KUR-AN KADIN DÖVMEYİ MEŞRU KILAR

Kur'an erkeğe , kadını dövmeyi meşru kılar mı , bunu onaylar mı ? Bu çok sık tartışılan konuların başında gelir. Bu tartışmaya sebep olan ayet , Nisa suresinin 34. ayetidir. Bakalım ayet ne diyor ;

الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاء بِمَا فَضَّلَ اللّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَبِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللّهُ وَاللاَّتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلاَ تَبْغُواْ عَلَيْهِنَّ سَبِيلاً إِنَّ اللّهَ كَانَ عَلِيًّا كَبِيرًا 

Er ricâlu kavvâmûne alân nisâi bi mâ faddalallâhu ba’dahum alâ ba’dın ve bi mâ enfekû min emvâlihim. Fes sâlihâtu kânitâtun hâfizâtun lil gaybi bi mâ hafizallâh . Vellâtî tehâfûne nuşûzehunne fe ızûhunne vahcurûhunn (vahcurûhunne) fîl medâcıı vadrıbûhunne, fe in ata’nekum fe lâ tebgû aleyhinne sebîlâ(sebîlen). İnnallâhe kâne aliyyen kebîrâ.

Ayeti kelime kelime incelediğimizde de şöyle bir analiz çıkar karşımıza ;

1. er ricâlu : erkekler

2. kavvâmûne : kâim olanlar, idareciler, koruyup gözetenler

3. alâ en nisâi : kadınlar üzerinde

4. bi mâ : sebebiyle, dolayısıyla

5. faddala : üstün kıldı

6. allâhu : Allah

7. ba'da-hum : onların bir kısmı, bazıları

8. alâ ba'dın : bir kısmına, bazılarına, diğerlerine

9. ve bi mâ : ve sebebiyle, dolayısıyla

10. enfekû : verdiler, harcadılar

11. min emvâli-him : mallarından, kendi mallarından

12. fe es sâlihâtu : bu sebeble, bu bakımdan salih kadınlar, nefsini tezkiye eden kadınlar

13. kânitâtun : kanitindir, saygılı ve itaatkârdır

14. hâfizâtun : muhafaza edendir, koruyucudur

15. li el gaybi : gaybda, olmadığı zaman, yokken

16. bi mâ : sebebiyle, dolayısıyla

17. hafiza : korudu

18. allâhu : Allah

19. ve ellâtî : ve onlar (kadınlar)

20. tehâfûne : korkarsınız

21. nuşûze-hunne : onların itaatsizliklerinden, baş kaldırmalarından

22. fe ızû-hunne : ... ise onlara öğüt verin, nasihat edin

23. ve uhcurû-hunne : ve onlardan ayrılın, yaklaşmayın, yalnız bırakın

24. fî el medâciı : yataklarında

25. vadrıbû-hunne : ve onlara vurun

26. fe : bundan sonra, artık

27. in ata'ne-kum : eğer size itaat ederlerse

28. fe : bundan sonra, artık

29. lâ tebgû : aramayın

30. aleyhinne : onlara, onların üzerine (aleyhine)

31. sebîlen : bir yol

32. inne allâhe : muhakkak ki Allah

33. kâne : oldu, idi, ...dır

34. aliyyen : âli, yüce

35. kebîran : büyük

Dilimize en yakın meali ise şu şekildedir:

Erkekler, kadınların koruyup kollayıcılarıdırlar. Çünkü Allah, insanların kimini kiminden üstün kılmıştır. Bir de erkekler kendi mallarından harcamakta (ve ailenin geçimini sağlamakta)dırlar. İyi kadınlar, itaatkârdırlar. Allah’ın (kendilerini) koruması sayesinde onlar da “gayb”ı korurlar. (Evlilik yükümlülüklerini reddederek) başkaldırdıklarını gördüğünüz kadınlara öğüt verin, onları yataklarında yalnız bırakın. (Bunlar fayda vermezse,) onları dövün. Eğer itaat ederlerse, artık onların aleyhine başka bir yol aramayın. Şüphesiz Allah, çok yücedir, çok büyüktür.

Şimdi bu ayette vadribuhunne olarak geçen kısmın dövmek değilde , çıkarmak , uzaklaştırmak anlamı taşıdığını iddia eden ciddi bir kesim var , durumun onların iddia ettiği gibi olmadığını , ayetin gerçekten kadınları dövmeyi meşru kıldığını anlatacağım bu yazıda.

Öncelikle ayeti daha detaylı analiz etmeden önce , bu konuyla ilgili kilit rol oynayacak ve bu yazıda temel taşı olacak bir kavramı açıklamamız gerek .. Harfi Cer'ler ...

Harfi cer , dahil olduğu kelimin sonunu cer yapan harftir, bir ismin önüne gelerek sonunu kesra yaparlar. Harfi cerre kısaca “car”, sonu kesra olan isme de “mecrur” denir.

Bu harfler, bağlı oldukları fiil ya da fiil mânâsında olan kelimelerin mânâlarını, mecrura taşıdıklarından dolayı “izâfet harfleri” olarak da isimlendirilirler. Harfi cerlerde genel olarak izâfet bulunur. Cer etmek ise mutlaktır çünkü bu dilin bir kuraldır.

İstiare dediğimiz söz sanatı yani eğretileme Arapça da vazgeçilmez bi özelliktir bu hem içeriği zenginleştirir hemde anlatımı güçlendirir..

Ne yazık ki bu durum sürekli yanlış anlaşılmalara ve istismara maruz kalmıştır.. Örneğin ; ekseriyetle tartışılan konulardan biri olan Nisa suresi 34. ayette ki DRB fiilinin hangi anlamda kullanıldığı ile ilgili bi mutabakata varılmamıştır..

Darabe / ضرب fiilinin asıl mânası "vurmak"tır. Ancak "vurmak" mânasına gelen bir diğer kelime olan taraka / طرق fiilinden de anlam açısından üstündür. Çünkü طرق fiili çekiçle vurmak, kapıyı çalmak gibi fiillere karşılık iken, ضرب fiili konuşma sırasında yapılan vurguyu da ifade edebilir.

Bu ضرب fiili vurgulamak mânasında kullanılırsa "darb-ı mesel" (misal vurgusu) olur. Darb-ı mesel genellikle ضرب fiilinden sonra gelen مسل (misal) kelimesi ile yapılır. Ancak مسل kelimesi kullanmak yerine bir misal vermiş olmak da yeterlidir. Genelde "misal verdi, örnek verdi, benzetme yaptı, ortaya attı" gibi ifadeler ile tercüme edilir. Ayrıca meseleye vurgu mânasına geldiğinden atasözlerine de darb-ı mesel denir. Ayrıca ضرب fiili فى ('de.. mânasını veren harfi cer) ve mecrur mekân ismi ile kullanılırsa (Örneğin ضرب فى العرض / darabe fil ard, yeryüzünde vurdu dolaştı, sefere çıktı, yürüdü, gezdi) ayağını yere vurmak istiaresinden "dolaştı, sefere çıktı, yürüdü, gezdi" gibi mânalara gelebilir. Çünkü Araplara göre yürümek ayağını yere vurmaktır. Mesela طرق fiilinden türetilen طرقة / tarikât, vurulan yol, ifadesinden bunu anlamak mümkündür. (Ancak her fî cerri kullanıldığında "dolaşmak, sefere çıkmak, yürümek, gezmek" mânasına gelmeyebilir. Gayri istiari "bir şeyin içinde/bir şey sırasında/bir şey konusunda vurmak" anlamında da kullanılabilir.)

Aynı şekilde, eğer ضرب fiili عن ('den.. mânasını veren harfi cer) ile kullanılırsa, yine ayağını vurmak istiaresinden " 'den uzaklaştı" olarak anlaşılır. Ancak her ne kadar ayak vurmak ile ilgili olsa da, istiare yoluyla terk etmek, vazgeçmek ve kuşların göç etmesi gibi olayları ifade etmek için de kullanılmıştır.

Eğer ضرب fiili بين (ara|sı mânasına gelen zarf) ile kullanılırsa "araya vurdu" ifadesi "ayırdı, arasını bozdu" olarak anlaşılır. Örneğin sözlüklerde şu geçer; ضرب الدحر بيننا / darabe eddehri beyne nâ, zaman/kader aramıza vurdu zaman/kader bizi ayırdı.

Darabe fî ضرب في "...'de sefere çıktı, dolaştı, gezdi"

Darebe 'an " 'den uzaklaştı (vazgeçti/terk etti)"

Darebe beyne "arasına vurdu (ayırdı, arasını bozdu)" mânalarına gelir.

Harfi cersiz ve zarf kullanmadan da ضرب fiilinin bu mânalara gelebileceğini iddia etmek yanlıştır. Çünkü;

1- Belagat hatasına neden olur. Örneğin "'den vazgeçmek" ifadesindeki 'den ve dolayısıyla vazgeçmek anlamı عن harfi cerindedir.

