DİN & FELSEFİ AKIM
MİTOLOJİ
GİZEMLİ
ARKEOLOJİ
SİZDEN GELENLER
YOUTUBE
Öne Çıkan Yayın
ANTİK MISIR'DA MUMYALAMA İŞLEMİ
Hazırlayan: A.Kara ANTİK MISIR'DA MUMYALAMA VE DİNİ İNANÇLAR Uzun ömürlü ve etkili Eski Mısır medeniyetinin eşsiz özellik...
SON YAYINLAR
İPEK'İN DİNDEN ÇIKIŞ SÜRECİ ♀
Kuran kursundan çıktıktan sonra bile arkadaşlarıma ip atlayıp top oynamıyor onun yerine akşama kadar evde kuran okumaya devam ediyordum. Ailenin en küçük çocuğu bendim diğer kardeşlerimle de aramda epeyce bir yaş farkı vardı. Büyük kardeşlerim din eğitimi almadan büyümüşlerdi, namaz kılmayı kuran okumayı bilmezlerdi bu yüzden ben ailemin projesiydim. Onların yapamadığı her şeyi ben yapmalı ve kusursuz bir Müslüman olarak yetişmeliydim... Yedi yaşına geldiğimde okula başladığım sıralarda Arapça okumaya alıştığım için ve Arapça sağdan sola okunduğu için alfabemizi öğrenmekte zorlanmasam da harfleri birleştirip okumakta epeyce zorlanmıştım. O günler zordu. Okula öğleden sonra gidiyor ve akşam üzeri çıkıyordum küçük yaşlarda arkadaşlarımla oyun oynamak yerine kuran kursunda vakit geçirdiğim için içten içe pişmanlık duymaya başlamıştım. Çocukluğumu yaşayamadığımı düşünüyordum.
Birinci sınıf bittiğinde yaz tatilinde anneme kuran kursuna gitmek istemediğimi söyledim. Yüzündeki hayal kırıklığını hala hatırlıyorum. O yaz gitmek istemiyor olmamı anlayışla karşılamış olsa da ikinci sınıfa geçtiğimde kuran okumayı unuttuğumu fark etmiş ve adeta evde fırtınalar estirmişti. 2.sınıfın yaz tatili döneminde beni apar topar kuran kursuna tekrar kaydettirdi ama artık hiçbir şey eskisi gibi değildi ki... Ben Türk'tüm ve Türkçe kitaplar okuyup anlamak istiyor bilmediğim bir dili okuyarak zaman kaybetmek istemiyordum. Düşüncelerim bu yöndeydi. Aynı zamanda aklımda binlerce soru vardı. hocalar tarafından Hristiyanların cehenneme gideceği bizim ise cennette olacağımız söyleniyor, ne kadar erken tesettüre girersek o kadar hayırlı kul olacağımız vurgulanıyor ve bizden kötü durumda olanlara bakarak şükür etmemiz eğitimleri veriliyordu. Bir gün dışarıda yalın ayak dolaşarak kağıt toplayan bir çocuğu göstererek hoca şöyle demişti. " Allaha şükredin şuanda onun yerinde
Siz olabilirdiniz ama şuan buradasınız ve Allaha ibadet ediyorsunuz. Ne kadar şanslısınız farkına varın ve Allaha teşekkür edin. "
Bu konu hep aklıma takışmıştı çünkü hoca Hristiyan bir ailede doğmadığımız için bizden kötü şartlarda yaşayanlar gibi olmadığımız için hep şükür etmemizi istiyordu
Bir başkasına bakarak halimize şükretmek doğru muydu? Bir görme engelliye bakarak iyiki kör değilim Tanrım demek ve şükretmek ne kadar alçakçaydı. Bunu Tanrı kelamını okuyan ve bizden büyük olan insanlar mı söylüyordu bize? Ya onlar Allah'ı yanlış tanımış ya da ben yanlış tanımıştım. Gel zaman git zaman 15 yaşıma geldiğimde bir karar alıp Tevrat'ı, Zebur'u, İncil'i ve Kur'an'ı sırayla okudum.
İşte o zaman aydınlanma fırtınaları esiyordu zihnimde. İçimde hala adını koyamadığım bir sevinç yeşermişti. Sanki hapisten çıkmış gibiydim kuş gibi özgür. Çok mutluydum çünkü ortalama 70 yıl olan insan ömrünün sadece on beş yılını kaybederek yırtmıştım. Durum daha beter olabilirdi otuzlu kırklı yaşlarda dinlerin insan ürünü olduğunu fark edebilirdim. Ben şanslıydım. İçimde bir hazine saklıyor gibi dinsiz olmamı sakladım çünkü benim hazine dediğim bu birikim ailem, akrabalarım ve arkadaşlarım için bir çöplük hatta bataklık olarak nitelendirilebilir ve onların inandığı, doğru yol dediği çıkmaz sokağa tekrar dönmem için bu birikimim yıkıma uğratılabilirdi nasıl derseniz beni kafayı yedi diye hocalara götürmeye zorlayarak... 16 yaşındayken ne kadar gizlesem de dinsiz olduğumu farkında olmadan belli ediyordum ve annem ciddi anlamda şüpheler duyuyor ve endişeleniyordu. Bir gün odamda İncilimi buldu. Dinleri araştırırken Tevrat'ı, Zebur'u, İncil'i, Kur'an'ı, hatta Zerdüştlüğün kitabı olan Avesta'yı bile okumuştum.
Anneme merak ettiğim için okuduğumu söylesem de annem şüphelerinin üzerine İncili de bulmasıyla artık beni Hristiyan olarak damgalamıştı. "Sende bir değişiklik olduğunun farkındayım oruç tutmamandan belli sen Hristiyan olmuşsun" diyerek evde fırtınalar estiriyordu. Bu olayın üzerine kavgalı gürültülü bir sene geçirmiştik. Annem benim içten içe gizli Hristiyan olduğumu düşünüyor ve sonsuza kadar cehennemde yanacağım fikrine kapılıp kendini yıpratıyordu. Onun yıprandığını fark ettiğimde Müslüman gibi yaşamaya devam etmeye karar verdim. Ramazan aylarında oruç tutuyor akşamları da namaz kılıp gözüne batmıyordum. Bir gün İlahiyat okuyan arkadaşlarımdan birine içinde bulunduğum durumu anlattım. Müslüman olmadığımı hiçbir dine inanmadığımı ve bunlara araştırarak karar kıldığımı söyledim.
Bana haşa olur mu öyle şey demişti. İsmini bilmediğim bir tarikata gidiyordu kendisi yeterli bilgiye sahip olmadığını söyleyip beni tarikattan bir hocayla görüştürerek aklımdaki bütün sorulara cevaplar verdireceğini ve gerçek islam'ı öğreneceğimi söyledi. Teklifini kabul edip iki gün müsaade istedim ve aklımdaki bütün soruları, ayetleri, hadisleri kağıtlara yazıp dosya haline getirerek buluşmaya gittim. Hazırlıklı gittiğimi gören hocanın yüzü düşmüştü. Ahzap suresi 37 gibi birçok ayeti hadisi ve çelişkileri ardı ardına söylüyordum. Tefsirler diyerek kestirip atıyor, tefsir önemli diyordu. Onunla aramızda şöyle bir konuşma geçmişti:
+ Kuran-ı Kerimin tefsire ihtiyacı olduğunu mu söylüyorsunuz?
- Evet bunun hakkında hadis de vardır. Fakat tefsirleri ancak müfessirler yaparlar onun şartları vardır.
+Peki bu şartları Tanrı mı belirliyor?
- Eee şey... aslında..
+ Tamam başka bir şey sormak istiyorum. Tanrı kelamı neden tefsire ihtiyaç duyar? Sen bir kitap yazsan ve o kitap yüzlerce yıl sonra "aslında hoca şöyle demek istiyor burada" diyerek bazı insanlar tarafından yorumlansa doğru olur mu? O zaman senin yazdığın kitap değişmez mi? Amacından sapmaz mı? Kuran Allah tarafından korunuyor ve asla değiştirilemez diyorsunuz. Tefsire ihtiyaç duyduğu için zaten değiştirilmesine lüzum yok ki. Herkes "Allah burada böyle demek istiyor" diyerek yorum yapıyor. Sonra da Kuran apaçık bir kitaptır diyorsunuz. Arapçada bir kelimenin binlerce anlamı var demiştiniz. Sizin dediğiniz üzere diyorum, bu nasıl bir tanrı ki insanlığa olan mesajını bir kelimenin binlerce anlamı olan Arap dilinde indiriyor, bir de üstüne üstlük değiştirilmeyeceğini vaat edip tefsir yapılmasına göz yumuyor. Bu kargaşayı kendi başlatıyor.
İşte konuşmamız böyle sürüp gitmişti. Birçok ayet hadis tartışmamızın sonunda bana sadece "Sen aklını çok kullanma" , "çok sorgularsan dinden çıkarsın, yanarsın" demişti. Allaha şirk koşuyorsun senin için dua edeceğim doğru yolu bulman için gibi kelamlar edip gitmişti.
Şunu demek istiyorum dostlar.
Aklınızı kullanın. Müslümanlar diyor ya hani "inanmazsan yanarsın ama inanmak bir şey kaybettirmez" diye, ben de şöyle söylüyorum ; Eğer bir Tanrı varsa ve sizi ölümden sonra sorguya çekecekse, neden benim adıma uydurulan bunca şeye inandın diyerek te sorguya çekebilir. Şunu sakın unutmayın düşünme yetisini bize veren eğer Tanrıysa, kullanalım diye vermiştir.
SİZDEN GELENLER | Yazan: İpek
Eleştirisel bakış açısı ile her din ve inanca ait yazılarınızı, inancınızın
değişim sürecini anlattığınız sorgulama
süreçlerinizi dinvemitoloji@gmail.com adresine
gönderebilirsiniz.
- Bu yazılar biz-siz gibi sorgulama evresine girmiş herkese mutlaka biraz olsun ışık tutacaktır.
- Gönderdiğiniz yazılar sitemizde adınızla veya takma adınızla yayınlanacaktır.
- Gönderdiğiniz yazının başka bir internet sitesinde yayınlanmamış olması gerekmektedir. (KOPYA içeriğe karşı olduğumuzdan, sitemizdeki tüm içerikler özgündür)
NEO'NUN DİNİ TERK SÜRECİ ♀
Ben Türkiye’nin en laik ve demokratik şehrinde doğmuş, büyümüş ömrü hayatında 29 yaşına kadar din baskısı nedir bilmemiş bir kadınım. Ailem asla aşırı dindar yahut da yobaz değildi. Annem ve babam özellikle kız çocuklarını okutabilmek için aşırı çaba gösterdiler. Hepimiz güzel üniversitelerde okuduk, iyi meslekler edindik. Bu açıdan çok şanslı olduğumu itiraf etmeliyim. Çevremdeki insanlar o kadar açık görüşlü insanlardı ve bize İslam dini o kadar güzel anlatıldı ki 30'lu yaşlara kadar dini sorgulamak aklımın ucundan bile geçmedi.
