KUR'AN'IN İKİNCİ KEZ DERLENMESİ VE KEÇİNİN AYET YEMESİ

Yazan: Mehmet W. Gündoğdu

KUR'AN'IN İKİNCİ KEZ DERLENMESİ VE KEÇİNİN AYET YEMESİ

Osman döneminde Kuran’ın ikinci derlemesi yapılıp, kitap haline getirildiğini bazı hadislerden öğreniyoruz. (Buhari, e's- Sahih, Kitabu Fedaili'l-Kuran/3- Suyuti, el itkan, 2/32.)

İslam kaynaklarına göre Medine dışındaki farklı yerlerde, Kuran’ın farklı olması dolayısıyla yeni bir derlemeyle, standart bir kitabın oluşturulması gündeme gelmiş. Kendisine başvurulan Osman, yine Zeyt başkanlığında bir kurul oluşturup bu görevi onlara veriyor. Daha önce olduğu gibi Hafsa’nın elinde bulunan ayetler istenir. Yeni bir derleme yapılırken çıkartmalar ve ekler yapılır. Hatta bir de keçinin ayet yemesi öyküsü vardır. Ayşe’nin anlattığına göre; bir keçi gelip Ayşe’nin yatağı altında saklı bulunan bazı ayetleri yemiş. Ayşe, bu ayetlerin “eve gelen yabancı bir erkeğin orada sürekli kalabilmesi için, kadın tarafından on kez emdirilmesi” hakkında olduğunu söylüyor. Keçi işte bu ayetleri yemiş. (El-İtkan (Suyûtî), c.2, s.25.  Dar-e Kutni, c.4, s.105, İbn-i Mâce, c.1, s.625.  Muslim c. 4. s. 167.  Tirmizî, c.2, s.309.  Buhari 53/5- 54/9- 83/3- 93/21.  Muslim, Hudud 8/1431-Ebu Davut 41/1-Itkan 2/34).

“Andolsun ki recmetme ayeti ve yetişkin kişiyi on defa emzirme (sebebi ile nikahlamanın haramlığı) ayeti indi. Andolsun ki bu ayetler karyolamın altında bir yaprakta (yazılı) idi. Rasulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) vefat edip biz Rasulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)’in ölümü ile meşgul olunca, evde beslenen koyun veya keçi girip o yaprağı yedi.”
[İbni Mace 1944, Ahmed bin Hanbel 5/131, 132, 183 ve 6/269]

İyi ki keçi böyle alengirli ayetleri yemiş! Kim bilir, ayetleri keçi yemeseydi neler olacaktı? Zaten ayetlerin kendileri bir hoş iken, ortaya bir de keçi öyküsünün çıkarılmasına ne demeli?

Kuran’ı ezbere bilenler nerede? Vahiy kâtipleri nerede? Hiç kimsenin elinde Kuran ayetlerinin tam metni yok. Ayşe ve Hafsa’nın elindeki Kuran’ın doğruluğu, yanlışlığı nasıl ortaya çıkacak? Bu konuda herkes bir şeyler ortaya koymuş; ama mantık ve akıl, Kuran diye yazılı bir metnin ortada olmadığını görüyor. 23 yıl boyunca vahiy kâtiplerine yazdırıldığı söylenilen Kuran, Kuran’ın tamamını 3-5 kişinin ezbere bildiğini söyleyen hadisler, Kuran’ın tamamı bu değildir diyenler… Çok şeyler söyleniyor ama bütün bunlara karşın Kuran’ın hiç değişmeden Allah tarafından korunarak günümüze kadar gelebildiğini de söyleyebiliyorlar. Gerçek olan şu ki; ondan bundan toplanmış, konuları tartışılır ayetlerle, eksiltme ve çıkartmalardan Kuran diye bilinen bir kutsal kitabın ortaya çıkmayacağını dağdaki çoban da bilir, aklı sınırlı deli de bilir. Zaten bu ikinci derlemenin ilk derlemede esas alınan birebir kopyası olmadığı da uzmanlar tarafından açıklanmaktadır. Hicr suresi 9. Ayet “o Kuran’ı biz indirdik. Onun koruyucusu da elbette biziz”  diye dursun…  Madem öyle, tek kalıptan çıkmış bir Kuran’ın olduğunu, bir harfinin bile değişmediğini iddia edin. İddia edebilirseniz, Kuran derlenirken çıkan sorunlara ne diyeceksiniz? Durum böyleyken kutsal kitap Kuran’ın; Ezra’nın (Üzeyir) yazdığı Tevrat’tan, sayısı beş binden dört kişinin yazıp dörde indirilen İncil’den bir farkı kalıyor mu? Kısacası; Kuran’ın, öteki kitaplarla farkı yok ve bu kitapların hepsinde kutsallık aramak boşuna.


Ebubekir dönemi Kuran ayetleri başka yerlere kitap olarak gönderilmemiştir ki farklı okumalar ortaya çıksın! Dahası; ilk derlenen Kuran’ın aslı Ayşe ve Hafsa’daysa ve bu kaynaklardan kitap oluşturulmuşsa, Ebubekir’in derlettiği Kuran’ın aslı ne oldu? Demekki Bu derleme de ellerinde yok ve ikinci derleme için Hafsa’ya başvurulmuş. Osman’ın derlettiği Kuran da ortada yok. Kısaca ortaya şu gerçek çıkıyor: Kuran diye bir kitabın aslı olmadığı gibi, Muhammed ve akıl hocalarının uydurdukları ayetleri hasbelkader bir araya getirip kitap yapmak da insanları uyutmaktan başka bir şey değildir. Bir ayetin ak dediğine, öteki ayette kara denilebiliyorsa, anlatılanlar çelişkiliyse; Kuran’ın yazdıklarına inanabilmek olanaksızdır. Okuyup düşünen bir Müslüman, bu gerçeği görüp, bu kargaşa içinde neye, neden inanacağını bile şaşırır.

