yapılabileceğini ve nasıl sonlandırılabileceğini anlatır.

İKİNCİ ASİL GERÇEK
Acının Kökeni (Samudāya)
Günlük problemlerimiz kolaylıkla tanımlanabilir nedenlere sahip olabilir: Susuzluk, yaralanmadan kaynaklanan acı, sevilen birinin kaybından doğan üzüntü gibi. Asıl hakikatlerinin ikincisindeyse, Buddha tüm ıstırapların sebebini bulmuş olduğunu iddia etti ve bu bizim endişelerimizden çok daha derine kök salmış bir şeydi.

Buda, tüm ıstırabın kökünün istemek yani tanhā olduğunu söyledi. Bu 3 farklı şekilde gelirdi:
Kötülüğün 3 kökü, 3 ateş veya 3 zehir.

Kötülüğün üç kökü
Bunlar acı çekmenin üç temel nedenidir:

1. Horoz, aç gözlülük ve hırsı,
2. Domuz, cehalet ve vesveseyi,
3. Yılan, nefret ve yıkıcı dürtüleri sembolize ederdi.

Dil ile ilgili not: Tanhā, budist kutsal metinlerinin dili olan Pali'den bir terimdir. Budistler, aydınlanma ve başkaları için iyi dilekler arzusu gibi olumlu arzuların olabileceğini kabul ederler. Bu tür arzular için tarafsız terim ise Chanda'dır.

ÜÇÜNCÜ ASİL GERÇEK
Acının Durması (Nirodha)
Buda, arzunun söndürülmesinin, acı çekmeye yol açan şeyin, kendini bağlanmadan kurtarmak olduğunu öğretti.
Buda'nın insan hayatında bunun mümkün olduğuna dair canlı bir örnek olduğu düşünülmektedir.

Nirvana (Mutluluk-Söndürme)
Nirvana söndürmek demektir. Nirvanaya ulaşan kişinin aydınlanması açgözlülük, kuruntuve nefretin üç ateşini söndürdüğü anlamına gelir.

Nirvana'ya ulaşan biri zannedildiği gibi göksel bir alemde kaybolmaz. Nirvana, insanların ulaşabileceği bir akıl durumu olarak daha iyi anlaşılmaktadır. Olumsuz duygular ve korkular olmadan derin bir ruhsal sevinç halidir. Budistlere göre aydınlanmaya erişen biri, tüm canlılar için şefkatle dolmuştur.

Ölümden sonra aydınlanmış bir insan yeniden doğuş döngüsünden kurtulur, ancak Budizm bundan sonra ne olacağı konusunda kesin bir cevap vermez.

Buda, takipçilerinin nirvana hakkında çok fazla soru sormasını engellemiştir. Onlardan acıdan kurtulmak için ellerinden geleni yapmaya konsantre olmalarını istedi. Soru sormak, hayatını kurtarmaya çalışan doktorla kelime oyunu yapmak gibidir.

DÖRDÜNCÜ ASİL GERÇEK
Acıyı bırakma yolu (Magga)
Son Asil Gerçek, Buda'nın acıların sona ermesi için verdiği reçetedir. Bu sekiz katlı yol olarak adlandırılan bir dizi ilkedir. Buda'nın aydınlanma arayışında bulduğu zevk ve şiddetli çileciliği önler.

(Dharma çarkı, sekiz aşamalı yolu sembolize etmektedir.)

SEKİZ AŞAMALI YOL
Sekiz aşama, sırayla alınmamakta, aksine birbirlerini desteklemek ve güçlendirmektir.

1) Doğru Anlama - Sammā ditthi
Budist öğretileri kabul etmek. (Buda öğretilerini takipçilerine asla körü körüne inandırmak istemedi, takipçileri bunları uygulayıp kendilerini sorguya çekip doğruluklarına kendileri karar verdiler.)

2) Doğru Niyet - Sammā san̄kappa
Doğru tutumları geliştirmeye yönelik bir taahhüt.

3) Doğru Konuşma - Sammā vācā
Dürüst bir şekilde konuşmak, iftiradan, dedikodudan ve küfürlü konuşmadan kaçınmak.

4) Doğru Eylem - Sammā kammanta
Barışçıl ve uyumlu davranmak; çalmaktan, öldürmekten ve duyusal zevkte aşırı müsamahadan kaçınmak.

5) Doğru Geçim - Sammā ājīva
İnsanları istismar etmek ya da hayvanları öldürmek, sarhoş edici ya da silah ticareti yapmak gibi insanlığa zarar veren şekilde yaşamaktan kaçınmak.

6) Doğru Çaba - Sammā vāyāma
Zihnin olumlu hallerini geliştirmek; kendini kötü, zararlı ve sağlıksız durumdan kurtarmak ve gelecekte ortaya çıkmasını önlemek.

7) Doğru Farkındalık - Sammā sati
Beden, duyular, duygular ve zihin durumları hakkında farkındalık geliştirmek.

8) Doğru Konsantrasyon - Sammā samādhi
Farkındalık için gerekli olan zihinsel odağı geliştirmek.

Sekiz aşama, Bilgelik (doğru anlayış ve niyet), Etik Davranış (doğru konuşma, eylem ve geçim) ve Meditasyon (doğru çaba, dikkat ve konsantrasyon) olarak gruplandırılabilir.

Buda, sekiz aşamalı yolu nehri geçmek için kullanılan bir sal gibi aydınlanmanın bir aracı olarak tanımladı. Biri karşı kıyıya ulaştığında, artık sala ihtiyaç duymayacak ve onu geride bırakacaktır.

BAPHOMET'İN BİLİNMEYEN TARİHİ

Baphomet'in görüntüsü, ağır metal albümlerden dini propagandaya kadar birçok şeyi süslemiş ve kötülüğün sembolü olarak kullanılma eğilimindedir. Yine de Baphomet aslında çok daha karmaşık bir semboldür.

Muhtemelen ister Satanistler ister paranoyak Hristiyan olsun, Baphomet'in Şeytan için bir vekil olarak kullanıldığını görmüşsünüzdür.

Bununla birlikte birçoğunuzun bilmediği şey Baphomet'in, yaygın olarak anlaşıldığı ve aslında çok daha derin bir tarihe sahip olduğu için kötülük ya da şeytanlıkla hiçbir ilgisi olmadığıdır. Şimdi bu sembolün tarihine bakalım.

Modern Baphomet simgesi, 13. ve 14. yüzyıllar boyunca tapınak şovalyeleri tarafından ibadet edildiği iddia edilen bir keçi başlı şeytani putun görüntüleri ile ilişkilidir. Gerçekte, Baphomet ve ilkel keçi başlı tanrı arasındaki bağlantı 1850'lere kadar ortaya çıkmamıştır. Terimin tarihsel kökeni belki de mitolojileşmiş versiyondan daha ilginçtir: Bir yanlış tercüme hikayesi, bir mahkeme salonu komplosu ve derinden etkili büyülü bir simgeye kademeli bir başkalaşım.

Baphomet kelimesinin bilinen en eski kullanımı 1098'de bir Fransız haçlısı tarafından yazılmış bir mektuptan geliyor. Savaştan önce haçlıların düşmanlarını kutsal topraklarda “Baphomet'e Davet”  olarak anlatıyor. Haçlı seferlerine dair kayıtlı tarihi belgelerde Bafumarias olarak camileri işaret ettiği görülmektedir. Bugün, Baphomet'in, Eski Fransız sözcüğü olan Mahomet'e benzer şekilde, İslam peygamberi Muhammed'e de atıfta bulunduğu kabul edilmektedir. O dönemde, Avrupa Hristiyan dogması Muhammed'e inanıp onu takip etmeyi putperestlik ibadeti olarak gördü. Bu dogmatik İslamofobi, bir siyasi Avrupalı hükümdar tarafından siyasi muhaliflerini hedef alan bir cadı avı biçiminde kullanıldı.