2- Ayrıca darb-ı mesel için harfi cer gerekmez. Darb-ı mesel örneği vererek harfi cer gerekmediğini iddia edenlerin tek amacı yanıltmacadır, dikkat edin.

3- Bunun dışında, sadece harfi cer gerekmediğini iddia etmek de tek başına darabe fiiline darabe fî, darabe 'an ve darabe beyne mânalarını vermeye yetmez. Örneğin "Onları dolaştırdı/sefere çıkarttı/gezdirdi" mânasını vermek için, harfi cer dışında; - Mekân ismi (örneğin yol, yeryüzü vb.)

- Ettirgen fiil [Ettirgen fiil, müteaddi iken müteaddi yapma şu üç halde mümkündür;

-Fiilin aynel harfi şeddelenirse (darebe - darrebe)

-Fiil ifâl babına nakledilirse (darebe-idrib) -Ve bazı fiillerde fiilin mef'ulü harfi cer alırsa da gerekir.

Aynı şekilde ضرب بين ifadesinin "ayırdı" mânası da, beyne zarfını varsayarak elde edilemez. Çünkü;

- Beyne بين harfi cerinin muhattabı kendisine yapışan zamirdir. Yani " darabe beyne-nâ: Bizim aramıza vurdu/Bizi birbirimizden ayırdı" ya da "darabe beyne-hunne: onların arasına vurdu/Onları birbirinden ayırdı" mânası verir.

Bu kurallar ışığında ضرب fiiline çıkarmak mânasını vermeye çalışmak, fasih Arapça kurallarını bilerek görmezden gelmektir..

Peki tam olarak nedir bu harfi cerler ;

Daha öncede belirttiğim gibi yanlız başına anlam ifade etmeyen, ancak isme dahil olduklarında manaya katkıda bulununan bazı kelimelerdir..

Manaları şu şekilde ;

1. Bâ (اَلْبَاءُ) “ile” mânâsındadır. İlsâk (bağlamak, bitiştirmek) içindir.

2. Min (مِنْ) “den-dan” mânâsındadır. İbtida (başlangıç) içindir.

3. İlâ (إِلَى) “e-a” mânâsındadır. İntiha (bitiş) içindir.

4. An (عَنْ) “den-dan” mânâsındadır. Mücaveze (uzaklaşma) içindir.

5. Alâ (عَلَى) “üzerinde-üzerine” mânâsındadır. İstila içindir.

6. Lâm (لِ) “için” mânâsındadır. İstikak (hak etme) ve mülkiyet (sâhib olma) içindir.

7. Fî (فِي) içinde, de-da mânâsındadır. Zarfiyet içindir.

8. Kâf (اَلْكَافُ) “gibi” mânâsındadır. Teşbih (benzetme) içindir.

9. Hattâ (حَتَّى) “…e kadar” mânâsındadır. Gaye (sona eriş, bitiş) içindir.

10. Rubbe (رُبَّ) “nice, bazı” mânâsındadır. Taklîl ve teksîr (azlık ve çokluk) içindir.

11. Vâvul-kasem (وَاوُ الْقَسَمِ) “yemin” mânâsındadır. Yemin içindir.

12. Tâul-kasem (تَاءُ الْقَسَمِ) “yemin” mânâsındadır. Yemin içindir.

13. Hâşâ (حاَشاَ) istisna mânâsındadır. İstisna içindir.

14. Muz (مُذْ) “… den beri” mânâsındadır. Mazi zamanda başlamak içindir.

15. Munzu (مُنْذُ) “… den beri” mânâsındadır. Mazi zamanda başlamak içindir.

16. Halâ (خَلاَ) “istisna” mânâsındadır. İstisna içindir. Çoğunlukla fiil olarak gelir.

17. Adâ (عَدَا) “istisna” mânâsındadır. İstisna içindir. Çoğunlukla fiil olarak gelir.

18. Levlâ (لَوْلاَ) “olmasaydı” mânâsındadır. Kendine zamir bitiştiğinde, başka bir şeyin mevcudiyetiyle, bir şeyin mümkün olmayacağını ifâde etmek içindir.

19. Key (كَيْ) “için, niçin, neden” mânâsındadır. İstifham ما sı dâhil olunca illet içindir.

20. Lealle (لَعَلَّ) “umulur ki, belki” mânâsındadır. Ukayl kabilesinin lügatinde ümit içindir.

Bazı örneklerle gösterelim ;

1. Bâ (اَلْبَاءُ): Allâh’a inandım. / آمَنْتُ بِااللَّهِ

2. Min (مِنْ): Bütün günâhlardan tövbe ettim. / تُبْتُ مِنْ كُلِّ ذّنْبٍ

3. İlâ (إِلَى): Allâh Teâlâ’ya tövbe ettim. / تُبْتُ إلَى اللَّهِ تَعَالَى

4. An (عَنْ): Haramdan men edildim. / كُفِفْتُ عَنِ اْلحَرَامِ

5. Alâ (عَلَى): Her günahkâr üzerine tövbe etmek vâcibtir. / تَجِبُ التَّوْبَةُ عَلَى كُلِّ مُذْنِبٍ

6. Lâm (لِ): Ben Allâh Teâlâ’nın kulcağızıyım. / اَنَا عُبَيْدٌ لِلَّهِ تَعَالَى

7. Fî (فِي): İtaat eden cennettedir. / اَلْمُطِيعُ فِي اْلجَنَّةِ

8. Kâf (اَلْكَافُ): O’nun benzeri gibi hiçbir şey yoktur. / لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ

9. Hattâ (حَتَّى): Ölünceye kadar Allâh’u Teâlâ’ya ibâdet ederim. / اَعْبُدُ اللَّهَ تَعَالَى حَتَّى اْلمَوْتِ

10. Rubbe (رُبَّ): Nice okuyucular vardır ki Kur’ân onlara lanet eder. / رُبَّ تَالٍ يَلْعَنُهُ الْقُرْآنُ

11. Vâvul-kasem (وَاوُ الْقَسَمِ): Allâh’a yemin ederim ki asla büyük günâhları yapmayacağım. / وَاللَّهِ لَا اَفْعَلَنَّ اْلكَبائِرَ

12. Tâul-kasem (تَاءُ الْقَسَمِ): Allâh’a yemin ederim ki elbette farzları yapacağım. / تَاللَّهِ لَأَفْعَلَنَّ اْلفَرَائِضَ

13. Hâşâ (حاَشاَ): Âlim hariç, insânlar helak oldu. / هَلَكَ النَّاسُ حَاشَا اْلعَالِمِ

14. Muz (مُذْ): Buluğ günden beri yaptığım tüm günâhlara tövbe ettim. / تُبْتُ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ فَعَلْتُهُ مُذْ يَوْمِ اْلبُلُوغِ

15. Munzu (مُنْذُ): Buluğ gününden itibaren namaz farz olur. / تَجِبُ الصَّلَاةُ مُنْذُ يَوْمِ اْلبُلُوغِ

16. Halâ (خَلاَ): İlmiyle amel edenler hariç, âlimler helak oldu. / هَلَكَ اْلعَالِمُونَ خَلَا اْلعَامِلِ بِعِلْمِهِ

17. Adâ (عَدَا): İhlâslılar hariç, amel edenler helâk oldu. / هَلَكَ اْلعَامِلُونَ عَدَا اْلمُخْلِصِ

18. Levlâ (لَوْلاَ): Ey Allâh’ın rahmeti, sen olmasaydın elbette.

19. Key (كَيْ): Niçin/neden isyân ettin? (Keymihe = keymâ, eliften bedel he gelmiş) / كَيْمَه عَصَيْتَ

20. Lealle (لَعَلَّ): Umulur ki Allâh Teâlâ günâhımı bağışlar. / لَعَلَّ اللَّهِ تَعَالَى يَغْفِرُ ذَنْبِي

Bu harfi cerlerin üç amacı var ;

1. Harf-i cerler, mu‘râb yani i‘râb kabul eden bir ismin başına gelip sonunu cer yaparlar. Buna “lafzî i‘râb” denir. Misâlen: “ Ben Zeyd’e uğradım.” Cümlesinde ب harfi ceri, بِزَيْد kelimesinin evveline gelerek sonunu cer etmiştir.

2. Harf-i cerler, murab bir kelimenin sonunda illet harfi varsa takdiren cer yaparlar. Buna “takdiri irâb” denir. Misâlen: “رَضِيْنَا عَنْ الْقَضِى Biz kadâdan râzı olduk.” Cümlesinde عَنْ harf-i ceri, الْقَضِى kelimesinin evveline gelerek sonunu cer etmiştir.

3. Harf-i cerler, kelimenin aslında bir illet varsa mahallen cer yaparlar. Buna “mahallî irâb” denir. Misâlen: مَنْ kelimesi, mebni (irâb kabul etmeyen) bir kelimedir. Bu sebeple evveline عَلَى gibi bir harfi cerin gelmesi sonuna tesir etmez.