Üniversitedeyken evdeki Kuran mealini okumaya başladığımı ve bitirmeye çok az kala bıraktığımı hatırlıyorum, sadece. Çok şaşırmıştım. O zamanki aklımla bile bana hiç de ilahi gelmemişti. Her şeyin efendisi, tüm bilgilerin, ilimlerin sahibi, yüce Tanrı’nın kitabı çok çelişkili ve garipti. Aradığım şeyleri bulamamıştım. Tanrı’ya ait bir şey bu kadar alelade olmamalıydı. Eğer kalan kısmını da okursam bir şeylerin kopacağından korkmuştum. Çok az kalmıştı ama okumadım. İnsanda biraz ümit kalmalıydı değil mi?
Sonra çok uzun bir süre Kur'an'ı elime almadım, din muhabbetlerinden kaçındım. Benim bir Tanrım vardı ve sevgi doluydu. Beni sakınırdı, bundan emindim. Zaten asla din baskısı yaşamamıştım ki! Niye dini bu denli acımasızca yargılamalıydı? Ama özel sektörde çalışmaktan yorulup kpss ye girmem hayatımı tamamıyla değiştirdi. Hayatım boyunca yaptığım her şeyde başarılı olmuştum, kpss de beni zorlamadı çok yüksek bir puan alıp Karadeniz bölgesinde bulunan küçük bir şehrin daha da küçük bir ilçesine atanmıştım ve bu da işlerin iyiden iyiye sarpa sarmasına neden olacaktı.
Dindar ve yobaz insanların içindeydim artık. Daha işe ilk başladığım günlerde bile rahatsızlık duyuyordum. Çalışma ortamım kötüydü. İş arkadaşlarımın bana söylediği bazı şeyleri aktarmak istiyorum sizlere:
“Bence kadınlar memuriyete aranmamalı. Eğer senin yerine bir erkek atanmış olsaydı, bütün bir aile kurtulmuş olacaktı. Sen şimdi bütün bir ailenin rızkını yiyorsun.” (Ama emek verdim?)
“Biz siz bilmem nereliler gibi gavur değiliz.” ( Aman sakın bizim gibi olmayın siz, çok meraklı değiliz hani.)
“Bana sakın dışarıdayken selam filan verme. Biz siz bilmem nereliler gibi kadın erkek yol ortasında konuşmayız. Bizim bir ahlakımız var!”(Ahlâkınız batsın!)
Eve tesisatçı çağırırsın, evde erkek yok diye gelmez. Gelse giriş kapısını açık bırakıp evi buz gibi eder. Sanki ona ne yapabilirim ki?
Tüpçüyü arayıp tüp istersin (e mecburen ) telefon numaran bütün ilçeye yayılır ve gece gündüz arar bütün sözde dindar abazalar. Hepsi seninle yatmak istiyordur. Cüret edip de:
“Siz bilmem nerede hepiniz birbirinizle yatıyormuşsunuz. Sen niye benimle yatmıyorsun?”
“Sen bilmem kaç santime nasıl hayır diyorsun?”
Evli barklı adamların ahlaksız teklifleri de cabası. Eğer bir cehennem vardıysa artık içindeydim. Oysa ben hayatım boyunca hiç böyle şeyler yapmamıştım. Yalnızdım ya, kimsem yoktu ya, yabancıydım ya...
Artık düşündüğüm tek bir şey vardı. Hadi Ben ahlaksız bir gavurdum. Peki sizin ahlâkınız neredeydi? Bu insanlar sözde dindar ve benden daha namusluydu. Eee. Bana niçin böyle davranıyorlardı? Demek ki dinin ahlakla bir alakası yoktu!
Biraz zaman geçti beni kabullendiler. Kadınlar zaten beni hiç rahatsız etmiyorlardı. Hatta çok iyi kız arkadaşlar da edinmiştim, onları seviyordum. Ama yaşadıklarım beni yaralamıştı artık. İçime dokunuyordu işte kabullenemiyordum! Kadın olmak çok zordu.
Sorgulamaya başlamıştım. Sorguluyor ve hep aynı cümleyle bitiriyordum. “Bunlar kendini Müslüman zannediyor! Hepsi ahlaksız, hepsi cahil! Müslümanlık böyle bir din değil. Benim Tanrım ile bunlarınki aynı olamaz. Benimki sevgi dolu; onların ki korkunç, zalim...”
Hatta bu küçük yerde geceleri uyumadan dua eder, onları adeta Tanrı’ya şikayet ederdim. Hatta bu Tanrı ile yaptığım gece sohbetlerim vazgeçilmezim olmuştu. Başka kimsem yoktu ki!
Kendimi kitap okumaya vermiştim. Klasikler, mitoloji, tarih... Her tür. Haftada 5 kitap filan okuyordum. Böyle 2 yıl geçti. Yerimi değiştirdiler. Atandığım yer yine küçüktü ama diğerinden daha rahattım bir nebze de olsa. Artık çok profesyonelleşmiştim, insanlar bir iki yoklayıp beni rahat bıraktılar. Aksiydim, öfkeliydim. Yine kimsem yoktu tabi kitaplar dışında.
Sonra garip rüyalar görmeye başladım, garip olaylar, yeni evrenler ... Merak etmeyin vahiy filan gelmedi. Farklı bir dünya oluşuyordu kafamda ve ben de tasarladıklarımı yazmaya karar verdim. Kendi kurgularımın bu denli sıra dışı şeyler olabileceğini asla tahmin edemezdim. Ben ve roman yazmak...
Evet roman yazıyordum hem de fantastik tarzda!! Bir haritam vardı, Bir kurgum vardı, yeni kültürler, milletler tasarlamıştım. Onlara tarih bile yazmıştım. Ama bir şeyler eksikti. Dinler!!
Kesinlikle tıkanmıştım. Yeni dini öğretiler karalayıp hemen yok ediyordum. Kutsiyet kavramı kafamı karıştırıyordu. Beynimdeki duvarlar belki çatırdamıştı ama işte yerli yerindeydi. Neyden çekiniyordum.
Yunan mitolojisi ve İskandinav mitolojisine aşinaydım. Diğer mitleri de karıştırmaya başladım. Ama olmuyordu işte beynimdeki örümcekler izin vermiyordu.
Covid patlak verdi, evlere kapandık. Ramazan ayı geldi. Geçen yıl da her yıl olduğu gibi orucumu tam tuttum. İyice yalnızlaşmıştım. Kitabımı da yazamıyordum. TV deki ağlak din alimleri sinirimi bozuyordu. Ve Tanrımla daha çok konuşuyordum. Kuranı yeniden okumaya karar verdim. Amacım yıllar önce yarım kalan işimi bitirip, bu sefer daha açık görüşlü olmaktı. Ama yine yıllar önceki gibi olmuştum. "Yahu bu kitap hiç de ilahi değildi. Tövbe, tövbe ... Neo saçmalama kızım. Ama yani şimdi baksana ne yazıyor? Günaha girme canım sende aaa. Töbeee!"
Evet Bazı ayetler beni rahatsız ediyordu. Tanrım kabullenemiyordum. Bana
öğrenilenler bunlar değildi. Böyle kaprisli, kin dolu, acımasız bir tanrı?
Sonunda yine bitiremeden bıraktım. Kalbim kırılmıştı. Geceleri Tanrımla konuşuyor önce ağlayıp sitem ediyor sonra kendimi affettirmeye çalışıyordum.
Romanımı da yazamıyordum artık kesinlikle. En iyisi mitoloji ile ilgili okumaktı. Ama bu sefer fena sıkılmıştım. You tube da mitoloji videosu izlemeye karar verdim. Ve nihayet mitoloji filan derken elim öyle bir you tuber ın videosuna tıklayıverdi ki, john Lock nasıl Kant’ı dogmatik uydusundan uyandırdıysa Diamond Tema’da beni uyandırmıştı. Bu çocuğu sevmiştim.(ps: benden küçük olduğu için böyle söylüyorum. Kendisine saygı duyuyorum. ) Kafamda gevelediğim, kendime itiraf edemediğim her şeyi çat çat söylüyordu. Akacak kan damarda durmaz derler. Tüm videolarını artarda izledim diyebilirim. Demek benim gibi buhranlar yaşayan bir sürü insan vardı! Yalnız değildim! İçim rahatlamıştı.
Sonunda yine bitiremeden bıraktım. Kalbim kırılmıştı. Geceleri Tanrımla konuşuyor önce ağlayıp sitem ediyor sonra kendimi affettirmeye çalışıyordum.
Romanımı da yazamıyordum artık kesinlikle. En iyisi mitoloji ile ilgili okumaktı. Ama bu sefer fena sıkılmıştım. You tube da mitoloji videosu izlemeye karar verdim. Ve nihayet mitoloji filan derken elim öyle bir you tuber ın videosuna tıklayıverdi ki, john Lock nasıl Kant’ı dogmatik uydusundan uyandırdıysa Diamond Tema’da beni uyandırmıştı. Bu çocuğu sevmiştim.(ps: benden küçük olduğu için böyle söylüyorum. Kendisine saygı duyuyorum. ) Kafamda gevelediğim, kendime itiraf edemediğim her şeyi çat çat söylüyordu. Akacak kan damarda durmaz derler. Tüm videolarını artarda izledim diyebilirim. Demek benim gibi buhranlar yaşayan bir sürü insan vardı! Yalnız değildim! İçim rahatlamıştı.
Sonra bir gün malum bildirim: Din ve Mitoloji ile Diamond Tema ortak
yayını...Beynimdeki duvarlar yıkılmaya başlamıştı. İkinci dalga şoku beni
biraz kötü etmişti. Yıllardır bir yalanla konuşuyordum! Ya da bilemiyorum kim
ile konuşuyordum?! Her şey yalanmış. Öyle kötüydüm ki Din ve Mitoloji kanalına
bakmaya uzun zaman cesaret edemedim. Roman yazmayı da bir yana bırakmıştım.
Bir fantastik kurgu romanı yazmaya kalkıp dinden çıkan tek kişi bendim galiba.
Bir aydan fazla evde, işte her yerde ağladım.
Şu anda büyük bir boşluk içindeyim. Yaşadıklarımı kimseyle paylaşamıyorum. Çünkü dindar bir yerde yaşıyorum. Korkuyorum. Artık konuşup durduğum Tanrım da yok! Çok daha yalnızdım. Artık ateist miyim ? Agnostik miyim ? Bilmiyorum. Ama artık Müslümanların ya da diğer semavi dinlerin Tanrılarına inanmam mümkün değil.
Din ve Mitoloji kanalında bu tür hikayeler görünce paylaşmam gerektiğini düşündüm. En azından beni hiç tanımasalar bile, birileri içimdeki gerçeği bilmeliydi...
Şu anda büyük bir boşluk içindeyim. Yaşadıklarımı kimseyle paylaşamıyorum. Çünkü dindar bir yerde yaşıyorum. Korkuyorum. Artık konuşup durduğum Tanrım da yok! Çok daha yalnızdım. Artık ateist miyim ? Agnostik miyim ? Bilmiyorum. Ama artık Müslümanların ya da diğer semavi dinlerin Tanrılarına inanmam mümkün değil.