TAPINAK ŞOVALYELERİNİN TUTUKLANMASI VE BAPHOMET EFSANESİNİN BÜYÜMESİ

13 Ekim 1307'de Fransa Kralı IV. Philip, Fransa'daki tapınak şövalyelerinin tamamının tutuklanmasını emretti. Önceki iki yüzyıllık haçlı savaşı boyunca Tapınak Şövalyeleri Avrupa'nın en güçlü askeri emirlerinden biri haline gelmişti. İngilizlerle yapılan bir savaş sırasında Kral Philip tapınak şovalyelerine mali olarak büyük ölçüde borçlanmıştı. Kral Philip borcunu silmek istedi ama aynı zamanda onlara ödeme yapmadığı takdirde askeri bir tehdit oluşturacağından korkuyordu. Bu yüzden yüzlerce şovalyeyi aniden aniden tutuklattı ve sapkınlıkla suçladı.

Engizisyonun uyguladığı işkence teknikleri nedeniyle Ortaçağ'da bir sapkın olarak tutuklanmak tatsız ve korkutucu bir olaydı. Cezalandırma mahkum itiraf edene kadar devam edecekti. Kral Philip tapınak şövalyelerini haç üzerinde idrar yapmak, tükürmek, eşcinselliğe başlamak ve Baphomet'e bir put olarak ibadet etmekle suçladı. Muhtemelen Muhammed'e atıfta bulunulan Baphomet'in, Orta Doğu'da İslam kültürü ile karışan zamanlarında tapınak uygulamasına dahil edildiği iddia edildi. Temel olarak, Kral Philip tapınak şövalyelerini Müslüman olmakla suçluyordu. Benzer suçlamalarla IV.Kral Philip'in gücünü diğer siyasi muhaliflerine karşı dengelediği açıkça görülüyordu.

Hayal edilemez derecedeki ağır işkencelerini uygulamak için üretilen türlü bahanelerinden sonra tapınakçıların çoğu ıstıraplarına son vermek için gerçek olmayan itiraflar ürettiler. Bazıları bir puta tapındığını itiraf etti fakat bu itirafları vaftizci Yahya'nın kopmuş başından, üç yüzlü bir kedi heykeline tapınmaya kadar değişti. Bununla birlikte yargılamalar boyunca keçi başlı bir simgeye referans verilmemiştir. Soruşturma görevlisinin elinden kurtulan çoğu tapınakçı itiraflarını geri aldı fakat sonrasında kazığa geçirilerek yakıldılar. Askeri eylemi tehdit eden Kral Philip, papalığı tapınak düzenini tamamen dağıtmaya zorladı.


BAPHOMET 19.YÜZYILA GİRİYOR

Gelecek 500 yıl boyunca bilginler ve sufiler tapınakçılara karşı yöneltilen suçlamaların gerçekliği üzerine spekülasyon yaptılar. Tapınakçıların kutsal topraklardaki seferleri sırasında onlarla ilişkilendirilen efsane ve hikayelerle zengin bir mitoloji ortaya çıktı. Avrupa’dan Orta Doğu’ya ve Kuzey Afrika’ya uzanan ve büyülü antik bilgiyle dönen bir grubun ya da bireyin anlatısı Rönesans gizli düşüncesinde yinelenen bir temaydı. Aynı temalar, Abramelin Kitabı ve Hermetik metinleri gibi tanınmış metinlerde de görülür.

1818'de Şövalyeler Tapınağının ibadet ettiği idolün doğası üzerine spekülasyon yapılarak Baphomet terimi Viyana'da yayınlanan bir makalede yeniden ortaya çıktı. Yazar, Joseph von Hammer-Purgstall tapınakçıların gerçekten putperest olduğunu ve Baphomet'in Mısır'dan veya Gnostik Hristiyan ofitlerinden (ofit: bir tür maden) ödünç alınan hermafroditik bir taş figürü olduğunu iddia etmiştir. Zaman zaman araştırmacılar Von Hammer Purgstall'in sözlerini anti-masonik etkili söylemler olarak adlandırdılar. Bu makalenin yayınlanmasından sonra birçok Avrupa müzesi “Baphomet” adlı küçük oymalı taş idolleri kataloglamaya başladı.

BAPHOMET'İN SON DÖNÜŞÜMÜ

Baphomet'in son dönüşümü 1854'te gerçekleşti. Fransız tören büyücüsü olan Elphias Levi, Baphomet'i Sabbatik Keçi adlı bir figür ile yeniden tasavvur etti. Evreni ikili zıtlar biçiminde temsil eden çift cinsiyetli Sabbatik Keçi, taş Baphomet'in unsurlarını ve tapınak Baphomet'i efsanesinin sembolik unsurlarını içeriyordu. Yeni figür bu unsurları doğaüstü, kabalistik ve katolik tasvirleri ile birleştirmişti.

Levi kariyerine katolik ilahiyat fakültesinde başladıysa da bir süre sonra macera arayışına girip sihir peşinde koşmaya başladı. Sabbatik Keçinin Hristiyanlığın daha önceki çok tanrılı ya da animistik geleneklerin yayılmasından kurtulan tüm kutsal simgeler için kolektif bir temsil olarak hizmet ettiğine inanıyordu. Keçi başlı Baphomet'e tapınak şövalyeleri tarafından ibadet edilmemesine rağmen, Sabbatik Keçi, tapınakçıları zamanın egemen dini söylemiyle haklı çıkarılan her türlü toplumsal baskı biçiminin ruhuna atıfta bulunuyordu.

Levi'nin Baphomet'inin en eşsiz ve ikonik unsuru insansı bir vücut üzerindeki keçi başıydı. Keçi kafası, Osiris'in ruhunu temsil eden Mısırlı keçi başlı tanrı Banebdjedet'ten esinlenilmişti. Levi aynı zamanda eskilerin taptığı ve dönemin sosyal bularından olan bir başka keçi başlı tanrı Pan'dan esinlenmişti. Sabbatik Keçi’nin kollarındaki COAGULA ve SOLVE latin sözcükleri "bir araya gelip parçalanmak" anlamına geliyordu. Bu, Kilise liderlerinin ve dünya temsilcilerinin Tanrı'dan aldıklarını iddia ettikleri yetkilerine gönderme yapıyordu. Levi’nin bağlamında bu terimler herhangi bir dinleyici tarafından başlatılan, uygulayıcı tarafından gerçekleştirilebilecek, büyünün dualistik gücünü temsil ediyordu.

ALEİSTER CROWLEY VE BAPHOMET

Eliphas Levi’nin Baphomet'i, en meşhur Gnostik kitlesinde yer alan Aleister Crowley tarafından da kabul edildi. Baphomet'in derin simgesel doğası Crowley’in Rönesans ve Ortaçağ ritüel ve sihir yorumlarıyla uyumluydu. Ayrıca Crowley’in hermetik ideolojisini destekleyen ikili kozmolojik unsuru da içeriyordu. Crowley, Baphomet'i bir karşıt androjen olarak tanımladı, zıtların birliği aracılığıyla mistik bir mükemmellik temsilcisiydi. Aynı zamanda bu karşıtlık birliğini bir sperm ve yumurtanın birleşmesiyle meydana gelenlerle eşleştirdi. Baphomet'e olan yansımaları tarafından tetiklenen bu düşünce dizisi Crowley’in cinsel sihir teorilerinde derinden etkili olmuştur.