Kuran’ın kutsal kitap olarak Allah tarafından geldiğini kabul ettik diyelim. Öyleyse bu kitabın aslı nerede, astarı ne oldu? Ebubekir, Osman ve Mervan birçok ayeti yakıp yok etmişler. Kuran tekse, hak dinini anlatıyorsa, aslı bozulmamışsa neden farklı Kuranlar ortaya çıkmıştır? Bunları diyen biz değiliz. Bakın hadislerde de var:
“Nafî İbn-i Ömer’den nakleder ki: Hiç biriniz ben Kur’an’ın tümünü öğrendim demesin. Çünkü ne biliyor Kur’an’ın birçoğu kaybolup gitmiştir. Sadece desin ki ben Kur’an’dan ortada olan kısmını öğrendim.” [El-İtkan (Suyûtî), c.2, s.25]

Heytemî Mecme-üz Zevâid, kitabında Ebu Musa Eş'arî'den şöyle nakletmektedir: "Berâet (Tevbe) suresine benzer bir sure inmişti ki sonradan kaldırıldı ve ben ondan sadece şu cümleyi ezberledim: "Hiç şüphesiz Allah, bu dini öyle kavimlerle teyid eder ki (bu dinde hiçbir) payları yoktur."

Hüzeyfe dedi ki: "Sizin Tevbe suresi diye adlandırdığız, azap suresidir. Oysa siz şimdi bu surede bizim okuduğumuzun ancak dörtte birini okuyorsunuz. Mecme-üz Zevâid (Heytemî)

“Keçinin yemesi sonucu Kuran’dan çıkan taşlama ayetini Ömer Kuran’a tekrar sokmak istedi; ancak halkın dedikodusundan korktuğu için cesaret edemedi"

[Buhari 53/5; 54/9; 83/3; 93/21; Muslim, Hudud 8/1431; Ebu Davut 41/1; Itkan 2/34]

“Kenz-ül Ummal’da Ömer b. Hattab’ın Müsned’inden naklen, Ömer’in Hüzeyfe’ye şöyle dediği nakledilmiştir. Ömer b. Hattab bana dedi ki: Ahzap suresinin (ayetlerini) kaç olarak sayıyorsunuz? Ben de 72 veya 73 olarak dedim. O da şöyle dedi: Oysa (büyüklükte) Bakara suresine yakındı! Recm ayeti de onun içindeydi.”
[Kenz-ül Ummâl, c.2, s.480.Aynı rivayet şu Müsned-i Ahmed’de Ubeyy b. Ka’b'dan nakledilmiştir.; c. 5, s.132. Yine Beyhaki de nakletmiştir Sünen’inde: c. 8, s.211. Müstedrek-üs Sahihayn, c.2, s.415, c.4, s.359]

Ayşe’den şöyle nakledilir: “Gerçekten de Ahzab süresi Peygamberin zamanında 200 ayet olarak okunurdu. Oysa şu an ondan elimizde bu olanlar kaldı.” Rağıbın naklettiği ayette 100 olarak gelmiştir. (Muhazırat-ı Rağıb İsfahani, c.2, s.4 ve 434)

“Übeyy b. Kab bana şöyle dedi: Ey Zerr, Ahzap suresini kaç (ayet) olarak okuyorsun? Ben de yetmiş üç dedim. O zaman şöyle dedi: Oysa Bakara suresine benziyordu; ya da ondan da uzundu! Biz onda recm ayetini de okuyorduk.”

“O (Ahzap suresinin) sonunda şöyle diyordu: Evli erkek ve evli kadın zina ettiklerinde, onları elbette recm edin! Allah’tan bir ceza olarak ve Allah aziz ve hâkimdir! Bu hesaba göre Ahzap suresinden 200′ü aşkın ayet eksilmiştir.”
[Kenz-ül Ummâl, c.2, s.567, Ed-Dürr-ül Mensûr (Suyûtî), c. 5, s180]

Hz. Ömer (ra)’i hutbe verirken dinledim. Şöyle demişti: “Allah Teala hazretleri Muhammed (sav)’a hak (din ile) gönderdi ve O’na Kitaba indirdi. Bu indirilenler arasında recm ayeti de vardı! Biz bu ayeti okuduk ve ezberledik. Ayrıca, Resulullah (sav) zina yapana recm cezasını tatbik etti, ondan sonra da biz tatbik ettik. Ben şu endişeyi taşıyorum: Aradan uzun zaman geçince, bazıları çıkıp: “Biz Kitabullah’da recm cezasını görmüyoruz (deyip inkara sapabilecek ve) Allah’ın kitabında indirdiği bir farzı terkederek dalalete düşebilecektir. Bilesiniz, recm, kadın ve erkekten muhsan olanların zinaları, -delil veya hamilelik veya itiraf yoluyla- sübüt bulduğu takdirde, onlara tatbik edilmesi gereken Kitabullah’da mevcut bir haktır. Allah’a kasemle söylüyorum, eğer insanlar: “Ömer Allah Teala’ nın kitabına ilavede bulundu” demeyecek olsalar, recm ayetini (Kitabullah’a) yazardım.”
[Buhari, Hudud 31, 30, Mezalim 19, Menakibu’l-Ensar 46, Megazi 21, İ’tisam, 16; Müslim, Hudud 15]

Söz sırası Turan Dursun’a geldi.  Sağlam kaynaklara dayanarak Turan Dursun neler yazmış görelim.

