Kadına hakaret eden ve saygısız davranan dincilerin bütün konuşmaları yalan ve yanlıştır çünkü Kuran'ı Kerim ana Erkil dönemden bahsetmektedir. Bu da ilk Tarım döneminden bahseder, taaaki tek tanrılı dönemlere gelene kadar (firavun ve günümüz).
İŞTAR
Fenikede eSTARte,
Etrüsklerde Ferunia,
Yunan'larda Afrodit,
Anadolu'da Kibele,
Romalılarda Verunia vs şeklinde değişir gider.
Herbiri binlerce yıl devam etmiş bir kültürün ana tanrıçaları tarafından çizilmiş (bereket tanrıçası) yaşanan bir gerçeğin kurandaki yansımasıdır.
Bunu yanlış gösteren erkeğin kadına cehaleti korku ve vahşet ile dayatması pekte önem arzetmiyor gibi görülsede ben önemli buluyorum. Söyleyeceklerim toplumun ayıp görebileceği, fakat bilimsel açıdan öğrenilmesi gereken şeylerdir.
Genelde ilk Metropol (Sümerler'de) sehirlerin düzeninde tanrıça şehrin düzenini belirlerken 104 madde, şimdiki Allah'nın 99 ismi ile aynı şekild ifade edilirdi.
Medeniyetin merkezi, ticaretçilerin tüm dünyadan (kurandaki 72 millet) ilk uğradığı şehirlerin uğrak yeri, misafir ihtiyaç, huzur, özgüven, yiyecek, giyecek, lüks yaşam araç gereçleri, ve en önemlisi şarap ve zeytin yağının merkezi.
Bu merkez kanalizasyon, alt yapı, muhteşem şehir yapılanması, eğlence, sanat, müzik, şarap, özel ve genelevler, takı ve esans, koku ve en önemlisi eğitim ve sağlıkta en öndeydi.
Neyse ben size sümer rahibelerinin ibadet için seks yaptığı bu yerin Kur'an'a nasıl bir cennet veya ilahi bir mesaj olarak girdiğini anlatayım:
Arabistan'dan kumaşını Mezopotamya'ya getiren tüccarı (hele birde gençse) orda misafir olarak düşünün.
Unutmamak gerek ki ticaretçilerin özel bir dokunulmazlığı vardı (Elçi kartı).
Bu şekilde binlerce yıl her tarafa böyle ulaşmıştılar.
Arap bölgesinden gelen Muhammed'in bu şehirde ilk uğradığı yerlerden biri, asma bahçesi olan merkezi bir binanın önünde bulunan (Mekke'deki Hacer-ul esved) kutsal vajinaya benzeyen deliğe kafasını sokarak (itaat eden kişi) içeri girer.
İçerde bulunan 72 milletten (kurandaki 72 huri) gelen genç bayanlardan biri bu yolcuyu tavaf ettirir.
Eğer kişi birde ticaretin kervan sorumlusu ise ki zengindir, 72 bayandan dilediğini seçebilir (kurandaki 3,4 eşlilik ayeti) ve asma bahçesi olan bu özel yerde odalarından şarap akan (şarap çoktu o dönem) tabiki tütsü eşliğinde unutulmaz geceler yaşatılırdı.
İşte Muhammed memleketine gidince bunu anlatır ve bazılarını (şairler) kağıda döker (ilk ayet yazılımı).
Ve Sümer toplumunun Tanrıçası İştar'ın kerhanesinde yaşananları gelecekte "cennet, ahiret" gibi kavramlar için kullanacak insanların olabileceğine kimse inanmazdi.
Evet kessinlikle belirtiyorum Muhammed'in Fenikelilere kumaş ticareti için gittiği zamanda Mekke'deki o deliği kessinlikle cennet diye adlandırmış ve görüp yaşadığı olayları Kuran'ı Kerim'e aktarmıştır. Ve cennetin tarifi bu kadınların erkeğe geçmişte cenneti yaşatması ile bu noktaya geldi, artık uyanmanın zamanı. Kendinize gelin, geçmişi bilmeyen geleceğine yön veremez!
