KUTSAL KİTAPLARI PEYGAMBERLER Mİ YAZDI?

“Bütün İnsanlar Doğal Olarak Bilmek İsterler” cümlesi ile başlar Aristoteles’in ünlü kitabı “Metafizik”. Geliştiği ve büyüdüğü ortamdan bağımsız bir şekilde her birey öğrenme güdüsü ile hareket eder. Öğrenme sayesinde edinilen bilgiler bireyin hayat sürecini şekillendirir. “Öğrenme ihtiyacın bir sonucu mudur?” sorusuna verilecek cevap hayır olacaktır. İstemsiz öğrenimler de hayat süreci dâhilindedir. Bazı veriler isteseniz de istemeseniz de önünüze konulur ve koşulsuz kabul etmeniz istenir. Etrafınızdaki çoğunluğun dinamikleri ile “aykırı” olmamak adına sunulan bilgileri koşulsuz kabul edersiniz. Test etmeden, ölçülmeden, kanıtlanmadan önünüze konulan bu bilgiler ile siz de hayat sürecinizi biçimlendirirsiniz.

Pek, Aristoteles’ in dediği gibi gerçekten bütün insanlar doğal olarak bilmek isterler mi? Cevap evet olacaktır. Önemli olan bu bilgi açlığının nasıl karşılandığıdır. Burada ki en önemli parametre, bilgi kaynağıdır. Bilginin test edilir, ölçülür ve ya kanıtlanmış olup olmamasını büyük çoğunluk önemsemez. “Bilme” nin karşılanması, yani bilgi açlığının ortadan kaldırılabilmesi için insanlar kendilerine test edilebilir, kanıtlanabilir veya ölçülebilir bir kaynak bulamadıklarında “Yalan” söyleme eylemini gerçekleştirirler. Prof. Dr. A. Celal ŞENGÖR, “Birbirini Yalanlayan İnançlar ile Bilim Yapılabilir mi?” başlıklı konferansında bu eylemi şu şekilde özetliyor: “İnsanoğlu açıklayamadığı durumlarda YALAN söylemeyi öğrenir. Mesela Antik Yunan’ da şimşek çaktığında bunu açıklayamadığından, görmediği, duymadığı, hissetmediği bir varlığa, yani ZEUS’a atıfta bulunmuşlardır. Zeus kızmıştır. Derhal onun kızgınlığının giderilmesi gerekmektedir. Peki, bir insanın kızgınlığı nasıl giderilir? Hediyeler vererek. O da Tanrısını kendisi ile özdeş tutarak ona avını ve yiyeceğini sunar tapınaklar aracılığı ile. Bu şekilde Din İzah işlevi görür.” (Bu konferansın detayı Youtube’da mevcuttur)

İnsan merak ettiği ve araştırdığı sürece gelişir. Dünyanın yaklaşık %51’i bir yaratıcıya inanıyor. Bu yüzdelik dilimin yaklaşık %40’ ı ise semavi dinlere inanıyor. Fakat insanlar inandıkları dinin dinamiklerini sorgulamıyor ve koşulsuz kabul ediyor. Bu sorgulanamaz katı yapı nedeni ile Hristiyan Avrupa, Kilise Engizisyonunun baskısı altında ezilmiştir. Tüm semavi dinler sorgulanamaz yapıyı öngörürler. Bu noktada parantez açmak gerekirse, 2013 yılında yayınlanan, Ali KIRCA’ nın sunduğu, “Din-Bilim-Darwin” konulu Siyaset Meydanı programında konuşmacı olan İlahiyatçı Prof. Dr. Abdülaziz BAYINDIR, İslam’ın kutsal kitabı Kuran’ ın sorgulamaya açık ve kendisinin sorgulanmasını-test edilmesini isteyen, bu şekilde kabul edilmesini isteyen bir kitap olduğunu ifade etmiştir. Ancak aynı programda İslam’da yaratıcıya ve onun elçisine koşulsuz ve sorgusuz biat etmenin gerekliliği de belirtilmiştir. Bayındır’a göre Kelime-i Şehadet “Eşhedü” kelimesi ile başlar ki eşhedü kelime anlamı olarak, yemin ederek tanık olmak anlamı taşır. Kısacası Yaratıcı ve Elçisi sorgulanmaz, ancak kutsal kitap test edilerek inanılmalıdır ki iman tamamlansın.

Peki, hiç inanılan dinlerin kutsal kitapları sorgulandı mı? Dinler ve kutsal kitaplar her dönem sorgulanmıştır. Fakat sorgulayanlar din dışı aykırılar olarak nitelendirildiğinden ne kitapları basıldı ne de söylevleri aktarıldı. İnsanlar bu kitapları basmaktan veya yaymaktan dahi korktular.

Bu site de bir yazar tarafından İslam Peygamberi Muhammed’in varlığı sorgulandı ortalık ayağa kalktı. Bu noktada bir bilgi paylaşıldı. Ya bu bilgiyi okur kabul edersiniz ya da okur reddedersiniz. Reddetme yolunu seçerseniz karşıt kaynaklar ile karşıt hipotez geliştirmek zorundasınız. Yoksa bu hipotez geçerliliğini korur.

Hiç yaydığı dinin kutsal kitabını insanlara bırakan bir peygamber gördünüz mü? Eğer cevabınız hayır, tüm peygamberler kitap üzerinedir ve onlarla kitap indirilmiştir. Onların kitapları Allah’ ın sözleridir ve her peygamber kitabını insanlığa sunmuştur der iseniz sizleri bu derin cahilliğiniz ile baş başa bırakmak isterim. 2017 yılının Ekim ayında Haber Türk kanalında Teke Tek Özel programında konuşan Prof. Dr. Celal ŞENGÖR, “Her kitap okuduğumda ne kadar cahil olduğumu görüyorum ve bu cahilliğim beni korkutuyor” diyerek bizlere adeta ders vermiştir.

• Tevrat ilk ne zaman yazıldı ve kitap haline getirildi?
• İncil ilk ne zaman yazıldı ve kitap haline getirildi?
• Kuran ilk ne zaman yazıldı ve kitap haline getirildi?
• (Zebur konusuna girmiyorum bile)

Tevrat kısaca hikâyeler barındırır. Tevrat’ ın yazımı ile ilgili iki hipotez vardır ki 1800’lere kadar kabul edilen hipotez Belgesel Hipotezi idi. Belgesel hipoteze göre Tevrat’ı oluşturan beş bölüm farklı zamanlarda, birbirinden bağımsız fakat paralel hikâyelerden oluşmuştur. Düzenleyiciler vasıtası ile son şekilleri verilmiştir. Fakat günümüzde de kabul gören Wellhausen Hipotezi ile Belgesel Hipotezi son bulmuştur. Wellhausen hipotezi ile Tevrat, antik İsrail inançlarından laik bir biçimde “akıl” süzgecinden geçirilerek düzenlenmiştir.