Crowley ayrıca Baphomet ve Şeytan'la bastırılmış bilgi ve gizli ibadet fikirlerini de birbirine bağladı. Geleneksel Hristiyan düşüncesinin aksine "O insanlığın düşmanı değildir, ırkımızın iyi ve kötüyü bilen tanrıları tarafından yaratılan bir canlıdır!", "O, Thot'un Kitabı'nın “Şeytanıdır" ve onun amblemi, BAPHOMET'tir, argoda kusursuzluğun hiyeroglifi olan Androgyne'dir. Dolayısıyla o, yaşam ve sevgidir." demiştir.

BUGÜN BAPHOMET

Uzun ve derin simgesel tarihi ile Baphomet, günümüze bazılarında korku ve kimilerinde saygı uyandıran güçlü bir ikondur. Baphomet zaman ve kültür tarafından modern gizli mirasımızın zengin simgesine dönüştürülmüştür. Aynı zamanda devlet destekli, dini baskı tehlikelerinin dokunaklı bir hatırlatıcısı olarak da günümüzde hizmet etmektedir.

Çeviren & Yazan: A.Kara

GÖBEKLİTEPE SİRİUS'A İBADET EDİLEN BİR GÖZLEMEVİ MİYDİ?

Dünyanın en eski tapınağı olan Türkiye'nin güneyindeki Göbeklitepe, büyük bir kozmik rasathane olarak inşa edilmiş olabilir ve inşa edenler köpek yıldızı Sirius'a tapmış olabilirler.

Göbeklitepe'nin (Urfa, Türkiye) megalitik duvarları, bugüne kadar bilinen ve M.Ö. 10 binyıla kadar uzanan en eski taş yapılardır. Bu yapılar için astronomik hedeflerin muhtemel varlığı analiz edilir ve güney gökyüzü üzerinde yeni, son derece parlak bir yıldız olan Sirius'un görüntüsünü kutlamak ve ardışık olarak takip etmek için yönlendirilmiş hatta orijinal olarak yapılmış olabileceği düşünülmektedir.

Sirius, takımyıldızı gökyüzündeki en parlak yıldızdır ve tarih boyunca sayısız eski uygarlık tarafından tapılmıştır. Bu yıldız çok önemliydi, örneğin eski Mısırlılar, takvimlerini  ve Nil Nehri'ni su basmasını bu yıldıza dayandırdılar. Bu ilişkiden, köpek günleri kavramı çıktı. Köpek günleri yazın çok sıcak, boğucu günlerine verilen bir isimdir.

Bu tarihsel olarak Yunan ve Roma astrolojisinin ısı, kuraklık, ani gök gürültülü sağanak yağmur, uyuşukluk, ateşlenmek, kuduz köpekler ve kötü şansla bağlantılı yıldız Sirius'un yükselişini izleyen dönemdir. Ancak geçmişte yaşamış olan sayısız eski uygarlık bu yıldızın büyük önem taşıdığını düşünüyordu.

Örneğin, Dogon, Sirius'un varlığından haberdardı ve gökyüzündeki en parlak yıldızın, Sirius'a (Sigi tolo veya “Sigui'nin yıldızı”) iki eşlik eden yıldıza sahip olduğuna inanıyorlardı. Bunlar Sirius A'nın birinci ve ikinci arkadaşları pō tolo (Digitaria yıldızı), ve ęmmę ya tolo idi (kadın Sorghum yıldızı).

Tüm bu inanılmaz detaylara ek olarak, Göbeklitepe'ye doğru yönelmek ve yeryüzündeki en eski tapınaklardan birini inşa eden bu insanların din ve inançlarını Sirius ibadeti etrafında kurmuş olma ihtimali üzerinde durmak gerekir.

Türkiye'nin güneyindeki Göbeklitepe, 11 bin yıldan daha eski bir tarihte olduğuna inanılan bir sitedir. Hayvan figürleri ve diğer unsurların yazılı olduğu bir dizi T şeklinde taş sütunlarla çevrili 20 avluya sahip antik bir tapınaktır.

Bu yapıların merkezindeki birbirine paralel yerleştirilen iki taş sütun ne anlama geldiğini tam olarak anlamaya çalışan akademisyenlerin merakını artırmaktadır.

Göbeklitepe, arkeologların uygarlık ve insan kültürünün kökenleri hakkındaki fikirlerini kökten değiştirmiştir.

Daha önce yerleşik bir uygarlık kurmanın tarım, sanat ve din konusunda geliştirme dürtülerini tetiklediği düşünülüyordu. Ancak, birçok yazar ve akademisyen Göbeklitepe'nin inşaatçılarının sadece avcı ve toplayıcı olduklarına inanmaktadır.

Daha eski sanat motifleri ve dini tezahürleri olduğu gerçeğinin ötesinde, Göbeklitepe'deki bulgular, tarımın gelişmesinden önce tapınakların kurulduğunu ve yerleşimlerin kurulduğunu göstermektedir (en azından Göbeklitepe yakınında tarımın geliştiğine dair herhangi bir endikasyon bulunmamıştır).

Başka bir deyişle, göçebe avcılar mimarlık, sanat ve din alanında kendilerini geliştirdiler ve bunu büyük bir patlama ile yaptılar.


GÖBEKLİTEPE DEV BİR GÖZLEMEVİ Mİ?

Arkeoastronomer Giulio Magli'ye göre, bu tapınak bir gözlemevi ve Sirius yıldızı için bir ibadet yeri olarak inşa edilmiş olabilir.

Magli, "Tapınağın bu yıldızın doğumunu izleyecek şekilde inşa edildiğini düşünüyorum, gökyüzündeki yeni bir nesnenin ortaya çıkmasının yeni bir dine bile yol açtığını hayal edebilirsiniz." diyor.

Bu yıldız, Dünya'nın ekseninin beklenen devinimi nedeniyle bu alanda M.Ö. 9300 yılına kadar ufukta olacak ve ihtişamlı bir şekilde ortaya çıkacaktı.

Magli, Göbeklitepe'nin varolan haritalarının ve bölgenin uydu görüntülerinin yardımıyla her bir mahfazanın içindeki iki megalitin arasından ve paralel geçen hayali bir çizgi çizdi.

Kazı yapılan halkalardan üçünün, Sirius'un M.Ö. 9100, M.Ö. 8750'de ve M.Ö. 8300'de ufukta yer alan noktalarla hizalı olduğu tespit edilmiştir.

Tapınak bu yıldızın “doğumu” etrafında inşa edilmiş olabilir ve hatta dinin yıldızı bu parlak yıldızın etrafında merkezlenmiş olabilirdi.

Göbeklitepe'yi anlamaya yönelik heyecan verici gelişmelere rağmen, sonuçların ön plana çıkması, Magli'nin strese girmesidir.

Arkeoastronomer, daha doğru hesaplamalara ihtiyaç duyulacağına ve yatay ve düşey açıları ölçmek için bir cihaz olan teodolit gibi aletlerin kullanıldığı tam bir araştırmanın yapılması gerektiğine inanmaktadır.