Din ve Mitoloji kanalında bu tür hikayeler görünce paylaşmam gerektiğini düşündüm. En azından beni hiç tanımasalar bile, birileri içimdeki gerçeği bilmeliydi...
SİZDEN GELENLER | Yazan: Neo
Eleştirisel bakış açısı ile her din ve inanca ait yazılarınızı, inancınızın
değişim sürecini anlattığınız sorgulama
süreçlerinizi dinvemitoloji@gmail.com adresine
gönderebilirsiniz.
- Bu yazılar biz-siz gibi sorgulama evresine girmiş herkese mutlaka biraz olsun ışık tutacaktır.
- Gönderdiğiniz yazılar sitemizde adınızla veya takma adınızla yayınlanacaktır.
- Gönderdiğiniz yazının başka bir internet sitesinde yayınlanmamış olması gerekmektedir. (KOPYA içeriğe karşı olduğumuzdan, sitemizdeki tüm içerikler özgündür)
ANTİK MISIR'DA MUMYALAMA VE DİNİ İNANÇLAR
Yıllar geçtikçe ketenle sarılmış klasik mumya tasviri eski Mısırlıların
sembolü haline geldi. Ama gerçek "mumya" kelimesinin bununla hiçbir ilgisi
yok! Bu basit kelimenin epey zorlu bir geçmişi var. İngilizce versiyonu,
Latince "mumia" kelimesinden türetilmiştir. Latincedeki bu kelime de Farsça
"mum" anlamına gelen "mūm" kelimesinin kökünden doğan Arapça mūmiya
(مومياء) kelimesinden türetilmişti.
Mumyalanmış bir cesedi ifade eden bu terim nihayetinde İngilizceye girdi ve
1600'lerde doğal yollarla çürümeye karşı korunmuş, kurumuş insan bedenleri
için uygulanacak bir kelime olarak kullanıldı. Bu nedenle günümüzdeki mumya
kelimesi yalnızca eski Mısır'ın mumyalanmış bedenlerine atıfta bulunmaz.
"Mumya" doğal veya yapay süreçlerle korunan her tür vücuttur. Ancak elbette
tüm mumyalar eski Mısır'da bulunanlar kadar büyüleyici ve muammalı değildir.
Muhtemelen Mısır'ın keşfedilen en eski mumyaları hanedanlık öncesi Gebeleyn
(Gebelein) mumyalarıdır. Önemli bir antik Mısır şehri olan Gebeleyn, eski
Mısır'da, Nil nehri üzerinde, Teb'in yaklaşık 40 kilometre güneyinde
bulunuyordu. Seyrek mezar eşyalarının yer aldığı sığ mezarlarda bulunan bu
altı mumya, hanedanlık öncesi dönem denen eski Mısır uygarlığının en erken
evrelerinden gelmektedir. Buradaki altı ceset, içinde bulundukları kuraklık
sayesinde doğal yollarla mumyalanabilmişlerdi. Sıcak kumlar ve kuru hava bu
bedenlerin nispeten iyi korunmasına yardımcı olmuştu. MÖ 3400 civarlarına
tarihlendiklerini akılda tutmak gerek, inanılmaz eskiler. Elde edilen bu
mumyalar sayesinde cenaze törenlerinin ve mumyalamanın gelişimine de önemli
bir bakış kazandırdılar.
Çünkü mumyalardan üçünün vücudu diğerlerinden farklı malzemelerle kaplanmıştı.
Bunlar kamış hasırlar, hayvan derileri ve palmiye lifleriydi. Bu belki de
mumyalama süreçlerine yardımcı olmak için erken bir girişimdi. Hanedanlık
öncesi dönemde çoğu ceset çıplak gömülürken, bazıları yavaş yavaş daha
karmaşık bir defin ve mumyalama biçimine dönüşmüş, bu tür kumaşlarla sarılmış
veya örtülmüştü.
Tabi ki bir medeniyet geliştikçe her yönden gelişir. Özellikle önem
gösterdikleri yönleri mutlaka gelişme gösterir. Ve elbette ölümün kendisi bir
medeniyet için yaşam kadar önemli olabilir. Eski Mısırlılar için ölüm ve öbür
dünya Mısır dininin temel taşlarından biriydi. Zaman ilerledikçe artan cenaze
törenleri bir dizi kalıp ve gelenekle kültüre tamamen yerleşmişti.
Bu geleneklerden en önemlisi haline gelen uygulama, Mumyalama - bedenin
korunması - işlemiydi. Mısırlılar öbür dünyada birinin konumu güvence altına
alacaksa bunun yolunun cesedin korunmasından geçtiğine inanıyorlardı. Bunda
inanmakta oldukları "Ka" kavramının da etkisi büyüktü.
İnanışa göre kişi ölünce "ka (ruh-bedenin ikizi)" vücudu terk ediyordu ancak beden korunabilirse
ruh ona geri dönebilirdi. Böylelikle korunmuş beden öteki dünyada Osiris'in
önüne gidebilir, burada ruhuyla yeniden birleşebilir , daha sonra öbür dünyada
neşe içinde yaşayabilirdi. Ancak bir beden korunmazsa önemli olan bu yeniden
doğuş döngüsü tamamlanamayacaktı.
İnanışa göre korunan ceset ile öteki dünyada kişi sorguya çekiliyordu.
Yargılama sırasında kişilerin kalpleri tartılır ve bir Ma'at tüyü ile
karşılaştırılırdı. Erdemli bir hayat sürmüş olanlar ahiret tanrısı Osiris'in
yönettiği göksel cennet olan Aaru'da karşılanırdı. Aaru ise "sazlık tarlası"
anlamına geliyordu.
Eski Mısır'ın cenaze törenleri ve gelenekleri tuhaf görünse de karmaşık
mumyalama süreci antik Mısır halkının ölüm ve öbür dünya ile ilgili karmaşık
inanışlarının bir parçasıydı.
Öteki hayat inancı bu kadar önemli olunca Mısırlılar mumyalama sürecindeki
ustalıklarını kademeli olarak mükemmelleştirdiler. Bu konuda onlara yardımcı
olacak temel bileşenlerden biri kuzey Mısır'da çok önemli bir yer olan Natrun
Vadisi'nde bulunan ve onlar için kutsal sayılan bir tür doğal tuz olan
natron'du. Natron, az miktarda sodyum klorür ve sodyum sülfat ile birlikte
doğal olarak oluşan bir sodyum karbonat dekahidrat ve yaklaşık %17 sodyum
bikarbonattan oluşur. Bu benzersiz element kombinasyonu vücudu hızlı bir
şekilde kurutarak mumyalama sürecine yardımcı olduğu kabul edilen harika bir
doğal kurutma malzemesi haline gelmiş, vücudu zaman içinde korumanın önemli
bir yönüne zemin hazırlamıştır.
Fakat mumyalama işlemi uzun ve karmaşık bir süreçti. İşe genellikle ölen
kişinin beyninin alınmasıyla başlanırdı. Beynin çıkarılması mumyalama
işleminin en şaşırtıcı yönlerinden biri olmaya devam ediyor. Bilim insanları
bu işlemin genellikle burundan beyin boşluğuna sokulan özel bir kanca ile ya
da kafatasına yerleştirilen özel bir çubukla yapıldığı konusunda hemfikirdir.
Her iki durumda da sıvılaştırılmış olan beyin ölen kişinin burnundan dışarı
akıyordu. Akabinde sonraki aşamaya geçiyorlardı. Fakat Mısırlılar beyine hiç
önem vermiyordu. Onlar tüm düşüncelerden sorumlu olan organın kişinin kalbi
olduğuna inanıyorlardı. İşte bu inanış Mısır'dan Yahudilere, onlardan da
Muhammed ve çevresindekilere geçmişti. Bu yüzden Kur'an ve İbrahimi dinlerde
düşünme eyleminden bahsedilirken hep kalbe vurgu yapılır. Bu yanlışı kurtarmak
isteyenler ise "bunlar mecazdır" demekten başka çare bulamazlar.
Mısırlılar boşalttıkları beyin boşluğunu daha sonra özel bir koku ve ağaç
reçinesi karışımı ile doldururdu. Bu karışım hem çürüme kokularını en aza
indirmeye yarıyor hem de kafatasında kalan herhangi bir beyin
artığının-parçasının bozulma sürecini durdurdu.
İşlem daha sonra ölen kişinin karın bölgesine doğru devam ediyordu. Karın
kesilerek açılır ve ana organlar çıkarılır, tuz veya natronla kaplandıktan
sonra mumyalanmış gövdenin yanına gömülmek üzere özel kanopik kaplara
dikkatlice yerleştirilirdi. Bu süreçte çoğu zaman kalp çıkarılmazdı. Boşalan
karın bölgesi yine kötü ölüm kokularını engelleyen aromatik karışımlarla
doldurulurdu.
Bu işlem bittikten sonra hazırlanan vücut natron ile ovularak tamamen örtülmüş
gale getirilirdi. Daha sonra dehidrasyon süreci tamamlanana kadar 30 ila 70
gün arasında değişen bir süre boyunca natronda kalırdı. Bu süre sonunda ölünün
bedeni artık mumyalanabilir hale gelirdi.
Yine İbrahimi dinlerde olduğu gibi ölünün vücudu yıkanırdı. Hoş kokulu
yağlarla kaplanır* ve ardından
birkaç kat reçine ile kaplanırdı. Reçine daha sonra tüm vücudu şerit şerit
sarmakta kullanılan keten katmanları için doğal bir yapıştırıcı görevi
görüyordu. Son aşamaya gelindiğinde ölünün vücudu cenaze maskeleriyle
süslenebiliyordu ancak bu işlem yüksek sınıftan bireyler için uygulanıyordu.
Yani farklı sosyal sınıflardan insanların bedenlerinin mumyalanma süreci de
farklıydı. Kahire'deki Mısır Müzesi'nde bulunan I. Amenhotep'in mumyalanmış
gövdesi için kullanılan malzemeler daha özenli ve zaman alıcıydı. Ayrıca
mezarı maske ile süslenmişti.
Mumyalama süreci üç sınıfa ayrılıyordu: İlki, üst sınıftan soylular için iyi
ölçekli, asil, ayrıntılı bir mumyalama işlemiydi. Diğer ikisi ise yoksul ve
daha düşük sınıftan vatandaşlar için uygun görülen orta veya düşük ölçekli bir
süreçti. Benzer şekilde mumyalama işlemi büyük olasılıkla farklı memur
sınıfları tarafından yapılıyordu. Üst düzey mumyalama önemli ve soylu bir
geçmişe sahip rahipler tarafından yapılırken, diğer sınıftan mumyalama
işlemleri Mısır rahipliğindeki en düşük sınıf tarafından yapılıyordu.
Parasal yada sınıfsal gücünüze bağlı olarak mumyalama işleminde
değişiklikler yapılabiliyordu. Bazı yoksul aileler bedeni mumyalanması için
vermeden önce çürümesine izin veriyorlardı. Eğer bunu yapmazlarsa yakın
zamanda ölen genç kadınların bedenleri cinsel yönden kötüye kullanılacaktı
(nekrofili).