Yazan: Metin T.
Site Baş Yazarı Anu'dan İlave Notlar:
Metin T.'nin bu yazısındaki genelev-kerhane sözü kulağınıza agresif geliyor olabilir fakat bu kelimenin kullanılış sebebi insanların ilişkiye girmesi için kurulan evlere verilen ismin Türkçe karşılığının bu olmasıdır.
Eğer açık fikirli, inancınızle ilgili inandıklarınızın gerçek yüzünü gösteren veya düşünmeye sevk eden bilgilere karşı küfretmek yerine araştıran biri iseniz, kadınların baş kapama geleneğinin ve tarihteki ilk genelevin Sümer kaynaklı olduğu bilgisine ulaşabilirsiniz.
Fakat şu 2 nokta önemlidir:
Sümerlerde kadınların bu mekanlarda erkeklerle ilişkiye girme sebebi "İBADETTİR" Çünkü o döneme göre insanları seksin bu kadar zevk vermesinin sebebini anlayamamışlardır ve verdiği aşırı zevkten dolayı onun tanrının bir armağanı gibi düşünmüşlerdir. Bu sebeple de kendini tanrıya adayan kadınlar bu mekanlarda erkeklerle ilişkiye girerek tanrıya ibadet ettiğini düşünmüştür.
Daha önceki iki yazıda bize dikte edilen Muhammed isminde bir İslam Peygamberinin yaşamadığını , olsa olsa Eyyamü'l Arap içinde bir veya birden fazla kişinin hayat hikayelerinin , Kur'anın kitaplaştırıldıgı dönemde , Muhammed efsanesine esin kaynağı olduğunu ve hadislerde abartılarak anlatıldığını yazmıştım. Buna bir takım itirazların olduğunu biliyorum . "Kur'an-da Muhammed ve Ahmed terimlerinin geçmesi onun yaşadığına dair kanıttır" yönünde itirazlar bunlar. Bakalım öyle mi ? Kur'an-da geçen MHMD isimden ziyade sıfattır. Özellikle Hicaz Yahudileri için önem teşkil eden bir sıfat bu. Daha önce Süryani kroniklerinde bahsedilen sahte Mesih Mamet'ten bahsetmiştim , özellikle Hicaz bölgesinde taraftar topladığını söylemiştim. Evet Kur'an-da Muhammed ve Ahmed geçiyor , doğrudur ama bunlar Hristolojik sıfatlardır. Ahmed sıfatı Arap Hristiyanlar arasında önemlidir zira ; Yuhanna İncili'n de kehaneti geçen Paraklit (veya Faraklit) yani Şefaatçi/Yardımcı anlamına gelir. Yuhanna 14 ( 16-17) : Ben de Baba'dan dileyeceğim ve O sonsuza dek sizinle birlikte olsun diye , size başka bir yardımcı , gerçeğin ruhunu verecek. Dünya onu kabul edemez çünkü O'nu ne görür ne de tanır , siz onu tanıyorsunuz. Çünkü O aranızda yaşıyor ve içinizden olacaktır. İslam dünyası Ahmed isminin Peygamber Muhammed'in adlarından biri olduğuna inanıyor. Oysa 1500-1600 yıl önce İslam diye bir din henüz ortada yokken , Arap Hristiyanlar İncil'in orijinalinde Şefaatçi/Yardımcı denilen bu sıfata Grekçe Paraklit demiyorlar , kendi dilleri olan Arapçada da aynı anlama gelen "Ahmed" diyorlar . Bakın bu çok önemli ! Saff suresinin 6. ayetini çok çok sonra yazan kişiler , Arap Hristiyanların Paraklit için kullandığı sözcüğü , Peygamberin ismi sanmışlar ve öyle de inanılıp gelmiş . Kısacası Kur'an da geçen Ahmed'in ne anlama geldiği ortada. Muhammed sıfatı ise Yahudiler için çok önemli , zira ; "HMD" kökü ortaçağ dönemi Hicaz lehçelerinde bile "Özlemi duyulan/Özlem çekilen" manasına gelir. Yani Yahudiler , Zealot isyanı neticesinde çıkarıldıkları Filistin'e kendilerini götürecek Mesihi beklenmektedirler. Yahudi geleneğinde "Mesih" "HMD" sözcüğünün karşılığıdır , İbranice de HMD hoşnut olmak anlamına da gelir. 