Tevrat, M.Ö. 2000 yıllarda yazılmış olması gerekirken, bazı hikâyelerin daha önceki dönemlerde oluşturulduğu görüşü hâkimdir. Günümüzde en eski ibrani Tevrat metinleri M.Ö. 1. yüzyıla ait Ölü Deniz parşömenleridir. Bu kitabın bir peygamberin elinden çıkmış olma olasılığı –metinler incelendiğinde- imkânsızdır. Tevrat’ ta bulunan çelişkiler, eksiklikler ve çarpıklıklar nedeni ile Mişna (Talmud) oluşturulmuş ve Yahudilik dini bir standarda oluşturulmaya çalışılmıştır.

Hristiyanlık ise durum biraz daha karmaşıktır. Kanonik tabir edilen ilk inciller (Hristiyanlık dininde 4 müjde-Gospel olarak geçer) Matta, Markos, Luka, Yuhanna İsa’dan en erken 20-30 yıl sonra yazılmışlardır. Hristiyanlık dünyasında hala tartışmalı bir kişilik olan Pavlus, Yeni Ahitteki Pavlus’un Mektupları bölümünü yazmıştır. Kimi tarihçiler Pavlus’u, Hristiyanlığı dejenere etmeyi kendine görev edinmiş ve bunu başarmış bir Yahudi din adamı olduğunu savunur. Bu konuda da bazı kaynaklar mevcuttur.

Hristiyanlık’ ta İsa bir kitap yazmamış ve yazdırmamıştır. Kitabı oluşturan bilgiler bir kısım havarilerden derlenmiştir. Kanonik İncil yazarlarından Matta ve Yuhanna havarilerdendir. Bu konuda Hem Yahudi hem de Hristiyan kaynakları sabittir.

Bu noktaya kadar, “Yahudilik ve Hristiyanlığa dair kutsal kitaplar peygamber sözleri mi yoksa onlara atfen, onların ölümlerinden çok sonra başkaları tarafından mı yazıldı?” Sorusunu çok kısa olarak açıklamaya çalıştım. Bu konuda yazılı ve görsel çok sayıda kaynak mevcut. Özellikle Yeni Ahit, adeta Nasıralı İsa’ya atfen hadis külliyatı olarak görülebilir. Aslında İsa, Tanah’ta bahsedilen (Tanah Yahudiliğe göre Tevrat ve Zebur’un bütünü) ve Yaratıcının (Elohim) insanlığın uyarıcısı olarak göndereceği son kişidir (Mesih). Kısacası İsa Yahudilik için gelmişti. Hristiyanlık ilk zamanlarında Yahudiliğin kendi içinde aykırı bir mezhep durumundaydı. Hali hazırda Hristiyanlığın kutsal kitabı olan Kitab-ı Mukaddes’in ilk bölümü olan Eski Ahit, hemen hemen Tanah’ın ta kendisidir. Hristiyanlar için Tanah, Tanrı’nın insanlar ile yaptığı ilk anlaşma olduğundan dolayı İlk Ahit (eski ahit), Yeni ahit ise, 27 kitapçıktan oluşur. İlk dört kitapçık İncil'i oluşturur. Ardından Resullerin İşleri ve Pavlus'un on dört mektubu gelir. Bu mektupların sonuncusu olan "İbranilere mektup" kimilerince Pavlus'a atfedilmez. Son olarak havarilerin yedi mektubu ve Yuhanna'nın kaleme aldığı kabul edilen ve Vahiy gelir.

Yahudilere göre İsa, aykırı bir Yahudi idi ve Hristiyanlar aslında aykırı bir Yahudi mezhebiydi. Hristiyanlığı ayrı bir din haline getiren Pavlus’un ta kendisidir ki Pavlus günümüz Hristiyan ortak pratiklerinin mucidi de sayılır.

İslamiyet’ te peki durum nedir? Bu noktada tarafsız ve yalın bir biçimde İlahiyatçı Prof. Dr. Süleyman ATEŞ’ in makalesinden alıntı yapalım:

Kuran Ne Zaman Derlendi?
Kur’ân, birinci Halîfe Ebubekir ve üçüncü Halîfe Osman zamanında olmak üzere iki kez derlenmiştir.

A- Birinci Derleme:

Hz. Peygamber (s.a.v.) devrinde vahiy devam ettiği için Kur’ân-ı Kerîm toplanıp bir kitâb haline getirilmemişti. İnen âyetleri, bazı sahâbîler, ezberliyorlar, kürek kemiklerine, hurma kabuklarına, ince beyaz taşlara ve zamanın yazı malzemesine yazıyorlar ve yazdıklarını saklıyorlardı. Fakat henüz vahiy devam ettiği için vahiy parçalarını içeren malzeme bir araya getirilip bir kitap halinde bağlanmamıştı.

Hz. Ebubekir zamanında vukubulan Yemâme Savaşında yedi yüz sahâbî şehîd düşünce, Kur’ân-ı Kerîm’in sonucundan endişe duymaya başlayan Ömer ibn Hattâb, Halîfe Ebubekir’i, Kur’ân’ı yazdırmaya ikna etti. Bu işle görevlendirdikleri Zeyd ibn Sâbit, yorucu bir çalışmadan sonra Kur’ân’ı, sûrelerinin tertîbini gözönünde bulundurmadan derledi.

Rivâyet böyledir. Fakat biz, bazı âyetlerin işaretinden, Kur’ân’ı bizzat Peygamber’in kendisinin yazdırdığı kanısındayız. Çünkü Hz. Peygamber gelen vahiyleri yazdırıyordu. Nitekim: “Dediler: Öncekilerin masalları, onları yazmış, sabah akşam onlar kendisine yazdırılıyor." (Furkan: 42/5) âyeti de Peygamber’in, Kur’ân’ı yazdırdığını gösterir. Elbette Kur’ân’ı yazdıran Peygamber’in, bu yazılanları başkaları için değil, önce kendisi için yazdırmış olmalıdır. Zaten âyetten de müşriklerin, yazılanların, Peygamber’in yanında olduğunu ve sabah akşam kendisine okunduğunu söyledikleri anlaşılıyor. Demek ki Kur’ân’ın tamamı, Peygamber’in hayatında bir nüsha halinde yazılmıştı, fakat belki de bunlar, ayrı sûreler halinde biraz dağınık duruyordu. İşte Ebubekir zamanında görevlendirilen Zeyd ekibi, bunları gözden geçirerek bir cilt haline getirip bağlamıştır. Zeyd demiş ki:

"Kur’ân’ı araştırmağa, hurma dallarından, yassı taşlardan ve insanların belleklerinden derlemeğe başladım. Tevbe Sûresinin sonu olan: “Andolsun, içinizden size öyle bir Elçi geldi ki sıkıntıya uğramanız ona ağır gelir; size düşkün, mü’minlere şefkatli, merhametlidir. Eğer yüz çevirirlerse de ki: ‘Allâh bana yeter! O’ndan başka tanrı yoktur. O’na dayandım, O büyük Arş’ın sâhibidir!’” âyetini yalnız Ebû Huzeyme el-Ensârî’nin yanında buldum.” (Buhârî, Fedâilu’l-Kur’ân: 3, 4 ncü bâblar; İbn Hanbel, Müsned: 1/13; İbn Ebî Dâvûd, Kitâbu’l-Mesâhif, s. 6-7)

Tirmizî’nin rivâyetine göre de Zeyd, Bu iki âyeti, Huzeyme ibn Sâbit’in yanında bulmuştur. Yine Tirmizî’nin başka bir rivâyetine göre de Zeyd, Ahzâb Sûresinin 23’ncü âyetini Huzeyme ibn Sâbit’in veya Ebû Huzeyme’nin yanında bulmuştur (Tirmizî, Tefsîr, sûre: 10, h. 3103, 3104). Tirmizî’nin bu rivâyetleri tered¬düdlüdür fakat Buhârî’nin ve Ahmed ibn Hanbel’in rivâyetlerine göre Huzeyme’nin yanında bulunan âyet, Berâe Sûresinin son iki âyeti değil, Ahzâb Sûresinin 23’ncü âyetidir:

Zeyd, Osman zamanında Kur’ân’ı ikinci kez yazarken Ahzâb Sûresinin 23’ncü âyetini Huzeyme ibn Sâbit’in yanında bulmuştur (Buhârî, Fedâilu’l-Kur’ân: b. 2, h. 9; İbn Hanbel, Müsned: 5/188; el-Fethu’r-Rabbânî: 18/33-34). Kurtubî’nin de işaret ettiği gibi, demek ki birinci derlemede Berâe Sûresinin sonundan iki âyet, sadece Ebû Huzeyme’nin, ikinci derlemede de Ahzâb Sûresinin 23’ncü âyeti sadece Huzeyme ibn Sâbit’in yanında bulunmuştur.

Fakat biz, Hz. Peygamber’in, kendisinin Kur’ân’ı yazdırdığı ve evinde muhafaza ettiği kanısındayız. Ancak Berâe Sûresi, iniş tarihi bakımından sondan bir önceki sûre olduğu için belki son iki âyeti, Peygamber’in nüshasına yazılmamıştı ve o âyetler, Ebû Huzeyme’nin nüshasında bulunmuştur.

Zeyd’in derlediği bu resmî Devlet Mushafı, Ebubekir’in yanında kalmış, onun vefatıyla Ömer’e intikal etmiş, onun vefatından sonra da kızı Hafsa’nın eline geçmiştir.

B- İkinci derleme:
Hz. Osman’ın halîfeliği sırasında İslâm devletinin sınırları genişlemiş ve çeşitli dilleri konuşan insanlar Müslüman olmuşlardı. Ana dilleri yabancı olan Müslümanların, Kur’ân’ı Arap gibi okumaları elbette çok güçtü. Bunlar içinde de Kur’ân’ı ezberleyenler çoktu ama bunların telaffuzu ile Arabın telaffuzu arasında farkların bulunması doğal idi. Ayrıca Arabistan’ın birbirinden uzak bölgelerinde yaşayan Arap kabîlelerinin lehçe ve şîveleri arasında da –bugün olduğu gibi– büyük farklar vardı. İşte gerek çeşitli Arap kabîlelerinin, gerek yeni Müslüman olmuş yabancıların okumaları arasında beliren farklar, Müslümanlar içinde birbirlerini küfürle suçlamaya kadar varan derin ayrılıklara yol açtı. Özellikle Ermîniyye (Ermenistan) Savaşında baş gösteren bu ayrılıklardan endişe eden komutan Huzeyfe ibn el-Yemân, dönüşte, henüz evine gitmeden Halîfe Osman’ın huzuruna girdi:

– Bu ümmet helâk olmadan önce yetiş de onu kurtar! dedi.

Irak’tan, Şam’dan, Hicaz’dan insanların toplandığı o savaşta askerlerin birbirlerini tekfîr etmelerine neden olan kırâat ayrılıkları gördüğünü anlattı:

– Ben Yahudi ve Hıristiyanların ihtilâfa düştükleri gibi bu ümmetin de Kitaplarında ihtilâfa düşeceklerinden tasalanıyorum! dedi.

Konuyu arkadaşlarıyla görüşen Hz. Osman:

– Benim kanâatime göre insanların bir kırâatte birleşmeleri gerekir. Zira siz, bugün ihtilâfa düşerseniz, sizden sonrakiler daha çok ihtilâfa düşerler, dedi.

Ve Hafsa’dan, tekrar geri verilmek üzere ilk Mushafı aldı. Kur’ân’ı yeniden yazmakla görevlendirdiği Zeyd ibn Sâbit, Abdullah ibn ez-Zübeyr, Sa‘îd ibn el-Âs ve Abdu’r-Rahmân ibn el-Hâris ibn Hişâm’dan oluşan komisyona gönderdi. Komisyonun Kureyşli olan üç üyesine:

– Siz ve Zeyd ibn Sâbit, Kur’ân’dan bir şeyde ihtilâfa düşerseniz onu Kureyş diliyle (lehçesiyle) yazınız. Çünkü Kur’ân, onların diliyle inmiştir, dedi (Buhârî, Menâkıb: b. 4, h. 15; Beyhakî, es-Sunen: 2/4).

Buhârî’nin rivâyetinde komisyon üyelerinin hepsi Ensârlıdır: Übeyy ibn Ka‘b, Mu‘âz ibn Cebel, Zeyd ibn Sâbit ve Zeyd’in babası Sâbit (Buhârî, Fedâilu’l-Kur’ân: b. 7, h. 24).

Yazım işi bittikten sonra, Hz. Osman, Hafsa’dan aldığı Mushafı kendisine iâde etti. Çoğunluğun rivâyetine göre dört, diğer bir rivâylete göre de yedi nüsha yazılan Mushaflardan biri Irak’a, biri Şam’a, biri Mısır’a gönderildi. Dört nüsha yazılmış olması, Kurtubî’nin görüşüdür. el-Fethu’r-Rabbânî yazarına göre Mushaflar: Mekk’eye, Basra’ya, Kûfe’ye, Şam’a, Yemen’e gönderilmiş, biri de Medîne’de bırakılmıştır (el-Fethu’r-Rabbânî: 18/34).