Süreçler de sosyal statüye bağlı olarak farklılık gösteriyordu. Orta seviye
mumyalama işlemi için uygulanan daha az işlem vardı. Karın boşluğu açılmaz,
bunun yerine onları sıvılaştıran sedir yağı ile doldurulup basitçe boşaltılır,
susuz kalan ceset aileye verilirdi. En düşük sınıf için uygulanan mumyalama
işlemi çok kabaydı. Her zaman mevcut olan nekrofili olasılığının yanı sıra,
vücut basit ve hızlı bir şekilde tüm iç organlardan yoksun bırakılır, belirli
sayıda gün boyunca natrona yatırılır ve bir kez tamamen kuruduktan sonra
aileye bu şekilde cenaze için iade edilirdi.
Mumyalama süreciyle ilgili bu ayrıntılı bilgiler eski Mısır'da var olan sosyal
bölünmeler ve kast sistemi hakkında önemli bilgiler sağlar. Sınıflara ayrılsa
da mumyalama süreci genellikle zengin ya da fakir her vatandaşın kullanımına
açıktı. Bu durum onların ölüme odaklanan önemli inançlardan kaynaklanıyordu.
Ölen kişinin öbür dünyada ihtiyaç duyduğu iç organlarını saklamak için
kullanılan kanopik kavanozların her biri çakal, maymun, şahin ve insan başlı
farklı tanrıları temsil ediyordu.
Bu kavanozlar genellikle dört taneydi ve iç organların dört koruyucu tanrısını
temsil ediyordu. Çünkü bunlar vücudun önemli parçalarıydı ve öbür dünya için
korunmaları gerekiyordu. Bu yüzden onları tanrı Horus'un dört oğlu koruyordu.
Bu tanrılar Hapi, Duamutef, Imset ve şahin başlı Kebehsenuef 'di(Qebehsenuef).
Her birinin kendi rolü vardı. Hapi, ölen kişinin ciğerlerini koruyan maymun
başlı tanrıydı. Mide, çakal başlı tanrı Duamutef tarafından korunuyordu.
Kebehsenuef şahin başlıydı, ince ve kalın bağırsakları koruyordu. İnsan
başlı tanrı Imset ise karaciğeri koruyordu. Kalp çıkarılmıyor; Yargı
Salonundaki bir tüye karşı Tanrıça Maat'ın terazisinde tartılmak üzere**
vücudun içinde kalıyordu.
Bu ayrıntılı mumyalama süreci ve onu ilişkilendiren karmaşık inançlar en iyi
şekilde birinci sınıf kişilerin, firavunların ve soyluların cenazelerinde
gözlemlenir. Buna örnek olarak 18. hanedanlığın ünlü firavunu Tutankamon'u
verebiliriz. Onun mumyalanmış bedeni yaklaşık 3.300 yaşında olmasına rağmen
yine de bu süreçleri çarpıcı ayrıntılarla sergiliyor.
Kral öbür dünyaya savurganca bir tutumla hazırlanmıştı. Mumyalanmış vücudu
üç özel tabutla korunuyordu. İç içe geçen bu tabutlar bir lahit içinde yer
almış ve dört bölmeden oluşan odaya yerleştirilmişti. Ancak mumyalanmış
beden, mumyalama sürecinin kendisi hakkında önemli bir anlayış sağladığı
için araştırmacıların ilgisini özellikle çekiyordu.
Firavunun vücudu çok sayıda keten katmanına sarılmış ve aşırı derecede özel
yağlarla kaplanmıştır. Birbirini izleyen her sargı tabakası, firavuna öbür
dünyada hizmet edecek değerli eşyaları içerir. Zengin cenaze eşyalarıyla
birlikte hazırlanan Tutankamon'un mumyası Mısır'daki en önemli keşiflerden
biri olmaya devam ediyor.
Mısırlıların sadece ölen vatandaşlarını değil hayvanları da mumyalıyordu. Bazı
hayvanlar sahiplerine eşlik etmeleri için evcil hayvanlar olarak mumyalanırken
diğerleri çoğunlukla tanrılara kurban olması yada öte alemde dirilecek olan
kişinin yemesi amacıyla mumyalanıyordu.
Mısır tanrılarının büyük çoğunluğunun hayvani tabiat ve tasvirlere sahip
olduğundan onları onurlandırmak ve beğenilerini kazanmak için bağlantılı
oldukları hayvanlar kullanılırdı. Arkeologlar, şahinler, timsahlar, ibisler,
kediler, babunlar, balıklar, firavun fareleri, çakallar, köpekler, böcekler,
yılanlar gibi çeşitli hayvan mumyalarının bulunduğu mezarlıklar keşfettiler.
Sadece Sakkara mezar alanlarında 500.000'den fazla mumyalanmış aynak (ibis)
olduğu tahmin edilmektedir. Aynı şekilde mumyalanmış kedilerin bulunduğu
alanlar da keşfedilmiştir.
Günümüz anlayışına göre kötü ve iğrenç görünebilecek bu mumyalama süreçleri
eski Mısırlılar için Mısır dininin temeliydi ve kutsaldı.
DİPNOTLAR
* Ölüyü yıkama geleneği İbrahimi dinlerde görülürken,
yağlama-tütsüleme-baharatlama gibi işlemler Yahudi-Hristiyan geleneğinde yer
almaktadır.
** Kalbin Maat tüyüne karşı tartılması inancında Maat'ın tüyü dengeli
yani iyi bir yaşamı, iyi insan olmayı simgeler. Kişinin kalbi, yani kişi
terazide bunun karşısına konarak tartılır. Bu durum İbrahimi dinlerde "günah
ve sevapların tartılması" olarak görülür.
SÜMER VE BABİL TOPLUMLARINDA TUFAN EFSANESİ
Sümer'deki tufan mitosuna geçmeden önce konuya dair sık sık yöneltilen
sorulardan birini açıklığa kavuşturmam gerek: "Tufan efsanesi yalansa neden
birçok toplum bundan bahsetmiş?"
Bir toplumun sahip olduğu efsaneler ya benzer durumlarla karşılaşan
topluluklarınkine benzeşen efsaneler üretmeleri yada farklı kültür ve
uygarlıkların efsanelerinin yayılması yolu ile gerçekleşir. Yayılmadan kastım;
Ticari amaçlı gidip-gelmeler, gezginler, gezici halk tiyatroları, göç ve
istilalardır. Yayılmanın en basit örneği çoğu Babil tanrı ve tanrıçalarının
antik Yunan ve Arap topraklarında bile var olmuş olmasıdır.
Yayılmaya bir diğer örnek Adapa efsanesini içeren tabletin Mısır'da ortaya
çıkmış olmasıdır. Mısırlılar Adapa efsanesinin yazıldığı bu tableti kendi
halklarına çiviyazısı öğretmek için topraklarına kadar götürüp muhafaza
etmişler, bu yolla efsaneyi de kendi topraklarına taşımış oldular.
Yine arkeolojik keşifler sonrası Adapa tabletine benzer şekilde Gılgamış
efsanesinin yazılı olduğu bir tablet bölümü de Mısır topraklarında
bulunmuştur.
Dolayısı ile insanlar ne kadar uzun süredir dünya üzerinde yaşadığı ve benzer
durumların kaç bin kez yaşanmış olabileceği düşünüldüğünde aynı yada benzer
efsanelerin başka toplumlarda görülmesi onun gerçek olduğunun delili olamaz.
SÜMER TUFAN EFSANESİ
Tufan efsanesinin Sümer ve Babil toplumlarındaki biçiminin Dicle-Fırat
vadisinde ortaya çıkışı, efsanenin bu bölgede oluşan su yükselmelerinin,
ürünleri silip süpüren sellerin bir sonucu olarak ortaya çıktığı açıktır.
İbrani mitosundaki Nuh'un antik Sümerli tufan efsanesindeki kökeni M.Ö.
2900'lerde yaşamış olan Kral Ziusudra'dır (𒍣𒌓𒋤𒁺 zi-ud-su₃-ra₂). Ziusudra yada
diğer adıyla Zin-Suddu, günümüzde Tell Fara olarak bilinen ve Fırat nehrinin
kıyısında yer alan antik Sümer şehri Şuruppak'ın kralıdır. Sümer krallar
listesine göre tufandan önceki son Sümer kralının oğludur. [1]
Sümer tufan efsanesini anlatan şiirin başında, kurulmuş olan 5 kent olan
Eridu, Badtibira, Larak, Sippar ve Şuruppak'ın kuruluşları ele alınır.
Şuruppak, Uruk (Erek), Kiş ve diğer yerlerdeki tortul tabakaları geçmişte bu
gölgede bir nehir taşkını yaşandığını göstermiş ve tortullar üzerinde yapılan
radyokarbon çalışmaları MÖ 2900 tarihini vermiştir. [2] Yani Ziusudra'nın
yaşadığı dönemde, yaşadıkları bölgede bir nehir taşkını gerçekleştiği, bunun
da efsaneleştirilerek tanrıların temsilcileri olarak gördükleri kral Ziusudra
üzerinden anlatıldığı açıktır. Bildiğiniz üzere eski toplumlara göre krallar
tanrının yeryüzünde seçtiği yarı-ilahi kişilerdir.
Ziusudra'nın ilahi bir kişilik olarak öne çıktığı bu efsaneye göre tanrılar
bir tufan göndererek insanları yok etmek ister. Ama gerekçelerinin ne olduğu
yazılı değildir. Tanrıların bu kararını duyan su tanrısı Bilge Enki, yani
şeytan, tanrılara saygı gösteren, hayvanlara merhamet eden ve kötülükten uzak
duran Ziusudra'ya haber vererek onu tanrıların göndereceği bu yıkımdan
kurtarmak ister. Sippar kentinin kralı Ziusudra'ya bir duvarın kıyısında
durmasını söyler. Ziusudra bu duvarın dibinde beklerken tanrı Enki ona
tanrıların göndereceği felaketi, insanlığı yok etmek istediklerini anlatmakla
kalmaz, aynı zamanda tufandan kurtulmanın yollarını anlatır. Enki tıpkı
İbrahimi dinlerdeki tanrı gibi tufandan kurtarmak istediği kuluna bir gemi
inşa etmesini söyler. Hatta Musevi-Hristiyan teolojisindeki gibi; Tanrı, yani
Enki, kurtarmak istediği bu ilahi kişiliğe geminin (ark) nasıl yapılacağını
bile uzun uzun anlatır. Fakat tabletin bu kısımları kayıptır.
Tufan günü geldiğinde sel her yeri alt üst eder.
Sümer metinlerinde şöyle yazar:
Yedi gün (ve) yedi gece sürdükten
sonra
Tufan ülkenin altım üstüne getirdi,
(Ve) büyük suların üzerindeki
fırtınalar koca kayığı bir o yana bir bu yana salladı durdu.
Göklere (ve) yere ışık saçan [güneş-tanrı] Utu göründü.
Ziusudra koca kayığının bir penceresini açtı,
Kahraman Utu ışınlarını dev kayığın içine getirdi.