7. yy. Süryani kroniklerinden takip ettiğimiz bu Mesih, Kudüs'e hicreti esnasında , Hristiyanları da etrafında toplarken , şefaatçi anlamında ki aHMeD (HMD) sıfatını kullanmış olmalıdır . Semitik dillerde "SBH" kök sözcüğü , klasik Arapçada ki "HMD" kök sözcüğü ile aynıdır , yani övmek... Burada önemli bir konuya değinmek gerekiyor ; Semitik dillerde ki "SBH" kökünün , klasik Arapçada ki karşılığı "övülmüş" anlamında da olduğundan MHMD ünvanının İsa'ya atıf olduğu izlenimi destekleniyor . Yani Hristiyan Araplar MHMD sözcüğünü , İsa'nın "çok övülen" anlamında ki sıfatlarından biri olarak kullanıyorlar.
Bakınız Maide 75 ; Mâl mesîhubnu meryeme illâ resûl , kad halet min kablihir rusul ve ummuhu sıddîkah kânâ ye’kulânit taâm unzur keyfe nubeyyinu lehumul âyâti summenzur ennâ yu’fekûn(yu’fekûne). "Meryem oğlu Mesih, sadece bir peygamberdir. Ondan önce de nice peygamberler geldi geçti. Onun annesi de dosdoğru bir kadındır. İkisi de yemek yerlerdi. Bak, onlara âyetlerimizi nasıl açıklıyoruz. Sonra bak ki, nasıl da döndürülüyorlar."
Ali İmran 144 ; Ve mâ muhammedun illâ resûl(resûlun), kad halet min kablihir rusûl(rusûlu), e fein mâte ev kutilenkalebtum alâ a’kâbikum, ve men yenkalib alâ akıbeyhi fe len yadurrallâhe şey’â(şey’en), ve se yeczîllâhuş şâkirîn(şâkirîne). " Muhammed, ancak bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölür veya öldürülürse gerisin geriye mi döneceksiniz? Kim gerisin geriye dönerse, Allah’a hiçbir zarar veremez. Allah, şükredenleri mükâfatlandıracaktır."
Bu iki ayetin başlarına dikkat ettiğimizde cümlenin yapısı ve kuruluşu aynıdır . Maide 75 de İsa olarak anlatılırken , Ali İmran 144 de İsa'nın yerinde Muhammed olarak geçiyor . Ayrıca burada Ali İmran suresinin Hristiyanlık , İsa ve İncil hakkında en çok bilgi veren sure olduğunuda hesaba katmak gerekir .
MHMD (seçilmiş) 7. y.y. Arap Hristiyanların özelikle Yemen ve çevresi Hristiyanların Mesih İsa'ya yaptıkları seçilmiş vurgusudur.
Bakınız siyer kaynaklarında Muhammed'in babası olarak anlatılan "Abdullah" bile isimden ziyade Hristolojik bir sıfattır.
Burada Cin suresinin 19. ayetine bakalım ; Ve annehu lemma kâme Abdullahi yedûhu kadû yekûnûne aleyhi libeda.
"Allah'ın kulu ona yalvarmaya kalkınca neredeyse onun etrafında keçe gibi birbirine geçeceklerdi"
Peki kimdir bu "Abdullah" ?
Evet yine Mesih'in sıfatlarından biridir.