Harf-i Cerle İlgili Genel Cümle Örnekleri:

هَلْ ذَهَبْتِ إِلَى الْمَدْرَسَةِ ؟ Okula gittin mi?

نَعَمْ ، ذَهَبْتُ إِلَى الْمَدْرَسَةِ. Evet, okula gittim.

هَلْ ذَهَبْتُمْ إِلَى الْمَدْرَسَةِ. Okula gittiniz mi?

نَعَمْ ، ذَهَبْناَ إِلَى الْمَدْرَسَةِ. Evet, okula gittik.

ذَهَبْتُماَ إِلَى الْمَدْرَسَةِ. İkiniz okula gittiniz.

هَلْ ذَهَبْتُنَّ إِلَى الْمَدْرَسَةِ ؟ Okula gittiniz mi?

نَعَمْ ، ذَهَبْناَ إِلَى الْمَدْرَسَةِ. Evet, okula gittik.

ذَهَبْتُ إِلَى الْمَدْرَسَةِ لِلْإِمْتِحاَنِ. Okula imtihan için gittim.

ذَهَبْتُ إِلَى الْبَيْتِ لِلْإِسْتِراَحَةِ. Eve dinlenmek için gittim.

ذَهَبْتُ إِلَى الْمَسْجِدِ لِلصَّلاَةِ. Mescide namaz için gittim.

نَظَرَ التِّلْميِذُ إِلَى الصُّورَةِ. (Erkek) Öğrenci resme baktı.

نَظَرَتِ التِّلْميِذَةُ إِلَى الصُّورَةِ. (Kız) Öğrenci resme baktı.

نَظَرْتُ إِلَى الصُّورَةِ. Resme baktım.

سَبَحَ الْوَلَدُ فِي هَذاَ الشاَّطِئِ. Çocuk bu kıyıda yüzdü.

عَمِلَ خاَلِدٌ الشاَّىَ فِي الْمَطْبَخِ. Halit mutfakta çay yaptı.

قَرَأْتُ الدَّرْسَ فِي الْحَدِيقَةِ. Dersi bahçede okudum.

قَرأْناَ الْكِتاَبَ فِي الْمَكْتَبَةِ. Kitabı kütüphanede okuduk.

ذَهَبْناَ إِلَى الْمَدْرَسَةِ بِالْحاَفِلَةِ. Okula otobüsle gittik.

وَصَلَ أَحْمَدُ إِلَى الْمَطاَرِ بِالسَّياَّرَةِ.Ahmet hava alanına arabayla gitti (ulaştı, vardı).

نَزَلَ أَحْمَدُ عَنِ الْحِصَانِ. Ahmet attan indi.

رَفَعَ الْإِسلاَمُ الظُّلْمَ عَنِ الْمَرْأَةِ. İslam kadından zulmü kaldırdı.

سَأَلْتُ عَنِ الْماَلِ. Mal hakkında sordum.

سَأَلَ الطَّبِيبُ عَنِ الْمَرِيضِ. Doktor hastadan (hasta hakkında) sordu.

اَلْأُمُّ عَمِلَتِ الطَّعاَمَ فِي الْمَطْبَخِ. Anne yemeği mutfakta yaptı.

جَلَسَ مُحَمَّدٌ فِي الْبَيْتِ. Muhammed evde oturdu.

جَلَسَتْ عاَئِشَةُ فِي الْغُرْفَةِ. Aişe odada oturdu.

خَرَجَ التَّلاَمِيذُ مِنَ الصَّفِّ. Öğrenciler sınıftan çıktı.

اَلتَّلاَمِيذُ خَرَجُوا مِنَ الصَّفِّ. (aynı manada isim cümlesi)

رَفَعَ الْوَلَدُ الْحَقِيبَةَ مِنَ الْأَرْضِ. Çocuk çantayı yerden kaldırdı.

نَزَلَ الْمَطَرُ مِنَ السَّماَءِ. Gökten yağmur indi (Yağmur yağdı).

اَلْأَوْلاَدُ سَبَحُوا فِي الْمَسْبَحِ. Çocuklar havuzda yüzdü.

سَبَحَ الْخَشَبُ عَلَى الْماَءِ. Tahta suyun üzerinde yüzdü.

سَقَطَ الثَّمَرُ عَلَى الْأَرْضِ. Meyve yere (yerin üzerine) düştü.

غَضِبَ السَّيِّدُ عَلَى الْخاَدِمِ. Efendi (bey) hizmetçiye kızdı.

اَلْوَقْتُ كاَلسَّيْفِ. Vakit kılıç gibidir. اَلْعِلْمُ كَالْبَحْرِ. İlim deniz gibidir.

قَرَأْتُ كِتاَباً حَتَّى اللَّيْلِ. Geceye kadar kitap okudum.

ماَ شَرِبْتُ الشاَّىَ مُنْذُ أَمْسِ. Dünden beri çay içmedim.

كَتَبْتُ الدَّرْسَ مِنَ الصَّباَحِ حَتَّى الْمَساَءِ. Sabahtan akşama kadar ders yazdım.

ذَهَبَ عُمَرُ إِلَى الْمَلْعَبِ وَ لَعِبَ الْكُرَةَ. Ömer oyun sahasına gitti ve top oynadı.

أَكَلْتُ فيِ الْفَطوُرِ الْبَيْضَ وَشَرِبْتُ الشاَّيَ. Kahvaltıda yumurta yedim ve çay içtim.

Şimdi burada tekrar dönelim DRB fiiline ve Nisa 34. ayete ..

1400 yıldan beri DRB ضرب fiilini "darbetmek, dövmek" seklinde anlayan insanlar mi yanıldı yoksa bugünün reformistleri Arapca'yı mi katletti?

Reformist İslamcıların iddiası, DRB ضرب fiilinin Kur'an'in başka ayetlerinde "dövmek" anlamında olmadığı konusunu gündeme getirerek Nisa 34'te de "kadının dövülmesinin emredilmediğidir.

Konuyu uzatmadan sadede geçelim. Nisa 34'te geçen DRB ضرب kökenli fiilimiz "vadribuhunne واضربوهن" DRB ضرب fiilinin emir babından 3. çoğul dişil şahsa atıf. Arapça'da zamirler İngilizcede olduğu gibi eril ve dişil anlamlar ihtiva eder.

Vadribuu واضربو = Dövün (emir kipi)

hunne هن = Onlari (kadın, dişil)

Peki diğer ayetlerde ayni fiilden türetilmiş bu kelime niçin farklı anlamlara geldi de Nisa 34'te dövün anlamına geliyor? Bunun nedeni nedir?

İşte anlaşılmayan nokta bu ;

Arapça'da , yukarıda uzun uzun açıkladığımız "harf-i cerr" kuralı vardır. Bir fiilin ardından harf-i cerr gelirse, fiilin anlamı cümlenin içeriğine göre değişir. Harf-i cerr olmayan fiiller, asıl anlamlarını korurlar. DRB ضرب fiilinin asil anlamı ism-maziden DÖVDÜ'dür (Arapça'da kelime kökü her zaman mazi fiilidir)

Harfi cerlerin daha kolay anlaşılması için Türkçe'deki anlamlarıyla anlatalım;

Basitçe bizim Türkçe'deki ismin halleri ve edatlardır.

İsmin hallerinden örnekler: -e, -de, -den (İstabul-a, ev-de, kapı-dan) Edatlara örnekler: için, yakınında, üstünde (yer bildirim)

Yine yukarıda uzun uzun ve örneklerle açıkladığımız gibi Arapça'da 20 adet harf-i cerr var. Bu harf-i cerrlerden herhangi biri "fiilin sonuna gelirse" fiilde anlam kayması olur.

Simdi bunu iki ayette inceleyelim.

Nisa 34 الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ (harf-i cerr yok, DRB asil DÖVMEK anlamındadır.

Nisa 94 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي (ya eyyuhellezine emenu, darabtum "FI") Burada cümlede geçen "fi" فِي ismin -de halini anlatan harfi cerrdir. Darabtum=dövün anlamında iken sonuna gelen fi فِي "(sefere) çıkın" anlamı katmıştır cümleye.

Araplar için yürümek, ayağını yere vurmaktır. Hāliyle vurmak manasındaki طرق, ضرب gibi fiiller bu durumdan nasibini almış. TaRaKa fiilinden türetilmiş tarikat masdarı, kelime anlamı olarak "vurmalık, vurulan" gibi bir manāya gelse de, Araplar bunu "yol, zemin, yöntem" olarak algılar.