Bu noktaya kadar Kuran’ın derlenmesi ile ilgili İlahiyatçı Prof. Dr. Süleyman ATEŞ’in makalesinden alıntı yaparak cevapladık ki malum çevreler hemen bize reddiyeler sıralamasın. Bu makaledeki kaynaklar özellikle belirtilmiştir; bu kaynakların sağlamlığı İslami çevrelerde malumdur.

Peki, Yahudilik ve Hristiyanlık kutsal kitaplarında ki bu durum İslami çevrelerde nasıl karşılandı? Elbette karşıt görüş geliştirildi. Aslında Musa ve İsa’ya kitap indirildi ve yazdılar, sonrakiler sapıttılar ve uydurdular. Günümüzde Yahudilik için bu sav kısmen kabul edilebilirken Hristiyanlık için kabul edilmesi zordur. Pavlus’u devreden çıkarttığımızı var sayalım. Hadi Eski Ahit’ i de devreden çıkartalım. Hatta Kanonik İncilleri de ayırıp sadece Havari Matta ve Yuhanna İncillerini kabul edelim. İyi de Matta ve Yuhanna İncilleri de sadece söylevlerden oluşuyor ve bizzat İsa’nın söylevleri. O halde bu İncilleri İslami çevrelerin de kabul etmesi lazım. Neden? Bu havariler İsa’dan yaklaşık 15-20 yıl sonra kitapları derlediler. Peki, İslamiyet’ te nasıl ve ne şekilde derlendi? Yöntem aynı. Peygamber öldükten sonra Ebubekir tarafından toparlatıldı. Yani İslam peygamberi yazılı ve dizili bir kitap bırakmadı. Bu husus aklı başında tüm İslam çevrelerinde sabit. Madem Peygamberlerden sonra onları dinleyenlerin sözleri muteber, o halde Matta ve Yuhanna İncilleri’ de aynı mantıkla İslami çevrelerce kabul edilmelidir.

Özet olarak hiçbir peygamber tamamen kitaplaştırılmış bir vahyi insanlığa sunmadı. Kitaplaştıranlar onların öğrencileri ya da havarileri-sahabeleridir. Tüm bu yazıma reddiye geliştirmek isteyen okurlar olursa bu yazımı zırva olarak nitelendirebilirler ve yorum kısmında kaynak göstererek karşıt görüşlerini saygı ve mantık çerçevesinde sunabilirler.

Son soru: “Madem kitapları derleyenler, yazanlar ve oluşturanlar peygamber haricinde onların yanındakiler o halde neden tüm dinler kitap indirilen ve onu insanlığa sunan elçilerden bahsediyor?”

Yazıya Aristoteles’in bir cümlesi ile başlamıştım: “Bütün İnsanlar Doğal Olarak Bilmek İsterler”. O halde Bilin… Ancak doğru ve kesin kaynaklardan öğrenin. Araştırın, sorgulayın ve kesin bilgiye ulaşın. Test edin, ölçün ve değerlendirin.

Bu sitede kutsal kitapların kimler tarafından ne şekilde, kimlerin tesiri ile yazıldığı ile ilgili birçok yazı-makale yayınlandı. Bu yazı sadece bunlara bir ilave. Olaya farklı bir pencereden bakmaya çalıştık. Konu hakkında farklı bilgilere ulaşmak isterseniz, sitede biraz araştırma yapmanız yeterli olacaktır. Sağlıcakla kalın.

Yazan: Demon Product

YALANIN DİĞER YÜZÜ "MEZHEPLER"

Mezhepler… Önce “mezhep” kelimesinin tanımına bakalım: Bir dinin, anlayış ve görüş ayrılıkları dolayısıyla ortaya çıkan, belirli kuralları, kendi içinde tutarlı inanç ve davranış bütünlüğü bulunan büyük kollarından her biri.

Tüm semavi dinlerde istisnasız mezhepler bulunur. Bu mezheplerde, o dine ait temel öğeler çoğunlukla sabit olmakla birlikte pratikler ve yorumlar bakımından farklılıklar bulunur.

Müslümanlıkta halk arasında bilinen 2 ana kol vardır: Şia ve Sünni’ler. Sünnilik içerisinde 4 mezhep vardır, Hanefilik, Hanbelilik, Şafiilik ve Malikilik.

İslamiyet’ te ki yapıyı biraz daha detaylandıracak olursak, mezhepler aslında 2 ana kola ayrılır, bunlar: Fıkhi Mezhepler ve İtikadi Mezhepler. Fıkhi Mezhepler yukarıda bahsettiğimiz 4 mezhebi kapsar. İtikadi Mezhepler ise Ehl-i Sünnet ve Ehl-i Bidat olarak 2 kolda incelenir. Ehl-i Sünnet Mezhepleri Maturidiyye Mezhebi ve Eş’ariye Mezhebi olarak 2 kola ayrılır. Ehl-i Bidat Mezhepleri ise Cebriye, Mutezile, Mürcie, Haricilik, Şia ve Vehhabilik olarak 6 kola ayrılır. Burada bahsedilen her kol ayrı ayrı kendi içlerinde de farklı kollara ayrılırlar.

Hristiyanlarda 4 ana mezhep vardır ki bunlar kendi içlerinde de farklı fraksiyonlar bulundururlar: Ortodoksluk, Katoliklik, Protestanlık.

Yahudilerde de mezhepler bulunur. Bunlar, Ortodoks Yahudilik, Muhafazakâr Yahudilik, Reform Yahudiliği, Yeniden Yapılanmacı Yahudilik ve Reform Yahudiliği. Tabii ki bu mezhepler de alt fraksiyonlar barındırmaktadır.

Buraya kadar hepimizin bildiği, 3 semavi dine ait mezheplerden bahsettik. Biraz sorgulayan ve kafasını kaldıran insanlar (Hangi dine mensup olursa olsun) bu mezhepleri araştırmaya başlar. Mezhebi oluşturan o büyük kümenin duvarına gelindiğinde, yani artık neredeyse mezhep fikrini reddedecek duruma gelindiğinde şu cevaplar ile geldiği noktaya geri döner:

• Bu mezhepler o coğrafyada dini kolaylaştırmak için meydana geldi,
• Sünnetteki farklılıklardan oluştular. Yoksa hepsi Allah resulünün sünneti ve hadisine göre şekillendi.
• Onlar öyle yorumladıkları için o şekilde yapıyor ve inanıyor. Biz farklı yapsak da onlarınki de bizimki de geçerli.
• Bizler Kuran ve Sünnete bakarak yorum geliştiremeyiz. Bunun için İslam Âlimi olmak yani Müçtehidlik şartı vardır. Bizim ilmimiz yetmez.
• Kılavuzun olmazsa dini öğrenemezsin. Bak? Sapmışsın işte…

Mezhepler kısaca bir Ruban sınıfı oluşturabilmenin en temel basamağıdır. Özellikle Müçtehit’ lik denen yapı ki buna İslam Âlimi adı veriliyor, inançlı bir Müslüman için şüphesiz şirk ve şeytan işidir. Allah ayetlerinde devamlı “Şüphesiz apaçık kurandır” diyor. “Anlayasınız diye” diyor. “Düşünüp tutasınız diye öğütler vardır” diyor.