“Kuran nüshaların ortaya çıkarırken, Hafsa'daki Mushaf'tan aynen kopya etmek söz konusu değildi. İleri sürüle gelen aynen kopya edildiği ileri sürülürken, neden kopya edildiğine de "ağız (şive) farklarından dolayi" diye gerekçe gösterilir. Ancak, Dr. Suphi e's-Salih, Mebahis Fi Ulumi'l-Kuran (Beyrut 1979) adlı eserinin 8O, 84, 85 sayfalarında bu gerekçenin inandırıcı olmadığını belirtiyor. Dr. Suphi'ye göre, o zaman aynı metni, aynı sözcükleri değişik okunacak nitelikte yazıp yansıtabilmek için gerekli işaret ve noktalama yoktu. O zamanki yazı harflerinin dışında işaretsiz harfler de noktasızdı. Kısacası, halife Ebubekir döneminde oluşturulan "mushaf", istenseydi bile, çeşitli kabile ağızlarını (şiveleri) içerir nitelikte yazılır olamazdı. Durum böyle olunca, şu sorular karşılıksız kalıyor: Ebubekir döneminde hazırlanan ve Hafsa'dan alıp getirilen "Mushaf" ile Osman döneminde meydana getirilen "nüshalar, mushaflar" arasındaki fark neydi? Yeni çalışma ile gerçekleştirilen nedir?... Birinci derlemenin yakılmasındaki amaç: Ölümüne değin sandığında saklayan ve alınıp yakılmasını önleyen Hafsa idi. Bu koruyucu ölünce, Kuran'ın Tanrısı "Kuşkusuz Zikr'i (Kuran'ı) biz indirdik; kuşkusuz koruyuculari da yine biziz" (Hicr, ayet:9) dese de koruyucusu kalmamıştı. Mervan Ibn Hakem, "sandıktan" aldırtıp getirmiş ve yaktırmıştı… Dayandığı kaynak: Ibn Ebi Davud, Kitabu'l- Mesahif, s.24.)… ilk derleme ile sonraki (Osman döneminde oluşturulan ve imam adı verilen) "Mushaf" arasında fark olmasa idi, ilkini yakma yoluna gidilir miydi? İlk derlemede bulunmayan eklemeler ya da Kuran'dan çıkarmalar yapılmamış olsaydı, neden korkulmuştu?” ( Turan Dursun’dan Seçmeler)

Bu işin aslı, faslı böyledir. Okuduğunuz gibi anlatılanların hepsi kaynaklara, İslam’ın kendi kaynaklarına dayanmaktadır ve sevgili okuyucularımız karar vermek yine size kalıyor.

YERYÜZÜNDE YÜRÜYENLERİN EN KÖTÜSÜ

Yazan: Kainatta Toz Zerresi

YERYÜZÜNDE YÜRÜYENLERİN EN KÖTÜSÜ

Enfal 55:  Şüphesiz Allah katında, yeryüzünde yürüyen canlıların en kötüsü, inkâr edenlerdir. Artık onlar iman etmezler.

Enfal 56: Onlar, kendileriyle antlaşma yaptığın, sonra da her defasında antlaşmalarını hiç çekinmeden bozan kimselerdir.

Enfal 57: Eğer onları savaşta yakalarsan, bunlar(a vereceğin ceza) ile arkalarındakileri de dağıt ki ibret alsınlar.

Enfal 58: (Antlaşma yaptığın) bir kavmin hainlik etmesinden korkarsan, sen de antlaşmayı bozduğunu aynı şekilde onlara bildir. Çünkü Allah, hainleri sevmez.

Enfal 59: İnkâr edenler, asla yakayı kurtardıklarını zannetmesinler. Çünkü onlar (sizi) âciz bırakamazlar.

Bu ayetlerin İslâmcılar tarafından yorumu ve açıklaması aşağıdaki gibidir:

“Medine Yahudilerinden Kurayza oğulları, Müslümanlarla savaşmayacaklarına ve onlara karşı bir saldırı vuku' bulduğu takdirde saldırganlara, savaş kapısını açanlara yardım etmeyeceklerine dair Hz. Muhammed (asv) ile bir antlaşma yapmışlardı. Çok geçmeden İslâm'a karşı durmadan hazırlanan Mekke müşriklerine silâh yardımında bulunarak antlaşmayı bozmuş, sonra da unutup hatâ ettiklerini söyleyerek antlaşmayı yenilemişlerdi. Ne yazık ki, aradan bir süre geçince Hendek Savaşı patlak verdi ve Medine kuşatıldı. Müslümanların en zayıf anını fırsat bilen Yahudiler derhal harekete geçtiler ve Mekkeli müşriklerden yana olduklarını bildirmek, gerekirse her türlü yardımı yapacaklarına dair bir taahhütte bulunmak üzere Kâb b.Eşrefi Mekke'ye gönderdiler. Böylece ikinci defa yapılan andlaşmayı da bozmuş oldular. O sebeple yukarıdaki âyetler indi.”

Enfal suresi 55 inci ayeti tekrar okuyalım.
Enfal 55: Şüphesiz Allah katında, yeryüzünde yürüyen canlıların en kötüsü, inkâr edenlerdir. Artık onlar iman etmezler.

Diğer ayetlerde de ele alınacak önemli konular var fakat şu an ki irdeleyeceğim konu Enfal Suresi 55’inci ayet. Yürüyen canlıların en kötüsü ya da en kötüleri kimlerdir? Sadece inkâr edenler mi? Allah’ı ya da yaptığı savaş antlaşmasını inkâr edenler mi? Bu gün yaptığı bir savaş andlaşmasını ve Allah’ı inkâr etmeyen, ona iman eden fakat farklı bir dini görüşe sahip olan ve sırf farklı bir meshepten  diye  genç kızların ırzına geçip onları öldüren mahlûkatları bir gözünüzün önüne getirin. Mahallenizde kendi karakteri adına çevresinde çok iyi bir imaj çizmesine rağmen komşusunun küçük kız çocuğunu istismar  edip öldüren bir mahlûkatı gözlerinizin önüne getirin. Kendisinden izin almadan bakkala gidip ekmek aldı diye karısını şişleyen mahlûkatları gözlerinizin önüne getirin. Demek yeryüzünde yürüyen canlıların en kötüsü inkâr edenler öyle mi? “Ya sen de çok sulandırdın konuyu. Yukarıdaki ayetleri yazmışsın ne güzel. Sen de biliyorsun bak o ayetler şu şu olay için inmiş.” Evet o ayetler belirli bir olay için inmiş. Şimdi konuyu mantık kurallarıyla irdeleyelim.  Size önce bir örnek  vereyim.