Nitekim yerde / zeminde vuruyorsan, yeri dövüyorsan eğer, onda yürümüş / dolaşmış olursun. DaRaBe fil ard denildiğinde, "dolaştı, yürüdü" olarak anlarsın. Ancak bu zorunlu değil, yani ب bi cerrini kullanarak vurulan bir nesne eklersen eğer, bu sefer yürümek olarak anlaşılmaz. Bunun ayrımını sadece bağlamdan yapabiliriz.. Buraya kadar, her şekilde, iki fiil de harfi cerr gerektirir, zira ilgili / bağlama kattığı manāsını harfi cerrden alır. Ama bir de ضرب fiilinin kendi manāsı bulunuyor. DRB sadece fiziksel olarak vurma manāsına gelmez, ancak soyut manāsı ise bir konuda yapılan vurguyla sınırlıdır. Araplar için bir misali darb etmek, bir konuda önemli bir noktayı zikr etmektir. Buna darb-ı mesel diyoruz. Bu fiilin kendi manāsı olduğu için zorunlu bir şey gerektirmez, ancak genellikle misal / mesel / emsal kelimeleriyle birlikte kullanılır. Onun yerine bir misal vererek de bu fiili kullanırsan manānın soyut olduğu anlaşılacaktır, robotlarla konuşmuyoruz ya nihayetinde.. "Darb-ı mesel için harf-i cerr gerekmiyorsa, darabe fiilinin "dolaşmak, yürümek" manası için de gerekmez." demek BAHANE BULMAKTIR, maalesef. Sözlük okumayı bilen biri böyle bir şey söyleyemez, zira sözlükler bile harfi cerrle müteaddi olan fiillerin usulüne göre yazılır, hangi mana için hangi cerr gerektiğini not eder.

Nisa s. 34. ayetindeki , vadribuhünne" (onlara vurun) anlamını , ayırın , ayrılın , çıkarın, şeklinde verilen mealler kur'an bütünlüğünden yoksun ve teslim olmakta zorlanan, aslında sürekli Kur'anın gerçekliğinden şüphe eden düşüncelerin bir uzantısı olarak karşımıza çıkmaktadır. "Darabe" fiiline kur'anda geçtiği ayetlerin hiçbirinde "ayırın,ayrılın,çıkarın" şeklinde bir anlam verilmediğini görüyoruz. "Çıkarın " şeklindeki mealin "yola çıkarın" şeklinde bir anlam verilmesi için ayetin "fi" harfi cerri ile birlikte kullanılması gerekmektedir , "evden çıkarın" şeklinde bir anlam verilmesi için bakara s. 240 ayetinde olduğu gibi "harace" fiilinin kullanılması gerekmektedir."İçinizden ölüp, eşler bırakacak olanlar, evlerinden çıkarılmaksızın ( ğayri ihracin), senesine kadar eşlerinin geçimini sağlayacak şeyi vasiyet etsinler; eğer çıkarlarsa(fein haracne) kendilerinin meşru olarak yaptıklarından dolayı size sorumluluk yoktur. Allah güçlüdür, Hakim'dir.

Ayrıca talak s. 1. ayetine baktığımız zaman " Ey Peygamber! Kadınları boşayacağınızda, onları, iddetlerini gözeterek boşayın ve iddeti sayın; Rabbiniz olan Allah'tan sakının; onları, apaçık bir hayasızlık yapmaları hali bir yana evlerinden çıkarmayın, onlar da çıkmasınlar. Bunlar, Allah'ın sınırlarıdır. Allah'ın sınırlarını kim aşarsa, şüphesiz, kendine yazık etmiş olur. Bilmezsin, olur ki, Allah bunun ardından bir hal meydana getirir." yazmakta ve ayette "evlerinden çıkarmayın" şeklinde meal verilen kısmın arapça metni "la tahrucuhuünne min buyutuhünne" şeklindedir . Bağlamı göz önünde bulundurmak gerekirse karı koca arasındaki bir durum için "evden çıkarma" kelimesi "darabe" fiili ile belirtilmemesi nisa s. 34. ayetindeki "vadribuhünne" kelimesinin "evden çıkarma" şeklinde anlaşılamayacağını gösterir. Nisa s. 34. ayetindeki ," vadribuhünne" (onlara vurunuz) kelimesinin " hünne" müennes zamiri ve " fe" bağlacını çıkardıktan sonra kalan kökü olan "ıdribu" kelimesine diğer ayetlerde " vurun" diye verilen meal nisa 34. ayetinde neden verilmez? bunun cevabı birkaç yönden verilebilir ama önce kur'an meali yapanların o meali yaparken bir kelimenin kur'anda nasıl ve ne şekilde geçtiği konusundaki düşüncelerini yine kur'andan almaları gerekir. Özellikle Nisa s. 34. ayeti etrafında yoğunlaşan meallerdeki kaygı " alem ne der" mantığı üzerine kurulmuş bir mantık olarak karşımıza çıkar.İşte bu yüzden bu tür reformistler , bi çok âlim tarafından " Kur'ana teslim olmak yerine , kur'anı teslim almaya kalkan bazı düşünce sahipleri " diye eleştirilir.. Allah'ın ne dediğinden çok başkalarının ne dediği üzerinden Kur'anı anlama veya eziklik psikolojisi içinde kur'an yaklaşmaları kur'an metninin izin vermediği anlamalara kadar varmaktadır diye de eleştiri getirirler..

"Ayrılın,çıkarın,yola koyun" şeklinde verilen mealleri ayet bütünlüğünde okuduğumuz zaman, ayetin devamındaki " Size itaat ediyorlarsa aleyhlerine yol aramayın" cümlesini nasıl uygulama imkanı olabilir? çünkü kadının evden çıkarıldıktan sonra kocası ile birlikte bir çatı altında olamaması ona nasıl itaat etme imkanı sağlayabilir?. Saliha bir kadın kendisine vurulmaya kadar varacak bir nüşuz halinde olması ve neticede eşi tarafından dövülmesi kendisi için aşağılatıcı bir durumdur, bu duruma hiçbir kadın düşmek istemez. Ayetin başındaki ," Allah'ın kimini kimine üstün kılmasından ötürü ve erkeklerin, mallarından sarf etmelerinden dolayı erkekler kadınlar üzerine hakimdirler." cümlesi gereğince evin reisi olan erkek ev halkını idare etmekle yükümlü olduğu için kadın erkeğin bu vazifesine karşı itaat etmekle yükümlüdür. Günümüzün şartları gereği iş hayatı içinde olan kadında eşi kadar maddi bir kazanç elde ettiğinden dolayı "kadın erkek eşitliği" kavramı konuşulmaya başladığı için kur'an ayetlerinin bu hükmü pek hoşa gitmez. Kur'ana teslim olan salih erkek , Allah bana böyle bir yetki vermiş diyerek bu yetkisini her zaman kullanmak durumunda olmadığı gibi, saliha bir kadında kendisi için aşağılatıcı olan bu duruma düşmemek için erkeğe itaat etmek mecburiyetindedir Kur'an eksenli düşününce...

Vadribuhünne" kelimesine "ayırmak" şeklinde anlam verenler farkında değiller mi acaba ,aynı surenin ,"Ayrılırlarsa, Allah her birini nimetinin genişliğiyle yoksulluktan kurtarır, Allah her şeyi kaplayandır. Hakim'dir." şeklindeki 130. ayetindeki "ayrılmak" şeklinde meal verilen kelimenin orijinal metni"yeteferreka" dır .. Ayetin konusu dikkat edileceği üzere 34. ayette olduğu gibi karı koca geçimsizliğinin çözümü üzerinedir. 34. ayetteki "vadribuhünne" ile 130. ayetteki "yeteferreka" kelimesine aynı anlamı vermek 34. ayeti ön kabulü olarak okumak sonucundan olsa gerek.

Nisa s. 34. ayetindeki "vadribuhünne" kelimesi insanlar istese de istemese de , hoşlarına gitse de gitmese de "onlara vurun" anlamına gelmektedir. Müslümanların Allah'ın kitabına olan teslim olma mecburiyeti ayetleri kur'an dışı düşünceler doğrultusunda değil , kur'an doğrultusunda anlamalarını gerektirir. Başkalarının , sizin kitabınızda kadınları dövün emri benim hoşuma gitmedi" demesi sizin o ayeti onların isteği doğrultusunda yorumlamanızı kesinlikle gerektirmez. Kadınlara vurma emri , boşanma emri gibi gerektiği yerde kullanılması gereken bir emir olup ," günde 3 öğün kadının ağzını burnunu kırın" şeklinde de anlaşılmaması gerekir tabi ki.

Sonuç olarak, Bakara s. 73. ayeti ve Nisa s. 34 . ayetlerinde görmüş olduğumuz üzere bir kelimeyi konulduğu yerden oynatarak kuran dışı düşünceler ışığında anlamaya çalışmak kur'anın kendi içindeki otokontrol mekanizması tarafından dışarı atılmaktadır. Bazılarına şirin görünmek gibi bir kaygısı olmayan , gerçeği olduğu gibi gören Müslümanları , her ayeti eğip bükerek bilimsel ve modern kılıflara sokmaya çalışan reformist Müslümanlara göre daha fazla önemsiyorum..

Her daim umut ve sevgiyle kalın dostlar.