Bu bağlamda Meryem suresinin 30. ayetini okuyalım; Kale inni abdullahi , ataniyel kitabe ve cealeni nebiyya. "Ben Allah'ın kuluyum. O bana kitabı verdi ve peygamber yaptı."
İsa'nın Bebeklik İncili'n de (Arapça olarak) Kale inni abdullahi yani Ben Allah'ın kuluyum geçer. Kısacası Arap Hristiyanların İsa için kullandığı bir başka sıfat.
Ne derler Müslümanlar ; Muhammeden Abduhu ve Resuluhu.
İslam dünyası bunu "Muhammed onun kulu ve peygamberidir" diye kabul ederler oysa doğrusu "Allah'ın kulu ve elçisi övülmeye değerdir" olmalıdır.
Bu ifade ise Mezmurlar 118/26 ve Matta İncili 21/9 dan alınmıştır.
Saff suresi 6. ayet ; Ve iz kâle îsâbnu meryeme yâ benî isrâîle innî resûlullâhi ileykum musaddikan li mâ beyne yedeyye minet tevrâti ve mubeşşiran bi resûlin ye’tî min ba’dîsmuhû ahmed (ahmedu), fe lemmâ câehum bil beyyinâti kâlû hâzâ sihrun mubîn(mubînun). "Hani, Meryem oğlu İsa, “Ey İsrailoğulları! Şüphesiz ben, Allah’ın size, benden önce gelen Tevrat’ı doğrulayıcı ve benden sonra gelecek, Ahmed adında bir peygamberi müjdeleyici (olarak gönderdiği) peygamberiyim” demişti. Fakat (İsa) onlara apaçık mucizeleri getirince, “Bu, apaçık bir sihirdir” dediler."
Arap Hristiyanların Yuhanna'da ki Paraklit ifadesine aHMeD dedikleri ve Mesih olarak düşündükleri açıkça görülebiliyor.
Muhtemel sahte Mesih , Hristiyanlar arasından taraftar toplarken İncilde ki Paraklit yani Şefaatçi/Yardımcı kelimesini vaazlarında kendine referans almış ve kendini aHMeD olarak ifade etmiş olmalı.
İlk Muhammed öyküleri yazılırken İbn Hişam'ın , İbn İshak'tan aktardığı söylenir. İhtimal dahilinde ki ikisinden biri Ahmed tabirini kullandı ve Paraklit'le eş tuttu . Yine Saff suresinin 6. ayetinin Muhammed öyküsüyle beraber Kur'ana eklenmiş olması da ihtimal dahilinde.
Kur'an da sadece 4 kez geçen Muhammed sıfatının bir Peygambere işaret değil , Yahudilerin beklediği Mesih'e işaret ettiği ve sahte Mesih Mamet'tin , Yesrib civarında ki Yahudileri Kudüs'e sevk etmek için kullanmış olması yüksek bir ihtimaldir. Çünkü Süryani kroniklerinden 12.000 Yahudi savaşçının kendisine biat ettiğini rahatlıkla izleyebiliyoruz.
Düşünün o dönem bugünkü kabul edilen Kur'an olmuş olsaydı ;
Maide 82 ; (Âmenû olanlara karşı, insanlardan en şiddetli düşman olarak mutlaka Yahudileri ve (Allah'a) şirk koşanları (müşrikleri) bulursun. Dostluk bakımından âmenû olanlara en yakın olarak da: “Muhakkak ki biz nasrâniyiz.” diyenleri bulursun. Bu, onların arasında keşişler ve ruhbanların bulunması ve onların kibirlenmemesi (büyüklenmemesi) sebebiyledir.)
Elinde bu ayeti bulunduran bir kişinin peşinden Yahudilerin gitmesi düşünülemezdi. ( Bu ayetin İslamiyet dediğimiz oluşumun yeni bir din şekline bürünüp iktidar aracı olduğu dönemlerde yazıldığı bellidir)
Dikkat edin Yuhanna İncil'in de geçen Paraklit'in , Süryanice karşılığı "mnhmna" olup bu sözcük özellikle Filistin civarında , Hristiyanların ayinlerde okudukları ve içinde ilahi ile duaların bulunduğu Aramice kitapta ki Paraklit ile neredeyse aynıdır.