Ayrıca uzman, Göbeklitepe'deki yapıların inşa edildiği dizinin belirsiz olduğunu, yani buranın halkının ufukta farklı noktalarda yükselen Sirius'u takip etmek için inşa edildiğini söylemenin zor olduğunu belirtiyor.

Çeviren & Yazan: A.Kara

ŞEYTAN KİLİSESİ FELSEFESİ

Şeytan'ın Kilisesi'nin resmi logosu, içinde keçi kafasının bulunduğu ters çevrilmiş bir pentagram ve tümünü çevreleyen İbranice dilindeki "Leviathan" kelimesinden oluşur.

Şeytan'ın Kilisesi'nin birçok felsefi görüş, kurallar ve ilkesi var fakat onları özetlemekle birlikte aşağıdaki kurallar en dikkat çekici olanlardır:

• Bedenimize ve başkalarına ne yapması gerektiğini söylememeliyiz.
• Dinlerin günah dediği şeylerin tadını çıkarın, günah işlemeye göz yumun ve istediğiniz şeyden hoşnut olun.
• Hak ettiklerini düşünüyorsan diğer insanlara ne istersen yapabilirsin, unutma kimseye borçlu değilsin.

Yukarıdaki maddelerden de anlaşılacağı üzere Satanizm felsefesi tamamen din karşıtıdır, onların günah ilan ettiklerini yapmayı uygun görerek Şeytan'ın haklı olduğu konusunda onun safında durmayı amaçlamaktadır.

Aptallık, gösterişçilik, kendini aldatma, sürüye uymak, perspektif eksikliği, eski Ortodoks'luğu unutmak, verimsiz gurur ve estetik eksikliği olmak üzere dokuz Şeytani Günah vardır.

LaVeyan Satanizmi, Kilisenin otoriter rejimine ve insanların hayvanların doğal tabiatlarını mahrum ettiği görüşü nedeniyle dinlere, özellikle de Hristiyan'lığa karşıdır. LaVeyan Satanistlere göre Şeytan bir varlık değil, kişisel çıkar ve kontrol edilme reddidir. Şeytan Hristiyanlık öncesi bir semboldür. Satanistler için doğanın karanlık gücünü, olağan ve dünyevi şeyleri temsil eder. Kiliseleri hoşgörü, intikam, özerklik, kişisel sorumluluk ve hayatı geliştirmeyi vurgular (hem intikam hemde hoşgörüyü vurgulaması dinlerin içinde barındırdığı bazen merhametli bazen merhametsiz Tanrı anlatımı kadar çelişkili geldi bana).

LaVey satanlarının kendi kitapları olan "Şeytan İncili" inde ritüelleri tanımlanır. İnsanı açıklamanın ötesinde güçlerin var olma ihtimalini açık bırakmasına rağmen, kendi bilincine, karanlığı kucaklamaya veya ritüel "hedef" in psikolojik manipülasyonuna yol açan bir psikodrama olarak tasarlanmıştır. LaVey, kan kurbanının herhangi bir ritüelde kullanılması gerektiği fikrini, kilise, hayvanlara ve çocuklara zarar vermeyi açıkça reddetti. Fakat sosyal darwinizm ve elitizm savunuculuğu nedeniyle eleştirilere maruz kaldı.

Çeviren & Yazan: A.Kara

BAAL'IN DİNİ VE TANRININ ÇOKLU İSİMLERİ

Baal'ın dini çoktanrıcılıktan çıkamamış olsa da, fiziksel putların ve sınırlı ruhların arasında gizlenmiş sonsuz bir şeyin parıltısını algılamak mümkündür: Büyük Tanrı El.

El, diğer tüm tanrılardan daha büyük bir tanrıydı, İbrahim doğmadan bin yıl önce veya daha fazla bir süredir tapılmıştı. En yüksek tanrının adı kültürden kültüre değişiyordu, fakat bugün farklı ülkelerin gott, dios, Allah, Yehova ya da dieu'dan bahsettiği gibi El'in tasavvuru aynı kalmıştı.

Semitik dilleri konuşanlar onu El olarak tanıyordu, fakat aşağı Mezopotamya'nın Sümerler'i onu cennetin gök tanrısı olan An olarak kabul etmişti. Mezopotamya'da da yaşayan Akadlar ve Asurlular ise onu Anu olarak adlandırdılar. İlk Mısırlılar ona Horus diyorlardı ancak daha sonra hanedanlar ona Ptah, Atum ve Ra adını verdiler.

Her kültürde, El'in rolü aynıydı. O özel panteondaki (ulusun bütün tanrıları) diğer tüm tanrıların ataları olan babasıydı. Gökyüzündeki güneş gibi, El de dünyadan ziyade cennete yönelerek cennetten hükmetti ve şafakta dağlara parıltı veriyordu. Kenan halkı, El, Baal, Mot ve Anat gibi daha küçük tanrıların yaratıcısı olarak “Boğa-Tanrı” olan Thoru-el adı altında El'e saygıyla ibadet ettiler.
Bu olay Bahai perspektifinden anlaşılabilirdir çünkü:
… Her yaşta ilahi vahiyin ölçüsü, sürekli olarak gelişen bir insanlık tarafından o çağda elde edilen toplumsal ilerleme derecesine uygun hale getirilmiş ve orantılıdır. Shoghi Efendi, Vaat Günü geldi, S.118.


Nüfusun göreceli eğitim eksikliği göz önüne alındığında, El / Anu / An / Thoru-el'in sadece eskimiş tanrı olmadığı sonucuna varılabilir. İnsanlar onu, evrende en yüksek tanrı olarak görüyorlardı, adı ne olursa olsun, onu ne kadar kötü anlıyorlarsa olsunlar. Tanrı, Gott, Dios, Allah, Dieu, Θεός, Deus, Dio, бог, Bağışlayıcı, Efendilerin Efendisi.

İbrahim, Musa ve İsa'nın vahyleri ile, en yüksek tanrıya verilen isimler gelişmeye devam etmiş ve Eski ve Yeni Ahit'te çeşitli versiyonlar serpiştirilmiştir, ancak bu farklılıklar genellikle İncil'in standart İngilizce çevirilerine yansıtılmamıştır. Elohim, Elyon, El Ro'i ve El Shaddai büyük tanrı El ile yakından ilişkili olan dört isimdir. Örneğin Enoch, “elohim ile yürüdüm.” İbrahim’in cariyesi Hagar, El Ro’i ile konuştu, Yakup El Shaddai’yi Kenan topraklarında görmüştü ve Melchizedek, El Elyon'un Rahibi'ydi. El, aynı zamanda Elohim-RAB, Elohim-Yahweh-Adonai ve Elohim Adonai'de olduğu gibi, tanrının farklı yönlerinin hepsine yönelik artan bir takdiri daha açık bir şekilde ifade etmenin bir yolu olarak başka bir kelime veya iki kelime ile birlikte kullanılmıştır. Yunanlılar sonunda El'i Zeus'un adıyla kabul ederken ve Romalılar onu Jüpiter olarak kabul edeceklerdi. Arabistan'da ise ismi El-İlah olarak başlayacak ve sonra Allah'a dönüşecekti.