Kral Ziusudra
Utu'nun önünde yerlere kapandı,
Sık sık gördüğümüz 7 rakamı bu efsanede 7 gün 7 gece söylemiyle karşımıza
çıkar. Bu hem bir abartma sanatı hem de Sümer panteonunu oluşturan An, Enlil,
Enki, Ninhursag, Nanna, Utu ve İnanna'ya atıftır.
Sel sona erip, Utu güneş ışıklarını dev kayığın içine gönderince Kral Ziusudra
tanrılara kurbanlar sunar. Bir öküz ve bir koyun öldürür. Tabletteki hikaye,
kralın ona sonsuz nefes vererek Dilmun diyarına götüren An ve Enlil'e secde
etmesiyle devam eder:
Kral Ziusudra,
Anu'nun ve Enlil'in önünde yerlere kapandı,
Anu (ve) Enlil hoş davrandılar Ziusudra'ya,
Ona bir tanrı(nınki) gibi [sonsuz] yaşam verdiler,
Bir tanrı(nınki) gibi sonsuz soluk indirdiler onun için.
Sonra, kral Ziusudra'nın
Bitkiler dünyasının (ve) insanlığın soyunun adını sürdüren kişinin,
Karşı taraftaki ülkede, Dilmun ülkesinde, güneşin doğduğu ülkede
oturmasını sağladılar.
Ziusudra'dan bahsederken eski dönem insanı için kralın ve kraliyetin kutsal
görüldüğünden, kralların, tanrıların seçtiği yarı-ilahi kişiler olduğuna
inanıldığından bahsetmiştim. Buradan yola çıkarak, bir nehir taşkınının
efsaneleştirilerek dünyayı sular altında bırakan bir tufan anlatısına
dönüşürken kralın neden bu anlatıya dahil olmuş olabileceğine dair şahsi
görüşümü belirtmek istiyorum.
Fırat nehrinin ucu Basra Körfezi'ne kadar uzanır. Dolayısı ile nehir suları
aşırı yükselir ve büyük çaplı bir baskın yaşanırsa, sel sularına kapılanları
kurtarabilmeniz yada onların cesetlerini bulabilmeniz imkansızlaşır.
Bildiğiniz üzere günümüzde bile bazı büyük sellerde sel sularına kapılan
vatandaşlarımızı bulamıyor yada kilometrelerce uzakta, hatta bazen denizde
buluyoruz.
Bu tufan efsanesinde Dilmun adlı, hayvanların birbirine zarar vermediği,
hastalığın ve yaşlanmanın olmadığı saf ve aydınlık bir yer vardır. Hatta daha
sonra bu efsaneyi türeten ve kendilerine uyarlayan Samiler, Dilmun için
"ölümsüzlerin yaşadığı yer" derler. Yani tüm bunlara bakıldığında bu yer için
bir cennet tasviri demek mümkündür.
Ziusudra'nın nasıl öldüğü şimdilik bilinmiyor. Fakat eğer nehir taşkınından
kaynaklanan bu büyük selde kral Ziusudra'da ortadan kayboldu, sele kapılıp
uzaklara sürüklenip boğularak can verdi ise, kralları kutsal gören bir halk
doğal olarak buna da farklı anlamlar yüklemek ve olay hakkında inanışlar
geliştirmek isteyecektir. İşte bu yüzden yarattıkları tufan efsanesine nehir
taşkını sonrası ortadan kaybolan Ziusudra'yı eklemeleri ve onun seçilmiş biri
olarak ölmediğini, tanrıların onu kurtarıp ödüllendirdiğini yazıp bu yolda
inanışlar geliştirmeleri oldukça olası ve normaldir.
BABİL TUFAN EFSANESİ
Gelelim bu efsanenin Babil toplumundaki yansımalarına.
Samilerin Sümer'i fethettikten sonra onların çivi yazılarını ve hikayelerini
kendilerine uyarladığını ve bu Samilerin bir bölümünün Babil'i kurduğunu
biliyoruz. Babil'in güneyinde Arap toprakları, batısında Mısır, Libya,
doğusunda Elam ve Persler, kuzeydoğusunda Harran, Ninova, Erbil ve kuzeyinde
Kilikya, onun biraz daha kuzeyinde Kapadokya yer alır. İşte Samilerin
Sümerlerden alarak kendilerine uyarladığı ve efsane bir süre sonra bu bölge ve
topluluklara yayılmaya başlamıştır. Antik Babil tüm bunların ortasında
bulunur.
Gılgamış destanı, destanın ana kahramanı Gılgamış'ın maceralarını anlatır.
Babil tufan efsanesinin Gılgamış destanı ile birleştirildiği görülür. Dolayısı
ile Babil tufan efsanesi Gılgamış ve onun can yoldaşı Enkidu ile ilişkilidir.
Babil mitolojisinde sık sık ölüm ve hastalıktan kaçmanın yani ölümsüzlüğün
arayışı teması işlenir. Sümer mitolojisinde neredeyse hiç karşılaşılmayan bu
durumun Samilerde görülmesi, onların ölüm gerçeğine daha fazla odaklandığını
gösterir.
Gılgamış'ın dostu Enkidu ölünce, Gılgamış ölüm gerçeği ile yüzleşmek zorunda
kalır. İşte tufan efsanesinin başlangıcını da bu oluşturur. Dostunun ölümü
için yas tutan Gılgamış bir gün kendinin de öleceğini anlayarak korkuya
kapılır. Şöyle der:
"Ölünce Enkidu gibi olmayacak mıyım? Karnıma acı girdi. Ölüm korkusuyla
bozkırda başıboş dolaşıp durmaktayım" [3]
Gılgamış ölümsüzlüğe ulaşabilmek için ölümden kurtularak ölümsüz olabilmiş bir
atasını, Utnapiştim'i
bulmaya karar verir. Utnapiştim, Sümer tufan mitosundaki Ziusudra'nın
Babilonyalı karşılığıdır.
Fakat yolculuğun tehlikeli olduğu hakkında kendisine uyarılar da bulunulsa da
Gılgamış'ın ölüm korkusu ve ölümsüzlük isteği daha ağır basar.
Gılgamış ölüm sularını ve Maşu dağlarını aşar; ki bunu daha önce başarabilen
tek varlık Güneş-tanrı Şamaş'tır. Gılgamış, Utnapiştim'e ulaşınca ona nasıl
ölümsüz olduğunu sorar. Hatırlayın, Sümer mitosunda tufandan kurtulan
Ziusudra'ya da ölümsüzlük verilmiş-ölümün ve hastalığın olmadığı Dilmun'a
yerleştirilmişti.
Ölümsüzlüğün sırrını soran Gılgamış'a, atası Utnapiştim tanrıların ölümsüzlüğü
yalnızca kendilerine ayırdığını yani insanlara vermediği söyleyince Gılgamış
ona "o halde sen ölümsüzlüğü nasıl elde ettin?" diye sorar. Bunun üzerine
Utnapiştim anlatacağı şeyin gizli bir bilgi, tanrılara ait bir sır (giz)
olduğunu belirterek tufan efsanesini anlatmaya başlar.
Utnapiştim, kendisinin Şuruppak kentinden olduğu söyler. İnsanları çamurdan ve
ilahi kandan yaratan tanrı Ea'nın ona kamış kulübesinin duvarından seslenerek
insanlar çok ses çıkardığı için Enlil'in onları öldürmeye karar verdiğini,
tanrıların tufan göndereceğini haber verdiğini açıklar. [5][6] Ea, Sümer
tanrısı Enki'nin Babil varyantıdır.
Tufanı açıklayan Ea, Utnapiştim'e bir tekne yapmasını ve yaşayan tüm
canlıların tohumunu bu geminin içine koymasını söyler.
Utnapiştim, Ea'ya tüm bu yapacaklarını kendi hemşerilerine nasıl
açıklayacağını sorar. Ea'nın önerisi üzerine halkına Enlil'in nefretini
üzerine çektiğini, bu yüzden onun ülkesinden sürgün edildiğini söyler ve bu
yüzden tanrı Ea ile birlikte kalmak için derinliğe ineceğini belirtir.
Halkına Enlil tarafından lanetlendiğini, öfkesinin hedefi olduğunu
söylediğinden onlara aynı zamanda şehri terk ettiğinde Enlil'in onlar üzerine
bolluk-bereket göndereceğini söyler. Bu açıklamalarıyla tanrıların gerçek
niyetini de halktan gizlemiş olur.
Utnapiştim küp şeklinde bir gemi (ark) inşa eder ve Ea'nın talimatlarını
uygulamaya koyulur. Tablette şöyle yazar:
(Sahip olduğum her şeyi) gemiye yükledim;
Sahip olduğum gümüşün hepsini ona yükledim ;
(sahip olduğum ) altının hepsini ona yükledim;
Sahip olduğum tüm canlı varlıkları (yükledim ) ona.
Tüm ailemi ve akrabamı gemiye yolladım.
Kırın hayvanlarını, kırın yabanıl varlıklarını,
Tüm zanaatçıları tekneye yolladım. [4]
Babil'de fırtına tanrısı Adad, yeraltı tanrısı Nergal'dır. İştar'ın
kışkırtmasıyla insanları yok etmeye karar veren tanrılar tufanı başlatır.
Fırtına tanrısı Adad gürleyip yeraltı tanrısı Nergal göklerdeki okyanusun
sularını tutan sütunları yıkınca tufan başlar. Anunnaki tanrıları meşalelerle
ülkeyi ateşe verir. Yaşanan durum karşısında tanrıların bile dehşete düştüğü,
tıpkı ürkek köpekler gibi göğün duvarının dibine sindikleri anlatılır:
Sabah erkenden, şafak vakti ufuktan kara bir bulut yükseldi.
Hava korkunçtu.
Utnapiştim tekneye bindi ve tekneyi ve içindekileri girişi mühürleyen tekne
kaptanı Puzurammurri'ye emanet etti.
Gök gürültüsü tanrısı Adad bulutun içinde gürledi ve fırtına tanrıları
Sullar (Shullat yada Shullar) ve Haniş (Ḫanish) dağların ve karanın
üzerinden geçti. [7]
Erragal bağlama direklerini çıkardı ve bentler taştı.
Anunnaki tanrıları toprakları yıldırımlarıyla aydınlattı.
Her şeyi karanlığa çeviren Adad'ın eylemleriyle şaşkınlık yaşandı. Arazi
bir çömlek gibi paramparça oldu.
Gün boyu güney rüzgarı hızla esti ve su saldırır gibi halkı ezdi.
Kimse arkadaşlarını göremedi. Seldekiler birbirlerini tanıyamadılar.
Tanrılar selden korktular ve Anu cennetine çekildiler. Duvarın dibinde
yatan köpekler gibi korktular.
İştar, doğum yapan bir kadın gibi çığlık attı.
Tanrıların Hanımı eski günlerin çamura döndüğünü feryat etti, çünkü
"Tanrılar Meclisi'nde kötü şeyler söyledim, denizi balık gibi dolduran
halkımı yok etmek için bir felaket emrediyordum." dedi.
Diğer tanrılar da onunla ağlıyordu ve kederle hıçkıra hıçkıra oturdu,
susuzluktan dudakları kavruldu.