Sabri bey gazetecidir ve köşe yazarıdır. Doğup büyüdüğü köyde  bir adam yaban domuzlarının saldırısına uğramış ve ağır yara almıştır.  Sabri bey hem köylüsü ile ilgilenir hem de bu olayla ilgili köşesinde bir yazı yazar. Saldırı öncesinde, sonrasında olanı biteni bir gazetecinin gözüyle yazıp değerlendirir. Önlemlerin alınmadığından falan bahseder ve konu yaban domuzlarına gelir. Sabri bey şöyle bir cümle  ile yazısına başlamaktadır: “Yeryüzünün en tehlikeli hayvanı yaban domuzudur.”  Bu yazıyı okuyan okurlar mesaj üzerine mesaj yağdırırlar.

• Sabri bey,  yaban domuzu saldırısından çok etkilenmişsiniz ama yer yüzünün en tehlikeli hayvanı yaban domuzu değil, ayıdır.
• Siz tehlikeli hayvan görmemişsiniz, Afrika’ya bir gidin bakalım tehlikeli hayvan nasıl oluyormuş.  Bir  yaban domuzu haberi yapıldı diye abartmışsınız durumu ve yaban domuzunu en tehlikeli hayvan ilan etmişsiniz.
• Yaralanan amcaya geçmiş olsun diyorum. Sabri bey ama son cümlenizde yanlışınız var. Dünyanın  en tehlikeli hayvanı sivrisinektir. Çok tehlikeli ve ölümcül hastalıkları taşımasına rağmen kişi bazen sivrisinek tarafından ısırıldığını bile anlamaz.
• Deniz anası, dünyanın en zehirli ve en tehlikeli hayvanıdır. Yaban domuzuna gelinceye kadar ondan daha tehlikeli hayvanları saya saya bitiremezsiniz.
• Son cümleniz son derece yanlış ve gereksiz olmuş. Zira dünyanın en tehlikeli hayvanı diye bir şey söz konusu olamaz çünkü bu durum insanın yaşadığı coğrafyaya ve alınan ya da alınmayan önlemlere göre de değişir. Yaban domuzu dünyanın en tehlikeli hayvanı olmadığı gibi dünyanın en tehlikeli hayvanını  seçebilmek de kolay değildir.
• Sabri bey,  bir yaban domuzu saldırısı olayını güzelce anlatmışsınız ama bu durumu ifade ederken “Yeryüzünün en tehlikeli hayvanı yaban domuzudur.” Şeklinde bir ifadeyi galiba editörleriniz gazeteye yanlış geçirmiş. Doğrusu belki de şudur: “….  köyünün en tehlikeli hayvanı yaban domuzudur” şeklinde olmalıydı. Muhtemelen siz de farkında değilsinizdir. Gazetede çıkan yazınızı bir de siz okuyun.

Yıllardır gazetecilik yapan bir adamın, yazdığı bir haber içeriğinde kullandığı mantıksız bir cümleyi, okuyucular hemen fark edip tepki göstertiyorlar. Bu olaydan çıkan sonuç şudur ki bir yerde bir yaban domuzu  saldırısı olması, saldırıyı anlatan kişinin dünyanın en tehlikeli hayvanı olarak yaban domuzunu ilan etmesi anlamına gelmez. Çünkü akıl ve mantıkla bağdaşmaz.

Ayete gelecek olursak. Yahudiler ve Müslümanlar arasında yapılan bir anlaşmayı bir tarafın bozması, yeryüzünün en kötü varlıklarının yaptığı anlaşmayı inkâr eden canlılar olduğu anlamına gelmez. Bu olay anlatılırken böyle  bir cümle kurulmaz.  Böyle bir cümleyi,  Yüceler yücesi Yaratıcının ayet olarak gönderdiğine  ben  inanmıyorum. Belki de bu ayeti,  köylüsünün uğradığı saldırıdan etkilenen ve o etkiyi üzerinden atamamış Sabri bey gibi falanca antlaşmanın çiğnenmesinden kötü etkilenen bir fani yazmıştır.

ENFAL SURESİ 65-66

Yazan: Kainatta Toz Zerresi

ENFAL 65-66. AYETLER


Enfal Suresi 65. Ayet: Ey Peygamber, müminleri savaşa karşı hazırlayıp-teşvik et. Eğer içinizde sabreden yirmi (kişi) bulunursa, iki yüz (kişiyi) mağlup edebilirler. Ve eğer içinizden yüz (sabırlı kişi) bulunursa, kâfirlerden binini yener. Çünkü onlar (gerçeği) kavramayan bir topluluktur.

Enfal Suresi 66. Ayet: Şimdi, Allah sizden (yükünüzü) hafifletti ve sizde bir zaaf olduğunu bildi. Sizden yüz sabırlı (kişi) bulunursa, (onların) iki yüzünü bozguna uğratır; eğer sizden bin (kişi) olursa, Allah’ın izniyle (onların) iki binini yener. Allah, sabredenlerle beraberdir.

İlk ayette, Müslümanları savaşa teşvik etmek ve motive etmek için 20 müslümanın 200 kişiyi ve ardından 100  sabırlı müslümanın  1000 kâfiri yeneceği belirtiliyor yani savaş sırasında 1 müslüman 10 kâfire bedeldir. Yaşanan bazı savaşlardan sonra  Enfal Suresi 66 ıncı ayet iniyor  fakat anlaşılan o ki 1 müslüman 10 kâfire bedel olamamış, ALLAH da bunu bilmiş. Sonra bu 1’e 10 oranı birden bire düşüyor ve 100 sabırlı müslümanın 200 kâfire bedel olduğu yani 1 müslümanın 2 kâfiri yeneceği belirtiliyor.