İsa'nın Tanrı için birden fazla farklı kelime kullanmadığını kimse söyleyemez, ancak İsa'nın hem İbranice hem de Aramice'de akıcı olduğu ve en azından küçük seviyede bir Yunanca konuşabildiği düşünülürdü. Yahudi yazılarını okumak için evde İbranice öğrendiği söylenir ancak Aramice hayatı boyunca Kenan'ın ana diliydi ve Yunanca, tüccarlar ve gezginler tarafından Akdeniz dünyasında ortak bir dil olarak kullanılıyordu. Elah, Aramice'de Tanrı için en yaygın kelime iken, Theos ve Kyrios ise Yunan dilindeki eşdeğerleri idi.

İncil tarihçilerinden Carl Henry, insanların bazen daha yeni isimlerle Tanrı'yı ifade edişini ve daha eski isimlerle birleştirilmesi konusundaki endişeyi bastırabilmek için şöyle diyor:
… Ardışık tarihin ardışık dönemlerinde, Tanrı'nın daha önceki isimleri daha sonraki isimleri ile yan yana tutulur. Sonraki ilahi açığa vuruş, önceki isimlerin gücünü ve önemini geçersiz kılmaz, çünkü Tanrı, isimlerinin ilerici vahiyinde kendini inkar etmez. Tanrı daha önceki veya sonraki isimler tarafından uygun şekilde ele alınabilir. Carl Henry (Tanrı, Vahiy ve Otorite, s. 182-183.)

Fakat bu sözün doğruluğu tartışılır çünkü Tanrının kendini açığa vuruş biçiminin lanetlediği diğer put ve tanrılarla aynı isim veya kurallara sahip olması onu kendi içinde büyük bir çelişkiye sokar.

Çeviren & Yazan: A.Kara

MEZOPOTAMYA'NIN UGARİT EFSANELERİ

Eski Mezopotamyalılara göre, ışık ve karanlık, yaşam ve ölüm bir bütünün iki yarısıydı. Yaşayan dünyayı yöneten Inanna, cennet tanrıçası iken kız kardeşi Ereshkigal karanlık ve ölülerin kraliçesi idi. Hiçbir kız kardeş birbiri olmadan var olamaz, var oluşlarını birlikte sağlarlardı. Ancak Inanna insanlar tarafından dünyada görülebilirken, Ereshkigal görünmezdi. Mezopotamya sanatçıları Ereshkigal'ı asla doğrudan tasvir etmediler, ancak Ereshkigal'ın gönderdiği canavarların ve iblislerin görüntülerini tasvir ettiler.

Baal, bir dizi Ugarit efsanesinde Baal döngüsü ile belirir. Bu hikayeler Baal'ın iktidara yükselişini ve gücünün artışını, diğer tanrılara meydan okuyuşunu ve yüz yüze geldiği zorlukları anlatıyor. Baal döngüsünün altında yatan bir konu ise eski tanrı El ile genç ve güçlü Baal arasındaki gerginliktir. El yüceliğini sürdürmüş olsa da, Baal tanrıların kralı haline gelmişti. Baal, doğanın tahrip edici gücünü temsil eden, denizlerle ve tufanlarla ilişkili olan Leviathan olarak da bilinen Yam'ı yenmiştir. Baal ayrıca doğurganlığın ve bereketin tanrıçası olan kız kardeşi Anat ile barış yapmak zorunda kaldı ve kanlı bir savaşçı kurbanı gerçekleştirdi. Sonunda, Baal ve Anat yeryüzüne ölüm tanrısı Mot ile yüzleşmek için gittiler. El, Baal ve Mot arasındaki savaşa başkanlık etti. Fakat hiçbir tanrı kazanamadı.

Diğer Ugarit efsaneleri ise efsanevi krallarla ilgilidir. Bu masallar gerçekte bazı tarihsel temelleri olmasına rağmen ayrıntıları kayıptır. Bir efsane oğul hasreti çeken King Keret'in hikayesini anlatır. Gördüğü bir rüyada El, Keret'e komşu bir krallığın prensesini karısı olarak almasını söyler. Anat ve Ashera'yı onurlandıracağına söz veren kral bunu yaptı ve yeni karısı yedi oğul ile bir kız doğurdu. Ancak, Keret hastalandı ve tanrıçalara yapması gereken ibadetlerini ihmal etti. Sadece Baal'a yapılacak özel bir tören ile kral ve kraliyet eski sağlığına yeniden kavuşabilirdi. Bu efsane tanrıların kral aracılığı ile insanlara iyi veya kötü şans gönderdiğini söyleyen Semitik inanışı resmetmektedir.

Yazan: A.Kara

KORE ŞAMANİZMİ RİTÜEL VE UYGULAMALARI

Şamanizm Kore'de tarih öncesi çağlardan günümüze kadar geniş bir alanda uygulandı. Kuzeydoğu Asya ve Arktik kültürlerinden kaynaklanan bir inanç sistemidir ve şamanizm terimi pek çok farklı kültürde daha geniş bir anlam kazanmış olmasına rağmen, eski Kore'de kendi atadığı uygulayıcıların yaşamaya yardımcı olmak için ruh dünyası ile temas ve nüfuz etme sözü verdiği orijinal şeklini korumuştur. Şamanlara, değerlerine inananlar tarafından yetki verildi. Bu yüzden Şamanizm bir din değildir ve hiçbir hiyerarşik rahiplik sistemi, metni veya hiçbir dogması yoktur. Kore'nin kayıtlı tarihinin çoğu için, Budizm resmi devlet diniydi, fakat şamanizm sıradan büyük köylü nüfusu için önemli olmaya devam etti. Eski Kore kültürü üzerindeki etkisi, hayatta kalan sanat, mimari, edebiyat ve müzikte en somut olanıdır.

RİTÜEL VE UYGULAMALAR
Korece “yanlış” ya da “batıl inanç” olarak adlandırılan şamanizmde, yaşamın ötesinde başka bir dünya olduğu ve bu ruh dünyasında insan ilişkilerini etkileyebilecek iyi ve kötü varlıklar olduğu düşünülmektedir. Buna ek olarak, şamanizm, ağaçların, dağların, kayaların ve akarsular gibi doğal özelliklerin kendi ruhlarına sahip olduklarına ve yer, tapınak ve mezarların yerleştirildiği yer olan geomanlık düşüncesine sahip oldukları yerlerde, animizm unsurları ile karıştırıldı. Örneğin, dikkate alınacak ve bu ruhsal konutların ve yaşam kuvvetlerinin konumlarından en iyi şekilde yararlanacak şekilde dikkatle düşünülür. Bir şaman, en azından inananlar için, yalnızca bu ruhlarla iletişim kurmak değil, dünyalarına girmek için de bir yeteneğe sahiptir. Alternatif olarak, bir kut ritüeli içinde, bir ruhaniyet veya belirli bir tanrı şamanın bedenine geçici olarak sahip olabilir veya birlikte yaşayabilir ve bir konuşma yapabilir. Bunu, davul çalma ve zil çalma eşliğinde uzun süreli şarkı söyleme ve dans yoluyla ulaşılan değişmiş bir bilinç veya trans durumunda yapar. Son olarak, şamanlar iyileştirici güçler ve doğurganlık ve uzun ömür gibi vücut üzerinde olumlu etkileri teşvik etme yeteneği ile de ödüllendirilmiştir.

Kadın şamanlar “mudang” olarak bilinirken, erkekler “paksu” ya da “pansu” olarak biliniyordu, çünkü eskiden çok daha fazlası vardı, çünkü büyük bir kısmı kadınların takip etmesine izin verilen dört işten biriydi. Şaman olmak belirli bir tören, öğrenme veya inisiyasyon gerektirmiyordu. Mudang'ın kızları genellikle annelerinin ayak izlerini takip ettiler ve şamanlar oldular. Şamanların yeteneklerini yerine getirebilecekleri ama ihtiyaç duydukları her yerde gerçekleştirilebilecek özel bir yeri veya tapınağı yoktu fakat Dağ Tanrısı'na bağlı dağlık bölgelerdekiler gibi bazı şaman türbeleri de mevcuttu.