Yazan: Gregoire de Fronsac

İSLAM PEYGAMBERİ MUHAMMED GERÇEKTEN YAŞADI MI ? | 2

Yazan: Gregoire de Fronsac

ABDÜLMELİK'İN KİTABI VE PEYGAMBERİ

İSLAM PEYGAMBERİ MUHAMMED GERÇEKTEN YAŞADI MI? | 2

Bu platformda ki ilk yazımda , İslam Peygamberi olarak kabul edilen Muhammed'in aslında yaşamadığını , onun sadece bir literatür figürü olduğunu , İslamiyet sandığımız öğretinin ise İsmaili Yahudilikle harmanlanmış Monofizit Arap Hristiyanlığı olduğunu , Muhammad teriminin de , Arap Monofizitler tarafından yaklaşık 8. yy ortalarına kadar İsa için kullanılan bir sıfat olduğundan bahsetmiştim.

Evet bu iddianın arkasındayım. Dönemin mevcut tarihi kaynaklarında ne İslamiyetten ne de onun peygamberi Muhammed'den bahsedilmiyor. Onun hakkında bildiğimiz her şey , öldüğü iddia edilen tarihten 150-200 sene sonra oluşturulmaya başlanmıştır ve bunlar rivayete dayalı muğlak bilgilerdir. Yani kesinlikle bilimsel tarihi nitelik taşımayan kurmaca bir tarihin parçasıdır.

Bu yazıda ise Emevi Hükümdarı ve İslam halifesi sandığımız Abdülmelik bin Mervan'ın Kur'an ve Muhammed efsanesine etkilerinden bahsedeceğim.

Kur'an dikkatli incelendiğinde , apokrif olmayan fakat bölge halklarının inanç perspektifinde önem teşkil eden gelenek , görenek , örf ve adetlerin 114 sure ve 6236 ayetin içine dağıldığını net şekilde görebiliriz.

Bunun neden böyle olduğunu anlamak için Abdülmelik'in kişiliğine bakmak gerekir. Abdülmelik bin Mervan son derece hırslı bir insandı. Olanakları kısıtlı olmasına rağmen idealleri büyük bir adamdı. Bazı kabilelerin ve dar bir bölgenin lideriydi. Arap yarımadasının dışına çıkıp yayılmak istiyordu ancak kendisine taraf toplaması ve dağınık haldeki Arap kabileleri bir araya toplaması gerekiyordu. Çünkü Bizans bölgede zayıflamış ve geri çekilmeye başlamıştı. Ortada ciddi anlamda otorite boşluğu ve erk sorunu vardı.

Abdülmelik aklı çalışan her liderin yapacağı şeyi yaptı. Birlik ve beraberliği tesis ederek dağınık haldeki Arap kabileleri , Arap milleti olarak birleştirmeye çalıştı. Fakat ortada ciddi de bir sorun vardı ; Bölgede her inançtan insan mevcuttu. İşte tam da bu dönemde , bölgedeki tüm inançları kapsayan bir kitap ortaya çıkmaya başladı. Halihazırda İsmaili Yahudilerin ve Monofizitlerin ellerinde bulunan ufak tefek yazmaların gelişmiş hali olan bir kitaptı bu. Hangi taraftan baksan her inanca göz kırpan bir kitap . Ağırlıklı olarak Tevrat ve İncil üzerine kurgulanmış , eski ahit'in kusursuz olduğuna ama sapkınlar tarafından değiştirildiğine ve teslis inancı adı altında Allah'a şirk koşulduğuna dair önermelerle birlikte , Zerdüştlükten , bölgedeki kadim pagan inançlardan , ay tanrıça kültü ritüellerinden de motifler taşıyan bir kitap. Yani bölgedeki tüm kabilelerin ne kadar inancı varsa bu kitapta toplanıyor. Tabi içine birde hayali , belli belirsiz bir peygamber yerleştirildiğinde misyon tamamlanmış olacaktı.

Muhtemelen geçmişte yaşamış Eyyamü'l Arap içinde hikayeleri olan ama adı başka , eski kabile reislerinden yada liderlerden birisi.

Çok büyük ihtimalle bu kişi , konuyla ilgili ilk yazıda bahsettiğim ve döneme ait Süryani belgelerinde bahsi geçen sahte mesih Mamet ( ilk yazıya bakınız ) Bu belgelere göre Mamet , bölgedeki İsmaili Yahudileri ve Monofizit Arapları çevresinde toplayıp yaklaşık 12 bin kişilik bir orduyla yıllarca kan dökmekten başka bir iş yapmamış. Büyük ihtimalle Muhammed figürüne ilham kaynağı olan kişi bu Mamet.

Muhammed ismi Kur'an da sadece 4 yerde geçer bakınız. Fakat sık sık karşılaştığı olaylara atfen ayetler gelir.

Hadis külliyatında çok zengin bir hayat hikayesi yer alır , sanki hadisler Kur'an metinlerini düzenleyecek şekilde birlikte yazılmış gibi görünüyor.

Kıssalar hariç günlük olaylar üzerinden kurgulanan ayetlerin hepsine bağlanan bir hadis vardır ve bunlar birbiriyle uyumludurlar. Yani ayetler yazılırken , ayetlerin hikayesi de beraber oluşturulmuş ve bunlar Muhammed'in sözleri diye dikte edilmiş.

Kur'an ortaya tek bir metin halinde çıkmadı , muhtemelen 100 yıl gibi bir sürece dağıldı.

Fakat tüm bunların yanında kurgulanan bu kitabın yani Kur'anın çok daha önemli bir özellik taşıması gerekiyordu zira bölge halkları üzerinde edebi açıdan da etkili olmalıydı.

Şiir olsun , masal olsun , dini metin olsun yazılanları Arapça'nın etkileyici seslerine uydurmak gerekiyordu. Kur'an da bu çok başarılı bir şekilde uygulanmıştır ve bunun için bir çok uygulama icat ettiler örneğin herekeler. Kur'an dan metinler okurken kelimeleri uydurmak için zaman zaman aksanı değiştiriyorlardı . İşte herekelerin eklemeleri bu okuma şekline göre harflere yeni sesler ve anlamlar kazandırdı.

Ayrıca bu süreç dahilinde yerel tarihçilerin ortaya sürdüğü yarı efsane hikayeler ve Muhammed hakkında ki rivayetler efsaneleşti. Resmi tarihe göre Arap alfabesine ilk noktalama işaretini koyan kişi Ebü'l Esved'dir. Bugün okunan Kur'an da ki anlamların bir kısmı ona aittir. Alfabesi yeni oluşturulan bir dilde her kelimeye herkes istediği anlamına yükleyebilir. Ebü'l Esved'in kelimeye verdiği anlam literatür olup dile yerleşti . Hani Kur'an sözde vahy idi !

Abdülmelik derken şimdi de Ebü'l Esved çıktı değil mi piyasaya ? Kur'anın kitaplaştırıldığı süreç adam akıllı deşifre edildikçe bu ve bunlara benzer bir çok isimle karşılaşacağımız şüphesiz.


Bu süreçte Abdülmelik önemli bir iş daha yaptı ;

Peygamberlik için her zaman bir meşrutiyet olması gerekir.

Abdülmelik ' de bunu yaptı ve İsa'nın Mesih olması için gereken en önemli olguyu yani onun Davud'un soyundan olan bağlantısını kesti. Bunu yapmak zorundaydı zira uyduracağı Peygambere bir soy bağlanmalıydı.

Yahudiliğe göre tanrı ile yapılan aktin parçası olmak için İshak ve Yakup"un soyundan olmak gerekir yani Yakup soyundan değilseniz peygamberlik iddianız söz konusu dahi olamaz.

İsmail , İbrahim'in kölesi Hacer den olma oğludur. Rabbanî Yahudilik sadece İshak ve Yakup der başkasını kabul etmez.

Abdülmelik , İbrahim'in kölesi Hacer den olma İsmail'in soyuna uydurduğu Muhammed'in soyunu bağlayarak onun peygamberliğine meşruiyet kazandırdı. Fakat Rabbanî Yahudiler bunu kabul etmediler . Bunlar haniftir (!) yani sapkındır dediler. Ancak Abdülmelik bu konuda ısrarcıydı , İsmail'in de tanrının anlaşmasına dahil olduğunu ve Muhammed'in de o soydan geldiğini dikte etti.

Kısacası bize anlatılan Muhammed'in yaşadığına dair bilimsel , tarihi bir kanıt yoktur. İslamiyet adı verilen öğreti , tam halini 12. yy sonrası Gazalî'nin teorisyenliğinde almıştır. 12. yy öncesi bugünkü manada dini bir oluşumdan bahsetmek mümkün değildir.