Peki, bizim çakma Tatlısu Müslümanları ne yapıyor? Yok, bilmem ne hoca efendi, şöyle hoca efendi böyle hoca efendi diye kendilerini yırtıyorlar. Bilmiyorlar ki inandıkları dinin kitabına göre şirk ve bidat içerisindeler. Şu soruların cevabını versinler:

• “İslam peygamberinin ve 4 halifenin mezhebi ne idi?”
• “ Sahabelerin mezhebi neydi?”
• “İslam peygamberi, 4 halife ve sahabe ile aynı dini ritüel ve inançları mı sergiliyorsunuz?”
• “Emevilerin ve Abbasilerin mezhebi neydi? Peki, Ebu Hanife’ ye kimler zulüm etti? Onların mezhebi neydi?”
• “İran ve Arabistan neden Ehl-i Bidat mezhebinden? Arabistan Kuranı kendi dilinde anlayarak okumuyor mu? Bizden daha mı az iyi biliyor ve yorumluyorlar Kuranı?”
• “Hoplayıp zıplayarak sözde zikir yapan Death Metalcilerin mezhebi ne?”
• “Kendini Müslüman gören, Ali’yi kendilerine önder yapan ve sazlı sözlü ibadet ettiğini sanan ışık insanlarının mezhebi ne?”

Bu sorulara cevap veremeyeceksiniz. Kalbiniz sözde cevap verecek ve hepsine evet diyerek bir mantığa oturtmaya çalışacak, aynı zamanda bu cevaplarınızı kin ve küfür ile birleştirerek adeta kusacaksınız. Kalbiniz “Evet” dese de sizin beyniniz aslında “Hayır” diyecek ve siz bu Hayır’ı şeytana-vesveseye bağlayarak mutlu ve inançlı hayatınıza devam edeceksiniz. Aslında o ses mantığınızdı, ne şeytan ne de vesvese. Beyniniz size ne zaman bir şeylerin yanlış olduğunu söylese hemen “Tövbeeeeee” deyip beyninizdeki sözde “vesveseden” Allaha sığınıyorsunuz. Bu noktada sevgili Din Âlimleri-Müçtehitler devreye girecek ve size diyecekler ki: “Sizin niyetiniz ve yolunuz inançlı ve gerçek olsun. Şüphesiz Allah görünmeyeni görür, duyulmayanı duyar…” İşte bu noktada inandığınız dinden çıktınız haberiniz yok maalesef. Allah indirdiği kitapta her şeyi “eksiksiz” anlatmış. Siz ne cüretle Allah’ın Resulü vasıtası ile size indirdiği ve açıkladığı kitabı yetersiz görürsünüz a Tatlısu Müslümanları?... Sizin niyetinizi ve yolunuzu soran veya isteyen yok inandığınız kitapta. Kendinizi kandırıyorsunuz.

Kusura bakmayın ama 12 imam, bilmem kaç hoca, bilmem ne tarikatı, hakikat kapısı, tasavvuf ehli, İslam âlimi, çağa düşen ışık, müjdelenen kişi, hoca efendi hazretleri, bilmem ne efendi, sır sahibi vs. vs. makamları ve düzenleri sizin beyinciğiniz üretiyor. Gerçekten kaçmanın basit bir yöntemi o kadar.

Bu yazıdaki amaç İslam içi çelişkileri ortaya dökmek değil. Zaten bu dinin, hatta semavi dinlerinin hepsi bir çelişki yumağı. Tuttuğunuz yer elinizde kalıyor. Neden? Çünkü bu dinlerin hepsi Ortadoğu din geleneğinden evrilen inançlar dizgesi. Önce nereden geldiği henüz net olarak bilinmeyen, Sami olmayan bir medeniyet olan Sümerler, oradan Babiller, oradan İsrail oğulları, Akadlar, mısırlılar derken her şey ortada. Sümerler ile başlayan Ortadoğu din geleneğinin geldiği son nokta. Çelişkiler yumağı.

İşte mezheplerin çıkışı da bu noktada başlıyor. Dinlerin kendisi akıl dışı, çelişkili ve kopuk olduğu için insanlar kendi akılları ile izah geliştirmeye çalışıyor ve neticede mezhepler oluşuyor.

Bu mezhepler sözde birbirlerine karşı “ortak bileşenlerden dolayı saygılıyız” mesajı vermeye çalışsalar da aklı biraz çalışan herkes bilir ki bu mezhepler birbirleri ile sıkıntılıdır. İslam’ın ilk dönemlerinde tüm İslam idarecilerinin cinayet ile öldükleri, hatta cinayeti işleyenlerin de Müslüman oldukları tarihsel bilgiler ile sabittir ki bu tarihsel bilgileri “Yahudi ve Hristiyanlar” yazmadı değerli Tatlısu Müslümanı kardeşim. Daha da ileri gidersek Arif TEKİN İslam Peygamberi Muhammed’in ölümünü bile cinayete bağlar ki çok ciddi -ÇÜRÜTÜLEMEYEN- deliller ile kitabında açıklar bu olayı.

Bu mezhep mevzusuna “Vahşi” Tatlısu Müslümanları Konca KURİŞ’i hunharca ve canavarca katletmişlerdir. Çünkü bu şeytani ruhban sınıfının radikal söze tahammülü yoktur. Farklı sesler yok edilmelidir.

Mezheplerin çıkış sebebi, o coğrafyadaki insanların farklı yaklaşım ve taleplerini karşılama konusunda sahabelerin veya mezhep kurucularının kuran ve sünnet ışığında kolaylık oluşturması değildir. Herkes kendi kolayına gelen bir formata kılıf uydurmuştur o kadar. Mesela bir mezhepte vücuttan çıkan kan abdesti bozarken başka bir mezhepte bozmaz. Bunun kolaylığı neymiş? Eğer su yok ise kan ile abdestin bozulmayacağı bir mezhebe tabi olursunuz. Böylece her kan aktığında su aramanıza gerek kalmaz. Peki, daha önce teyemmüm diye bir şey duydunuz mu?

İnancınızı sorgulamıyorum. İsterseniz balkondaki saksıya, sokaktaki kediye tapın. Ama inandığınız dini ve sistemi iyi öğrenin. Kaynağından öğrenin. Bu konuda lidere veya öğretmene ihtiyaç yok. Kitap ortada duruyor. Kedide öyle saksı da öyle. Neye inanıyorsanız ortada duruyor. Okuyun, bakın ve ona göre inanç dünyanızı şekillendirin.