Şamanların herhangi bir özel kuruluşla ya da herhangi bir dini sorumlulukla hiçbir bağlantısı yoktu, inananlar onları bunu göze alarak görevlendirdiler. Ancak, birçok insan bu dünya ile ruh alanı arasında bir araç olarak hareket etme yeteneklerine inanmıştı. Bir grup ruh, özellikle de atalarından kalma ruhlardan olan "chosang" insanların baş belası olabilirdi ve her türlü olumsuz olay için suçlanırlardı. Daha sonra bir şaman bu ruhlarla temas kurmak ve huzursuzluklarının sebebini bulmak için kullanıldı, böylece yaşamın işlerinden ayrılmak üzere uğurlanırdı.

"Mudang" ve "paksu" nun Şamanlar için eski Kore halk toplumlarının toplum liderleri arasında yer aldığı düşünülüyordu, hatta belki de tek hükümdar olmuştu. Erken Silla krallarının şartlarından biri "chachaung" ya da şaman olmak idi. Bu olasılık, Silla krallığının 5. ve 6. yüzyıldan kalma kraliyet mezarları olan altın kronların tasarımlarıyla daha da ileri sürülmüştür. Bu kuronlar ağaç benzeri uzantılara, Şamanizm sanatında yaygın olarak bulunan bir motife ve Sibirya kabilelerinden gelenlere benzer. Çağdaş Baekje (Paekche) krallığı, kraliyet kronları için bir tür dallanma gibi süslemeler de üretti. Kore mitolojisi, Koreli ırkın Dangun'un kurucusu olarak şamanist niteliklere veya mirasa sahip olduğu gibi liderlerini tanımlamaktadır ve bazen sanatta Sansin olarak resmedilmiştir.

Yazan & Çeviren: A.Kara

DARWİN'İN EVRİM TEORİSİ NEDİR?

Darwin, Galileo'dan itibaren bir çok bilim adamından daha fazla itiabar görmüş ve övgü almıştır. İnsanlara ve bilim dünyasına ilk önce evrim olgusunu gösterdi. Yeryüzündeki tüm yaşamın, sıcak bir havuzda bazı atalara ait maddelere kadar dayanabilen başka biçimlerden evrimleştiğine dair ikna edici kanıtlar topladı. Darwin, insanlığı bu evrimden hariç tutmamış, insanları “tüylü, kuyruklu dört ayaklılar” ve “muhtemelen ağaçlarda yaşayan” olarak tanımlamıştır. Bu ifade ile Darwin'in akranlarından farklı olarak insanları dünyadaki yaşamın merkezinden çıkardı ve kozmik düzende yeni bir yer verdiği için bir şok etkisi yarattı.

İkincisi, Darwin evrimin, bitkilerin ve hayvanların üreme başarısı, yani her bireyin ürettiği yavru sayısı gibi farklılıklar aracılığıyla çalıştığı mekanizmayı keşfetti.
Sonuçlarını üç gerçekle destekledi:

1. Üstsel büyüme - Tüm canlıların sayı olarak hızla artma eğilimi,
2. Varyasyon - Her bir popülasyonda bir bireyden diğerine küçük bir varyasyon ve miras kalması,
3. Genetik Miras - Tüm canlıların ebeveynlerinin özelliklerini miras alması.

Darwin, bu üç gözlem üzerine inşa edilen evrim teorisini oluşturdu ve bu da bir nüfusun kaynaklarını sınırlayana kadar gelişeceğini söylüyor. Bunun sonucu olarak varoluş mücadelesinde çevrenin olumsuz kuvvetlerinin üstesinden gelmelerine yardımcı olan özelliklere sahip bireylerin hayatta kalma ve çocuk sahibi olma olasılıkları daha yüksektir. En azından bazı yavrular bu yeni özellikleri miras alacak ve onları gelecek nesillere taşıyacaklardır. Daha az elverişli özelliklere sahip olan yavrular, yavaş yavaş azalacak ve birçok nesil boyunca bu süreç, bazı canlıların yavaş yavaş türlerini değiştirmesine sebep olacak fakat bazı özellikleri korumaya devam edeceklerdir.

Yazan & Çeviren: A.Kara

HRİSTİYANLARIN - KİLİSELERİN CADI AVI TARİHİ

HRİSTİYANLARIN CADILIK ZULMÜ
CADI AVI TARİHİ

M.Ö. 9.yy öncesinde kötü Cadıların var olduğuna dair yaygın bir inanç vardı. Yaşamlarını kara büyü ve kötü büyü ile başkalarına zarar vermeye ve öldürmeye adamış başta kadın olmak üzere kötü insanlar olarak görülüyorlardı. O zaman Katolik kilisesi resmi olarak bu cadıların gerçek olmadığını öğretmişti. Gerçek olduklarını söylemek bir sapıklıktı.
Örneğin: "5. yüzyıldaki St. Patrick Rahipler Meclisi 'Dünyada bir vampir, yani bir cadı olduğuna inanan bir Hristiyan aforoz edilmelidir ve işlediği suçu kendi ağzıyla iptal edene kadar kiliseye kabul edilmemelidir." diyordu.

MÖ 906: Treves Başrahibi "Episkopi İlkeleri"ni yazdı. Kilisenin öğretilerine göre cadıların var olmadığını pekiştirdi. Bazı kafası karışmış ve aldatılmış kadınların Pagan Tanrıçası Diana ile havada uçtuklarını düşündüklerini itiraf etti. Ama bu asla gerçekleşmemiş bir tür halüsinasyon olarak açıklandı.

Yaklaşık MÖ 975: Cadılık ve şifa sihri kullanımı için uygulanan cezalar nispeten hafifti. Ecbert'in konuyla ilgili konferansında kısmen şöyle bir söylem doğdu: "Eğer bir kadın büyücülük ile uğraşır ve büyülerle iş yapar ve büyülü aşk iksirleri kullanırsa 12 ay boyunca oruç tutacak... Eğer herhangi biri bu büyülü iksirler yüzünden ölürse cadı yedi yıl oruç tutacak." dedi. Bu durumda oruç tutmak yalnızca ekmek yemek ve su içmekti.

Yaklaşık 1140: İtalyan bir keşiş olan Gratian, Canon Episcopi'yi (Piskoposların Kilise Kuralları) Canon yasasına dahil etti.

Yaklaşık 1203: Gnostik bir Hristiyan grup olan Cathar hareketi, Fransa'nın Orleans bölgesinde ve İtalya'da popüler hale gelmişti. Kafir olarak ilan edildi. III. Papa Iİnnocentius, Catharlara karşı bir soykırım savaşı yapılmasını onayladı. Bilinen son Cathar MÖ 1321 'de kazıkta yakıldı. İnanç son yıllarda bir yeniden doğuş gördü.
1227: IX. Papa Gregory tutuklama, sınama, suçlu bulma ve kafirleri idam etme için Engizisyon Mahkemelerini kurdu.

1252: IV. Papa Iİnnocentius, konuşturma denemeleri sırasında işkencenin kullanılmasına izin veren "Ad exstirpanda" boğa ünvanlı bir yazı yazdı. Soruşturmalarda işkencenin kullanılmasına izin verince mahkumiyet oranı büyük ölçüde arttı.