Muhammed isminde bir peygambere dair en ufak bir belge ve arkeolojik delil olmadığı gibi islam kaynaklarında yaşadığı kabul edilen tarihlere ait Mezopotamya bölgelerinde de adı geçmez , bu döneme ait Arap kaynakları da mevcut değildir. Bunun yanında Emeviler olarak kabul edilen devletin de Monofizit inanca yakın olduğuna dair çok güçlü kanıtlar mevcuttur. 10. yy sonrası oluşturmuş rivayet kültürüne dayalı kaynaklar ise bilimsel tarihi için yetersiz ve geçersizdir.

Her daim umut ve sevgiyle kalın dostlar.

Yazan: Gregoire de Fronsac

---

• The Origins of İsmailism ;
• The Historical Backround of the Fatimid Chaliphate ( Bernard Lewis ) Karanlıktaki İlk Yıllar;
• İslam"ın menşei ve tarihine yönelik güncel araştırmalar (Karl Heinz Ohlig - Gerd Puin)
• Kur-an araştırmalarında yeni yöntemler (Gerd Puin - Karl Heinz Ohlig - Hans Caspar von Bothmer)
• Lombelico del Mondo / Sayed Monem Makaleleri
• Emine K. Arslaner - Timeturk

MAHABHARATA BİR DESTAN MI, YOKSA NÜKLEER SAVAŞ MI ?

Mahabharata (Sanskrit dilinde “Bharata Hanedanı’nın Büyük Destanı”), Hindistan’ın iki büyük destanından birisidir. Dinsel içeriğinin yanı sıra yüksek edebi niteliğiyle de önem taşır. Kaurava ve Pandava aileleri arasındaki egemenlik mücadelesini anlatan bir kahramanlık öyküsüne, bu öykü çevresinde gelişen bir dizi efsaneye ve didaktik anlatıya yer verir. Hindistan’ın öteki büyük destanı Ramayana’yla (Rama’nın Aşk Öyküsü) birlikte, M.Ö. yaklaşık 400- M.Ö. yaklaşık 200 arasında gelişen Hinduizmle ilgili önemli bir bilgi kaynağıdır. Hindu dininin en önemli kutsal metni sayılan Bhagavadgita (Tanrı’nın Şarkısı), Mahabharata’nın altıncı kitabının bir bölümüdür.

Yaklaşık 100 bin beyitten oluşan şiir İlyada ve Odysseia’nın toplamının yedi katı kadar uzunluğundadır. Toplam 18 bölüme (parvan) ayrılır. Bu bölümlerin sonunda da Tanrı Hari’yle (Krişna) ilgili Harivamşa (Tanrı Hari’nin Soyağacı) başlıklı bir ek yer alır. Şiirin yazarı olduğuna inanılan bilge Vyasa daha güçlü bir olasılıkla var olan malzemeyi derleyen kişidir. Destanda ana olay olarak yer alan savaşın tarihi de M.Ö. 1302 olarak geçmekle birlikte çoğu tarihçiye göre bundan çok daha geç bir döneme aittir. Şiir M.Ö. yaklaşık 400’de bugünkü biçimini almıştır.

Destan, iki prensten büyüğü olan Dhrtarashtra’nın kör olması nedeniyle, babası öldüğünde krallığın kardeşi Pandu’ya geçmesiyle başlar. Pandu daha sonra çileci keşiş olmak için krallıktan vazgeçince taht Dhrtarashtra’ya kalır. Pandu’nun oğulları olan Pandava kardeşler (Yudhishthira, Bhima, Arcuna, Nakula ve Sahadeva) kuzenleri Kauravalarla birlikte sarayda büyürler, ama Kauravalarla aralarında doğan düşmanlık ve kıskançlık yüzünden babaları ölünce krallıktan ayrılmak zorunda kalırlar. Sürgündeyken beş kardeş Draupadi ile ortaklaşa evlenir ve hep dost kalacakları kuzenleri Krişna’yla karşılaşırlar. Daha sonra geri dönerek bölünmüş krallıkta refah içinde birkaç yıl geçirirler, ama büyük kardeş Yudhishthira’nın Kauravaların en büyüğü Duryodhana’ya bir zar oyununda yenilmesi üzerine 12 yıl daha ormanda yaşamak zorunda kalırlar. İki aile arasındaki kavga Kunıkshetra (bugün Haryana eyaleti içinde, Delhi’nin kuzeyinde) bölgesindeki bir dizi savaşla sürer. Bütün Kauravalar yok edilir; galip gelen Pandavaların tarafında ise yalnızca beş kardeşle Krişna hayatta kalır. Bir avcının Krişna’yı geyik sanarak yanlışlıkla vurmasından sonra beş kardeş. Draupadi ve kendilerine katılan bir köpekle (kılık değiştirmiş Adalet Tannsı Dharma) birlikte İndra’nın Cenneti’ne doğru yola çıkarlar. Yolda birer birer ölürler, yalnızca Yudhishthira Cennet’in kapışma varır. İnançlarının ve bağlılığının sınandığı bir olaydan sonra Yudhishthira ebedi mutluluğu yaşamak üzere kardeşleri ve Draupadi’yle bir araya gelir.

Bu destan , aslında bir şiirdir ama çok büyük ve karmaşık bir şiir külliyatı olarak düşünülebilir. Sözcük sayısı “Mesnevi”den çok daha ötededir. Sankritçe yazılmış olan Mahabharata şimdiye kadar yazılan en uzun şiirdir, “stanza” denen yüz bin kıtadan oluşur yani İncil´in 16 misli, Ansiklopedi Britannica´nın tamamı kadardır.

Batı dünyası bu destanı ancak, 18. Yüzyıl´dan sonra tanımıştır; o da destanın sadece küçük bir bölümü olan 1785´de Londra´da Charles Wilkins çevirisiyle yayınlanan “Bhagavad-Gita” sayesinde. 19. Yüzyıl´da doğu bilimci Hippolyte Fauche, 200 kişilik bir ekiple tüm destanı Fransızca´ya çevirmeye başladı ama ömrü vefa etmedi. Sonuçta eksiksiz İngilizce çeviri ancak 20. Yüzyıl´ın başında yine Hintliler tarafından Bombay´da gerçekleştirildi.

Sanskritçe´de “maha” büyük ve her şeyin toplamı anlamına gelir; “bharata” bir bilgeliğin tanımıdır. Daha öte metafizik yorumlarda sözcüğün “insan” anlamında olduğu da söylenir; bu bağlamda “İnsanlığın Öyküsü” yazılmıştır. Destanda anlatılan dev savaş klanlar arasında yaşanan bir savaş gibi görünür fakat aslında tüm gezegenin egemenliği söz konusudur ama sonunda öyle bir savaş başlar ki, tüm evren yokolma tehlikesiyle karşı karşıya kalır. Savaşta kullanılan silahlar hem dünyasal (ok, balta, kılıç, mızrak gibi) hem de tanrısaldır (ışınlar, atomik silahlar, uçan araçlar gibi) Bir fikre göre, Mahabharata en eski bilim kurgu örneğidir ve zeki canlılar arasındaki bir anlaşmazlığı, bir savaşı ve günümüz teknolojisinin çok ötesinde silahların kullanıldığını anlatır.

Örneğin bir bölümde içinde destanın kahramanlarından Krisnha´nın da bulunduğu Vrishni´ler, Salva adlı lideri kuşatırlar. Bunun üzerine Salva, heryere ucarak gidebildiği Saubha adlı arabasına binerek gökyüzüne yükselir ve sayısız Vrishni genciyle beraber tüm kenti harabeye çevirir. Saubha adlı araç daha önceki bölümlerde anlatıldığına göre savaşın yönetildiği bayrak gemisidir ve Salva´nın kentinde bulunmaktadır yani oradan kalkıp, savaş alanına getirilmiştir. Buna karşın Vrishni savaşçılarının da benzer silahları vardır; Pradyumna adlı kahraman özel bir silah kullanır, bu silah en yüksekteki tanrıları bile durdurmaktadır. Silah için “savaş alanındaki hiçbir insan onun oklarından kurtulamaz” tanımı yapılır ve Salva Krisnha´ya doğru düşer, Krisnha gökte Salva´yı izlemeye başlar fakat Saubha adlı araç göklere özgün tanımla adeta yapışmıştır. Krisnha tüm silahlarını durmaksızın fırlatır . Gökte yüzlerce güneş ve ay belirir, yüzlerce yıldız doğar. Gece mi , gündüz mü anlaşılmaz olur.