Bazı Nebati kitabelerinde karşılaştığımız "Ali il" sözcüğü "Tanrı yücedir" anlamında kullanılıyor ve Ali kısaltılmış halidir. Muhammedil sözcüğü de buna karşılık "Tanrı övülür" anlamına gelir ve "MHMD" de kısaltılmış halidir.
Zira Kuzey Arapçası ile yazılmış Safaitik kitabelerde "msbh il" sözcüğü , semitik dillerde ki "sbh" sözcüğü ve klasik Arapçada ki "HMD" sözcüğü ile aynıdır .
Hristiyanlar İsa'yı tanrı olarakta tahayyül ettikleri için , Arap Hristiyanların bu sözcüğü İsa için de kullanmış oldukları son derece net bir durumdur.
9. yy. da yazılmış Yeşu Bar Ali'ye ait ve 10. yy. da yazılmış Hasan Bar Bahlul'a ait Süryanice sözlüklerde "shbih" (dürüst) sözcüğü , Arapçaya Hamid ve Mahmud (övülmüş) olarak geçmiş. Süryani İncili Peşitta'da ki "shbih" sıfatının , pasif sıfat fiili Arapçada ki Muhammed sıfatı ile aynıdır. Tevbe suresi 128. ayet ; Lekad câekum resûlun min enfusikum azîz(azîzun), aleyhi mâ anittum harîsun aleykum bil mu’minîne raûfun rahîmun "Andolsun ki; size, sizin içinizden azîz bir Resûl geldi. Sizin üzüldüğünüz şey, O'na ağır gelir (O'nu üzer). Size çok düşkün, mü’minlere şefkatli ve merhametlidir."
Bakın burası çok önemli Rauf ve Rahim Tanrının adlarındandır.
İbn S'ad Tabakat'ın da Muhammed'in isimlerine ayrılan bir bölümde dikkat çekici bir hadise yer verir "Benim beş ismim var: Ben Muhammed'im (övülen) , Ben Ahmedim (en çok övülen) , el - Haşir'im (ölüleri bir araya toplayan) , el - mukaffa'yım (yolundan gidilen) ve rahmet Peygamberiyim.."
[Buhari, Menâkıb 17]
Kur'an da dahil geleneksel İslam anlayışında , Muhammed ile Allah aynı konumda değildir , Muhammed daha üstündür.
Hristiyanlık da ise İsa , Tanrı ile eşdeğer bir figürdür ve İsa çoğu zaman daha ön plandadır. Müslüman dediğimiz insanların Muhammed'e neden abartılı şekilde tapındıklarını anlayabiliyoruz.
İşte bu Kur'an da Allah'ın , Muhammed'e salât etmesi şeklinde tezahür eder.
Aslında Allah , Peygamber Muhammed'e salât etmiyor çünkü öyle biri yok , Allah oğlu İsa'ya salât ediyor.
Gerçekler çoğu zaman sinir bozucu ve tahammül edilmesi zor bir tokat gibidir , kabul etmek zordur.
Biz yine elimizden geleni yapalım , gerisi 1000 yıldır yalanlarla yaşayanların kapasitesine kalsın..
Her daim sevgi ve umutla kalın dostlar.
Yazan: Gregoire de Fronsac
The Origins of İsmailism ;
The Historical Backround of the Fatimid Chaliphate ( Bernard Lewis ) Karanlıktaki İlk Yıllar;
İslam"ın menşei ve tarihine yönelik güncel araştırmalar (Karl Heinz Ohlig - Gerd Puin)
Kur-an araştırmalarında yeni yöntemler (Gerd Puin - Karl Heinz Ohlig - Hans Caspar von Bothmer)