Eskinin tanrılarının ve putlarının gelecekte yaşanan olayları bilebilmek gibi üstün özellikleri yoktu. Tabiat olaylarını yönetenler, güneşi yönetenler gibi çok önemli ve kudretli yetenekleri olan Tanrılara rağmen hiç birisi gelecekte neler olacağını bilmezdi. Allah ise diğerlerinden farklı olarak geçmişte ve gelecekte olacakların hepsini bilen bir Tanrı olarak lanse edilir. Allah, Enfal Suresi 65. Ayette 1 müslümanın 10 kâfiri yeneceğini söyledikten sonra bazı savaşlar sonucu bir şeyler ters gidiyor ve yaşanan bu hayal kırıklığının  ardından 66. Ayet geliyor ve bu kez “Allah, sizdeki bu zaafı bildi” şeklinde bir ifade kullanılıyor. Bu ifadeyi acaba ezeli ve ebedi her şeyi bilen bir Tanrı mı yazmıştır yoksa geleceği görme yetisi olmayan sıradan bir insan mı yazmıştır? Bu ayetin “Allah, sizdeki bu zaafı bildi” ifadesini araştırdığınız zaman  İlâhiyatçılar, anlaşılması açısından bazı yorumlar getirirler. Bu ayetler için kabul edilen yorumları irdeleyelim.

• “Allah bu ayetiyle demek istiyor ki  Aslında 1 müslümanın içinde 10 kâfiri yenecek güç vardır fakat  Müslümanlar bunun farkına varamamışlar ve kendilerindeki bu gücü gerektiği şekilde kullanamamışlardır.”

Ben, ilahiyatçıların bu açıklamasından şunu anlıyorum: Allah, meramını ya da var olan bir durumu, bir bilgiyi, kullarına  anlaşılır kelimelerle, cümlelerle anlatma becerisinden yoksun. Ben bu ayetleri birleştirip daha anlaşılır hale getireyim. Aşağıdaki altı çizili yerleri ben ekledim.

Ey Peygamber, müminleri savaşa karşı hazırlayıp-teşvik et. Bir müminin içinde 10 kişiyi mağlup edecek güç vardır. Eğer müminler, kendilerindeki bu gücün farkına varırlarsa  içinizden  sabreden yirmi kişi,  iki yüz (kişiyi) mağlup edebilirler. Eğer bu müminler zaaflarına yenik  düşerler  ve kendilerindeki bu gücü kullanamazlar ise yüz mümin iki yüz kâfiri bozguna uğratır. Çünkü onlar (gerçeği) kavramayan bir topluluktur.


Şimdi, dürüst olarak cevap verin. Enfal Suresi 65 ve 66 ıncı ayeti, geleceği bilen bir Tanrının gönderdiğine inanıyorsanız bu Tanrı, Tanrı olmasının yani geleceği bilen bir varlık olmasının farkını ortaya koyarak  kırmızı renk ile yazdığım  ayeti tek seferde ve aynı anda tek parça halinde mi gönderir yoksa sanki gelecekte ne olacağını bilemeyen bir Tanrı algısı oluştururcasına  önce 1’e 10 oranını gönderip yaşanan savaştan sonra  müminlerde bir zaaf olduğunu bildiğini belirten bir ayetle birlikte sabreden yüz müminin iki yüz kâfiri bozguna uğratacağını söyleyip bu oranı düşürür mü? Görüldüğü üzere ayetlerin açıklamasına yönelik ilahiyatçıların ilk yorumu mantıklı değil.  Ayetlerin anlaşılmasına yönelik diğer bir izah şekli de aşağıdaki yorumdur.

• “Allah zaten gelecekte olan her şeyi bilir fakat bilmekle olayın vukuu bulması farklıdır. Onun bildiği şeyin önce vukuu bulması ve kulların da bunu görmesi gerekir.”

İnsanların kendisine inanması için bir sürü peygambere mucize veren Allah, neden böylesi bir durumda bir Tanrı olmasının yani geleceği gören bir ilah olmasının farkını ortaya koymadı? Ya da şöyle söyleyelim, aklı başında insanların bu iki ayeti okuduktan sonra bu ayetleri bir Tanrı’nın değil ancak geleceği bilemeyen bir insanın yazacağını düşüneceklerini ve bunun da kendi kudretiyle   insana verdiği aklın ve mantığın doğal bir sonucu olacağını tahmin edemedi mi? O dönemde insanlar zaten İslâm’a davet ediliyor. Sorgulamanın en fazla yapıldığı o dönemlerde insanları kuşkuya düşürecek ve Peygambere,  “Ya bu nasıl ayettir, bunu kesin sen kendin yazmışsındır” dedirtecek bir ayeti göndermenin sonuçlarını, gönderdiği düşünülen kudret, hesap edemedi mi? Şimdi de diğer yorum ve açıklamaları irdeleyelim.