Krishna´nın Salva´nın saldırılarını savuşturmak için kullandığı silahların seslerinin anlatımı, aynen günümüzdeki anti-balistik roketlere benzemektedir ve destanda şu cümlelerle ifade edilir ; “Onları savuşturdum, bir hayal gibiydiler. Hızla vuran sütünları yolladığımda, gökler parladı ve parçalara ayrıldılar. gökte büyük gürültüler oldu.” Ayrıca Saubha´nın görünmez olduğu da anlatılır. Sanki Krisnha hedefi hiç şaşırmayan akıllı bombalar kullanmaktadır. Bu arada atılan bir okun “roketin” sesiyle savaşçılar ölürler, Salva´nın askerleri “Danavalar” acı çığlıklar atarak yerlere düşerler, onları güneşe benzer parlaklığı olan okların sesi öldürür. Sauba kaçmak için saldırıya kalkışır, o zaman Krisnha “özel ateş silahı”nı kullanır bu silah güneş şeklinde halesi olan bir disk şeklindedir. Ve disk Saubha´yı ikiye böler, “kent” gökten yere düşer ve Salva ölür. Bu olay, Mahabharata´nın sonudur. En garip silahlardan birisi Pradyumna´nın kullandığı özel oktur, bu okun öldürücü gücünden hiç kimse hatta tanrılar dahi kurtulamaz. Agneya´nın kullandığı silah ise, alevli ama dumansız ateş okudur . Yoksa ok yerine , ışın mı demek doğru olur ?

Derken biran savaş alanına bir karanlık yayılır, kimse çevreyi göremez ama henüz gece değildir , çok sert ve kavurucu bir rüzgar başlar, bulutlar kükrer, toz ve çakıl taşları yağmaya başlar, doğa dengesini yitirir, güneş gökte sallanır, dünya titrer , korkunç silahtan yayılan kavurucu sıcaklık, her şeyi yakmaya başlar. Filler alevler içinde, çılgın gibi oradan oraya koşuştururlar, diğer canlılar buruşarak yere düşerler , vahşi ışınlar gökten yağmur gibi yağar. Ve ateş fırtınasının yanı sıra Gurkha´nın silahının sesini duyanlar da ölürler. Bütün bunlar sanki nükleer bir patlamanın yanısıra radyoaktif çöküntünün birebir tarifi gibi. Gurkha´nın çok hızlı ve güçlü bir Vimana´sı vardır; Vrishni´lerin ve Andhaka´ların üç kentine uçar ve saldırır, evrenin tüm gücünü taşımaktadır. Duman ve ateş sütunları fışkırtır, on binlerce güneş parlaklığında ışınlar yayarak yükselir. Vimana´nın “demir şimşek” diye tanımlanan bir silahı vardır, her iki aşiretten sayısız insanı ve kentlerini küle dönüştürür. Cesetler tanınmayacak kadar yanarlar, ölmeyenlerin saçları ve tırnakları dökülür, çanaklar, çömlekler kendi kendilerine kırılırlar, yiyecekler zehirlenir. Kaçmaya çalışan savaşçılar ve eşyaları küllerle yıkanmaktadırlar.


Peki nedir bu silahlar , ne tür silahlar ki bunca zaman önce günümüze ait etkiler ortaya çıkarıyorlar ? Başka hiçbir medeniyetin mitolojik kaynaklarında bunun gibi detaylı bir tanımlama bulunmaz , yıldırımlar vardır, şimşekler vardır ama ötesi yoktur. Bunu anlamak şu anda mümkün değil elbette ; belki ileride . Destan´da anlatılan olaylar gerçek midir yani fiziksel midir ? Yoksa metafizikçilerin yaklaşımıyla simgesel midir ?

Asya ve Güney Asya kaynaklı çeşitli metinlerde uçan araçların varlığından ve göksel cihazlardan söz edilir. Hint ve Çin halk öykülerinde ve sanatçıların çizimlerinde göklerde seyahat etmek için yapılmış araçlar yer alır. Kaynaklardaki farklılıklar dikkat çekecek kadar büyüktür, anlaşılmaz aygıtlar olduğu gibi, temel uçuş prensiplerine göre yapılmış ahşap araçlar da vardır. Taoist masallar sık sık göklerde uçan ölümsüzleri anlatırlar. Xian adlı bu araçları yöneten ölümsüzlerin özgün ilahi güçleri vardır. Onlar tüylüydürler, Tao rahipleri onlara Tüylü Rahipler-Yu Ke diyorlardı; “fei tian” yani uçan ölümsüzlere Çin mitolojisinin sayısız yerinde rastlanır. Uçan araçlar belki de bir tür teknolojik araçtırlar ama yönetenler acaba insanlar mıdır ? İkinci Yüzyıl´da yazılmış, bir şiirde uçan ejderhaların yönettiği gök arabalarından açıkça söz edilir. Elimizde uçan araçların yapımlarını ve gelişimini anlatan sayısız öykü var. Örneğin 11. Yüzyıl´da Brihat Kath Alokasamgraha adlı bir marangozun uçan bir araç yapmaya çalıştığını biliyoruz. Benzer bir öykü Eski Yunan´da vardır; 7. Yüzyıl´dan kalma bir Yunan metninde, mahkumları toplayan ve konuşabilen uçan bir araçtan söz edilir, bu araç mekaniktir ve havada durabilmektedir. Bu bilgileri Clive Hart´ın 1985´de Berkeley Üniversitesi´nde yayınlanan ´The Prehistory of Flight´ adlı kitabının ´çeşitli batı kaynaklarına göre uçan makinelerin kronolojik listesi´ bölümünde buluyoruz. Uçmakla ilgili bilimsel onaylı en eski kaynaklar oluşturulurken, insan yapısı kanatların gelişimi temel disiplin olarak izlenmiştir ama bu doğru değildir; Vimanalar bir yana antik Çin, Kore ve Hint kaynaklarında insan taşıyan çok daha karmaşık gök araçlarından söz edilmektedir.

Rama İmparatorluğu olarak tanımlanan devletin, Kuzey Hindistan ve Pakistan´daki geçmişi en azından 15.000 yıllıktır. Bu uygarlık çok büyük bir nüfusa sahipti, kültür düzeyi yüksekti, kalıntılarına Pakistan´daki, Kuzey ve Batı Hindistan´ın çöllerinde raslanmaktadır. Rama, “Aydınlanmış Rahip Kral” bu kentleri yönetiyordu. Rama´nın 7 büyük kenti, klasik Hindu metinlerinde “7 Rishi Kenti” olarak geçer, antik Hint metinlerinde uçan araçlara “Vimanalar” denmektedir. Destanlara göre, Vimanalar iki katlıdır, daire biçimindedirler, kubbelerinde bir giriş tüneli vardır yani tam anlamıyla bir uçan daireye benzerler. Rüzgar hızıyla uçarlar ve melodik bir ses çıkarırlar, Vimanalar´ın dört türü vardır, inanılmaz ama bazıları tabak şeklinde, bazıları ise uzun silindir şeklindedirler yani sigara gibidirler… Vedalar, antik Hindu şiirlerdir; bilinen en eski Hindu metinler olarak tanımlanırlar. Vedalarda Vimanalar çeşitli şekil ve boyutlarda iki tür olarak anlatılır; ´Ahnihotra-vimana´nın iki motoru veya sistemi vardır, Elephant-vimana ise daha gelişmiş bir araçtır. Ayrıca, Kral balıkçı, İbis adlı ve başka hayvan adlarının da verildiği Vimana türleri de anlatılır. Göründüğü kadarıyla Mahabharata, çağına göre akıl almaz bir teknolojiyi ve bir atom savaşını bize anlatıyor gibi . Bir çok araştırmaya göre kaynaklarda bi değişiklik yada tahrifat yoktur bu savaşta açıkça fantastik silahların, uçan araçların kullanıldığı anlatılır.

Bunlara epik Hint destanlarında çok sık rastlanır. Hatta Ay'da yaşanan bir savaşta yer alan “vimana-Vailix”den söz edilir. Kısacası atomik bir patlamanın tüm etkileri ve özellikle de insanları öldüren radyoaktif etki Mahabharata´da çok belirgindir; Mohenjo-Daro´daki Rishi kentini geçen yaz kazan arkeologlar, caddelerde yatan iskeletler buldular, bazılarının yumrukları sıkılıydı sanki bir anda ölmüşlerdi, en azından bir kıyametin yaşandığı kesindi. Ve iskeletlerde tesbit edilen radyoaktivite, en azından Hiroshima ve Nagasaki düzeyindeydi. Daha ötede Mohenjo-Daro, ızgara biçiminde planlanmış mükemmel bir kenttir; su sistemi bugün Hindistan ve Pakistan´da kullanılan düzeydedir. Antik kentin caddelerinde kalıntı olarak siyah cam kümeler bulunmuştur. Bunların cam küreler olduğu sanılmaktadır ve bulunan kil çömleklerin çok yüksek ısıyla eritildiği keşfedilmiştir.