Mezhepler kan, ölüm ve gözyaşından başka bir şey getirmemiştir. Dinlerin gerçekliği tartışılırken asıl sorun hep gözden kaçırılıyor. İnsanları dinlere bağlayan asli unsur o dinin dinamikleri değil. Dinsel dinamiklerden ziyade asıl sorun mezhepler. Adeta tutkal gibi insanların bilişsel ve duyuşsal merkezlerini paralize ederek her şeye bir kılıf uydurulmasını sağlıyor. Zaten mezheplerinde yaratılma amacı budur.

Maraş katliamını hangi düşünce yaptı? Çorum? Madımak? Başbağlar? Malatya? Sakın buradan hareketle “Kusurlu olan insanlar, mezheplerin veya dinlerin suçu yok” diye bir savunma geliştirmeye çalışmayın sevgili Tatlısu Müslümanları.

Sünnilik, Alevilik, Caferilik, Malikilik, Şiilik, Vahabilik ve daha adını sayamadığım birçok mezhep ve kol. Bunların hepsi dinleri akla ve mantığa oturtmak için “çok sağlam” uydurulmuş fantastik hikâyelerden başka bir şey değil.

Evet, Alevi okurlar bana kızacak ama objektif bakıldığında sizin de diğerlerinden farkınız yok. İnsani değerlere daha yatkın olmanız sizin de Ortadoğu din geleneğinden etkilenmiş fantastik inanç ürünü olduğunuz ve sınıflandırmanın bir ayağı olduğunuz gerçeğini değiştirmiyor.

Mezhepler koca birer yalandır ve inandığınız dinin kitabına ve sünnetine ya da ehl-i beyitine göre artık her neyse göre şüphesiz şirk ve bidattır. Bunun tersini iddia eden de (Hacı, dede, hoca, müçtehit vb.) İslamiyet’e göre şirk ehlidir. Madem Müslümansınız, Müslümanlık tekdir ve birdir. Mezhep diye bir şey yoktur. Tüm semavi dinler de Sümer kökenli Ortadoğu din ailesinden geldiğine göre….. Anladınız siz onu. Sağlıcakla kalın.

Yazan: Demon Product

TÜRK TİPİ İSLAMİYET

TÜRK TİPİ İSLAMİYET

İster dini sorgulayın ister sorgulamayın. Bazı okurlarımız, Ateist, Deist, Agnostik, Pandeist vb. sistemleri savunan kişiler olduğu gibi, bazıları da dini sorgulayan ve dinden sıyrılma aşamasında olan kişilerden oluşuyor. Kimileri aydınlanmanın enginliğini yaşıyor, kimileri de aslında “düşlediği” İslam’a dayanak arayarak bir sebep bulma peşindeler. Bu sebep öyle bir sebep olmalı ki tekrar İslamiyet ile aydınlansınlar. Maalesef bulamıyorlar ve bu paradoks devam edip gidiyor. Çünkü yaşadıkları din ile, kitaplarda yazan ve pratikleri çağlar öncesinden belirlenmiş olan ibadet, ritüel ve standartlar birbiri ile bağdaşmıyor. Tüm bunlardan farklı olarak hiç hesaba katmadığımız bir okur kitlesi de var ki bu kişiler dinlerine sıkı sıkıya bağlı olup “Bu ateyizler, deistikler ne iş yapar, ne düşünür?” sorularına cevap bulabilmek için yazıları takip eder, imkân bulduklarında şahsımıza ve çevremize ettikleri küfürler ile psikolojik mastürbasyon yapma yolunu seçerler. Açıkçası seviyeli, saygıya dayalı tartışmalar ve eleştiriler doğruya giden yolda en önemli yapı taşlarıdır. Ancak, “zaten benim söylediğim ve düşündüğüm doğru olduğuna göre….” diye başlayan sorulardan, cevaplardan ve açıklamalardan ne yazık ki hiçbir sonuç çıkmayacağı gibi bunun devamında gelen olumsuz pekiştirme ve sözler tüm ortamı amacından çıkartabiliyor. Hatta her söylediklerine sağlam bir cevap verildiğinde şu benzetmeler ve ithamlar ile karşı karşıya kalırsınız:

“Aslında siz var ya beyniniz yıkanmış... Gâvur gibi yaşaya yaşaya gâvur olmuşsunuz… Yahudi-Mason tohumu… Siyonist uşağı… Amerikan özentisi… Allahsız kitapsızlar… Ahlaksız it soyları… Türk müsünüz lan siz… Soyunuza yunan karışmış… Deccal uşağı… vb. vb.”

Peki, ne oluyor da ülkemizde birçok insan ya sorgulama periyoduna giriyor, ya da dinlerden sıyrılıyor? Sadece normal sokaktaki vatandaşta değil, özellikle muhafazakâr kanattaki gençler arasında da deizme yönelik inanılmaz bir kayma var. Haber Türk kanalında yorumcu ve yazar Nihal Bengisu KARACA’ nın, ilgili kanalın web sitesinde 06.08.2017 tarihli yazısını sonuna kadar iyice okuyun. Bu husustan kısaca bahsetmiş.

Aslında cevap çok açık. Sorun, kimi çevrelerce “Tatlısu Müslümanlığı” olarak adlandırdığı bir kavram. Bu kavramın ana adı “TÜRK TİPİ İSLAMİYET”. Peki, nedir bu Türk tipi İslamiyet? Dinini savunan okurlar hemen bu noktada büyük harfler ile itirazlarını sıralayarak üst perdeden atağa geçecekler.

Öncelikle az da olsa toplumumuzun ve coğrafyamızın İslamiyet anlatışından ve tarihinden bahsetmek gerekiyor. Türk toplumunun asıl dini Tengricilik idi. Gök Tanrı’ya tapılan bu tek tanrılı dinde de doğaüstü varlıklar güç sahibiydi. Bu dinde çeşitli dini ritüel ve ibadet modelleri vardı ki hala toplumumuzda İslamiyet adı altında bu izleri görebilmekteyiz. Örneğin ağaca çaput bağlama, yatır kültürü ve ölünün arkasından yapılan haftası, kırkı, elliklisi ve yılı gibi pagan ritüelleri ile mevlitler. Toplumumuzun bu ilk dinini şekillendiren ana faktör vicdan ve eşitlik ilkesi idi.