• “Enfal Suresi 65. Ayet, Bedir Savaşı öncesinde nüzul olmuştur. Bedir Savaşı’nda Mekkeli müşrikler sayıca Müslümanlardan üstün idiler. Müslümanların böyle bir durumda savaştan çekinmemesi, Allah’ın izniyle bire on katı düşmanla dahi başarı elde edinileceği söylenmiştir. Ancak, oranın bire on olduğu durumlarda dahi savaşmanın farz olması ve savaştan kaçmanın yasaklanması, sonradan gelecek müminler için ağır bir hüküm olacaktı. Çünkü, İslam yayıldıkça İslam ile müşerref olan her kişinin iman kuvveti, beden gücü, sabrı aynı düzeyde değildi. Bedir Savaşı sonrasında nüzul olan 66. ayette de ‘savaşta sabretme, savaştan kaçmama’ yükümlülüğü iki katı düşman ile sınırlandırılmıştır. Böylece müminlerin yükleri hafifletilmiş, yüz kişinin iki yüz kişi karşısında kaçmaması farz kılınmıştır. Savaştan kaçanlar hakkında ‘Allah’ın gazabına uğrayıp, cehenneme varacağı’ (Enfal, 8/16) hükmü olduğu için, Enfal Suresi 66. ayet ile gelen hüküm, müminler için rahmet olmuştur. Şu halde bundan böyle bire karşı iki nispetinden daha fazlasına sabredemeyenler, sebat gösteremeyip savaşı terk edenler firari sayılmazlar. Fakat, silah ve mühimmatı bulunduğu halde bire karşı ikiden de yüz çevirip savaştan kaçanlar, ‘Allah’ın gazabına uğrayıp cehennemi boylayanlar’ ayeti kapsamına girerler. Yani, bu ayetin hükmünü hak ederler. Buradan anlaşılır ki, bu hafifletme birin ona karşı galip gelme ihtimalini ve imkânını ortadan kaldırmak için değildir. İkiden fazlaya karşı savaşı kabul etmenin ve direnmenin vacip olmadığını ve mendup -işlenilmesi tavsiye edilen iş- olduğunu bildirmek içindir. Nitekim, İslam tarihi boyunca bire on nispetinde ve daha fazla düşmana galip gelindiği nice savaşlar vardır. Ayette yer alan ‘Allah sizden o yükü, o teklifi çok hafifletti ve gerçekte sizde bir zayıflık olduğunu bildi.’ ifadesi, ‘savaş gücü bakımından içinizde bedenen veya sabır ve moral yönünden bir takım zaafları olanların varlığı sebebiyle, öylesine sabır ve tahammül zorunluluğunun bundan böyle herkes için uygun olmadığı kendini gösterdi’ manasına gelir.”

İmanlı kimseler için çok güzel gerekçeler ve açıklamalar ortaya konmuş. Savaşın farz olduğundan, yer, zaman ve savaşa katılan müminlerin imanlarının, sabırlarının kuvvet farklılığına, bire on oranındaki düşmanı ne olursa olsun kaçmadan yenmek için mücadele etmek gereğine ve ardından bire iki oranının Müslümanlar için bir müjde oluşuna kadar her şey harikulade açıklanmış fakat bir şey eksik. Yukarıdaki açıklamaların hiç birisi Enfal Suresi 66. Ayetteki “…Allah… sizde bir zaaf olduğunu bildi…”  ifadesinin mantıksal izahını vermiyor. Bu ifade “…Allah…sizde bir zaaf olduğunu biliyor…” gibi geniş zamanı yani bir Tanrı için geçmiş, şimdi ve gelecek zamanı kapsayan bir sonsuzluğu bilmek anlamına  gelebilecek bir ifade kullanılsaydı belki bu sorgulamayı yapmazdım.  Eeeeee?  “Ayşe, sende bir zaaf olduğunu biliyor” der isem bunun anlamı Ayşe sende bir zaaf olduğunu biliyor ama zamanı belli değil, belki de en başından beri biliyordur anlamı vardır fakat “Ayşe sende bir zaaf olduğunu bildi” der isem bunun anlamı, Ayşe daha önce sende bir zaaf olduğunu bilmiyordu ama sonrasında bir şekilde öğrendi yani bildi. Bu ifadeye göre anlam gayet açıktır. Geçmişi, şimdiyi ve geleceği yani tüm zamanları, gaybı bildiğine inanılan Allah, müminlerde bir zaaf olduğunu bilmiyordu fakat bir şeyler oldu ve Allah bu zaafın olduğunu öğrendi ya da olayları  insan gibi gözlemleyerek  görüp  anladı, en sonunda zaaf olduğuna kanaat  getirdi  yani  bildi.

VATİKAN VE KATOLİK OKULLARI YAPAY ZEKA ETİĞİ ÜZERİNDE DURUYOR

Haber

VATİKAN VE KATOLİK OKULLARI GÜNDEME GELEN "YAPAY ZEKA ETİĞİ" TARTIŞMASINA AĞIRLIK VERİYOR

Marquette Üniversitesi profesörü Shion Guha, geçen sonbaharda yapay zeka ve etiğine odaklanan bir sınıf planlamaya başladığında küçük ve samimi bir seminer için yeterli öğrenciyi çekeceğini, ilginin olmayacağını varsaydı.

Fakat beklenmedik bir şekilde öğrenciler sınıfları tıka basa doldurup Guha'yı bir bekleyen listesi oluşturmaya zorladılar.

Katolik kolejindeki veri bilimi lisansüstü programı direktörü Guha, "Aslında öğrencilerden bu tür bir yanıt beklemiyordum, etik konusuna ve bilime gerçekten özen gösteriyorlar" dedi.

Marquette öğrencileri kendilerini gelecekteki teknolojilerin iyi mi yoksa kötü mü kullanılacağına dair derin sorularla güreşen teknoloji sektörü profesyonellerinin, dini liderlerin ve Silikon Vadisi işçilerinin artan hareketinin bir parçası olarak görüyorlar.

Shion Guha “Katolik Kilisesi, etik araştırmasının ne olduğu konusunda bazı Batı kanunlarının geliştirilmesinde etkili oldu” dedi.

Bu arada Katolik liderler bu kanunların güncellenmesi için giderek daha fazla yatırım yaptılar.

Şubat ayında, Vatikan’daki Pontifical Yaşam Akademisi görevlileri ve teknoloji devi Microsoft, etik ve yapay zekanın kesişimine odaklanan bir doktora tezini savunan bir doktora öğrencisini onurlandırmak için 6.900 dolarlık uluslararası bir ödül üzerinde işbirliği yapmayı planladığını duyurdular.