Sel ve rüzgar altı gün altı gece sürdü ve
araziyi dümdüz etti.
Yedinci gün fırtına doğum yapan bir kadın gibi dövünüyordu.
Tablet metninde İştar'ın dövünüp pişman olduğunu yazıyor. İştar Venüs
gezenidir. Venüs, Güneş doğmadan hemen önce yada sonra görünür. Bu
hareketlerinden dolayı Venüs gezegeni ve onunla ilişkilendirilen birçok
tanrı-tanrıça felaketin habercisi olarak görülmüştür. Tabletteki metinde
tufanın "sabah erkenden, şafak vakti" başladığı yazar. Bu da yaşanan büyük
çaplı nehir taşkınının Güneş battıktan hemen sonra gökyüzünde görülen Venüs
yani İştar ile ilişkilendirildiğinin kanıtıdır.
Şuruppak, Uruk, Kiş ve diğer yerlerdeki tortul tabakalarının geçmişte bu
gölgede bir nehir taşkını yaşandığını gösterdiğini ve radyokarbon testleri
yapılan tortulların MÖ 2900'e tarihlendiğini belirtmiştim. [2] İşte Şuruppak
ve çevresinde yaşanan nehir taşkını muhtemelen sabah yıldızı Venüs göründükten
sonra yaşanmış olmalı ki insanlar bu taşkınla İştar'ı ilişkilendirmiş ve onun
tanrıları kışkırttığını düşünmüşler. Daha sonra bu yaşananları 1'i 40 yaparak,
abartılı bir hikayeye dönüştürerek Gılgamış Destanı'na dahil etmişlerdir.
Babil mitosunda anlatılan tufan 6 gün 6 gece sürer ve bu süre boyunca fırtına
ortalığı darmadağın eder. 7.gün geldiğinde fırtına yatışınca (7.günün ve 7.nin
kutsallığı) Utnapiştim gemisinden dışarı bakar, her yer dümdüz olmuş ve tüm
insanlar balçığa dönüşmüştür. Gemi Nisir dağında karaya oturduktan
sonra 7 gün daha bekleyen Utnapiştim bir kumru gönderir. Kumru konacak yer
bulamayıp dönünce kırlangıç yollar fakat o da dönünce bu sefer kuzgun
gönderir. Yiyecek bulan kuzgun tekrar geri dönmeyince Utnapiştim gemideki
herkesi (hayvanları ve akrabalarını) dışarı bırakır, akabinde tanrılara kurban
sunar, buhur yakar. Ateşe verilen kurbanın hoş kokusu alan tanrılar kurbanın
üzerine tıpkı sinekler gibi üşüşürler.
Yani günümüzdeki "adak" inancına benzer şekilde felaketten canlı çıkan
Utnapiştim kan akıtıp tanrısı için kurban kesmiştir. Günümüzde bile bu gelenek
devam etmekte ve kesilen adak ile tanrıdan korunma, bereket veya yardım
istenir. Kurban'da da asıl maksat kan akıtmaktır, kökeni ve özü budur.
Buhur'un bunlardan farkı ise kurban verilen hayvanın etinin yakılmasıdır. Bu
uygulamayı İbrahimi dinler arasında en çok Musevilikte görürüz.
Tufan efsanesine geri dönersek, gemidekiler dışarı çıktıktan sonra yaşananlar
tablette şöyle anlatılır:
O bir koyun kurban etti ve dağlık bir Zigguratta buhur sundu, buraya 14
kurbanlık kap koydu ve ateşe saz, sedir ve mersin döktü.
Tanrılar kurbanlık hayvanın tatlı kokusunu kokladılar ve kurbanın üzerine
sinekler gibi toplandılar.
Sonra büyük tanrıça geldi, sineklerini (boncuklarını) kaldırdı ve
dedi:
"Tanrılar, tıpkı boynumdaki bu lapis lazuli'yi (muskayı) unutmadığım
gibi, bu günleri de düşüneceğim ve onları asla unutmayacağım! Tanrılar
kurban adağına gelebilir. Ama Enlil gelemez, çünkü o sel oldu ve
[sonuçlarını] düşünmeden halkımı yok etti. "
Enlil geldiğinde kayığı gördü ve İgigi tanrılarına öfkelendi. "Canlı
nereden kaçtı? Hiçbir insan yok oluştan hayatta kalamaz!" Dedi.
Ninurta, Enlil'le konuştu ve "Böyle bir şeyi Ea'dan başka kim yapabilir?
Tüm planlarımızı bilen Ea'dır." dedi.
Ea, Enlil'le konuştu ve "O sendin, Tanrıların Bilgesi. Düşünmeden nasıl
bir sel meydana getirebilirsin?"
Ea daha sonra Enlil'i aşırıya kaçan bir ceza göndermekle suçlar ve ona
şefkat ihtiyacını hatırlatır.
Ea tanrının gizli planını Utnapiştim'e (Atrahasis) sızdırdığını reddeder,
ona sadece bir rüya gönderdiğini kabul eder ve Enlil'in dikkatini sel
kahramanına çevirir.
Daha sonra Ea, Enlil ile Utnapiştim ile ailesi için aracılık eder. Siniri
yatışan Enlil Utnapiştim ile karısının canlarını bağışlamakla kalmaz, aynı
zamanda onları kutsayarak ölümsüzlük bahşeder. Fakat onların uzakta,
ırmakların ağzında oturmalarına karar verir.
İşte Sümer kökenli olan ve Babil toplumu tarafından değiştirilerek daha da
detaylandırılan bu tufan efsanesi çevre bölgelerdeki topluluklarca tekrar
elden geçirilerek dinlerinde ve kutsal olduğunu iddia ettikleri kitaplarında
yer almıştır. İbrahimi dinlere geçen bu efsane Musevilik'ten Hristiyanlık ve
İslamiyet'e geçmiştir. İbrahimi dinler içerisinde bu efsaneyi duyup derleyen
ve kendi dinlerine entegre eden Museviler, baş roldeki Ziusudra yada
Utnapiştim yerine dinlerinin en büyük peygamberi olarak gördükleri Musa'yı
yerleştirmiştir. Tevrat'a taşınan bu efsane daha sonra Kur'an'da yer almıştır.
Dinlerin "eskilerin masalları" olduğunu görmek istemeyen bir grup insan "Allah
ker topluma bir peygamber gönderdi" yada "İşte bunlar İslam'ın o dönemde de
var olduğunun fakat bozulduğunun göstergesidir" deseler de ortada ne 124.000
peygamber veya "her topluma bir peygamber" iddiasını doğrulayacak bir belge ne
de "İslam'ın ve peygamberlerin o dönemde de var olduğu ve Allah'ı tebliğ
ettiğine dair" en ufak bir iz bulunmamaktadır. Görüldüğü üzere İbrahimi
dinlere taşınan Sümer-Babil mitlerinin asıl sahibi olan topluluklar çok
tanrılıdır. Yaşadıkları bölgeden binlerce tablet, kap-kaçak, kabartma vb.
arkeolojik kanıt çıkmıştır. Fakat 1 tanesinde, yalnızca 1 tanesinde bile "bir
peygamberin gelip "İslam'ı yada Allah'ı tebliğ ettiğine" dair bir bulgu-metin yoktur.
Hepsine din-peygamber gitmiştir de hepsi mi bozulmuştur? Bu iddianın delili nedir? Bu
topraklardan çıkan binleri aşkın antik eserde bira tarifinin, bebeklere okunan ninnilerin anlatıldığı tablet
bile çıkarken neden hiçbirinde Allah-Rab-Yahve, İsa,
Musa, Davud yada İslam yoktur ?!
Kendinizi kandırmayın, kendinize karşı dürüst olun. Olmasını istediğiniz
şeyleri uydurup "bu böyledir" deyip gözünüzü gerçeklere kapayarak körü körüne inanmak
yerine yüzünüzü gerçeğe dönmenizi tavsiye ederim.
SABAH YILDIZI LUFİCER : IŞIKTAN KARANLIĞA
Venüs gezegenine geçmişteki sayısız uygarlık tarafından tapılmış, ona türlü
anlamlar, sıfatlar yüklenmiş, haliyle bunlar da efsaneleri oluşturmuştur. İşte
bu efsaneler de bir süre sonra din halini almış ve kültüre yerleşmiştir. Dinde
yer edinen bu efsanelerden biri de düşmüş melek Lucifer'dır.
Aslında Lucifer, Venüs ile ilişkilidir.
Venüs'ün hem kendisi hem de yörüngesi güneşe daha yakındır. Bu yüzden dünya
gözüyle onu sadece güneş doğmadan yada batmadan önce görürüz. İşte bu durum
eski toplulukların ilgisini çekmiş ve onu tanrı-tanrıça yada melek gibi
mistik ögelerle ilişkilendirmişlerdir. Bu alışıldık bir durumdur çünkü
neredeyse hemen her dinin temelinde ışığa tapınma yatar. O halde Güneş
batarken yada doğarken gözle görülebilen bir başka ışık kaynağı olan Venüs
gezegeni de ilahlaştırılmadan bırakılmayacak, dahası onun güneşten önce ve
sonra doğuşunda ve diğer ışık kaynaklarına kıyasla sahip olduğu boyutta
anlamlar aranacaktır.
Tıpkı aydınlık olan "Gündüz'e" Dyeus-pat(h)er yani "baba tanrı" denmesi yada en
büyük ışık kaynağı olan Güneş'in İsa ile ilişkilendirilmesi gibi. Hristiyanlıktaki İsa en büyük ışık kaynağı iken, ona oranla daha az ışık saçan kaynaklar meleklere dönüşmüştür, tıpkı Lucifer gibi.
Nasıl ki Sümer, Babil, Mısır gibi birçok toplumda en güçlü ışık kaynağı olan
Güneş baş tanrı oluyor ve daha az ışık saçan Ay, Venüs ve Yıldızlar alt kademe
tanrılar yada mistik yaratıklar halini alıyorsa İbrahimi mitolojide de durum
aynıdır. Bu düşmüş melek motifi 2. Hanok (Enoch) 29:3-4'te ve diğer bazı bölümlerinde de karşımıza çıkar.
Latincede Venüs gezegeninin sabah saatlerindeki durumu için kullanılmış
isimlerden biri Lucifer'dır. [1]
Latincede Lux, lucis "ışık" demektir, İngilizceye "light" olarak geçmiştir.
Ferre ise "taşımak" anlamına gelir. Dolayısıyla Lucifer ismi Lux ve ferre
kelimelerinin birleşiminden türetilmiştir ve "ışık getiren" anlamına gelir.
[2][3] Tıpkı Prometheus gibi.
Venüs'e "ışık getiren", "ışık taşıyan" denmesinin nedeni ise belirttiğim üzere
sabah güneş doğmadan önce ufuğun az yukarısında görünmesi, dolayısı ile
gündoğumunun habercisi olmasıdır. İşte Venüs'e verilen bu Lucifer ismiyle
kastedilen şey, Venüs'ün gündüzü yani ışığı tutup getiriyor olmasıdır.