Ülkemiz toplumu dünyada nadir toplumlardan. Çünkü hayatı boyunca inandığı dinin kitabını bir kez bile okumamış. Bilmiyor. Hocası bunun uygun olmayacağını söylemişte ondan. Eğer okursa şaşabilir ve yoldan çıkabilir. İlmi yetmez. Mutlaka hocadan öğrenmeli. Yoksa şeytan zihnine karışır ve kişiyi saptırır. Ne kadar komik değil mi? İnsanlarımız hatim indirme adı altında arapça kelimeler mırıldanıyor. Gece yolda ıssız yerde yürürken veya yatağında korktuğunda nas ve felak surelerini okuyor. Yatarken 3 İhlas ve 1 fatihayı eksik etmiyoruz. Peki ya anlamları? Ne söylediğimizin ve ne mırıldandığımızın bile farkında değiliz. Bu hususu dile getirdiğinizde ilk olarak yakın çevreniz size müdahale eder. Müdahale sistemi kusursuzdur: “aman tövbe deeee”. Eğer görüşlerinizde ısrarcı iseniz karşılaşacağınız durum şudur: “Cinlenmiş efsunlanmış buuuuuu, hemen X hocaya götürelim de okusun. Eyvahlar olsun Alllaahhhhh”. Cinci hocaya gidilir. Mümkünse içteki cin çıkartılsın diye dualar okunur. Muskalar, zemzemler… Tabii ki bunlarda bilinmedik bir dilde. Daha da ısrar ederseniz sorgulamada o zaman hastalığınıza teşhis konulur: “Gâvurlar beynini yıkamış zaaaaar. “

Kimse kimsenin beynini yıkamadı. Asıl beyni yıkanmış olan maalesef toplumumuz. Hiç kitabını anlayarak okumadığı bir dine inanılıyor. Çocuklar kuran kurslarına gönderiliyor ancak ne öğrendiklerini kendileri dahi bilmiyorlar. Sadece kendilerini cennete götüreceğine inandıkları bir takım fantastik yabancı kelimeler dizisini öğreniyorlar. Anlamlarını ve içeriklerini bilmeden… Sadece hoca dedi diye inanılıyor dine. Hoca ne öğrettiyse o. Gerisi yok. Hocaya da artık kim ne öğrettiyse sorgulayan yok.

Özellikle bu cinci efsuncu hocalara giden kitleyi bir bilseniz akıl tutulmasını asıl siz yaşarsınız. Her kültür ve bilgi seviyesinden insanlar, sanatçılar, futbolcular, akademisyenler, öğretmenler vs. vs. Siz zannediyor musunuz ki sadece mahalledeki Ayşe teyze ile Gülşen abla gidiyor onlara?

En basit örneği, ülkesine ve insanlarına ihanet eden, Pennsylvania’ da yaşayan ağlak soytarı imamın peşinde giden ve vakti zamanında ona tüm kapıları açıp her türlü imkânı sunan primatlar… Adamların cinsel dünyasını ve evliliğini bile bu ağlak imamlar tayin ediyor daha söyleyecek bir şey yok.

Uzun yazıları okumayan bir toplumuz ki bu hususu önceki yazılarımdan fazlası ile tecrübe ettim. Bu nedenle kısa tutarak Türk Tipi İslamiyet’i maddeler ile anlatacağım:

• Türk Tengricilerde olduğu gibi haftası, kırkı, elli ikisi ve yılı anılır.
• Türk Tengricilerde olduğu gibi yatır kültürü vardır.
• Türk Tengricilerde olduğu gibi çaput kültürü vardır.
• Türk Tengricilerde olduğu gibi korunma için ahşaba vurulur ve kulak çekilir.
• Mevlit okunur ki İslamiyet te yeri yoktur. İbadete içtihat katıldığından da günahtır.
• Ramazanda oruç aksatılırsa 61 gün tutulacak safsatası yoktur. Bu konuda kuranda ayet yoktur. Mevcut hadiste ilginç bir şekilde ramazanda oruçlu iken karısı ile cinsel ilişkiye giren kişiye atfen verilmiştir ve 61 güne daha birçok alternatifte vardır bu hadiste. Yani suç oruçlu iken karısını “zıhar” eden kişinin, zıhar etmesine rağmen eşiyle cinsel ilişki yaşamasıdır.
• Türbanın altına tayt giyilir (Evet geyik ama doğru bir geyik)
• Mezarlar süslenir ve ziyaret edilir.
• Muskalar vardır.
• Kuran kesinlikle anlamı bilinerek okunmaz yoksa okuyan sapkın olur.
• Cumaya 3 kere gidilmez ise dinden çıkılır. Kesinlikle zırva ve uydurmadır.
• Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır.
• Fantastik ürün satan hocalar vardır.
• Araplarda dövme olmasına rağmen :) bize dövme yaptırmanın günah olduğu söylenir. Böyle bir ayet ve sahih hadis olmamasına rağmen.
• Her türlü haltı yer ancak “tövbe istiğfar ettim” diyerek yırtacağını sanır.
• Din ile siyaseti aynı kefeye koyar, din ile aldatır ve yönetir.
• Atatürk’ün aslında Müslüman olduğunu savunur. Hatta ölmeden önce azraile “aleyküm selam” dediğine dair tarihi kaynak bulmak için bir yerini yırtar.
• En doğru islamiyetin ülkemizde olduğunu savunur. Araplar sapkın ve cahildir. Ancak ironik bir biçimde okudukları dinin kitabını sadece onlar anlayarak okur ve pratiklerini hayata geçirir.
• IŞID ya da DAEŞ her ne halt ise o örgütün Yahudi-İngiliz sermayeli Amerikan mahsulü olduğunu savunur. Aslında onların Kuran ve Sünnet emirlerini uygulamadıklarını iddia ederek inandıkları dinden çıktıklarını bilmezler. Tam aksine okusalar o örgütün aynen Kuran ve Sünnet uyguladığı açıktır.
• Vicdanlarına yediremedikleri durumlarda Allaha havale ederler.
• Azıcık dini bilgi edindiklerinde yalan yanlış arapça kelimeleri araya katarak sosyal statü elde etmeye çalışırlar.
• Evde karılarını ve kızlarını kapatırlar ancak dışarıdaki bayanlara tacizde geri kalmazlar.
• Ağızlarına alkol sürmezler ancak yurt dışında allah olmadığından şişenin dibine vururlar.
• Türkiye de ahlak timsali kesilip farklı bölge veya ülkelerde genelev araştırmasına girişirler.
• Çocukları istismar aracı olarak kullanmak için yatılı kuran kursu ve yurt kurup işletirler.
• Sokaklarda ve sosyal medyada Türklük ve Din adına ahkâm kesip mini eteği veya dekoltesi var diye tahrik olup tecavüz ederler.
• 6-12 yaş grubu tüm çocuklar kuran kursuna gönderilir ancak amaç kuran öğrenmelerinden çok Türk tipi İslamiyet’i öğrenmeleridir.
• Vicdanı rahatsız eden bir ayet söylendiğinde: “o öyle değil, yanlış kavramışsın, kimden öğrendiysen yanlış öğrenmişsin, o hoca yalan söylemiş, aslında orada anlatılmak istene şu” gibi kıvırmalar geliştirilir. Bilinmez ki bu savunmalar o kişiyi inandığı dinden çıkartır. Sebebi yine inandığı dinin kitabında yazdığı üzere “o apaçık bir Kurandır.”
• Azrail diye bir ölüm meleğine inanır ama ne Kuranda ne de hadislerde Azrail ismi geçmez ve bunu bilmez. Kurana göre Azrail diye bir melek yoktur. Hatta ölüm meleği demek bile kurana göre yanlıştır çünkü Kuran da –eğer okursanız- “ölüm meleklerinden de” bahsedilir. Yani çoğuldurlar.
• Âdem’in eşinin adını Havva zanneder ama ne Kuranda böyle bir kişiden bahsedilmez. Havva ismi yoktur. Havva adı ile ilgili 2-3 hadis vardır ki sahih olup olmadıkları şüphelidir. İsrailliyattan geçtiği konusunda tüm islam uleması ortak fikirdedir.
• Camii ler süslenip püslenirler. İçlerine renkli cam ve vitraylar konur. Ancak bu mimarinin kökeninin Ayasofya, yani Ortodoks kilise mimarisi olduğunu bilmezler. Tüm Türk-İslam coğrafyası camileri resmen ve alenen kopyalanmış Ortodoks kiliseleridir.
• İslamiyette “Minare” diye bir yapı yoktur. Emeviler döneminde uydurulmuş, ancak Türkler geliştirmiştir.
• Kızını “fahişe olmasın diye” okumaktan men eder, ama karısı veya kızı hastalandığında tırım tırım kadın doktor arar.
• Eğer zengin ise oğlunu ve kızını yurt dışında okullarda okutur, ancak millete “İmam hatipler kapatılıyorrrr Hüloğğğğ dinsizler geliyorrrrr” diye akıl verir.
• Kuranda alenen Hristiyan ve Yahudileri dost edinmeyin demesine rağmen onları dost edinmekle kalmaz, kız alıp verir. Onlarla iş yapmayın kuralını yok sayıp, ticaret sünnettir diye onlarla FAİZLİ iş yaparlar.
• Açık saçık karılara erkeklere bakmak günahtır diye sokaklarda dolanıp ahkam keserler, ancak “cıbıldakların yarıştığı” Survivor izlemekten geri kalmazlar. (Ratingler ortada).
• Bir ton tarikat ve hoca vardır, ama hepsi birbirini din dışı olmakla suçlar. Millet kimin peşine takılacağını şaşırmıştır.
• Zikir yapacağız diye Death Metal müzik dinleyip kafa sallayan tipler veya Dubstep müzik eşliğinde zıplayan tipler gibi sağa sola atlarlar. Trans hale geçip hocalarına kendilerini badeletirler. Kendilerini badeletmeleri yetmezmiş gibi karılarını, kızlarını ve oğullarını da badeletirler.
• Din ve Bilim’in aslında örtüştüğünü iddia ederler, Kuranda her şeyin yazdığını söylerler, aksi ispatlanınca “Hala inkar mı ediyorsun bu kadar kanıta rağmen” deyip kaçışa geçerler.
• Kuranda yazan bazı bilimsel hususların ilk kez Allah kelamı olduğunu savunurlar. Ancak o bilgilerin, hatta fazlasının, daha önce Antik Yunan’da ve Sümerlerde zaten bilindiğini göz ardı ya da inkâr ederler.