Microsoft Başkanı Brad Smith bu girişimi aynı ay Papa Francis ve Başpiskopos Vincenzo Paglia ile yaptığı özel bir toplantıda tartıştı. Pontifical Life Medya Yöneticisi Fabrizio Mastrofini Akademisi'ne göre bu üçlü “genç neslin teknolojilerin sorumlu kullanımı konusunda eğitilmesinin önemi” üzerinde anlaştılar.

Mastrofini ayrıca ortaklığın papaz Francis'in akademiden etik ve yapay zeka konularını incelemesini istedikten sonra ortaya çıktığını belirtti.

Papaz Francis attığı bir mail ile “Teknolojiler ilerliyor, ancak tarafsız değiller” “İnsanlık konusunda uzman olan kilise dünyayı daha insani ve adil kılan bir gelişmenin yolunu gösterebilir.” dedi.

Microsoft yetkilileri ise bu toplantı hakkında yorum yapmaktan kaçındılar.

Haber Tarihi: 16 Mayıs 2019

Kaynak: Religion News

---

Admin Notu: Burada dikkat edilmesi gereken birkaç durum var:

1. Vatikan bir şekilde teknolojiyi öcü-şeytan işi demeden kabullenmeye ve ortaklık etmeye başladı. Bunun nedeni ise değişen dünya düzeninde daha fazla kişiyi dine bağlı bir şekilde tutup kaybetmemek olabilir.
2. Ben olsam söylemezdim, diyeceğim şey ise "insanlık konusunda uzman olan kilise" sözüdür, cadı diye yüzbinlerce insanı diri diri yakan, kazıklara geren, üzerine taş koyup ölüme bırakan, karanlık geçmişe sahip bir dinin ve onun kiliselerinin "insanlık konusunda uzmanız" demesi absürd bir durumdur.

MEKKE'DEN MEDİNE'YE TAŞINAN İSLAM

Yazan: Mehmet W. Gündoğdu

Muhammed doğmadan çok öncelerinde bile Mekke halkının çoğunluğu puta tapar olsa da; tek tanrı- Allah inancına sahip, kendilerine göre namaz kılan, oruç tutan, sadaka verip yardımlaşan, hac yapan, hatta gusül aptesini bile bilen bir topluluktu. Muhammed’in dedesi Abdulmuttalib, amcaları Ebu Talip, Ebu Leheb, Ebu Cehil, rüşvetle sonradan Müslüman olan Ebu Sufyan, Muaviye gibi tanınmış pek çok kişinin durumu da böyleydi.  Yardımlaşma, hatta bir tür ilkel komün sistemi bile vardı. Herkes barış içine işine gücüne bakıyordu. Kabileler arası soy üstünlüğü ve kan davalarının dışında adam öldürmek son derece azdı. Kızlar diri olarak toprağa gömülmüyorlardı ki böyle olsaydı tanınmış pek çok ailenin kızları da gömülürdü. Oysa tanınmış ailelerden doğmuş, tanınmış bir sürü kadının varlığı biliniyor. Evlilik ve boşanma belli kurallara bağlıydı ama ne kadar uyuluyordu bu tartışılır. Evet, eğlence düşkünlüğü, zina, hırsızlık gibi olumsuzluklar da eksik değildi. Ama en azından, kimse kimsenin inancına karışmıyordu.

Şimdi bir an düşünmelisiniz!

Şimdi düşününüz! Böyle bir toplumda, Muhammed peygamberliğini duyurup her şeyi alt üst ediyor. Muhammed yüzünden insanlar ikiye bölünüp, birbirleriyle kinleşiyorlar. O güne dek işleyip gelen düzen bozuluyor. O güne dek ufak tefek kabile baskınlarından başka savaş olmayan topraklara savaş tohumları atılıyor. Kervan yağmalanmasını meşrulaştırılıyor, ganimet için canlara kıyma kutsal savaş ve farz yapılıyor.

Böyle bir toplumda Muhammed’in derdi neydi ki, yeni bir din icat etmeyi ve ulaşabildiği her yere yaymayı düşünmüştü. Muhammed, başarmak için her yolu mubah gören doyumsuz birisiydi. Tek derdi; din üzerinden her şeyi ele geçirmek ve her şeye hükmetmek, yeryüzü nimetlerinden yararlanabildiği kadar yararlanmaktı.

Mekke’deki Gelişmeler ve Medine’ye Göç

Muhammed peygamberliğini duyurduktan sonra, on yıl Mekke’de kaldı ve ancak kendisine inananların sayısı 40- 50’yi geçmemişti. Bunlar da; ya akrabalık bağıyla ya da bazı çıkar hesaplarıyla Müslüman olmuşlardı.

 İbni Şehraşub’un verdiği bilgiye dayanan bir örnek: Muhammed’in kızı Rukiye çok güzeldir. Daha önce Ebu Leheb’in oğluyla evlendirilen Rukiye, baskı sonucu kocasından zorla ayrılmıştır. Osman Rukiye’ye göz koyarak, Ebubekir’i Muhammed’e gönderip; Rukiye’yi Osman’a verirse Müslüman olacaklarını söyler ve Muhammed de bunu kabul eder. Böylece ikisi de Müslüman olurlar. Osman’ın niyeti apaçık belli! Ebubekir’in gizli niyeti ise Muhammed’le bir şekilde daha yakın olmak, hatta daha sonra çocuk yaştaki kızını Muhammed’e rüşvet olarak sunarak; Muhammed’in peygamberlik ayrıcalığından yararlanmasının önünü açmaktır. Muhammed’in emeli; bu ileri gelenlerle çok yakın bağlar kurmak, hatta kız alıp vererek onları kendisine çekip, onların koruma ve arkalamalarıyla kendini güvence altında bulundurmak. İleride bu gizli emellerin hepsi gerçekleşecektir.

Mekke’de okur- yazar sayısı da, sözü geçen akıllı kişiler de çok. Hem maddi hem manevi olarak Muhammed’e karşı çıkabilecek güçleri de var. Yani Muhammed’in kalıcı olarak Mekke’de, peygamberlik yapması zordur; hatta olanak dışıdır.