1258: IV. Papa Alexander, engizisyon soruşturmalarına sapkınlık vakalarına sınırlama getirmeleri talimatını verdi. Sapkınlık dahil olmadıkça kehanet veya büyücülük suçlamalarını soruşturmamışlardı.

1265: Papa IV. Clemens, işkence kullanımını onayladı.


1326: Kilise, Engizisyon'u cadılıktaki büyümeyi araştırmakla "İblis öğretilerini açıklamakla" yetkilendirdi. Bu teori cadılığın nereden geldiğinin insanlık dışı yollarını aralıyordu.

1330: Cadıların kötü büyücüler olarak bilindiği popüler kavram, şeytan'a bağlılık yemini ettikleri, şeytanla cinsel ilişkide bulundukları, çocuk kaçırıp yedikleri vb. inançları içerecek şekilde genişletildi. Bazı muhafazakârlar bugün bile hala bunlara inanmaktadırlar.

1347-1349: Kara veba salgını Avrupa nüfusunun büyük bir bölümünü öldürdü. Komplo teorileri yayılmaya başlamıştı. Cinler, Yahudiler, Müslümanlar ve Cadılar kuyuları zehirlemek ve hastalığı yaymakla suçlanıyorlardı.

1430'lar: Hristiyan teologlar kendilerince cadıların varlığını "kanıtlayan" makale ve kitaplar yazmaya başladılar.

1436-7: Johannes (John) Nider, Cadılık için bir adamın yargılanmasını tanımlayan Formicarius adlı bir kitap yazdı. Bu kitabın kopyaları daha sonraki yıllarda Malleus Maleficarum'a eklenmiştir.

1450: İlk büyük cadı avları batı Avrupa ülkelerinde başladı. Roma Katolik Kilisesi, Hristiyanlık öncesi dönemlerden beri dolaşan stereotipleri kullanarak hayali, şeytani bir din yarattı. Diana'ya ve diğer tanrılara ve tanrıçalara ibadet eden Paganların şeytani cadılar olduğunu, bebekleri kaçırıp öldürdüklerini, kurbanlarını yediklerini, ruhlarını şeytana sattıklarını, şeytanla anlaşma içinde olduklarını, gökyüzünde uçuştuklarını, gece karanlığında buluştuklarını, erkeklerde iktidarsızlık ve kısırlığa hatta erkek cinsel organlarının yok olmasına neden olduklarını, vb. birçok şey söylediler.

Tarihçiler dinden esinlenerek başlayan bu soykırımın Kilise tarafından tam bir dinsel tekel elde etme arzusuyla veya "bir baskı-yer elde etme aracı" olarak kullanıldığını ileri sürmüşlerdir. Özellikle kadınlar, ölü (düşük) doğumları, davranış biçimleri, ölü hayvanlar gibi birçok olaydan ötürü kilise tarafından cadılıkla suçlanıyor ve günah keçisi olarak kullanılıyorlardı.

"Johns Hopkins Üniversitesi'nde İtalyan araştırmaları profesörü Walter Stephens yeni bir teori önermektedir: "Bence cadılar Tanrı için bir günah keçisi idi." Dini liderler, her şeye gücü yeten ve her şeyi seven bir tanrı kavramlarını korumak zorunda olduklarını hissettiler. Böylece, dünyadaki kötülüğün varlığını açıklamak için Cadılar ve iblisleri icat etmek zorunda kaldılar. Bu tartışma, iyi ve güçlü bir Tanrı'nın dünyada kötülükle nasıl bir arada var olabileceğiyle ilgili olarak günümüze kadar devam etmiştir.

1450: Johann Gutenberg, toplu basımı mümkün kılan hareketli cihaz icat etti. Bu, Papanın boğaları kitabının yaygınlaşması cadı avını büyük ölçüde kolaylaştırıldı ve cadılık zulmünün yayılmasına sebep oldu.


1484: VIII. Papa Iİnnocentius, şeytan ibadetçilerinin izini sürmeyi, işkence ve idam etmeyi teşvik eden "Summis desiderantes" adlı bir yazı yayınladı.

1486-1487 : Heinrich Kraemer ve Jacob Sprenger, Cadı Çekici anlamına gelen Malleus Maleficarum'u yayınladı. Yazarların kadın düşmanlığı ve cinsel hayal kırıklıklarıyla ilgili bir çalışmadır. Bu kitap cadıların etkinliklerini, itirafların çıkarılma yöntemlerini açıklar. Daha sonra kilise tarafından terk edilmiş olsa da cadıları sınayan laik mahkemelerin "incili" haline geldi.

1500: 14. yüzyılda, İngiltere'de cadı ve büyücülere karşı 38, Fransa'da 95 ve Almanya'da 80 duruşma yapıldı. Cadı avları hızlandı. "Şeytan, cadılarına ruhlarını vermeyi seçerek, insanlara karşı ve Tanrı'ya karşı işlenen suçları işledi. Bu çifte cadılık suçu olarak sınıflandırıldı ve suçu cezalandırmak için normal delillerin askıya alınmasına izin verildi. "7 Çocuğun ifadesi kabul edildi. Esasen itirafları elde etmek için sınırsız işkence uygulandı. En inandırıcı olmayan, havadan sudan şeyler bile suçluluk kanıtı olarak kabul edildi.

1517: Martin Luther'in 95 yaşında Wittenburg, Almanya'daki katedral kapısında çivilenmiş olduğuna inanılıyordu. Görünüşe göre bu hiç olmamıştı; argümanlarını daha az dramatik ve etkileyici bir şekilde yayınlamasını sağlamıştı. Bu olay Protestan Reformu'nu tetikledi. Roma Katolik ülkelerinde, mahkemeler cadıları yakmaya devam ediyordu. Protestan topraklarında yargılanan insanlar çoğunlukla asıldılar. Bazı Protestan ülkeler işkenceye izin vermediği de oldu. İngiltere'de işkence yokluğu ufak bir düşüşle sadece % 19'luk mahkumiyet oranına yol açmıştı.

Yaklaşık MÖ 1550-1650: Duruşmalar ve infazlar bu on yıl boyunca zirveye ulaştı, ki bu zaman dilimi "yanma süreleri" olarak adlandırılır. Özellikle Doğu Fransa, Almanya ve İsviçre'de yoğunlaşmıştı. Cadı zulümleri sıklıkla Katoliklerin ve Protestanların savaştığı bölgelerde meydana geldi. Kamuoyunun aksine, özellikle kötü büyülerle uğraşan ve cadılık şüphesi olanlar çoğunlukla Avrupa'nın sözde laik mahkemeleri tarafından yargılanmışlardır. Bir azınlık kilise yetkilileri tarafından suçlandı; Bunlar genellikle şifalı büyü kullanımı veya ebelik içeren vakalardı.

1563: Johann Weyer, cadı duruşmalarını eleştiren bir kitap yayınladı. "De Praestigiis Daemonum" (Ruhların batığı) denilen bu kitap cadıların gerçekten var olmadıklarını, ancak şeytan'ın bu inanca teşvik ettiğini iddia etti. İşkence yoluyla elde edilen itirafları değersiz olarak gördü ve reddetti. İşkence ve infaz yerine tıbbi tedaviyi önerdi. Kitabı isimsiz olarak yayınlayarak cadılıkla suçlanıp kazıkta can vermekten veya yakılarak öldürülmekten kaçtı.