Venüs için kullanılan bu "ışık getiren" ismi daha sonra Hristiyanlarca şeytanı
yada onun oğlunu tasvir etmekte kullanılmıştır. Çünkü Venüs'ün yörünge
periyodundan kaynaklanan gökyüzündeki benzersiz hareketleri ve kesintili
görünümleri nedeniyle onu çevreleyen mitolojiler genellikle cennetten
(gökyüzünden) dünyaya veya yeraltına düşüşü içeriyordu. Tıpkı Sümer
mitolojisindeki tanrıça İnanna'nın gökten düşmesi yada ilk Sümer
hanedanlığının 13. kralı Etana'nın efsaneleri gibi. [14][15][16][17][18]
Peki Venüs'ün yörünge periyodu ile bu düşüş mitlerinin ne ilgisi var? Çünkü
Venüs hareketlerinden-yörüngesinden dolayı hiçbir zaman güneş kadar yüksekte
görünemez. Güneşten hemen önce veya sonra belirmesinin dışında, güneşe göre
çok daha aşağılarda görünüyor olması da onun cennetten düşme motifleri ile
ilişkilendirilmesine neden olmuştur.
Venüs'ün özellikle sabah görünümü Greko-Romen medeniyetinde kişileştirilip
bir tanrı olarak kabul edilmiş ve elinde meşale taşıyan bir erkek figürü ile
temsil edilmişti. [9]
Venüs'ün Yunanca adları da Latinceye benzer anlamlara sahipti: "Işık
getiren" anlamındaki Phosphoro(u)s ve "şafak getiren" yani Hesperus (Heosphoros). [1]
Hatta bazı mitoslarda Aurora'nın yani Şafağın oğlu, Ceyx'in babası
olarak kabul edilmişti. [10][21]
Zaten Lucifer'ın annesi Aurora, şafağın tanrıçaları olan Hinduizm'deki Uşas
(Ushas), Litvanya'daki Ausrin (Aušrinė), ve Yunandaki Eos ile soydaştır.
Bunların dördü de İlk Hint Avrupa toplumlarında "şafak" anlamına gelen
"hewsṓs" [22] teriminden türemiştir. Bu terim daha sonraları "Ausṓs"a
dönüşmüştür. Ausṓs ise İlk Alman toplumlarında "Austrō", Geç Alman
toplumlarında "Ōstara" ve eski İngilizcedeki Ēostre / Ēastre
terimlerini doğurmuştur. [23]
Romalı şair Gaius Valerius Catullus Venüs'ün akşam görünümü için
Luficer'a benzer bir isim olan "Noctifer" (Night-Bringer) yani "Gece
getiren'i kullanmıştır. [11]
Venüs'ün şafağın oğlu olarak görülmesine benzer şekilde Arap mitolojisindeki
tanrı Efdar, Aşera ve El'in oğulları olan genç prensler Saḥar (Šhr) [Seher] ve
Salim'in (Šlm) erkek kardeşidir (fakat bazen kadındır). [12] Sahar ise
Mezopotamya rahiplerinin Ay için kullandıkları, uyanık anlamına gelen bir
terimdi. [13]
Tevrat'ta Yeşaya (İşaya) 14: 12-15'de cennetten kovulduğu ve düştüğü söylenen
parlak yıldız, Latince'de "Gün Yıldızı" ya da "Sabah Yıldızı" denen
Lucifer'dır. Yani Venüs. [7][8]
Yeşaya (İşaya) 14:12-15:
12) Ey parlak yıldız, seherin oğlu,
Göklerden nasıl da düştün!
Ey ulusları ezip geçen,
Nasıl da yere yıkıldın!
13) İçinden, “Göklere çıkacağım” dedin,
“Tahtımı Tanrı’nın yıldızlarından daha yükseğe koyacağım;
İlahların toplandığı dağda,
Safon’un doruğunda oturacağım.
14) Bulutların üstüne çıkacak,
Kendimi Yüceler Yücesi’yle eşit kılacağım.”
15) Ancak ölüler diyarına,
Ölüm çukurunun dibine
İndirilmiş bulunuyorsun.
Bu metinlerde Yahudi peygamberi Yeşaya tarafından Babil kralının kınandığı ve
ondan הֵילֵל בֶּן-שָׁחַר Helel ben Shachar yani İbranice "parlayan biri,
sabahın oğlu" olarak bahsedildiği söylenir. [25] Bu da הילל בן שחר Hêlêl
ben Šāḥar'dır, yani sabah yıldızı Venüs'e atıftır. [26][27][28][29]
Fakat bu metinler aynı zamanda düşmüş melek efsanesinin doğuşunda da rol
oynamıştır. [30] Bu efsaneye göre Lucifer, tanrının Safon dağındaki tahtına
sahip olmaya çalışır. Rab onu cezalandırarak gökyüzünden yani cennetten kovar.
Bu inanış sadece Yahudilerde yoktu. Örneğin; İslam öncesi Arapların inandığı
tanrılardan biri olan Efdar (Attar, Aştar) ölüp yeraltı dünyasına giden
Baal'ın, tanrıların dağı Safon'da bulunan tahtını ele geçirmeyi denemiş,
vasıfları yetmeyince yani bedeni taht'a uymayınca bu girişiminden vazgeçerek
cenneti terk edip dünyaya, yeryüzüne dönmüştü [19][20] [Tıklayarak Efdar kültüne ilişkin hazırladığım videoyu izleyebilirsin].
Bir de Hezekiel'e bakalım.
Hezekiel 28:11-19: "...güzellerin ve bilgelerin en
mükemmeliydin. Eden'de, Tanrı'nın bahçesindeydin. Giysilerin hep güzel
taşlarla –yakut, zümrüt, ay taşı, beril, onix, safir, turkuazla- ve altın
işlemelerle süslüydü. Bunlar sana sen yaratıldığın gün verildi. Seni
kudretinle ve gücünle bekçim yaptım. Tanrının kutsal dağına gidebiliyor ve
ateş tarlalarında yürüyebiliyordun. Yaptıklarından tamamen muaf tutulurdun
ta ki için kötülükle dolana dek. Bu varlık içinde bile daha büyük şiddet
yarattın ve günahkar oldun. Seni
tanrının dağından men ettim ve seni
bekçilik ettiğin ateş tarlalarından
sürgün ettim. Güzelliğin yüzünden için
kibirle doldu ve bilgeliğini kendi ünün için harcadın. Seni içine hapsettiğim ateşle beraber dünyaya attım. Seni takip edenlerle beraber sonunuz ateşler içinde küle dönecek. Çok
feci bir sona geldin."
Peki nasıl oldu da ışık için kullanılan Lucifer terimi şeytan için kullanılır
hale geldi?
Cevabı kullanım alanlarında yatmakta.
2.Petrus 1:19'un Latince metninde (Yeni Ahit) şeytanla ilgisi olmadığı halde
Lucifer kelimesinin kullanıldığı görülür:
Vulgata (Latince İncil)
Et habemus firmiorem propheticum sermonem: cui benefacitis attendentes quasi lucernæ lucenti in caliginoso donec dies elucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris:
Türkçe çevirisi:
"Peygamberlerin sözleri bizim için daha büyük kesinlik kazandı. Gün
ağarıp sabah yıldızı yüreklerinizde doğuncaya dek, karanlık yerde ışık
saçan çıraya benzeyen bu sözlere kulak verirseniz, iyi edersiniz."
Kral James İncili'nde, Kitab-ı Mukaddes'in Latince çevirisi Vulgata'da,
şeytanla ilgisi olmayan bu ve benzeri birçok metinde Lucifer kelimesinin "Gün
Yıldızı" kelimesinin yani Venüs'ün yerine kullanılması ve Yeşaya 14'deki
anlatılar Lucifer ismini şeytanı tasvir etmek için kullanılan bir sözcük
haline getirdi ve düşmüş melek mitinin doğumunda rol oynadı. [24]
MUHAMMED'İN, HATİCE HAYATTA İKEN EVLENEMEMESİNİN VE İSLAM’IN MEDİNE’DE YAYILMASININ GERÇEK NEDENLERİ
Muhammed, Hatice ile evlendiğinde 25, Hatice ise 40 yaşında idi. Yani Hatice Muhammed’den 15 yaş büyüktü. Ancak Hatice hem zeki hem dominant (baskın karakter) hem Mekke’nin ileri gelenlerinden tüccar ve çok zengin bir kadındı. Hatice, Muhammed ile evlenmekle hem kendisini koruyacak, malına bekçilik yapacak, tüccarlıktan anlayan hem de emrinden çıkmayacak, yönetebileceği birine sahip olmuş oldu.
Bu arada Muhammed’in Hatice ile olan evlilik teklifi bizzat Hatice tarafından Muhammed’e aracılar ile iletilmiştir. Yani evlilik teklifini Hatice yapmıştır. Muhammed, Hatice ile Peygamberlik öncesi 25-40 yaş arası 15 yıl ve peygamberlik sonrası 40-50 yaş arası 10 yıl olmak üzere toplam 25 yıl evli kaldı. Muhammed, Hatice ile Hatice ölene kadar tek eşli yaşamıştır.
(Tek eşli yaşamak zorunda idi. Mecburdu. Çünkü Hatice hem zengin hem de baskın karakterdi. Muhammed'in, Hatice’nin yanına ikinci bir eş alma İMKANI YOKTU. Hatice buna asla izin vermez, Muhammed’i beş parasız kapının önüne koyardı. Muhammed’in, Hatice’nin yanına ikinci bir eş alamamasının, Muhammed’in nefsi ya da dürüstlüğü ile bir alakası yok! Açıkça paçası yemedi. Günümüzde de kendisi fakir olduğu halde çok zengin bir kadın alıp sonra da yanına ikinci bir kadın alabilecek erkek tanımıyorum.) Zaten Hatice öldükten sonra Allah’ın Muhammed’e birden fazla eş alması yönünde telkin ve torpillerde bulunduğu görülüyor fakat ne hikmetse Hatice hayattayken Allah bu konularda çıt bile çıkarmıyordu !
Muhammed’in sözde peygamber olmasında, teşvik ve teklif edilmesinde Hatice’nin rolü ve isteği olduğu biliniyor. O dönemlerde ve coğrafyada peygamberlik meslek gibiydi. Yüzlerce, binlerce peygamber ortaya çıktı.
Kendisini peygamber olarak kabul ettirebilenler devam etti, kabul ettiremeyenler silindi gitti. Hatice, kendisinin yanında cılız, sönük ve pasif kalan Muhammed’i hem mevki sahibi yapmak hem topluma yanına yakışır denk biri olduğunu göstermek ve bu yolla servetini genişletmek istemiştir. Nitekim Hatice, Muhammed ile 55-65 yaş arasında, Muhammed ise 40-50 yaş arasında, sözde peygamberliğinin de ilk 10 yılında, toplamda 25 yıl tek eşli olarak yaşamışlardır. Muhammed, Mekke’den Medine’ye, Hatice öldükten sonra hicret etmiş (daha doğrusu kaçmak zorunda kalmış), dört evlilik meselesi de Hatice öldükten sonra olmuştur.