Ömer, Ebubekir, Osman, Ali gibi ileri gelenlerin Müslüman olmalarıyla halk içinde açıktan din yayma girişimleri başlamış oldu. Ancak karşı taraftaki ileri gelen ve arkası güçlü olanlar bu girişimden rahatsız olmaya başlayınca; Muhammed’i birkaç kez uyarmak zorunda kaldılar. Halkın ikiye bölündüğünü, insanların kışkırttıldığını, sonunda mutlaka kan döküleceğini anlattılarsa da; Muhammed hiç oralı olmadı. Birkaç kez kurulan tuzaktan kurtulan Muhammed’i öldüremediler. Bu kez de Muhammed’in ve kendisine inanmış olanların Mekke’den çekip gitmeleri istendi. Hatta Muhammed ölümle korkutuldu. Hemen Mekke’den gitmeleri, gitmezlerse çok kan döküleceği Muhammed’e anlatıldı.

Amcalarından yeterli desteği bulamayan Muhammed, Medine ileri gelenleriyle gizli görüşmeler yapıp, bazı dinsel ve parasal vaatlerde bulunarak kendisini Medine’ye davet ettirdi. Medine ileri gelenlerinin de kendilerine göre bazı gizli emel ve beklentileri vardı. Aksi halde Muhammed’i de, ona inananları da Medine’ye sokmazlardı. Çünkü Medine, Mekke’den daha karışık, ama nüfusu az bir yerdi. Medine’de Museviler, İseviler, ateşe taparlar, eski Helen tanrılarına inananlardan başka; dışarıdan gelip yerleşenler de yaşamaktaydı. Medine dinler mozaiği gibiydi, üstelik halk cahildi, kimsenin Muhammed’e karşı koyacak gücü ve bilgisi yoktu. Muhammed gelinceye kadar, her dinden herkes barış içinde yaşıyordu. Medineliler yoksul, bilgisiz, ırgatlık yapıp alın teri dökerek yaşamaya çalışan kişilerdi. Muhammed, hem Mekkeli inananları için ayetler getirip, göçün farz ve zorunlu olmasının Allah emri olduğunu duyurdu; hem de Medineliler için getirdiği ayetlerle ebedi cennet, ebedi varsıllık vaadiyle beyinleri yıkadı. Muhammed’in Mekke ve Medinelilere duyurduğu bazı icat ayetlerinden örnekler: Enfal suresi 30-72, Nisa suresi 89-97, Nahl suresi 41, Cin suresi 23, Bakara suresi 216-217

 Konu uzayacağından bu ayetleri buraya almıyorum. Meraklı okurlarımız bu ayetleri mutlaka okuyup, üç elif miktarı düşünsünler.

Hadis ve dinsel kitapların yazdıklarına çok fazla inanmayın! Mekke’de İslam’ı yaymaya çalışan Muhammed ve arkadaşlarının, inanmayanlara hakaret ve sövmelerine bile fazla ses çıkaran olmadı. Kitaplarda yazıldığı gibi zulüm, baskı işkence olayları da görülmedi. Ancak; Mekkeliler ortamın daha fazla karıştırılıp, bu işin sonunda kan döküleceğinden korkuyorlardı. Evini barkını bırakıp göç edenlerin hemen hepsi yoksul kişilerdi. Bunlar isteyerek değil, Muhammed’in zorlamasıyla ve ayetlerin getirdiği korkuyla göç etmek zorunda kaldılar. Muhammed Medine’ye ayak basınca; huzur bozuldu, farklı inançlardaki insanlar birbirlerine karşı kinleşir oldular. Eski köye yeni âdet, Medine’ye de Muhammed gelince; kargaşa baş göstermeye başladı.

Medine Yoksulluğuna Çözüm: Kervan Baskınları

Bir süre Muhammed’in kuru vaatleriyle varsıllık ve cennet bekleyen Medineliler; içten içe homurdanmaya, rahatsızlık duymaya başladılar. Birinci neden; mozaik halkın arasında inanç üstüne kargaşaların çıkmaya başlamasıdır. İkinci neden; Muhammed’in vaat ettiklerinin gerçekleşmemesidir. Halk parasız pulsuz olduğundan Muhammed’in vaat ettiği ebedi varsıllıktan eser yoktu, ortada böyle bir işaret de görülmüyordu. Muhammed bu sorunu çözüverdi! Kervanların yolunu keserek baskın yapmaya başladılar. Baskın ganimetlerinin çoğu Muhammed’e, kalanı baskına katılanlara paylaştırılıyordu. Bunun adı, din için kutsal cihat olmuştu. Hatta Ebu Cehil’in koruduğu büyük kervana bile baskın yapılmış ama kaçmak zorunda kalmışlardı.

Kervan soygunlarından gelen ganimetler doyurucu gelmemeye başladığından, bu işi büyütmek gerekiyordu. Bir yandan da arkadaşları ve Müslümanlar vaat ettiği ganimet nimetleri için Muhammed’e baskı yapmaya başladılar. Çünkü tek geçim kaynağı ganimetlerden oluşmaktaydı. İşte bu yüzden Muhammed ayet üstüne ayetler duyurmaya başladı. Enfal suresi 39: “Baskı ve şiddet kalmayıncaya ve din tamamen Allah’ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Eğer küfürlerinden vazgeçerlerse şüphesiz ki Allah onların yaptıklarını hakkıyla görendir.” gibi Muhammed tarafından icat edilip, Medinelilere duyurulan ayetler savaşın ve daha büyük yağmaların kapısını açtı. Başlangıçla kervan soymayla başlayan kan dökmeler böylece savaş ve işgallere dönüşecekti. Bu soygun ve işgallerin kılıfı da hazırdı; Allah yolunda savaşmak ve kutsal cihat! Bazı kaynaklara göre yalnızca bu savaşların sayısı yüzden fazladır.