1580: Jean Bodin "De la Demonomanie des Sorciers" (Cadıların hakettiği cezalar) adlı yazıyı yazdı. Hem devletin güvenliği için hem de Tanrı'nın gazabını yatıştırmak için cadıların cezalandırılmasının gerekli olduğunu belirtti. Suçlu olabileceğine dair bir delil kırıntısı bile olsa, suçlanan cadı serbest bırakılmamalıdır, bu kadınlar mutlaka suçlu bulunmalıdır diyordu. Savcılar sağlam kanıtlar bekliyorsa bir milyon cadıdan birinin bile cezalandırılmayacağı ve özgür olacağı hissi vardı.

1584: Reginald Scot, zamanının ötesinde bir kitap yayınladı. Cadılık Diskografisinde, doğaüstü güçlerin olmadığını, böylece cadıların da asla var olmadıklarını belirtti.


1608: Francesco Maria Guazzo, "Compendium Maleficarum" u yayınladı. Bu kitap cadıların şeytan olan anlaşmaları, cadıların insanları etkilemek için büyü yapmaları gibi konuları tartışıyordu.

Yaklaşık 1609: Bir cadı paniği İspanya'nın Bask bölgelerine hızla çarptı. Engizisyonun yönetim organı olan "La Suprema", bunu bir aldatmaca olarak kabul etti ve cadılık, büyücülük tartışmasını yasaklayan bir "Sessizlik Fermanı" yayınladı. Sonrasında bu cadı paniği hızla kayboldu.

1610: Hollanda'da cadıların infaz edilmesi, muhtemelen Weyer'in 1563 yılında yazdığı "De Praestigiis Daemonum et Incantationibus ac Venificiis" (Şeytan Yanılsamaları ve Büyü ve Zehirler Üzerine) adlı kitabı sayesinde sona ermişti.

1616: Vizcaya'da ikinci bir cadı çılgınlığı patlak verdi. Yine Engizisyon tarafından bir Sessizlik Bildirgesi yayınlandı. Ancak kral bildirgeyi geri çevirdi ve 300 cadı sanığı canlı canlı yakıldı.

1631: Bir Cizvit rahibi olan Friedrich Spee von Langenfield, "Cautio criminalis" (Ceza Davalarında Çığır Açma) adlı kitabı yazdı. Almanya'nın Würzburg kentindeki cadı avlarını ve zulümlerini kınadı. O, cadılıkla suçlanan sanıkların sadist işkencelerin kurbanı olduklarını, acılara dayanamadıklarını ve bu durumdan kurtulabilme umuduyla itirafta bulunduklarını yazdı.

1684: Cadılıkla suçlanan son kişi İngiltere'de idam edildi.

1690'lar: Salem'deki cadı çılgınlığı sırasında yaklaşık 25 kişi öldü, bir kişi kendini savunmaya yanaşmadığı için ağırlıklar altında bırakılarak öldürüldü. Bazıları cezaevinde ölürken diğerleri asıldı. Yeni İngiltere'de boylu boyunca başka davalar ve idamlar vardı.

1745: Fransa cadıların infazını durdurdu.

1775: Almanya cadıların infazını durdurdu.

1782: İsviçre cadıların infazını durdurdu.

1792: Polonya, cadılıktan yargılanan ve suçlu bulunan son kişiyi idam etti. Cadıların ekstra yasal yollarla linç edilişleri Avrupa ve Kuzey Amerika'da 20. yüzyıla kadar devam etti.

1830'lar: Kilise, Güney Amerika'da cadıların infazını durdurdu.

1980: Lawrence Pazder ve Michelle Smith, "Michelle Remembers" adlı kitabı yazdı. Onlarca yıldır büyük ölçüde uykuya dalmış olan şeytan ile işbirliğindeki insanlar kavramı yeniden canlandırıldı. Kitabın bir kurgu çalışması olduğu gösterilmiş olmasına rağmen, kitap Michelle'in geri kazanılan anılarının olduğuna ve gerçekliğe dayanan bir olgu olarak sunulmuştur. Bu kitap, ABD ve Kanada'da yeni bir Cadı / Satanist / Şeytani Ayin paniğini tetiklemekten büyük ölçüde sorumluydu.


1980 ila 1995: Kuzey Amerika'da, daha önceki cadı duruşmalarının birçoğunu tekrar eden iki tür deneme yapıldı:
1) Bazı okul öncesi eğitim kurumları, gündüz bakım tesisleri ve Pazar okulları çocukları ayinler ile suistimal etmekle suçlandı. Kanıtlar, çok küçük çocukların zihnine nakledilen hatalı tıbbi tanılara ve var olmayan istismar anılarına dayanıyordu.
2) Kurtarılan Hafıza Terapisi tarafından mağdur edilen on binlerce yetişkin, çocukluk döneminde suistimal edildiklerine dair sahte hatıralar yarattı. Vakaların yaklaşık% 17'sinde, bu hatıralar şeytani ritüel istismarının hatırlatılmasına yol açtı. Yüzlerce ebeveyn canice suç eylemleriyle suçlandı. Fakat hemen hemen hepsi masumdu. Suçlamaların çoğu, asla gerçekleşmemiş eylemler içeriyordu.

O zamandan sonra aklıselimlik hüküm sürdü. Sanıkların çoğu hapishanelerden serbest bırakıldı. Massachusetts eyaletinde tutulanlar ise serbest bırakılacak son kişilerdi.

1990'lar: Bazı muhafazakar Hristiyan papazlar, birbiriyle ilgisiz iki inanç sistemini birbirine bağlamaya devam ediyordu:
1) Rönesans sırasında, şeytana tapanların hayali dinlerinin kilise tarafından desteklendiği.
2) Doğaya dayalı inançları olan ve Hristiyan şeytanın varlığını tanımayan cadılık ve diğer Neo-pagan dinleri.

1994'den 1996'ya kadar: Kuzey Afrika'da birkaç yüz insan cadılık ile suçlandı ve korku içindeki çeteler tarafından linç edildi.

1999: Muhafazakar Hristiyan papazlar zaman zaman cadılar ve diğer neo-paganları yok etmek için yanma zamanlarının yenilenmesini talep ediyorlardı. Aşağıdaki örnek, cadıların modern çağda var olmaya devam edebileceği korkusunun yanlışlığını ve nefretin yoğunluğunu göstermektedir.

Killeen'deki Tabernacle Bağımsız Vaftiz Kilisesi'nin papazı olan Rev. Jack Harvey, dini hizmetlerde bir tabanca taşımak için kilisesinden bir takipçisini ayarlamıştı ve o "bir kara büyücü çocuklarımızdan birini yakalamaya çalışırsa ...", Kan içtiklerini, bebekleri yediklerini duydum. Ateşleri var, muhtemelen onları pişiriyorlar ... " gibi sözler telaffuz ediliyordu.

21. Yüzyıl: Aşağıdakileri de içeren bir dizi faktöre bağlı olarak:
1980'lerden 1995'e kadar Şeytani Ayin İstismarları aldatmacasının çöküşü.
Cadılık ve diğer Neopagan dinleri ile ilgili birçok doğru TV belgeselinin yayınlanması.
Birçok Wicca'nın (modern cadılık) dini inançları ile halka açılmaları, cadılar, cadılık ve diğer Neopaganlara karşı olan korkunun büyük ölçüde azalması sağlandı.

Yazan & Çeviren: Anu