Muhammed, Hatice ölmeden önce en verimli erkeklik dönemlerini kendisinden 15 yaş büyük bir kadınla, 25 yıl evli kalarak geçirmiş ve bazı şeyleri yaşayamamıştır. Ama ne zamanki Hatice öldü, tüm mal varlığı kendisine kaldı, üstelik de peygamberliğini ilan etmişti, işte o zaman 50 sinden sonra yeni kadınlara merhaba dedi. Sonra 25 yıl tek eşli yaşayan Muhammed birden yaklaşık 9-10 yıllık süreç içinde bilinen 16 evlilik yaptı. Sanki 25 yıl tek eşliliğin ve 60'lık bir kadınla evli kalmanın acısını çıkarmak için ilk iş olarak Ebubekir’in kızı Ayşe ile 6 yaşında evlenip 9 yaşında gerdeğe girdi. Bununla yetinmedi. Ayetle evlilik sayısını dörde, köle, cariye (sex kölesi, mal) kadın sayısını da sınırsız yaptı. 16 eş haricinde toplam 41 tane de cariye (sex kölesi) aldı. Anlayacağınız 9-10 yılda 57 kadın alarak, 25 yıl kendisinden 15 yaş büyük bir kadınla evli kalmanın acısını çıkardı. Bu kadınların çoğu da genç idi. (6-35 arası) Öyle; yok kadınları korumak için, yaşlı kadınlarla ve siyaset gereği evlendi palavralarına girip, aklımızla alay etmeyin. Siyasi amaçla evlendikleri bir elin parmakları kadardır. Bu bahaneyi sunduğunuzda o zaman adama derler ki neden kendisinden küçük kızlarla evlenmek yerine EVLATLIK almadı? Ebu Bekir’in kızı Ayşe ve Ömer’in kızı Hafsa’nın KORUNMAYA ihtiyacı mı vardı?
Zaten bu evliliklerin ve cariyelerin çoğunluğu, Mekke’den kovulup Medine’ye sığındığı döneme aittir. Ayrıca bütün akraba kadınlarını ayetle kendine helal kılmıştır.
(Ahzab 50) “Mehirlerini verdiğin eşlerini, Allah'ın sana ganimet
olarak verdiği cariyeleri, seninle beraber hicret eden amcanın kızlarını,
halalarının kızlarını, dayının kızlarını, teyzelerinin kızlarını ve
Peygamber nikahlanmayı dilediği takdirde müminlerden ayrı, sırf sana
mahsus olmak üzere kendisinin mehirini Peygambere hibe eden mümin kadını
almanı helal kılmışızdır.”
Bununla da yetinmemiş evlatlığının eşi yani gelinini boşatıp nikahına almıştır.
Bununla da yetinmemiş evlatlığının eşi yani gelinini boşatıp nikahına almıştır.
(Ahzab 37) “Allah’ın nimet verdiği ve senin de nimetlendirdiğin
kimseye: Eşini bırakma, Allah’dan sakın; diyor, Allah’ın açığa vuracağı
şeyi içinde saklıyordun. İnsanlardan çekiniyordun; oysa Allah’dan çekinmen
daha uygundu. Sonunda Zeyd eşiyle ilgisini kestiğinde onu seninle
evlendirdik, ki evlatlıkları eşleriyle ilgilerini kestiklerinde onlarla
evlenmek konusunda müminlere bir sorumluluk olmadığı bilinsin. Allah’ın
buyruğu yerine gelecektir.”
Bununla da yetinmemiş tüm boşadığı eşlerini ümmetin annesi diyerek evlenmelerini engellemiştir. Ayrıca Ömer’in kızı Hafsa’yı da 20 yaşında nikahına almıştır. Muhammed, Mekke’de ilk on yılda sözde peygamberliğine 100’ü geçmeyen taraftar bulabilmiştir. Medine’ye kaçınca orada taktik değiştirmiştir. Hem Hatice ölmüş ve ondan kurtulup özgür kalmış hem peygamber hem de artık zengin biridir. Ancak taraftar bulmakta zorlanmaktadır. Çareyi şöyle bulmuştur. Toplumda egemen kesim erkeklerdir. Erkekleri yanına alabilmesi ve sözde peygamberliğini kabul ettirebilmesi için zekice üç madde bulur:
1-Erkeklerin en çok ihtiyacı olan birinci şey para, mal, mülk.
2-Kadın ve seks.
Muhammed bunu kullandı ve erkekler için GANİMET adı altında soygun ve seks düzeni kurdu. Peygamberliğini ve dini tebliğ adı altında mal, ticari eşya taşıyan kervanlara gitti. Tebliğini kabul etmeyen erkekleri öldürüp mallarına ve kadınlarına el koydu. Malları ve kadınları ganimet adı altında köle ve cariye olarak hem taraftarlarına dağıttı hem kendisi aldı. Peygamberliğini kabul edenlere ise dokunmayarak taraftarlarını artırdı. Bunu duyan Medineli (Gerçek adı Yesrib’dir. Lanetlenmiş demektir) erkekler mal ve kadın için akın akın Muhammed’in yanına koştu. Bir anda Muhammed’in taraftarları artmaya başladı. Bu kez kervan yerine, kabilelere tebliğ ve saldırılar düzenledi.
3-Etrafındaki insanlar çoğaldıkça Ganimet, Köle ve Cariye yetmez oldu. İnsanların dağılmasını önlemesi gerekiyordu. Bunu da iki şeyle başardı.
A-Hayali CENNET ile öteki dünya için sevindirip, umutlandırıp öteki dünyada CEHENNEM ile korkutmak.
B-Dinden dönenleri öldürmek.
Dinden dönenler öldürülünce kimse İslam’dan çıkma cesareti gösteremedi. Böylece Muhammed önce taraftar topladı sonra Cennet-Cehennem ve dinden dönenleri öldürme taktiği ile topladıklarını yanında taraftar olarak tutmayı başardı.
Çevresi çoğaldıkça da alt, fakir tabakaya ganimet yetmeyeceğinden onları susturmak için zenginler için ZEKAT’I icat etti. SABIR VE ŞÜKÜR kavramları ile insanları kendisine ve İslam’a isyan etmelerine karşı baskıladı ve engelledi.
Kur’an’ı düşünüp sorgulayarak TÜRKÇE okuyanlar, İslam tarihinin ve Kur’an’ın çelişkilerle dolu, akıl dışı, bilim dışı olduğunu ve ASLA KÖLELİĞİ, CARİYELİĞİ kaldırmadığını (kaldırmak da istemediğini, istese de kaldıramayacağını, çünkü erkekleri bunlarla elde ve taraftar olarak tuttuğunu) ve kadınlara ASLA değer vermediğini göreceklerdir.
İslam tebliğ adı altında GANİMET, dört eş ve Cariyelik adı altında SEKS, cihat adı altında ÖLDÜRME dinidir. Sadece İslam değil aslında bütün dinler böyledir. Dinler virüs gibidir. Din giren beyni akıl terk eder. Dinler emperyalizmin (sömürünün) ilahi varyantlarıdır. Dinlerden ve dincilerden uzak durun ki hayatınız dünyada iken gerçekten cennet olsun.
Bununla da yetinmemiş tüm boşadığı eşlerini ümmetin annesi diyerek evlenmelerini engellemiştir. Ayrıca Ömer’in kızı Hafsa’yı da 20 yaşında nikahına almıştır. Muhammed, Mekke’de ilk on yılda sözde peygamberliğine 100’ü geçmeyen taraftar bulabilmiştir. Medine’ye kaçınca orada taktik değiştirmiştir. Hem Hatice ölmüş ve ondan kurtulup özgür kalmış hem peygamber hem de artık zengin biridir. Ancak taraftar bulmakta zorlanmaktadır. Çareyi şöyle bulmuştur. Toplumda egemen kesim erkeklerdir. Erkekleri yanına alabilmesi ve sözde peygamberliğini kabul ettirebilmesi için zekice üç madde bulur:
1-Erkeklerin en çok ihtiyacı olan birinci şey para, mal, mülk.
2-Kadın ve seks.
Muhammed bunu kullandı ve erkekler için GANİMET adı altında soygun ve seks düzeni kurdu. Peygamberliğini ve dini tebliğ adı altında mal, ticari eşya taşıyan kervanlara gitti. Tebliğini kabul etmeyen erkekleri öldürüp mallarına ve kadınlarına el koydu. Malları ve kadınları ganimet adı altında köle ve cariye olarak hem taraftarlarına dağıttı hem kendisi aldı. Peygamberliğini kabul edenlere ise dokunmayarak taraftarlarını artırdı. Bunu duyan Medineli (Gerçek adı Yesrib’dir. Lanetlenmiş demektir) erkekler mal ve kadın için akın akın Muhammed’in yanına koştu. Bir anda Muhammed’in taraftarları artmaya başladı. Bu kez kervan yerine, kabilelere tebliğ ve saldırılar düzenledi.
3-Etrafındaki insanlar çoğaldıkça Ganimet, Köle ve Cariye yetmez oldu. İnsanların dağılmasını önlemesi gerekiyordu. Bunu da iki şeyle başardı.
A-Hayali CENNET ile öteki dünya için sevindirip, umutlandırıp öteki dünyada CEHENNEM ile korkutmak.
B-Dinden dönenleri öldürmek.
Dinden dönenler öldürülünce kimse İslam’dan çıkma cesareti gösteremedi. Böylece Muhammed önce taraftar topladı sonra Cennet-Cehennem ve dinden dönenleri öldürme taktiği ile topladıklarını yanında taraftar olarak tutmayı başardı.
Çevresi çoğaldıkça da alt, fakir tabakaya ganimet yetmeyeceğinden onları susturmak için zenginler için ZEKAT’I icat etti. SABIR VE ŞÜKÜR kavramları ile insanları kendisine ve İslam’a isyan etmelerine karşı baskıladı ve engelledi.
Kur’an’ı düşünüp sorgulayarak TÜRKÇE okuyanlar, İslam tarihinin ve Kur’an’ın çelişkilerle dolu, akıl dışı, bilim dışı olduğunu ve ASLA KÖLELİĞİ, CARİYELİĞİ kaldırmadığını (kaldırmak da istemediğini, istese de kaldıramayacağını, çünkü erkekleri bunlarla elde ve taraftar olarak tuttuğunu) ve kadınlara ASLA değer vermediğini göreceklerdir.
İslam tebliğ adı altında GANİMET, dört eş ve Cariyelik adı altında SEKS, cihat adı altında ÖLDÜRME dinidir. Sadece İslam değil aslında bütün dinler böyledir. Dinler virüs gibidir. Din giren beyni akıl terk eder. Dinler emperyalizmin (sömürünün) ilahi varyantlarıdır. Dinlerden ve dincilerden uzak durun ki hayatınız dünyada iken gerçekten cennet olsun.
Kaydol:
Kayıtlar
(
Atom
)
PATREON İLE DESTEK OL
TAPMIYOR, SAYGI DUYUYORUZ ♥
Bilimin ve aklın yolundan gidiyor, sorguluyor, araştırıyorum. Tıpkı yeni nesil gibi !