Mahabarata´nın bir bölümü olan Dronaparva´da ve Ramayana´da özelikle belirtilen küre şeklinde bir Vimana vardır. İnanılmaz bir hıza ulaşmakta ve ardında büyük bir hava akımı bırakmaktadır. Hareketleri bir UFO gibidir, her yöne gidebilir, yön değiştirmesi ani çok hızlıdır, son hızla giderken aniden durup, yine aynı hızla ters yöne gidebilir. ´Samar´ adlı başka bir Hint destanında Vimanalar; demir makineler olarak tanımlanırlar ama yumuşaktırlar ve örgü gibi yüzeyleri vardır; cıva ile şarj olurlar ve arkalarından kükreyen bir alev püskürür. Daha da ilginci ´Samaranganasutradhara´ adlı antik metinde Vimanalar´ın nasıl yapıldığı anlatılır ama uygulanması için yeterli çözümleme henüz yapılamamıştır; Cıva ile itici güç sağlanması olasıdır ve denenmektedir, günümüzde Sovyet döneminin bilim adamları tarafından Türkistan´da ve Gobi Çölü´nde kozmik yön-bulucu araçların keşfedildiği söylenmiştir. Küresel olan bu araçlar, cam ve porselenden yapılmıştır, konik uçlarının içinde bir damla cıvanın bulunduğu belirlenmiştir. Hindistan´ın Vedik edebiyatında da Vimana olarak tanımlanan uçan araçlarla ilgili tanımlamalar vardır.

Bunlar ikiye ayrılırlar;

-İnsan yapısı olan ve kuş benzeri kanatlarla uçan araçlar

-Alışılmadık şekilleri olan ve insanlar tarafından yapılmamış olan araçlar.

İlk gruba giren araçlar orta çağ tarzında, Sanskrit dünyanın mimarisine uygun otomatik askeri kuşatma araçları ve diğer mekanik aygıtlarla eş düzeydedirler. İkinci gruba giren araçlar ise, Rig Veda, Mahabharata, Ramayana ve Purana´larda tanımlanan UFO´ları anımsatan araçlardırlar.

Alvin H. Lawson bu konuda şöyle bir açıklama yapar ; Vimanalar´ın yapısı akla UFO´ların sürekli değişen günlük doğasını getirmektedir, yetenekleri geleneksel fizik yasalarının ötesindedir. Carl Jung´un yorumunda UFO´ların niteliği bir rüya alanındadır; bir yerde, parlak ışıkları gözlemlemenin tam ortasında ve zaman kavramı yitirildiğinde objektif ve sübjektif bilinç arasında suçluluk başlar ve bozulma görülür. Araştırmalarım UFO ilişkileriyle, dinler, metafizik mistizm, folklör, şamanik trans, migren ve hatta yaratıcı imajinasyonlar arasında yakın bir ilişkinin ve benzerliğin bulunduğunu gösteriyor. Benzerliğin içinde, sabit imajlar, olayların arasındaki tutarlılık ve genelde görülen alışılmadık “zirve deneyimi” niteliği bulunur. Kaçırılma raporlarında da, bu fenomenin paralelinde yer alan olaylara rastlanır. Örneğin, nahoş ama inanılmaz “bedensel parçalanma” olayında olduğu gibi; bazen raporlarda kaçırılanların anlattıkları, şamanların “ölüm-yeniden doğum” trans deneylerine çok benzemektedir.”

İtalyan bilimci Dr. Roberto Pinotti 12 Ekim 1988´de Bangalore´da yapılan Dünya Uzay Konferansı´nda yaptığı konuşmada, Hindu antik metinlerinde tanrılarla, kahramanlar arasında yapılan bir savaşın anlatıldığını belirtti. Pinotti, metinlere bir destan olarak bakılmamasını istiyor ve göklerde pilotların kullandığı silahlı uçan araçlarla yapılmış bir savaşın açıkça anlatıldığına dikkat çekiyordu. Kullanılan silahlar, savunma ve saldırı amaçlıydılar; yedi ayrı tipte mercek ve aynı sistemlerini içermekteydiler. Örneğin pilotları ´kötü ışınlar´dan koruyan ´Pinjula Mirror´ bir ´Görsel Ayna´ idi; ´Marika´ adlı silahla düşman araçları vuruluyordu. Sonuçta Dr. Pinotti bu antik silahların bugün kullandığımız laser teknolojisinden çok farklı olmadıklarını iddia ediyor ve; “Araçlarda ´Somaka, Soundalike and Mourthwika´ adları verilen özel ısı emici metaller kullanılmış olmalı.” diyordu. Pinotti´ye göre, tanımlanan itici güç prensibi, elektriksel ve kimyasal olmalıydı ama güneş enerjisinin kullanımı da çok ileri düzeydeydi. Diğer bilimciler Pinotti´nin kuramını daha ileriye götürerek, araçların bir tür ´cıva iyonlu itici güç sistemi´ ile çalıştığını varsaydılar. Pinotti, Vimanalar´ın binlerce yıl önce varolduklarını belirtirken, modern UFO´larla olan benzerliğe de dikkat çekiyordu ama Hindistan´da unutulmuş bir uygarlık vardı.

Hindistan, Mysore´da bulunan Uluslararası Sanskrit Araştırma Akademisi´nin direktörü olan G.R. Josyer, 25 Eylül 1952´de yaptığı bir açıklamada, 7.000 yıllık yazmalarda çeşitli tiplerde uçan araçların yapımlarının anlatıldığını söylemişti. Bu özel yazma üç tip Vimana vardı; ´Rukma, Sundara ve Shakuna´; yaklaşık 500 stanzada (dörtlük), karışık detaylar veriliyor, metallerin seçimi ve hazırlanması anlatılıyordu. Ayrıca yazmada, çeşitli Vimana türlerinin parçaları tanımlanıyordu. Yazma 8 bölümdü ve bir hava aracının yapım planlarının yanısıra su altında da gidebilen veya bir duba gibi su yüzeyinde durabilen Vimana planlarını da içeriyordu, bazı stanzalarda ise pilotların nitelikleri ve eğitimleri anlatılıyordu.

Diğer Hindu destanları ve kutsal metinlerinde bu araçlar şu şekilde anlatılır ; Puspaku adlı araç güneşe benziyordu ve kardeşime aitti, onu güçlü Ravan´dan almıştı, uçuyordu ve mükemmeldi, istenilen her yere gidiyordu, Lanka kentinin göklerinde uçarken parlak bir buluta benziyordu.”

– Ramayana Destanı

* “Salva´nın uçan aracı çok gizemliydi, gökte bazen görünüyor, bazen de kayboluyordu. Yani görünmeme yeteneği vardı; Yadu Hanedanı´nın savaşçıları bu garip aracı bir türlü tam olarak algılayamadılar; bazen yerde, bazen gökte beliriyor sonra birden bir tepeye veya bir ırmağın kıyısına konmuş olarak ortaya çıkıyordu. Bu uçan harikulade araç, gökte bir ateş fırıldağı gibi dönüyor ve bir an bile yerinde durmuyordu.”

– Bhaktivedanta, Swami Prabhupada, Krsna

* “Kralım; uçan araç mükemmeldi, şeytan Maya tarafından yapılmış ve bir savaş için gereken tüm silahlarla donatılmıştı. Hayal edilemesi ve anlatılması imkansız bir araçtı; görünmezlik özelliğine sahipti. Oturulan yerde koruyucu bir şemsiye ve serinletici güç vardı. Mihrace Bai´nin çevresinde kaptanları ve kumandanları bulunuyordu; geceleyin gökte yükselen bir ay gibi görünüyor, her yönü aydınlatıyordu."

– Swami Prabhupada Bhaktivedanta, Srimad Bhagavatam

* “Pushpaka bir gök arabasıydı, insanları Ayodhya kentine taşıyordu. Gök bu harika uçan araçlarla doluydu, gece karanlığında yaydıkları sarımtırak göz kamaştırıcı ışık göğü aydınlatıyordu.”

– Mahavira of Bhavabhuti (8. Yüzyıl´dan kalma bir Jain yazması)

* “Vata´nın arabası ne görkemli; gök gürültüsü gibi ses çıkarıyor, göklere dokunuyor; parlak bir ışığı var; kırmızı göz kamaştırıcı ve alev gibi; bir girdap gibi dönerken, dünyanın tozunu kaldırıyor.”

– Rig-Veda (Vata bir Aryan rüzgar tanrısıdır.)

* “Bir zamanlar Kral Citaketu, kendisine Tanrı Vişnu tarafından verilen parlak ve ihtişamlı bir uçan araçla dış uzaya yolculuk yapar ve Tanrı Şiva´yı görür… Oklar “ışınlar” Şiva tarafından yollanır. Işınlar güneş benzeri bir küreden fışkırır ve içinde yaşanan üç gök aracını kaplar ve o araçlar bir daha görülmezler.” – Srimad Bhagasvatam, VI. Canto, Bölüm 3

Elimizde var olan bunca somut bilgiye rağmen bu metinlerde anlatılan savaşlara ve savaşta kullanılan ve üstün bir teknoloji göstergesi olduğu yüksek ihtimal olan araçlara ve silahlara sadece "Mitoloji" deyip geçmek ne denli doğru olur ? Tarihin bir döneminde , insanların tanrı sandıkları dünya dışı akıllı yaşam formları nükleer silah kullandıkları bir savaşın müsebbibi olmuş olamazlar mı ?

Yazan: Gregoire de Fronsac