Bunları çoğaltmak o kadar mümkün ki. Sadece sokağa çıkın ve etrafınıza bakın ama GERÇEKTEN BAKIN.

Peki, neden Türk Tipi İslamiyet? Çünkü site başyazarı ve yöneticisi A. KARA dostumun da belirttiği gibi toplumumuzda vicdanlı ve iyiliksever bir çoğunluk var. Bu çoğunluk İslamiyet te ve Kuran’da yer alan vicdan ve akıl dışı ibadet, ritüel ve söylevleri “aslında öyle yazmıyor” diye inkar ediyorlar. Matrix filmindeki kırmızı-mavi hap ikileminin bir benzerini yaşıyorlar. Gerçeğin farkındalar ama ya inkar ediyorlar ya da “aslın orada anlatılmak istenen şu…” diye bir savunma geliştiriyorlar. Kişisel olarak İlhan ARSEL kitaplarından seçtiğim birkaç ayeti arkadaş çevremde İncil’den ve Tevrat’tan alınma diye söyleyip okuduğumda aldığım tepkiler öylesine ilginçti ki… Sadece bir kaçını sizlerle paylaşmak istiyorum. Bu ayetleri söylediğimde aldığım tepkilerden bazıları:

• Nasıl saptırmışlar Allah kelamını, hiç Allah öyle der mi?
• Bu sebeple Kuran geldi. Bak, Tevrat ve İncil nasıl sapkın.
• Bak işte Tevrat ve İncil’de kadın hakları yok ve köleler var.
• Savaşlarda kadınlar nasıl köle olarak alınıp cinsel tema yapıyorlar. Vay kefereler. (cariye kelimesini “kadın köle” kelimesi ile değiştirip aktarmıştım)
• İşte İslamiyet bu yüzden daha iyi, bu sebeple barış dini.
• Hiç öyle şey mi olur nasıl da uydurmuş papazlar.
• Ulan bizim kitabımız şefkati ve iyiliği emrediyor, adamların kitabına bak ne diyor. Yuh be nasıl da uydurmuşlar. Bir de buna mı inanıyorlar!

Siz de bu tip bir sosyal deney yapabilirsiniz. Ama şimdiden uyarayım, eğer inançlı iseniz ve Kuranın tamamını okuduysanız alacağınız cevaplar sizde travma yapabilir.

Yazı içerisinde özellikle ayet ve hadis kaynağından bahsetmedim. Sonra bizi, insanları “cımbızla seçip ayıkladığımız hadis ve ayetler” ile kandırmakla suçluyorlar. Kuranın tamamını “ANLAYARAK VE OBJEKTİF” bir şekilde okuyun. Bakın bakalım kimler sallıyor, kimler işkembe-i kübradan atıyor. Karar okuyucuların. Maalesef ülkemizde din diye bir yalan yaşanıyor. Hatta inançlı yaşamak isteyenler bile inandıkları dinin kitabını okumaktan imtina ederek bir cennet beklentisi içine giriyor.

Bob Dylan’dan bir alıntı yaparak yazımı bitirmek istiyorum:

Asla bir salakla tartışmayın. Çünkü dışarıdan bakanlar, hanginizin salak olduğunu anlayamayabilir...

Sağlıcakla kalın.

Yazan: Demon Product